De meest opvallende feature van de iPhone 7 is het ontbreken van de hoofdtelefoonaansluiting. Apple noemt het zelf 'dapper', maar het is ook een beetje een rare keuze. Is het weglaten van die aansluiting wel slim? We zetten een paar argumenten op een rij waarom dat niet zo is.

Er zijn ook genoeg argumenten waarom het weglaten van de hoofdtelefoonaansluiting wél een goed idee is. Lees hier ook: '6 redenen waarom het niet zo erg is dat de iPhone geen 3,5 mm heeft'.

1. Er is nog geen waardige opvolger

Verandering is niet per definitie slecht, maar ook niet altijd per definitie nodig. Het spreekwoord "If it isn't broke, why fix it?" gaat ook bij de 3,5 mm-poort op, want die werkt nog precies zoals het hoort. De klassieke hoofdtelefoonaansluiting is één van de meest universele aansluitingen die er bestaan: Plug and play, werkt op alle mogelijke apparaten zoals telefoons en computers, en iedere koptelefoon heeft dezelfde aansluiting. Waarom zou je dat veranderen?

Er is bovendien geen goed of zelfs beter alternatief beschikbaar, of zelfs maar in de maak. Waar micro-usb langzaam maar zeker wordt vervangen door het universelere usb-C, is er nog geen opvolger voor 3,5 mm die meer opties biedt, of beter geluid, of wat dan ook. En waarom niet? Omdat 3,5 mm zo goed werkt! Er is simpelweg geen gedegen reden het te vervangen.

2. Bluetooth is nog steeds slecht in het gebruik

Bluetooth werkt nooit goed

Laten we wel wezen: Bluetooth is niet goed, en dan drukken we ons nog conservatief uit. Apple zegt dat bluetooth-headsets de toekomst zijn, maar de draadloze techniek is nog lang niet goed genoeg om met analoge 3,5 mm te concurreren. Bluetooth koppelen is voor veel gebruikers nog een pijnlijk irritant proces, de verbinding valt regelmatig weg en eens in de zoveel tijd vergeet je telefoon ineens alle gekoppelde apparaten. Natuurlijk zijn er gebruikers bij wie bluetooth bijna altijd goed werkt, maar voor de meerderheid van de gebruikers werkt bluetooth nog lang niet goed genoeg.

En zelfs als dat wel zo is, dan is er altijd nog het feit dat bluetooth muziek comprimeert. Niet alleen minder kabels, maar ook minder geluid dus.

3. Het zet de deur open naar meer DRM

Eén van de laatste dingen die we in de muziekindustrie willen zien is nóg meer DRM. Met digitale audio wordt het voor Apple nog makkelijker om muziek op een bepaalde manier te serveren, bijvoorbeeld door een bepaalde koptelefoonfabrikant te blokkeren of meer auteursrechten te plaatsen op bepaalde muziek. Vergezocht? Misschien, maar bedenk wel dat Apple heel veel baat heeft bij een gesloten muziekecosysteem door onder andere Apple Music én hoofdtelefoonmerk Beats By Dre. Puur digitale muziek, dat levert problemen op.

4. Er ontstaat meer fragmentatie

Apple heeft er altijd een handje van gehad om van de norm af te wijken, maar heeft ook veel invloed gehad op standaarden en industry practices. Denk bijvoorbeeld aan de iPhone zelf. Er waren al eerder slimme telefoons, maar Apple kwam met hét moderne model van de smartphone.

Apple was ook het bedrijf dat zijn telefoons standaard met een gesloten achterkant maakte waardoor je niet zomaar bij de accu kon. Inmiddels hebben vrijwel alle moderne telefoons dat (met positieve shout-out naar Microsofts Lumia's!). En Apple is nog steeds het enige bedrijf dat stug zijn eigen versie van NFC blijft ondersteunen. Als Apple een nieuwe standaard zet, is het niet ondenkbaar dat andere bedrijven ook met het idee aan de haal gaan. Sterker nog, volgens geruchten denkt Samsung daar nu al over na. Of dat echt gebeurt, is nog de vraag, maar we zouden er niet gek van staan opkijken.

5. De 'nieuwe features' voegen niets toe

Echte audiofielen gebruiken wel een alternatieve muziekspeler

Draadloze hoofdtelefoons die via een digitaal kanaal worden aangestuurd bieden volgens Apple grote voordelen. Je kunt bijvoorbeeld een grotere DAC in je hoofdtelefoon zetten, die het geluid beter converteert en dus betere muziek kan weergeven. De vraag is: Wie zit daar eigenlijk op te wachten? Als je écht audiofiel bent, dan zijn er meer dan genoeg alternatieve muziekspelers, of zelfs telefoons die zich op audiofielen richten.

Bovendien willen audiofielen niet alléén op hun iPhone muziek luisteren. Ze willen dat ook thuis, op hun wellicht betere muziekspeler. Die mensen moeten óf een dongle kopen, of meerdere koptelefoons gebruiken. De groep mensen die betere audio op hun iPhone willen, is veel te klein om te verantwoorden dat de 3,5 mm-aansluiting verdwijnt.

Bovendien is er het argument dat er in een digitale kabel meer bediening voor je telefoon kan worden toegevoegd. Maar dat konden 3,5 mm-koptelefoons ook al, bijvoorbeeld door de muziek op pauze te zetten. Heb je echt behoefte aan bediening via je koptelefoon?

6. Dongles zijn altijd slecht design

De accessoire mag dan nog zo mooi gemaakt zijn, maar een dongle is eigenlijk het schoolvoorbeeld van slecht design. Geen enkele dongle in de geschiedenis is mooi en functioneel geweest, maar hooguit "niet heel slecht". Een dongle is onhandig, klein, duur, en daarmee bijzonder gebruiksonvriendelijk. Geen enkele gebruiker zou een dongle moeten hoeven gebruiken, en als hij daar zoals nu toe gedwongen wordt is dat een belediging voor hem of haar.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!