Vorig jaar lag de nadruk bij Fifa vooral op de introductie van de Frostbite Engine, dit jaar kon de EA weer ouderwets bijschaven en finetunen. Het is dan ook fijn om te zien dat bekende minpunten van vorig jaar succesvol zijn aangepakt voor Fifa 18. Op het gras is Fifa 18 simpelweg aangenamer om te spelen door wat kleine tweaks in het speltempo en de manier waarop je medespelers zich gedragen.

Vorig jaar waren vleugelspelers een behoorlijke doorn in het oog. Enerzijds trokken ze te veel naar binnen waardoor de Hollandse school met een 4-3-3-formatie nauwelijks tot zijn recht kwam. Anderzijds won snelheid het altijd van spierkracht waardoor rappe vleugelspelers met wat slimmigheden wel te misbruiken waren om eenvoudig voorbij je tegenstander te komen. Dat is nu allebei minder het geval. Spelers vullen hun rol wat logischer in en met een 4-3-3-opstelling ontstaan er precies die driehoekjes waar Johan Cruijff altijd zo over elaboreerde. Tegelijkertijd hebben vleugelspelers nét even wat meer tijd nodig om op stoom te komen, waardoor je als verdedigende partij de gelegenheid krijgt om in te grijpen. Is Robben, Messi, of zelfs Justin Kluivert echter weg, dan heb je het nakijken—maar dat is in het echt natuurlijk ook zo.

©PXimport

Fijn tempo

Dat korte moment dat je de gelegenheid krijgt aan de noodrem te trekken, komt mede voort uit het fijne tempo van Fifa 18. Dat ligt ietsje lager dan vorig jaar, waardoor je net iets meer de gelegenheid hebt om uit te kiezen of je de bal kopt, volleyt of toch eerst aanneemt, of dat je tijdens een dribbel nog een extra stapje zet en zo een tegenspeler fysiek passeert alvorens de bal door te spelen. Tegelijkertijd kun je met de juiste aanname, passjes op maat of dus de juiste vleugelspeler weldegelijk de boel versnellen waardoor Fifa 18 geen moment stroperig aanvoelt. EA weet wat tempo betreft echt de juiste snaar te raken, waardoor Fifa 18 even spectaculair als realistisch is.

Als we écht spijkers op laag water gaan zoeken, gaan ballen vanaf een afstand er soms wel erg makkelijk in en wordt zeker in een multiplayerpotje het aluminium bovengemiddeld vaak geraakt. Misschien dat de meter dus soms net wat meer uitslaat naar spektakel.

©PXimport

Makkelijker kunnen we het niet maken

Ook buiten het pure veldspel heeft EA ingegrepen. Zo kun je nu snelle wissels toepassen iedere keer als het spel stilligt, zonder dat je daarvoor naar het pauzemenu hoeft. Standaard worden er wissels voorgesteld op basis van vermoeidheid, wat vooral in de multiplayer een erg fijne manier is om je team fit en fris te houden. Je kunt echter ook zelf maximaal drie snelle wissels vooraf instellen wat vooral weer handig is in de carrièremodus. Zo kun je iedere wedstrijd makkelijker jeugdspelers ervaring op laten doen, of een pinchhitter inbrengen als je een doorbraak moet forceren.

Ook een leuke toevoeging is de ‘Trainer Indicator’ in herhalingen. Hierdoor zie je met pijlen en strepen wat je precies op je controller invoerde en hoe zich dat vertaalde naar de game. Gebeurt het je dus vaak dat je de bal het stadion uit knalt terwijl je steeds verwacht de touwen te zien trillen, dan kun je nu in de herhaling precies zien wat er fout ging. Maar druk je bijvoorbeeld twee keer op rondje voor een schot over de grond, dan zie je grappig genoeg ook even kort hoe hoog je bal zou zijn gegaan als je een normaal schot uitvoerde. De Trainer Indicator is dus zeker een interessant systeem voor wie zijn innerlijke Jan van Halst op de vrije loop wil laten.

Een ander prominent minpunt is niet aangepakt. The Journey wordt nog steeds geplaagd door laadschermen, menu’s en andere rompslomp zoals de saaie trainingssessies die de vaart uit deze modus halen. Dat is erg jammer, want het idee van een jongensdroom najagen en doorbreken als profvoetballer blijft leuk. Net als vorig jaar is de uitvoering verder voldoende, en is het vooral grappig om je bewust als arrogante galbak (inclusief overdadige tatoeages en kleding) te gedragen, of juist als de voorbeeldige prof die altijd het team boven zichzelf stelt. Wel is het wederom jammer dat je vrij weinig invloed op het verloop van het verhaal hebt, al is het logisch dat de tussenfilmpjes waar onder andere Rio Ferdinand, Cristiano Ronaldo en Thierry Henry aan meewerkten (en overigens vrij belabberd stemwerk leveren) een bepaald verloop dicteren.

©PXimport

Compleet pakket

Los van de stroperigheid bij The Journey valt er eigenlijk maar weinig te klagen over Fifa 18. Scheidsrechters doen hun werk en zijn zelden op een fout te betrappen, al fluiten ze soms iets te snel voor een simpele schouderduw. Grafisch scoort Fifa 18 hoog. Zo hoog dat op een zonnige speeldag het veld overbelicht is als je op dat moment in de schaduw speelt, waardoor je soms nauwelijks je teamgenoten kunt zien. Het geeft Fifa net dat beetje extra realisme mee.

Los van het jaarlijks terugkerende manco van eredivisiespelers die in de verste verte niet op hun realistische evenknie lijken, biedt Fifa 18 een extreem compleet pakket. Fifa Ultimate Team, de carrièremodus voor spelers en trainers, The Journey, onlinecompetities, live-updates en vrouwenelftallen waaronder onze eigen Leeuwinnen (die overigens wél lijken, in tegenstelling tot de eredivisiespelers); Fifa 18 biedt voor ieder wat wils. Van de casual speler die na afgelopen EK eens met Lieke Martens en Jackie Groenen wil spelen, tot FUT-heads die hun ultieme team willen samenstellen, verbeten supporters die Ajax of PSV een langer Europees avontuur hadden gegund dit jaar, en voetbalfanitici die vooral een realistische benadering van voetbal zoeken. Fifa 18 is de veiligste keuze dit je dit jaar kan maken.

Fifa 18 is vanaf 29 september beschikbaar op pc, Xbox One, PlayStation 4, Xbox 360 en PlayStation 3. Voor deze recensie is de game gespeeld op een PS4 Pro. De recensie is gebaseerd op de offlineversie van de game.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!

Bij ID.nl zijn we gek op producten waar je niet de hoofdprijs voor betaalt of die zijn voorzien van bijzondere eigenschappen. Met een robotstofzuiger wordt de vloer schoongehouden, terwijl je er niet bij hoeft te zijn. En stofzuigen is dan wel het minste dat ze kunnen, want ook dweilen is voor veel modellen geen proleem. We vonden vijf geavanceerde exemplaren.

Philips HomeRun 7000 Series XU7100/01

De Philips HomeRun 7000 Series XU7100/01 is ontworpen om grote ruimtes aan te kunnen. Het apparaat heeft een stofzak van 3 liter en een werktijd tot 180 minuten in de laagste stand. In tegenstelling tot veel kleinere robots is deze HomeRun uitgerust met een stille motor; de opgave van 66 dB maakt hem relatief stil.

Er zit een dweilfunctie in zodat je de robot na het stofzuigen ook direct kunt laten dweilen. Via de app kies je voor een van de modi of plan je een schoonmaakprogramma in. De robot kan zichzelf navigeren, obstakels omzeilen en keert na gebruik terug naar het laadstation. Omdat de opvangbak groot is hoef je niet vaak te legen en dankzij de Li‑ion‑accu is hij geschikt voor grotere woningen. Het apparaat is van recente datum en daarom nog volop verkrijgbaar.

Dreame L10s Pro Ultra Heat

Deze robot combineert een groot stofreservoir van 3,2 liter met een lange werktijd van ongeveer 220 minuten. Dankzij de geïntegreerde dweilfunctie verwijdert hij niet alleen stof maar kan hij ook nat reinigen. De L10s Pro Ultra Heat gebruikt een zak in het basisstation, waardoor je het reservoir minder vaak hoeft te legen.

De Dreame is voorzien van een Li‑ion‑batterij aanwezig en de robot keert automatisch terug naar het station voor opladen en legen. De sensortechnologie helpt bij het vermijden van obstakels en het nauwkeurig schoonmaken van zowel harde vloeren als tapijt. Dankzij de meegeleverde app stuur je de schoonmaak aan, stel je no‑go‑zones in of plan je een dweilrondje.

Philips HomeRun 3000 Series Aqua XU3100/01

Deze Philips‑robot is bedoeld voor wie minder vaak handmatig wil schoonmaken. Hij beschikt over een gecombineerde stofzuig‑ en dweilfunctie en kan zichzelf legen via het automatische station. Met een gebruiksduur tot 200 minuten in de laagste stand en een geluidsniveau van 66 dB kan hij urenlang zijn werk doen zonder al te veel herrie. De stofcontainer van 35 cl is kleiner dan bij de HomeRun 7000, maar door het automatische leegmechanisme is dat geen probleem.

Je bedient het apparaat via de app en kunt daar zowel een schema programmeren als zones instellen. De Aqua XU3100/01 is een model uit de recente 3000‑serie en doordat hij een mop‑pad heeft kan hij zowel droog als nat reinigen, wat handig is voor harde vloeren zoals tegels en laminaat.

iRobot Roomba Combo j9+

De Roomba Combo j9+ is een model dat je vloeren zowel kan stofzuigen als dweilen. De Combo j9 beschikt over een opvangbak van 31 cl en hij kan zelf zijn inhoud legen in het automatische basisstation dat bij de set hoort. De Li‑ion‑accu zorgt voor een lange gebruiksduur en de robot maakt een routeplanning zodat elke ruimte efficiënt wordt schoongemaakt.

Via de app kun je zones instellen waar de robot niet mag komen en het dweilelement in‑ of uitschakelen. In de basis maakt de Combo j9+ zelfstandig een kaart van je woning en keert terug naar het station wanneer de accu moet opladen of de stofcontainer vol is. De robot is bedoeld voor huishoudens die gemak belangrijk vinden en biedt naast stofzuigen ook een dweilfunctie voor hardere vloeren.

MOVA Tech P50 Ultra

De MOVA Tech P50 Ultra is een forse robotstofzuiger met een basisstation. Het apparaat heeft een stofreservoir van 30 cl en wordt geleverd met een basisstation waarin je het stof eenvoudig kunt verwijderen. De robot produceert een geluidsniveau van 74 dB, iets hoger dan de Philips‑modellen, en weegt inclusief station ruim 13 kg.

Hij kan uiteraard ook automatisch terugkeren naar het station om op te laden of te legen. In de specificaties staat dat de MOVA is voorzien van een Li‑ion‑batterij en dat hij zowel kan stofzuigen als dweilen. De meegeleverde app maakt het mogelijk om routes in te stellen en zones te blokkeren. Met een vermogen van 700 W is hij krachtig genoeg voor tapijten en harde vloeren. Het is geschikt voor mensen die een uitgebreid station met automatische functies willen.