Als er één toepassing is waar de Raspberry Pi in uitblinkt, dan is dat wel als mediaspeler voor muziek. Met dank aan een breed aanbod aan goede en betaalbare dac’s én heel veel mooie softwareoplossingen. Wat heb je nodig?

Netwerkspelers zijn er al volop, maar meestal tegen flinke prijzen en veelal gericht op de audiofiel. Wil je een voordelige optie om muziek naar een versterker met luidsprekers of een setje actieve luidsprekers te streamen? Dan kun je eenvoudig zelf een speler bouwen. De Raspberry Pi heeft dan al snel de beste papieren. Ook wat software betreft, want er is een enorm aanbod. 

Voor het streamen van muziek hoef je overigens zeker niet de nieuwste Raspberry Pi 4 in huis te halen. De systeemeisen zijn doorgaans niet hoog, waardoor je software zoals Volumio ook prima op oudere modellen als de Pi 3B of een Pi Zero W kunt installeren. 

Lees ook:Welke Raspberry Pi kun je het beste kopen?

De analoge geluidsuitgang van de Pi is bruikbaar, maar geeft niet de beste kwaliteit. Dat is prima op te lossen door de Pi via hdmi op een av-receiver aan te sluiten, of door voor een aparte dac te kiezen. Daarmee heb je de geluidskwaliteit volledig zelf in de hand.

Je kunt voor een usb-dac kiezen, maar ook een klein uitbreidingskaartje dat je boven op de 40-pins gpio-header van de Pi klikt. Dat is meestal voordeliger en minder storingsgevoelig dan de usb-bus.

Er is een enorm aanbod van dac’s voor de Pi. In deze serie workshops hebben we er twee gebruikt: de Pirate Audio Line Out en de PiFi DAC+, een goedkope Chinese kloon. Streef je de hoogste kwaliteit na, dan is de riante catalogus van het Zwitserse HifiBerry overigens ook de moeite waarde.

©PXimport

Voor de uiteindelijke geluidskwaliteit ben je natuurlijk nog afhankelijk van de luidsprekers en in iets mindere mate van de versterker. Voor minder dan 20 euro kun je met een klasse d-versterker heel goede resultaten halen, zoals met de TDA7498(E) of TPA3116(d2). Zulke versterkers zijn heel efficiënt en daardoor ook voor een mobiele luidspreker (boombox) met accu’s een optie. 

De toenemende vervorming (thd) bij hogere volumes is iets om met name in de gaten te houden. Goede uitgangsspoelen om de schakelfrequenties van de versterker te filteren gekoppeld aan kwalitatieve condensatoren én flinke buffer-elco’s voor de voedingsspanning dragen zeker ook bij aan de geluidskwaliteit.

Bediening

Voor het bedienen van de Pi als mediaspeler is een webinterface heel gangbaar. Zoals Volumio, waar ook een app van bestaat. Ook kun je een willekeurige Media Player Daemon-client gebruiken dankzij de geïntegreerde mpd-server. Apps voor muziekbediening vind je ook volop voor Squeezebox. Bij intensiever gebruik zal een vast scherm al snel de voorkeur krijgen, zoals het officiële 7inch-touchscreen van de Raspberry Pi Foundation (ongeveer 70 euro).

Als je nog een tablet met bijvoorbeeld Android overhebt, kun je daar ook de webinterface of app op laden. Hangt de tablet op een vaste plek, dan is het handig die vast te zetten met bijvoorbeeld Fully Kiosk Browser & App Lockdown. Andere nuttige uitbreidingen, waar je soms wat voor moet knutselen, zijn een afstandsbediening via infrarood of drukknoppen via de gpio-pinnen van de Pi.

©PXimport

Wil je de Pi puur als ‘domme speler’ inzetten, dan kan dat ook. Met AirPlay, Chromecast of Spotify Connect is het dan niet veel meer dan een bestemming voor je muziek vanaf smartphone, tablet of pc. Ondersteuning voor AirPlay is mogelijk dankzij Shairport Sync.

Het Chromecast-protocol blijkt lastiger na te bouwen, dan ben je beter af met de Chromecast Audio-dongle die helaas niet meer wordt gemaakt. Spotify Connect is eenvoudig mogelijk dankzij de librespot-bibliotheek. Met Raspotify krijg je het snel aan de praat. Je kunt dan vanaf elke Spotify-app de Pi als afspeelapparaat kiezen. Maar uitgebreidere toepassingen als Volumio en moOde zijn eigenlijk interessanter: ze bieden integratie voor AirPlay en Spotify, maar ook heel veel meer.

Indexering

Ga je vooral je eigen muziek beluisteren, dat is het belangrijk dat de tags goed staan en albumcovers aanwezig zijn. Software deelt albums doorgaans in op basis van die tags en niet op basis van de map waarin muziek wordt gevonden. Bij Logitech Media Server zorgt een goede indexering er bovendien voor dat het bladeren op bijvoorbeeld jaar van uitgave of op genre goed werkt.

Een mooi programma voor het indexeren is Beets. Je kunt muziek vanuit bijvoorbeeld je folder met geripte of gedownloade muziek doorzoeken en gevonden albums netjes in de uiteindelijke muziekmap zetten met alle correcte tags. Als een album te veel afwijkt kun je het bij dit proces overslaan of bijvoorbeeld handmatig een album selecteren of opzoeken in de achterliggende muziekdatabase.

Onder Windows kun je MusicBrainz Picard gebruiken. Soms is naderhand nog een kleine aanpassing nodig. Vooral naar de albumartiest kijkt de software soms anders. Bij Logitech Media Server was het bijvoorbeeld nodig om in te stellen dat het tpe2-veld als albumartiest moet worden behandeld.

Nu heb je alle hardware en software in huis om muziek met je Raspberry Pi te streamen. In een ander artikel gaan we dieper in op hoe dit werkt met het eerder aangehaalde Volumio. Lees daarover hier meer.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.