Een wat oudere pc die aan een nieuwe harde schijf toe is? Plaats een Sata-controller en kies voor een Sata-schijf. Sata is (nu) de toekomst en biedt voordelen die Ide niet kent.Stap 1[afbeelding0]Even goed kijken naar de Sata-harde schijf. We komen te weten dat dit opslagapparaat aan de specificaties '300 GB' en 'SATA 150' voldoet.

Een wat oudere pc die aan een nieuwe harde schijf toe is? Plaats een Sata-controller en kies voor een Sata-schijf. Sata is (nu) de toekomst en biedt voordelen die Ide niet kent.

Stap 1

[afbeelding0]Even goed kijken naar de Sata-harde schijf. We komen te weten dat dit opslagapparaat aan de specificaties '300 GB' en 'SATA 150' voldoet. Dit betekent dat u - enige rekenvrijheid daargelaten - 300 GB met een maximale doorvoersnelheid van 1,5 GB/seconde kunt verwerken. Die doorvoersnelheid zal de schijf of de alweer wat oudere computer nóóit op de klokken kunnen zetten, maar het is een serieuze stap voorwaarts.

Stap 2

[afbeelding0]De verpakking van de Sata-controller leert ons dat we straks Sata-harde schijven ‘op' een moederbord kunnen zetten dat nu nog slechts Ide ondersteunt. Verder opgemerkt dat deze Sata-controller tevens in staat is om een Raid-opstelling te bouwen en dat betekent dat u kunt ‘mirroren' (op twee harde schijven wordt exact hetzelfde weggeschreven, waardoor er een automatische backup ontstaat: RAID1) of ‘stripen' (twee harde schijven worden als één grote harde schijf ingericht met als gevolg een dubbele opslagcapaciteit en een dubbele toegangssnelheid: RAID0).

Stap 3

[afbeelding0]Dit is de Sata-controller, uitgevoerd als een pci-insteekkaart. Het gaat ons om de twee interne Satainterfaces, waarop we maximaal twee interne harde schijven kunnen aansluiten. U ziet ook nog wat dip-switches waarmee de Sata-controller ‘in hardware' kan worden fijngeregeld, maar deze gebruiken wij nu niet. Is weer wél interessant voor de power-user die ook een externe Sataharde schijf wil aansluiten. Weet u nog? Hot swappable.

Stap 4

[afbeelding0]Als we inzoomen op de controller, dan zien we déze Sata-interface (CON1), die we gaan gebruiken om de nieuwe harde schijf op aan te sluiten. De tweede Sata-interface (links) heeft natuurlijk de typering CON2 meegekregen...

Stap 5

[afbeelding0]Dit zijn de onderdelen die met de Sata-controller worden meegeleverd. Een cd-rom die de benodigde harddisk-driver bevat. Twee verloopkabels die de voeding van de bejaarde computer compatibel maken met de voedingconnector van de Sata-harde schijf. Twee Sata-kabels die heel wat slanker zijn dan de bekende 40-/80-aderige Ide-flatcables.

Stap 6

[afbeelding0]De stroom is van de systeemkast en deze is geopend. Op dit moment zijn er twee Ide-harde schijven op het moederbord aangesloten. Het gaat om relatief kleine harde schijven, die met hun dradenspaghetti meer kastruimte vreten dan ze opslagcapaciteit opleveren.Weg ermee!

Stap 7

[afbeelding0]Dat ruimt op! Van twee 20-GB harde schijven naar één 300-GB harde schijf ... Gezien de inbouwruimte die overblijft zal deze ene harde schijf zijn warmte aanmerkelijk makkelijker kwijt kunnen.

Stap 8

[afbeelding0]Een voordeel van oudere computers is dat er altijd ruim voldoende pci-insteeksloten aanwezig zijn. Moderne moederborden hebben er niet zo veel, maar zijn wél weer voorzien van enorm veel geïntegreerde componenten.

Stap 9

[afbeelding0]De Sata-controller is nu ingebouwd en hoeft nog slechts te worden vastgeschroefd aan de systeemkast. Nu kunnen we de Sata-interfacekabel en de Satavoedingskabel aansluiten, waarna deze vernieuwde computer weer in gebruik kan worden genomen!

Stap 10

[afbeelding0]Fouten maken is niet mogelijk!We bekijken de Sataconnector in close-up en zien dat de Sata-interfacekabel op slechts één manier kan worden aangesloten.

Stap 11

[afbeelding0]We kijken andermaal naar de harde schijf en we zien boven de interfacekabel en eronder de voedingskabel. Meer hoeft u niet te doen.

Stap 12

[afbeelding0]Tot slot nog even een overzichtsplaatje ... Met links in beeld de Sata-harde schijf en met rechts in beeld de Sata-controller. Uiteraard hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om dit moederbord even met perslucht stofvrij te maken; dat scheelt weer wat in de warmteontwikkeling. Poppetje gezien, kastje dicht, stroom erop en starten maar.

Stap 13

[afbeelding0]Nadat de computer opnieuw is gestart, brengt u een bezoek aan de Bios Setup van het moederbord. Hier wordt getoond welke Ide-apparaten op dit moederbord zijn aangesloten. Geheel zoals verwacht, zijn de twee Ide-harde schijven compleet verdwenen. Sterker nog, voor zover dit Bios weet zijn er helemaal geen harde schijven op het moederbord aangesloten!

Stap 14

[afbeelding0]Op zoek naar de optie Boot Sequency, want dan kunnen we bepalen welke boot-apparaten door het BIOS mogen worden gebruikt om op te starten. Een boot-apparaat is namelijk nodig om een besturingssysteem (een installatieprocedure kan ook) te activeren.

Stap 15

[afbeelding0]Op dit moment kunnen we alleen van diskette en cd-rom booten. Een diskette is eventueel te gebruiken om Dos op te starten, maar daar zullen wij geen gebruik van maken; de Windows XP-installatieprocedure staat op cd-rom.

Stap 16

[afbeelding0]We gaan Windows XP installeren ... Als de installatieprocedure van Windows XP wordt gestart, dan kunt u - als dat wordt aangegeven - op functietoets F6 drukken om aan te geven dat u een speciale  harddiskdriver wilt installeren. Dat is nodig omdat de Windows XP-installatieprocedure de Sata-controller niet herkent en dus de Sata-harde schijf niet kan aansturen. Op precies dít moment wordt gevraagd om die speciale harddisk-driver, die u met behulp van een diskette moet aanbieden bij de Windows XP-installatieprocedure.

Stap 17

[afbeelding0]Paniek! Bij de Satacontroller is helemaal geen diskette meegeleverd. Geen paniek! Op de met de Sata-controller meegeleverde cd-rom is gelukkig wel degelijk een harddisk-driver voor Windows XP te vinden.

Stap 18

[afbeelding0]De voor Windows XP benodigde harddisk-driver staat gewoon in een map op de met de Sata-controller meegeleverde cd-rom. Dus? Precies: kopieer de inhoud van die map naar een diskette, en als u dat nog niet gedaan had, gebruikt u gewoon een andere pc: buurman!

Stap 19

[afbeelding0]De Windows XP-installatieprocedure wacht op de benodigde harddisk-driver. Dat moet ook wel, want op dit moment wordt er nog géén opslagapparaat herkend waarop het besturingssysteem zou kunnen worden geïnstalleerd ... Plaats de diskette in het diskettestation en druk op Enter.

Stap 20

[afbeelding0]Vervolgens krijgt u te zien voor welke besturingssystemen de harddisk-driver (die op de diskette) zoal geschikt is. We gaan Windows XP installeren op de Sata-harde schijf en dus is de keuze snel gemaakt. U zult merken dat de Windows XP-installatieprocedure de aangeboden harddisk-driver keurig netjes oppikt en dan wordt het een klein moment tóch nog even spannend! (Iets anders ... Is de harddisk-driver aanvaard? Dan de diskette wegnemen om - straks - bootproblemen te voorkomen.)

Stap 21

[afbeelding0]Het is gelukt, de Sata-controller en de Sata-harde schijf zijn beide door de Windows XP-installatieprocedure herkend. U kunt nu aangeven op welke harde schijf Windows XP moet worden geïnstalleerd en het maakt niet meer uit om wat voor een opslagsysteem het gaat.

Stap 22

[afbeelding0]Met hier nog een allerlaatste keuze voordat Windows XP zal worden geïnstalleerd. We laten het bestandssysteem NTFS grondig op de Sata-harde schijf formatteren en daarna redt de Windows XP-installatieprocedure zichzelf wel!

Stap 23

[afbeelding0]Waarvan akte ... De Windows XP-installatieprocedure gaat - na een automatische herstart - grafisch verder met het opbouwen van het besturingssysteem. We mogen dan ook concluderen dat de Sata-harde schijf keurig netjes is opgepakt door Windows XP. 21Het is gelukt, de Sata-controller en de Sata-harde schijf zijn beide door de Windows XP-installatieprocedure herkend. U kunt nu aangeven op welke harde schijf Windows XP moet worden geïnstalleerd en het maakt niet meer uit om wat voor een opslagsysteem het gaat.

Stap 24

[afbeelding0]En tot slot nog even kijken naar de opgefriste Windows XP-computer. Als we het Apparaatbeheer erbij nemen, dan is te zien dat Windows XP op een Sata-harde schijf is geïnstalleerd.

Wie heeft er nu geen zin in een lekker verfrissende slushi op warme dagen? Kinderen worden gillend enthousiast bij het idee, en menig volwassene lust best een opwekkende frozen cocktail om de dag mee af te sluiten. De meest uiteenlopende slushi's maak je met de gelijknamige machine van Ninja. ID.nl testte hem.

De Ninja Slushi is precies zo'n apparaat dat je in huis haalt voor het plezier – en waar je daarna stiekem vaker gebruik van maakt dan je vooraf had gedacht. Op het eerste gezicht lijkt het vooral een speelse gadget voor warme dagen, maar eenmaal aan de slag blijken er toch best wat mogelijkheden te zijn om lekkere drankjes te maken voor kinderen en volwassenen.

Mogelijkheden

Wat je ermee kunt? Best veel. De Ninja Slushi biedt vijf programma's voor verschillende soorten drankjes: van granita's tot milkshakes en van frappés tot frozen cocktails. Je hoeft geen ijsblokjes toe te voegen – wat je erin giet, wordt direct verwerkt tot een slushi. Daardoor blijft de smaak van het originele drankje behouden, zonder verdunning. Frisdrank, sap, yoghurt of een zelfgemaakte cocktailbasis: bijna alles verandert in een ijskoud verfrissend drankje, al dan niet met een rietje te nuttigen.

Montage en afmetingen

De Slushi komt in een grote doos en is zorgvuldig verpakt. Monteren en uit elkaar halen voor de schoonmaak is een makkie: je beweegt een hendel aan de bovenzijde naar je toe om het reservoir vaste te maken of los te halen, en een opvangbakje eronder trek je er simpelweg uit.

Het apparaat is best groot en vooral hoog:  41,35 cm lang, 42,98 cm hoog en 16,56 cm breed, met een gewicht van 11 kilo. Het bestaat uit een basis met het bedieningspaneel en erboven een reservoir, voorzien van een klepje om de drank in te gieten en een kraantje om de slushi mee te tappen.

Ninja Slushi bedienen

Het bedieningspaneel is simpel: links de aan-uitknop, vijf tiptoetsen voor de verschillende soorten dranken en een knop om de machine door te spoelen: Rinse. Rechts een indicator om in te stellen hoe sterk de drank gekoeld moet worden. Deze hoef je bij de voorkeuzeprogramma's niet te veranderen, maar kun je wel aanpassen als je dat nodig vindt. Bijvoorbeeld als je de slushi te stroperig of juist te vloeibaar vindt. Hoe sterker de koeling, hoe langer de bereidingstijd. De standaardinstelling voor een slushi van fruitsap of frisdrank doet er ongeveer 30 minuten over.

©Ninja

Niet alleen het bedieningspaneel is simpel, de bediening is dat ook. Je kiest wat je wilt maken en zorgt ervoor dat de dranken flink gekoeld zijn, bijvoorbeeld door ze een paar uur in de koelkast te leggen. Dan giet je je mengsel via het klepje in het reservoir en kies je het programma. De Slushi werkt met een ronddraaiende schoep die om een enorm koelelement beweegt, waarin de vloeistof zit. Een pieptoon geeft aan wanneer het programma klaar is. Je kunt dan eventueel de koeling verhogen als de slushi nog te dun is, en wachten tot het resultaat naar wens is, of je begint met tappen. De machine blijft in principe doordraaien tot alle slushi getapt is of je de machine uitzet.

©Saskia van Weert

Het tappen zelf doe je door een glas onder het kraantje te zetten en dat open te doen. In klodders komt de slushi eruit. Dat kan even duren – de verschillende soorten die we getest hebben varieerden sterk in het gemak waarmee de slushi uit de kraan kwam. Is het glas vol, dan even doorroeren en klaar!

Opvallend is dat de Slushi het best werkt als je een flinke hoeveelheid vloeistof gebruikt. Bij de minimale hoeveelheid kan de slushi zich ophopen aan de voorkant van het reservoir, waarna de schoep hem niet meer goed door kan roeren. Maak dus een flinke hoeveelheid. Houd je over, dan kun je de machine uitzetten en de bevroren massa laten smelten en aftappen.

©Ninja

Schoonmaken

Na gebruik, als het reservoir zo leeg mogelijk is, moet je de machine doorspoelen met schoon warm water om achtergebleven deeltjes los te weken van het ijskoude element. Dat werkt goed. Daarna is het zaak de onderdelen af te wassen. De onderdelen zouden in de vaatwasser kunnen, maar dat is niet praktisch want dan blijft er water in staan. Handiger is ondersteboven met de grote opening naar boven een sopje erin te maken, dit goed uit te spoelen, ook het kraantje, en dan alles op een doek aan de lucht laten drogen.

Handige inspiratiegids

Bijzonder fijn zijn de uitgebreide handleiding die Ninja bij de Slushi levert en de inspiratiegids met recepten. Het is de moeite waar deze goed door te lezen. Zo leer je onder meer dat je best slushi's kunt maken van light-/zero-dranken, maar dat er dan wel zoetstof bij moet. Om goed te bevriezen, dienen mengsels minimaal 5 gram suiker per 100 ml te bevatten. Dat is zinvolle informatie om mislukkingen te voorkomen. Ook staan er 'recepten' en tips voor milkshakes en frozen cocktails, met de aanbevolen hoeveelheid (sterke) drank.

Lees ook: Dit zijn dé BBQ-trends voor 2025: van oervuur tot slimme grills

©Saskia van Weert

Testperiode

Het testen ging goed en foutloos. Het is soms wel wat pielen om de slushi uit het kraantje te laten lopen. Als de aanvoer stokt, helpt het om het kraantje even dicht en weer open te doen. Bij stijf bevroren mengsels kan het nodig zijn om de temperatuur wat te verhogen (door een streepje minder te kiezen op het rechterdeel van het bedieningspaneel).

Toch zijn er ook wat kleine nadelen. De Ninja Slushi is vrij fors. Met een inhoud van 2,5 liter kun je wel zeven glazen per keer maken, wat handig is voor feestjes of gezinnen. Maar daar staat tegenover dat het apparaat flink wat aanrechtruimte inneemt. Daarnaast is de prijs aan de hoge kant. Dit is geen essentiële keukenmachine, maar een gadget – eentje die goed werkt en veel plezier oplevert, maar je moet er wel ruimte én budget voor hebben.

Conclusie

Alles bij elkaar is de Ninja Slushi een verrassend leuke aanvulling voor wie van zomerse drankjes houdt. Het apparaat is eenvoudig in gebruik, doet wat het belooft, en levert smaakvolle resultaten zonder gedoe. Niet iets wat iedereen dagelijks zal gebruiken, maar absoluut een aanrader voor gezinnen, feestjes of iedereen die graag zelf experimenteert met ijskoude combinaties. Het is geen onmisbaar keukenapparaat – maar wel een gadget die zijn plek weet te verdienen.

Bij ID.nl zijn we gek op producten waar je niet de hoofdprijs voor betaalt. Een paar keer per week speuren we daarom binnen een bepaald thema naar zulke deals. Met een receiver voeg je supergoed geluid toe aan je woonkamer en met de juiste aangesloten speakers bereik je de mooiste surround audio voor de beste films, series en muziek. Wij zochten vijf mooie receivers voor je uit.

Voor goede audio hoef je niet altijd de hoofdprijs te betalen. Van verschillende bekende merken koop je een receiver geschikt voor surround geluid en voor een schappelijke prijs. Wij hebben er vijf voor je op een rijtje gezet.

Sony STR-DH590

Als je gewoon lekker film wilt kijken met stevig geluid, zonder meteen een halve maandhuur uit te geven, zit je met de STR-DH590 van Sony helemaal goed. Hij heeft 5.2-kanalen, dus genoeg voor een surroundopstelling zonder dat je je woonkamer hoeft te verbouwen. En de bluetooth-functionaliteit is ook handig; even snel je telefoon koppelen en je favoriete afspeellijst doorjassen, ideaal. Deze receiver kent verder geen gedoe met eindeloze menu's of apps die je eerst moet installeren. Alles voelt logisch aan en in deze prijsklasse presteert deze receiver erg goed.

🎬 Surround-configuratie: 5.2-kanaals

Marantz NR1510

De Marantz NR1510 is zo'n apparaat waarvan je niet meteen doorhebt hoeveel erin zit. Hij is slank, past makkelijk in je tv-meubel en oogt alsof hij geen vlieg kwaad doet, maar schijn bedriegt. Gooi er een film op of zet een concert aan, en je merkt meteen dat hij z'n mannetje staat. Vooral qua detail in het geluid – alles klinkt helder, van zachte achtergrondmuziek tot explosies in een actiefilm. Deze receiver heeft AirPlay 2, Spotify Connect en HDMI-ARC. Ook handig: hij heeft genoeg HDMI-ingangen voor je consoles, mediaspelers en wat je er verder nog aan wilt hangen. Het voelt allemaal gewoon doordacht en degelijk.

🎬 Surround-configuratie: 5.2-kanaals

Pioneer VSX-534

Deze VSX-534 van Pioneer is wat stoerder qua uiterlijk. Films komen echt tot leven, met een diepe bas en een lekker ruimtelijk effect. Zelfs bij gewoon tv-kijken geeft hij alles net wat meer pit. Wat opvalt, is hoe makkelijk alles ingesteld is. Je sluit je speakers aan, volgt het installatiestapje op het scherm, en je bent klaar. Geen urenlange handleidingen doorspitten. Hij ondersteunt ook Dolby Atmos, dus als je je setup uitbreidt met hoogtekanalen, haal je nog meer uit je luisterervaring.

🎬 Surround-configuratie: 5.2-kanaals

Denon AVR-X1800H

De Denon AVR-X1800H ondersteunt de nieuwste audioformaten, zoals Dolby Atmos en DTS\:X, en dat merk je direct als je een film aanzet. De explosies, stemmen, omgevingsgeluiden – het komt allemaal precies op de juiste plek. Echt een bioscoopgevoel thuis. Bedien je alles liever met je telefoon? Geen probleem. Alles werkt soepel via de app, en het verbinden met je netwerk is in een paar tellen geregeld. Als enige in dit overzicht heeft deze Denon 7.2-kanaals surroundgeluid.

🎬 Surround-configuratie: 7.2-kanaals

Onkyo TX-SR3100

Wat Onkyo met de TX-SR3100 laat zien, is dat je ook zonder tierelantijntjes een goede AV-receiver kunt hebben. Hij laat zien wat belangrijk is: degelijk geluid en een soepele bediening. Het is gewoon een no-nonsense apparaat waar je op kunt rekenen, of je nu een serie kijkt of een game speelt. Deze Onkyo ondersteunt Dolby Atmos en 4K-passthrough, wat hem ook toekomstbestendig maakt. Handig voor wanneer je later je tv of speakers upgradet – deze receiver kan het aan. Alles bij elkaar is het een betrouwbare receiver waar je jarenlang plezier van hebt, zonder dat je eerst een cursus AV-techniek hoeft te volgen.

🎬 Surround-configuratie: 5.2-kanaals