Het streamen van films en series op je telefoon of tablet is eenvoudig, maar voor een grotere kijkervaring kun je deze ook koppelen aan je televisie. Zo stream je moeiteloos content van je mobiele apparaat naar je tv-scherm. In dit artikel leggen we uit hoe je dat doet.

Tabletbezitters leven in een gouden eeuw qua content: steaming videoapplicaties zoals Netflix en zelfgemaakte video's en foto's moeten allemaal gedeeld worden. En hoewel online delen erg gemakkelijk is, is het veel leuker om het in het echt te doen. Het probleem is het scherm van je tablet: perfect voor één of twee personen, maar met vijf mensen eromheen is het toch echt veel te klein. Dit geldt nog sterker voor de iPad mini met zijn kleine scherm.

Het goede nieuws is dat je waarschijnlijk al een apparaat in je woonkamer hebt dat perfect is. Je tv is groot, helder, en niemand hoeft moeite te doen om te kunnen zien wat erop gebeurt. Er is een toenemend aantal manieren om er foto's en video's op te bekijken, van simpele kabels tot ingenieuze - maar vaak dure - draadloze opties .

Hier bekijken we beide opties, evenals de diensten die je in staat stellen om je abonnementen, foto's en video's op het grote scherm te delen - en de diensten waarmee dat niet kan. Hoewel we het voornamelijk over Android tablets hebben, geldt hetzelfde advies voor Android smartphones.

HDMI

HDMI (High Definition Multimedia Interface) is de huidige interface standaard. Als je je televisie in het afgelopen decennium gekocht hebt heeft hij een HDMI-poort, net als vrijwel elke settopbox, gamesconsole, en een redelijk aantal foto- en videocamera's. Het voordeel van HDMI, afgezien van de alomtegenwoordigheid ervan (wat betekent dat het goedkoop is), is het feit dat het tegelijkertijd plaats biedt voor zowel HD video als audio, waardoor je niet een film in full-HD hoeft te bekijken met de slechte speakers van je tablet voor het geluid. Een HDMI output is een voordeel dat veel Android tablets hebben ten opzichte van Apple's iPad.

Er zijn drie formaten HDMI-pluggen. Reguliere HDMI (Type A, links) zijn de volledige poorten die je vindt op apparaten waarop ruimte geen probleem is: denk aan tv's, laptops, en gamesconsoles. De poorten die je gewoonlijk op tablets en telefoons vindt zullen ofwel Type C (ook wel Mini HDMI genoemd, midden) of Type D (Micro HDMI, rechts) zijn. Van deze is Micro HDMI, of Type D, het kleinst.

Welk type poort je tablet ook heeft, je kunt deze redelijk goedkoop aan een HDMI poort koppelen: Je hoeft waarschijnlijk niet meer dan 10 tot 15 euro uit te geven aan een HDMI naar Mini-HDMI of Micro-HDMI kabel.

©PXimport

Een heleboel tablets hebben HDMI of één van de verkleinde varianten. De Acer Iconia A1, Archos 80 Titanium en Nokia 2520 - en heel veel andere - hebben het. Het is de meest eenvoudige aanpak.

Maar je hoeft niet per se een tablet met een HDMI-uitgang te kopen om hem aan je tv te kunnen koppelen.

MHL / Slimport

HDMI is eenvoudig te begrijpen: het is een poort die slechts één ding doet. Het nadeel is dat niet alle tablets een HDMI-uitgang hebben. Het goede nieuws is dat er een paar breed ondersteunde standaarden verschenen zijn waarmee Android eigenaren verbinding kunnen maken met externe displays door middel van hun eigen micro-usb-poort.

©PXimport

De standaarden in kwestie zijn MHL (Mobile High Definition Link) en de nieuwere SlimPort. Ze zien er allebei hetzelfde uit, wat voor de hand ligt aangezien ze simpelweg de micro-usb-poort op een Android apparaat gebruiken om video te leveren.

Net als HDMI, ondersteunen SlimPort en MHL zowel video als audio, met maximaal acht beschikbare kanalen voor surround sound. Beide vereisen normaal gesproken een break-out box: een kleine dongle tussen je apparaat en tv die het signaal van je telefoon converteert naar een signaal dat compatibel is met HDMI.

Je kunt verwachten om zo tussen de 15 en de 35 euro te betalen voor een SlimPort of MHL signaalconverter. Daardoor is het wat duurder dan het gebruiken van een tablet met een HDMI-poort, maar vooral MHL wordt door veel telefoon- en tabletfabrikanten ondersteund.

Er zijn verschillende versies van MHL geweest: we zijn momenteel bij versie drie, die de maximale resolutie verhoogt naar 4K. Dit is hetzelfde als SlimPort, en betekent dat beide standaarden zeer vergelijkbare technische specificaties bieden. Een voordeel van MHL is de brede ondersteuning van tv fabrikanten: kijk naar de achterkant van je tv, en als de HDMI-poort een MHL logo erboven heeft staan kun je een HDMI naar micro-usb-kabel gebruiken om de twee met elkaar te verbinden - de HDMI kabel levert stroom aan je tablet of telefoon, dus je hebt geen extra adapters of kabels nodig.

Als je tv MHL niet ondersteunt, of als je een SlimPort apparaat hebt, zul je een adapter nodig hebben. SlimPort gebruikers kunnen verwachten om zo rond de 20 euro uit te moeten geven, terwijl MHL gebruikers wat minder hoeven te betalen. Als je MHL gebruikt is de kans groot dat je een externe voedingsbron nodig zult hebben: MHL 3 kan tot 10 watt van het host apparaat gebruiken.

SlimPort heeft hier het voordeel: er is geen externe voedingsbron nodig, waardoor de opstelling minder rommelig is. Beide apparaten vereisen echter dat het scherm van de tablet aan staat, dus break-out boxen hebben meestal een micro-usb poort zodat je een oplader kunt gebruiken.

De ondersteuning voor MHL en SlimPort varieert enorm. Omdat er drie verschillende versies van MHL zijn, plus SlimPort, moet je de specificaties van je apparaat controleren voordat je een adapter koopt. De Microsoft Surface en Samsung Galaxy Tab 3 ondersteunen MHL, terwijl de Google Nexus 5 juist SlimPort ondersteunt.

Apple gebruikers hebben het gemakkelijker: hoewel de iPad technisch gezien compatibel is met DisplayPort, kun je hem alleen met Apple's eigen kabels aan een scherm koppelen. Het nadeel is de prijs: Je moet bijna 50 euro neertellen voor een officiële HDMI-adapter die je aan de Lightning connector van een iPad kunt koppelen (voor oudere iPads is er een 30-pin versie verkrijgbaar).

Er zijn ook adapters die niet door Apple zijn geproduceerd en dat scheelt enorm in de prijs. Voor iets meer dan een tientje kun je zo'n adapter kopen. Bedenk wel dat deze adapters mogelijk niet zo goed werken als de officiële van Apple. Doe daarom voorafgaand aan je aankoop wat onderzoek naar de adapter die je wilt kopen.

Draadloos

Het is geweldig om video rechtstreeks van een tablet naar je tv te kunnen beamen. Het goede van Android is dat er meerdere manieren zijn om dit te doen. Miracast is een draadloze standaard die een ad hoc netwerk aanmaakt tussen twee apparaten, doorgaans je tablet en een settopbox dit Micracast ondersteunt.

Een toenemend aantal tv's ondersteunt Miracast zonder dat er extra hardware voor nodig is. Miracast gebruikt H.264 voor videotransmissie, wat efficiënte compressie en goede full-HD beeldkwaliteit betekent. Beter nog, Miracast ondersteunt DRM (Digital Rights Management), wat inhoudt dat diensten zoals iPlayer en YouTube naar een tv gestreamd kunnen worden. Maar niet alle diensten werken. Android apparaten met Android 4.2 hebben Miracast ondersteuning.

Een alternatief is Google's Chromecast. Deze goedkope dongle kun je in een ongebruikte HDMI-poort van je tv pluggen, en deze maakt verbinding met je draadloze netwerk. Chromecast ondersteuning begint alomtegenwoordiger te worden, waardoor content van diensten zoals iPlayer, Netflix, enzovoorts met de Chromecast kan worden afgespeeld terwijl de dongle al het werk doet in plaats van je tablet, en dat is goed nieuws voor je batterijduur.

Sinds juli 2014 is het ook mogelijk om Chromecast te gebruiken om het display op je Android apparaat te spiegelen, waardoor je op je tablet op Play kunt drukken en er (DRM-vrije) video op je tv wordt afgespeeld. Hetzelfde geldt voor alles wat het scherm kan weergeven, waaronder apps, games, en foto's.

Het aansluiten van een Chromecast werkt erg eenvoudig. Het maakt in principe ook niet uit welke generatie Chromecast je hebt. Ook de ChromeCast Ultra, die 4K-beelden en HDR streamt sluit je op dezelfde manier aan. 

Ook is er een Chromecast Ultra. Het grote verschil met de reguliere versie van de Chromecast is dat je in 4K kunt streamen. Heb je dus een tablet met een 4K-scherm (bij veel tablets heet dit vaak Ultra HD, dan is het dus aan te raden om voor de duurdere Chromecast te gaan. De Ultra is namelijk enkele tientjes duurder. 

Chromecast aansluiten 

©PXimport

Apple gebruikers hebben opnieuw een eenvoudigere, maar duurdere oplossing. De iPad en iPhone ondersteunen geen enkele open streaming standaard, dus je zult een Apple TV (ongeveer 150 euro) moeten aanschaffen. Deze ondersteunt AirPlay mirroring, uitsluitend vanaf iOS apparaten, en net als Chromecast biedt het verschillende streaming diensten waaronder Netflix.

Met een Apple TV 4K kun je, zoals de naam al doet vermoeden, ook films en series in 4K streamen. Bovendien kan de Apple TV HDR-beelden afspelen. High Dynamic Range-beelden (meestal afgekort als HDR) zijn beelden met meerdere helderheidsniveaus. Met HDR worden schaduwen bijvoorbeeld donkerder terwijl een zonnige lucht licht blijft. Hierdoor krijg je een gedetailleerder en realistischer beeld.

Zorg dat het werkt

Video streamen vanaf je smartphone of tablet naar je tv zal afhangen van de setup die je gekozen hebt. Als je een fysieke connectie gebruikt, zoals HDMI, MHL of SlimPort, zal de content op het display van je tablet gewoon op je tv verschijnen zodra alles eenmaal verbonden is.

Dit is eenvoudig, maar er zitten een aantal nadelen aan. Je tablet verstuurt namelijk alleen een signaal wanneer het scherm aan staat. Dit betekent dat je batterij snel leegloopt, dus de kans is groot dat je de oplader zult moeten inpluggen om te zorgen dat hij er niet tijdens de show mee ophoudt.

Als je tablet video heeft die je zelf hebt aangeleverd, in de vorm van DRM-vrije bestanden, kun je prima mirroring gebruiken, en hetzelfde geldt voor commerciële diensten zoals Netflix, ITV Player en iPlayer. Maar het is niet allemaal even rooskleurig. Aanbieders van content weten dat consumenten extra zullen betalen voor het gemak van het streamen van tv-series in het hele huis.

Als je draadloos gaat, is Miracast momenteel de beste optie voor display mirroring, aangezien het simpelweg de inhoud op het scherm van je Android apparaat draadloos doorstuurt. Dus als je een foto opent op het scherm van je tablet, verschijnt deze op je tv - net als met een fysieke connectie zoals HDMI. Hetzelfde geldt voor veel apps: BBC's iPlayer, YouTube en Vimeo werken allemaal via Miracast. 

Hoewel veel fabrikanten Miracast ondersteunen, is het verwarrende wel dat elke fabrikant zijn eigen variant van Miracast aanbiedt en hier vaak ook een andere naam aan geeft. Miracast wordt niet (meer) ondersteund door Android en iOS, maar Windows 10 en Windows 11 kan wel streamen via Miracast. Heb je moeite om een verbinding tot stand te brengen, kijk dan even hier. Goedkope streamingsticks uit China bieden vaak wel ondersteuning voor Miracast.

Het nadeel van Miracast is hetzelfde als bij een kabelverbinding: het scherm van je tablet moet de hele tijd aan staan om het te laten werken. Dat, in combinatie met hogere eisen voor de draadloze radio van je apparaat (vooral als je tegelijkertijd van het internet aan het streamen bent), kan ervoor zorgen dat je een veel kortere batterijduur hebt.

Wil je een nieuwe TV kopen maar weet je niet waar je op moet letten? Bekijk onze YouTube-video!

LG blijft verbetert de oled-techniek nog veel verder en dat werpt dit jaar eindelijk zijn vruchten af. De LG OLED EVO 65G56LS is uitgerust met een nieuw type oled-paneel dat aanzienlijk meer piekhelderheid en kleurbereik levert. Daarnaast heeft LG webOS 25 uitgerust met een aantal AI-functies die het gebruiksgemak moeten verbeteren.

De nieuwe G-serie van LG is verkrijgbaar in twee versies. Een met een centrale voet in doos zoals ons testmodel, te herkennen aan de letters ‘LS’ achteraan en een model met een meegeleverde wandbeugel, die modellen hebben de letters ‘LW’ achteraan. De G-reeks mikt nog steeds in eerste instantie op wandmontage. Het toestel zelf is 24mm diep, dat lijkt misschien veel, maar die dikte heeft het wel over het hele oppervlak. Er is geen behuizing voor elektronica die verder uitsteekt. De rand is afgewerkt met een zilverkleurige strip, en dat geeft deze tv van opzij bekeken echt een premium look. De wandbeugel is verstelbaar, je kunt het toestel beperkt links en rechts draaien. De voet kun je monteren in twee posities, hoog en laag, in de hoge positie is er ruim plaats voor een soundbar. Het moet gezegd ook op een tv-meubel ziet hij er prima uit, wandmontage is zeker geen verplichting. 

Aansluitingen

De selectie aansluitingen die LG gebruikt is al enige tijd onveranderd gebleven, maar is dan ook erg goed. Met vier hdmi-poorten die allemaal de maximale hdmi 2.1-bandbreedte (48Gbps) leveren, zitten gamers in ieder geval gebeiteld. Verdere gamingfuncties zijn ALLM, 4K120 en VRR (AMD FreeSync en NVIDIA G-Sync). PC-gamers kunnen zelfs tot 4K165 gaan, dat is een duidelijke upgrade ten opzichte van vorig jaar. Input-lag is altijd een sterk punt geweest bij LG, dat is dit jaar niet anders, in 4K60 meten we 10,5ms, in 2K120 zelfs maar 5,5ms. Op poort 2 kan je ARC/eARC gebruiken, gamers die een soundbar willen aansluiten, houden nog steeds drie volwaardige HDMI-poorten over. 

Wil je de opstelling zo netjes mogelijk houden, altijd mooi bij een premium tv, dan kun je de bijgeleverde IR-blaster gebruiken om brontoestellen te besturen met de LG-afstandsbediening, ook als die apparaten bijvoorbeeld in een kast staan. De G5 ondersteunt het WiSA-protocol (Wireless Speaker and Audio Association), maar is beperkt tot 2.1-configuraties. Daarmee is jammer genoeg geen draadloze surroundopstelling mogelijk. Alle kabels kun je via twee clips en twee verzonken kanalen wegleiden naar de voet. 

Nieuw oled-paneel, nieuw record

Nieuwe ontwikkeling op vlak van oled-technologie zijn niet uitzonderlijk. Twee jaar geleden introduceerde LG bijvoorbeeld oled-panelen met een laag microlenzen die voor een mooie verbetering in helderheid zorgden. Die microlenzen zijn op de G5 echter niet meer aanwezig. In ruil gebruikt dit model een gloednieuw paneel dat een andere opbouw van de oled-materialen gebruikt. Onder de naam OLED evo Met Brightness Booster Ultimate belooft de G5 hogere piekhelderheid en een breder kleurbereik. En dat blijken geen loze beloftes. Op het 10%-venster haalt de G5 2409 nits, en op een volledig wit beeld zelfs 356 nits. 

Dat alles gemeten in de uitstekend gekalibreerde HDR Filmmaker mode. Ter verduidelijking, dat is een 50 procent verbetering tegenover de G4 van vorig jaar, en voldoende om de kop van het oled-peloton aan te voeren. Vooral de verbetering op het volledig wit veld is impressionant. Daardoor moet de G5 nu de helderheid veel minder laten dalen als het beeld veel wit bevat, iets wat op vorige generaties nog merkbaar was. Ook het kleurbereik is weer groter geworden, en met 99,9% P3 is de G5 perfect uitgerust voor prachtige HDR-beelden. Het paneel had een uitstekende uniformiteit en weert zeer goed reflecties. De kijkhoek is prima.

De Filmmaker Mode is er voor wie minimale beeldverwerking wil, en de mooiste beelden getrouw aan de intentie. In SDR laat dat prachtige resultaten zien, maar de echte pracht van de G5 komt tevoorschijn bij HDR-beelden. Ook hier is de kalibratie nagenoeg perfect met enorm veel witdetail, intense kleuren, en dankzij de hoge piekhelderheid tintelende lichtaccenten. Kleuren worden goed bewaard als ze zeer helder zijn, dat dankt de tv aan het nieuwe paneel. Enkel in de donkerste beelden laat de G5 wat steken vallen. Er is veel schaduwdetail, maar in sommige beelden merken we veel ruis die het beeld ruw maakt en detail verbergt. In een ander geval was er wat blokvorming en bandvorming zichtbaar. We hopen dat LG nog wat aan de software kan sleutelen. 

Prima beeldverwerking

De Alpha11 beeldprocessor is aan zijn tweede generatie toe, maar nieuwe features lijken er niet te zijn. De upscaling en ruisonderdrukking zijn erg goed. In deinterlacing van 1080i-beeld merkten we op een testpatroon opnieuw een foutje waardoor kamvorming zichtbaar was, al bleek dat bij de meeste content niet tot problemen te leiden. Kleurstroken in zachte gradiënten elimineer je met de Vloeiende Gradatie-instelling, maar activeer die enkel als je het echt nodig acht, en dan alleen in de laagste stand. In een van onze testclips veegde die instelling ook wolken uit de lucht. Ook de dynamische tonemapping waar we gebruikelijk erg tevreden over zijn, laat je op dit model beter uit inactief.

Die maakte het beeld te helder, waardoor het aan contrast en impact verliest. Bovendien levert de G5 ook zonder dynamische tonemapping knap beeld. Goede punten waren er voor de bewegingsscherpte. Het oled-paneel laat nauwelijks of geen dubbele rand optekenen rond bewegende voorwerpen. Wie in 24Hz-filmmateriaal te veel last heeft van judder bij snelle camerabewegingen, activeert best TruMotion, bijvoorbeeld in ‘Cinematografische Beweging’ als je minimale invloed wenst. Maar ook hogere instellingen leverden goede resultaten, en de G5 toonde erg weinig beeldfouten zelfs met TruMotion in de Vloeiend-stand. 

Geen DTS-ondersteuning meer

Het is jammer, maar de G5 ondersteunt alleen nog maar Dolby Atmos, geen DTS meer. Vooral voor mensen met een uitgebreide bibliotheek Blu-ray schijven is dat een tegenvaller. Streaming gebruikt overwegend Dolby Atmos, dus daar weegt dat gebrek minder. De 60 Watt 4.2 kanaalsoplossing leek ons onveranderd. De klank is goed gebalanceerd, met een warm karakter en duidelijke baslijn. Zelfs surround is goed hoorbaar. Voor veel mensen zal dit volstaan, maar voor echte bioscoop audio zal een soundbar toch vereist zijn. Nieuw dit jaar is de Personal Sound Wizard. Die laat je een aantal keer in groepen van vier fragmenten horen met verschillende geluidsinstellingen, jij duidt aan wat je het best vindt klinken. Na de test bepaalt de processor op basis van je keuzes je geprefereerde klankinstellingen. Iets gelijkaardig bestond vorig jaar al voor beeld, maar we vinden dat je daar beter voor Filmmaker Mode of Cinema beeldmode kiest. Bij audio mogen persoonlijke voorkeuren wat meer doorwegen. 

WebOS 25, AI als persoonlijk hulpje

Kunstmatige intelligentie moet de nieuwe troef zijn van webOS 25, maar al deze nieuwe functies bleken niet te werken in het Nederlands. Voice ID, waarbij de tv je herkent op basis van je stem is nog niet beschikbaar in Nederlands. Maar ook andere functies, zoals de AI Chatbot die je moet helpen bij eenvoudige vragen zoals het aanpassen van beeldkwaliteit of aanbevelingen geven voor content, leek zelden te weten wat hij met onze vragen moest doen. LG kondigde ook generatieve kunst aan die je kan gebruiken in de screensaver, maar ook dit was nog niet beschikbaar. Nu missen we die AI-functies wel niet, de G5 is zo ook gebruiksvriendelijk, maar we hopen toch dat dit via software updates verbeterd wordt. 

In dit overzichtsartikel vind je alle informatie over webOS. WebOS 25 is van uitzicht niet echt veranderd op wat details na. Zo kan je live tv en HDMI-ingangen nu als tegels toevoegen in de rij met apps op het Home-scherm. Apps en Quick Cards die je niet gebruikt, kan je verbergen. Het app-aanbod is erg ruim en de G5 ondersteunt Airplay2 en Google Cast. LG toont helaas reclame op het Home-scherm en in de screensaver, lees in dit artikel hoe je reclame verwijdert.

De ‘Magic Remote’ heeft een nieuw ontwerp gekregen. Een rechthoekige vorm met afgeronde hoeken, en vooral minder toetsen. Weg zijn de cijfer- en kleurtoetsen, de volume- en kanaaltoetsen zijn nu kanteltoetsen. De mute-toets is verdwenen, muten doe je door de volume knop lang naar beneden te duwen. De ingangen-toets is vervangen door een Home Hub-toets, maar wanneer je die lang indrukt, toont de tv de ingangen. De aanwijsfunctie is gebleven, je kan de cursor op het scherm besturen door de afstandsbediening te bewegen. De afstandsbediening oogt moderner, en het gebruiksgemak is prima, maar we zouden hem niet beter noemen dan de oude versie. 

Conclusie

LG toont met de G5 dat er nog flink wat vooruitgang geboekt kan worden in oled-technologie. Perfect is deze tv echter nog niet, vooral in heel donkere beelden moet LG de software nog aanpassen om ruis en zichtbare gradaties te vermijden.  De OLED65G56LS haalt uit het nieuwe oled-paneel echter wel een indrukwekkende piekhelderheid, en erg ruim kleurvolume. We durven bijna zover gaan om te zeggen dat hij de klassieke zwakke punten van oled elimineert. Samen met de uitstekende kalibratie geniet je zo in Filmmaker Mode van bijna referentie beeldkwaliteit.

De ingebouwde luidsprekers leveren een aangename klank, wel jammer dat LG DTS-ondersteuning geschrapt heeft. De nieuwe AI-features in webOS 25 moeten duidelijk nog verder rijpen, voorlopig leveren ze geen meerwaarde, maar webOS blijft wel erg gebruiksvriendelijk. De nieuwe afstandsbediening sluit aan bij de moderne trend met minder toetsen. Gamers tot slot vinden op de G5 alles wat ze maar kunnen wensen. Dit is een topmodel, met een bijhorend prijskaartje, maar hij is het zeker waard.

Het is misschien niet het eerste waar je aan denkt, maar ook Android heeft – net als Windows – een klembord. Daarmee kun je gemakkelijk tekst kopiëren van de ene app naar de andere. Maar hoe open je dat klembord eigenlijk? En waar vind je wat erop staat? Je leest het in dit artikel!

Tekst of afbeeldingen kopiëren en plakken: het is een van de basisfuncties van elk besturingssysteem. Ook Android ondersteunt dit natuurlijk. Je kunt iets kopiëren in de ene app en het vervolgens plakken in een andere. Maar het Android-klembord kan meer dan alleen dat. Alles wat je kopieert, wordt daar namelijk tijdelijk opgeslagen. Handig als je per ongeluk iets hebt weggehaald, iets wilt terugvinden of gewoon even wilt kijken wat je allemaal hebt gekopieerd.

Let wel: hoe je precies bij het klembord komt, hangt af van je toestel en de Android-versie die je gebruikt. Zo hebben merken als Samsung en LG hun eigen klembordfunctie ingebouwd. Andere toestellen vereisen meestal een specifieke toetsenbord-app om het klembord te kunnen openen. In dit artikel leggen we je uit hoe je dat doet met zo’n toetsenbord-app.

Klembord binnen toetsenbord-apps

Om toegang te krijgen tot het klembord, heb je een toetsenbord-app nodig die die functie ondersteunt. Populaire keuzes zijn Gboard van Google en SwiftKey van Microsoft. Beide bieden vergelijkbare klembordfuncties, dus je kunt zelf kiezen welke je het prettigst vindt. Download en installeer de app, en stel deze daarna in als je standaard toetsenbord.

©PXimport

Met een ander toetsenbord in Android heb je meer mogelijkheden.

Dat instellen doe je via het instellingenmenu van je Android-telefoon. Gebruik het zoekveld bovenin het scherm en typ 'toetsenbord'. Je krijgt dan een lijst met resultaten. Kies de optie waarmee je het standaard toetsenbord kunt wijzigen en tik daarop.

Kies vervolgens de toetsenbord-app die je net hebt geïnstalleerd, zoals Gboard of SwiftKey. Let op: de vormgeving van de instellingen kan per toestel verschillen. Gebruik je liever een andere toetsenbord-app met klembordfunctie? Geen probleem – zolang je maar de juiste app selecteert bij het instellen.

Tekst kopiëren en plakken

Het klembord werkt meestal alleen met tekst. Wil je iets kopiëren naar een andere app? Selecteer dan een stuk tekst en kopieer het. Open bijvoorbeeld WhatsApp, ga naar een chat en houd het tekstveld even ingedrukt om de tekst direct te plakken. Soms zie je ook een klembordsymbooltje verschijnen, net boven het toetsenbord en onder het tekstveld. Tik daarop om het volledige klembord te openen.

Zie je dat symbooltje niet meteen? Dan krijg je waarschijnlijk eerst de suggestie om alleen de laatst gekopieerde tekst te plakken. Tik in dat geval op het witte rondje met het pijltje naar rechts – zo krijg je alle opties te zien.

Onder het kopje Recent zie je een lijstje met wat je als laatste hebt gekopieerd. Tik op een item om het direct in het tekstveld te plakken. Let wel: deze lijst wordt na een tijdje automatisch geleegd. Gebruik je vaak dezelfde tekst? Dan kun je die vastpinnen, zodat hij bewaard blijft. Zowel Gboard als SwiftKey ondersteunen deze functie: houd het item ingedrukt en kies voor Vastpinnen.

Klembord sinds Android 13

Sinds Android 13 is het klembord flink verbeterd. De basis is nog steeds hetzelfde: je kopieert tekst of een afbeelding in de ene app en plakt die in een andere. Maar de manier waarop je het klembord gebruikt, is een stuk handiger en overzichtelijker geworden. Dat maakt het werken met meerdere fragmenten tegelijk een stuk efficiënter.

Een van de grootste vernieuwingen is dat je nu meerdere items kunt bewaren – zowel tekst als afbeeldingen. Alles wat je kopieert, verschijnt in een nieuw klembordpaneel. Je opent dat paneel via het meldingscentrum of door een tekstveld lang ingedrukt te houden. Daar kun je door je gekopieerde items bladeren, kiezen wat je wilt plakken, en dingen die je niet meer nodig hebt, direct verwijderen. Je kunt zelfs een tekstfragment nog aanpassen voordat je het plakt.

Het klembordpaneel dat in Android 13 zijn intrede heeft gemaakt.

Met de komst van Android 13 werden er ook meteen een aantal nieuwe privacyfuncties voor het klembord geïntroduceerd. In eerdere versies konden apps op de achtergrond soms ongemerkt meelezen wat je had gekopieerd – met alle risico’s van dien. Nu heb je als gebruiker veel meer controle. Zo is er een nieuwe toestemmingsvraag voor klembordtoegang én krijg je een melding als een app probeert mee te kijken. Een stuk veiliger dus.