Je drukt op de startknop van je pc en even later kijk je tegen het vertrouwde Bureaublad van Windows aan. Dat is wat je verwacht en zoals het hoort. De praktijk is jammer genoeg soms weerbarstiger. Je moet bijvoorbeeld wel twee minuten geduld uitoefenen of, erger nog, Windows start helemaal niet meer op. Met de tips en tools uit dit artikel verhelp je je opstartproblemen en zet je Windows weer snel en stevig op het juiste pad.

Er gebeurt heel wat tussen het moment waarop je de startknop van je computer indrukt en het Bureaublad van Windows verschijnt. Je systeembios neemt het eerste deel(tje) van deze bootfase voor zijn rekening en daar hebt je als gebruiker niet zoveel invloed op. Het tweede deel bestaat enerzijds uit een systeeminitialisatie, zoals het laden van stuurprogramma’s en het opstarten van diensten, en anderzijds het voorbereiden van het Bureaublad en het uitvoeren van programma’s die automatisch mee opstarten (‘autostarters’). Optimaliseren en versnellen werkt vooral goed voor deze fase. Het eerste deel van dit artikel gaat over optimaliseren zonder hardwarematige ingrepen (zoals het vervangen van je systeemschijf door een ssd). In het tweede deel staat wat je kunt doen wanneer Murphy langskomt en je met een systeem opzadelt dat niet meer wil starten. Een potje eerste hulp dus en zoals wel vaker bij troubleshooten is dit onderdeel net iets pittiger.

Opstarttijd meten

We gaan eerst aan de slag met de gratis tool BootRacer. Niet alleen kunje hiermee nauwgezet de boottijden van opeenvolgende sessies meten, zodatje goed zicht krijgt op de tijdwinst na eventuele ingrepen, maar het programma bevat ook hulpmiddelen ter optimalisatie.

Toegegeven, de interface van de tool oog nogal druk, maar na enkele dagen van analyse kun je hem gerust weer verwijderen. Desnoods doe je dat met de extra grondige verwijdertool van de makers zelf, via de link Download BootRacer Uninstall op de website; een klik op de knop Complete Cleanup volstaat.

Installeer Bootracer (laat bij voorkeur alle vinkjes staan aan het einde van het installatieproces) en start het programma op. Zorg dat alle andere applicaties zijn afgesloten en klik op Full Boot Test en op Start Test, Yes. Start na de herstart BootRacer opnieuw op. Je ziet nu hoelang het opstartproces duurde. Standaard voert BootRacer deze meting uit elke keer dat je Windows start. Dit schakel je uit door bij Advanced, Options de optie Only once te selecteren.

©PXimport

Autostarters timen

De totale boottijd is dus de som van de fases Windows Boot (systeeminitialisatie) en Desktop (Bureaublad en autostarters). De pre-bootfase (van het bios) kan BootRacer immers niet meten en logischerwijze negeert hij de wachttijd tijdens het intikken van het Windows-wachtwoord.

Blijkt de Desktop-fase behoorlijk lang te duren (zie ook afbeelding 1), dan heeft dat wellicht te maken met het aantal of de aard van de autostarters.

Voor meer feedback klik je in BootRacer op Enable Control of op Startup Control en plaats je een vinkje bij Disabled (dat vervolgens in Enabled wijzigt). Open hier het tabblad Enable Measuring Startup Time en zorg ervoor dat er een vinkje staat bij Enabled. Klik vervolgens op Restart your PC and Analyze Results.

Tijdens de herstart zal BootRacer nu alle autostarters even uitstellen en die vervolgens een voor een weer starten. Ga opnieuw naar het programmavenster van BootRacer en klik onderaan op History, History of Executed Startup Programs. Je ziet nu de exacte laadtijd van elke autostarter .

©PXimport

Autostarters beheren

BootRacer beschikt over een beheertool voor autostarters waarmee je één en ander kunt bijsturen. Klik nogmaals op Startup Control in het hoofdvenster van BootRacer. De autostarters staan op chronologische volgorde bij elkaar. Voor extra informatie klik je op het info-icoon bij een item. Om het onderdeel (tijdelijk) uit te schakelen hoef je maar het vinkje te verwijderen. Om het definitief te verwijderen druk je op de rode Delete-knop, maar alleen als je zeker bent van je zaak. Eventueel pas je ook de onderlinge volgorde van starten aan met de knop Set Order linksboven.

Een nog krachtiger opstartbeheerder die op de wat meer gevorderde gebruiker mikt, is de gratis HiBit StartUp Manager. Download bij voorkeur de Installable version, aangezien de portable versie enkele opties mist. Ook deze tool somt alle autostarters op. Vanuit het contextmenu kunt je via Add to Delay bepalen met hoeveel tijd je het opstarten van een autostarter wilt uitstellen, zodat je het Bureaublad iets sneller te zien krijgt. Via Automatic Delay is het zelfs mogelijk hier randvoorwaarden aan te koppelen, zoals 80% of CPU (of Disk) must be Idle.

©PXimport

Services optimaliseren

Tijdens de bootfase worden er ook allerlei services op de achtergrond actief. Je krijgt hiervan een overzicht vanuit het Windows Taakbeheer. Druk op Ctrl+Shift+Esc, klik eventueel op Meer details, open het tabblad Services en klik op de kolomtitel Status.

Je kunt zo’n dienst hier ook stopzetten: klik er eentje met rechts aan en kies Stoppen. De kans is vrij groot dat het onderdeel na een Windows-herstart weer actief wordt. Om dat te verhinderen klik je in het contextmenu op Services openen. Scrol naar de betreffende programma, klik het met rechts aan, kies Eigenschappen en stel het Opstarttype in op Uitgeschakeld. Minder drastisch is Automatisch (vertraagd starten): het item wordt dan even uitgesteld zodat het Bureaublad vlugger opduikt.

Er is wel een grote ‘maar’! Je mag niet zomaar willekeurige services uitschakelen, want sommige zijn essentieel voor Windows of bepaalde applicaties. Houd er ook rekening mee dat het uitschakelen je doorgaans niet zoveel tijdwinst oplevert. Onderzoek dit dus grondig. Ook hier kan Google je vriend zijn, maar volg niet zomaar elk advies op en raadpleeg verschillende sites. Een handige site is alvastwww.tiny.cc/servconf (scrol naar beneden en kijk vooral in de kolommen Safe for DESKTOP of Safe for LAPTOP). Helaas is deze informatie maar up-to-date gehouden tot Windows 10 1803 uit 2018.

©PXimport

Andere ingrepen

Er zijn nog twee andere ingrepen die je in principe veilig kunt uitvoeren en die de boottijd stevig kunnen inkorten. Ben je de enige gebruiker van je pc, dan is aanmelden met een wachtwoord niet altijd nodig. Druk op Windows-toets+R en voer netplwiz uit. Selecteer je eigen account en verwijder het vinkje bij Gebruikers moeten een gebruikersnaam en wachtwoord opgeven […]. Druk op OK en vul je wachtwoord in (twee keer). Bevestig nogmaals met OK.

Hoe paradoxaal het ook klinkt: ook de manier waarop je Windows afsluit, kan de opstartsnelheid sterk beïnvloeden. Windows kent namelijk de functie ‘Snel opstarten’. Deze combineert elementen van normaal afsluiten en van de slaapstand, wat voor een merkbaar snellere start zorgt. Let wel: deze functie kan bij sommige dual boot-opstellingen (met Linux) problemen geven of ervoor zorgen dat bepaalde updates nukkig doen. Ondervind je nadelen, dan kun je deze functie alsnog uitschakelen.

Druk op Windows-toets+S, tik energie in en kies Een energiebeheerschema selecteren. Klik op Het gedrag van de aan/uit-knoppen bepalen. Klik indien nodig op Instellingen wijzigen die momenteel niet beschikbaar zijn en plaats een vinkje bij Snel opstarten inschakelen (aanbevolen). Weet wel dat dit alleen voor een snellere opstart zorgt als je Windows goed hebt afgesloten.

©PXimport

Herstelomgeving

Een systeem dat traag opstart, is vervelend. Maar een pc die helemaal niet meer wil booten, is natuurlijk erger. We gaan hier voorbij aan hardwarematige oorzaken (denk aan onvolkomen ram-geheugen of een defecte schijf) en focussen ons op softwarematige oorzaken, zoals een gebrekkige bootsector of corrupte systeembestanden.

Weigert Windows nog op te starten, dan kun je de Windows-herstelomgeving als hulpje inschakelen, ook wel Windows Recovery Environment of kortweg WinRE genoemd. Verschijnt die bij probleemsituaties niet vanzelf, dan kun je dat als volgt forceren. Start je pc twee keer na elkaar op, maar zet hem meteen weer uit zodra het Windows-logo of de geanimeerde cirkel verschijnt. Indien nodig druk je eerst nog even op F1. Er verschijnt nu de melding ‘Automatisch herstel voorbereiden’. Verderop in dit artikel zien we wat je zoal kunt doen vanuit deze herstelomgeving.

©PXimport

Installatiemedium

Lukt het je zo niet of probeer je het liever op een andere manier, dan kun je (vanaf een andere pc) naar deze website gaan en daar het hulpprogramma Windows Media Creation Tool downloaden. Start deze tool en geef aan dat je een installatiemedium voor een andere pc wilt maken. Stel de gewenste taal, versie en systeemarchitectuur in (afbeelding 8), stop een lege usb-stick van minimaal 8 GB in de pc en kies USB-flashstation.

Na afloop beschik je over een installatiemedium waarmee je je probleem-pc kunt opstarten. Wanneer je hier dan Uw computer herstellen kiest, beland je in feite ook in de Windows-herstelomgeving (hoewel het technisch eigenlijk om de Windows Preinstallation Environment, oftewel winPE, gaat).

©PXimport

Automatisch herstel

Zodra je in de herstelomgeving bent beland, klik je op Geavanceerde opties, op Problemen oplossen en nogmaals op Geavanceerde opties (bij WinPE is dat net wat anders). Er verschijnen nu zes opties, waarvan we de interessantste voorstellen.

Je kunt het eerst proberen met Opstartherstel. Deze optie probeert je bootproblemen volautomatisch te herstellen. Krijg je de melding dat dit niet is gelukt en wil je hier meer over weten, ga dan opnieuw naar Geavanceerde opties en kies Opdrachtprompt, waarna je het volgende commando uitvoert (bevestig met de Enter-toets):

%WinDir%\System32\LogFiles\Srt\SrtTrail.txt

Dit logbestand legt namelijk de (mislukte) herstelpoging vast en is met Kladblok te raadplegen. Wellicht kom je hiermee verder en kun je het op een andere manier proberen (zie verder).

©PXimport

Systeemherstel

Had in je Windows het ingebouwde systeemherstel geactiveerd dan is de kans groot dat er systeemherstelpunten beschikbaar zijn. Daar kun je handig gebruik van maken. Bij Geavanceerde opties tref je namelijk ook de optie Systeemherstel aan. Klik hier op Volgende, selecteer het gewenste herstelpunt, druk alweer op Volgende en bevestig met Voltooien. Herstart het toestel na de operatie. Dit zal vooral soelaas brengen als je systeem ontregeld is geraakt door iets als het installeren van een foutieve driver.

Om systeemherstel te activeren op een (nog werkende) pc druk je op de Windows-toets, tik jeherstel in en kiest jeEen herstelpunt maken. Selecteer het gewenste station, klik op Maken, geef het herstelpunt een naam en bevestig met Maken. Staat er naast het station Uitgeschakeld en wil je Windows ook zelf herstelpunten laten creëren, druk dan op Configureren, kies Systeembeveiliging inschakelen en bevestig je keuze.

©PXimport

Systeembestanden

Het kan ook zijn dat je systeem niet meer opstart door corrupte essentiële systeembestanden. Start dan vanuit Geavanceerde opties de Opdrachtprompt op en voer het commando sfc /scannow uit (system file checker) vanuit de stationsletter waarop Windows is geïnstalleerd.

Om uit te vinden welk station dit is, kun je het volgende trucje gebruiken. Voer het commando notepad op de opdrachtprompt uit en kies Bestand, Openen, Deze pc . Open achtereenvolgens de beschikbare stations tot je het Windows-station herkent. Stel dat dit d: is, dan voer je op de opdrachtprompt de volgende instructies uit (bevestig telkens met de Enter-toets):

d:
sfc /scannow

©PXimport

Bootrecord

Het kan ook gebeuren dat het hoofdbootrecord van je systeem corrupt is geraakt, bijvoorbeeld door malware. Dan kun je het als volgt proberen: kies Geavanceerde opties, Opdrachtprompt en voer hier bootrec /fixmbr uit.

Deze opdracht zet de correcte code terug zonder aan de systeempartitietabel te komen en kan ook afrekenen met ongein als rootkits en virussen die een deel van hun code vaak in de bootrecord plaatsen.

Helpt ook bootrec niet, dan is wellicht het configuratiebestand van de Windows bootmanager corrupt geraakt: de zogenoemde boot configuration datastore oftewel bcd.

Dit herstellen vraagt wel de nodige handelingen.

Ga opnieuw naar Geavanceerde opties en kies Opdrachtprompt. Voer achtereenvolgens de volgende commando’s uit:

diskpart

list disk

select disk 0

list volume

select volume <n>

assign letter <x:>

exit

Het is wel de bedoeling dat je<n> vervangt door het juiste volumenummer, namelijk dat van de (verborgen) systeempartitie. Die is normaliter met fat32 geformatteerd en zo’n 100 tot 500 MB groot. De letter <x:> vervang je dan door een (willekeurige) vrije stationsletter. Deze commando’s zouden dus iets kunnen zijn als select volume 4 en assign letter u:.

©PXimport

Bcd-herstel

Je bent nu klaar om de bcd te repareren. Eerst navigeer je naar de systeempartitie, dus naar de map die de bootmanager met de bcd bevat. Daar zorgt het volgende commando voor:

cd /d <x:>\efi\microsoft\boot

Voor alle zekerheid maak je nu eerst een back-up van de huidige bcd met ren bcd bcd.bak. Het resultaat valt te controleren met dir bcd*.*.

Tot slot maak je een verse bcd aan met:

bcdboot <y:>\Windows /s <x:> /l nl-nl /f ALL

waarbij <y:>je Windows-station is (zie hierboven bij ‘Bootrecord’) en <x:> het station dat je tijdelijk aan de systeempartitie had toegekend.

Vervang de parameter /l nl-nl door /l nl-be als je de Belgische taalinstellingen wilt inzetten (/l verwijst naar ‘locale’).

Hopelijk start Windows nu wel weer netjes op en zijn alle bootproblemen verholpen.

©PXimport

Met de Oppo Reno 13 Pro zet het Chinese merk een nieuwe middenklasser in de markt met een fors (advies)prijskaartje van 799 euro. Voor dat bedrag zou je een unieke ontwerp, verbeterde prestaties, camera's van hoog niveau en handige AI-functies in huis halen. Is dat ook zo?

Het toestel kost dus bijna 800 euro en bevindt zich daardoor in een soort subpremiumsegment: hoge middenklassers die net geen high-end smartphone-ervaring aanbieden. Onder meer de eerder in 2025 uitgebrachte OnePlus 13R bevindt zich in dat segment. Dat toestel heeft een adviesprijs van 749 euro, maar is soms al met 50 euro korting te koop. Het is een belangrijke concurrent van de Oppo Reno 13 Pro, ook al gooien beide toestellen het net over een andere boeg. De een let op prestaties, de ander meer op design en camera's.

Beide toestellen komen uit dezelfde stal. Oppo en OnePlus zijn namelijk zustermerken, die een hoop technologie, concepten en patenten delen. Vanuit bedrijfsperspectief geen verkeerd idee, maar dat levert in de praktijk nogal homogene ervaringen op. Ook al vallen de Oppo Reno 13 Pro en OnePlus 13R in dezelfde categorie, toch verschillen ze op belangrijke vlakken van elkaar. Daardoor kunnen bepaalde onderdelen doorslaggevend zijn. En dan heb je ook nog midrangers die voor 400 euro of minder te koop zijn – dat soort rivalen eisen eveneens je aandacht op.

©Wesley Akkerman

©Wesley Akkerman

Belangrijke details

Het punt is: de markt voor middenklassers is complex. We hebben gemerkt dat je echt niet diep in de buidel hoeft te tasten voor een goede smartphone. Dus waarom zou je dan 800 euro betalen als het ook met de helft lukt? Dan gaan details meespelen. Zoals altijd geldt dat het er maar net aan ligt wat voor dingen je belangrijk vindt. OnePlus concentreert zich met name op prestaties en schone software, terwijl Nothing het moet hebben van een uniek ledsysteem en de nieuwe Essential-knop. Oppo richt zich dan weer op ontwerp, camera's en AI-functies.

Het ontwerp is duidelijk een van de speerpunten van de Oppo Reno 13 Pro. Dit is een van lichtste en dunste smartphones binnen zijn marktsegment. Daarnaast is er een stevig aluminium frame dat het toestel een duurzaam karakter geeft. De versie die wij hebben getest heeft een soort parelmoerafwerking die, wanneer het licht er goed op schijnt, een halve vlinder laat zien. Dat unieke effect verdwijnt zodra je er een hoesje omheen doet. We willen niet al te cynisch klinken, want het ziet er echt prachtig uit – maar dat is wel de realiteit.

©Wesley Akkerman

©Wesley Akkerman

Onder water foto's maken

Een ander, praktischer element dat we kunnen waarderen aan de Oppo Reno 13 Pro is dat het toestel voorzien is van een IP68- en IP69-certificaat. Daardoor kun je het toestel onderdompelen in het water en zal het zelfs een 'aanval' van een hogedrukspuit overleven. Om dit allemaal kracht bij te zetten, heeft Oppo camera-opties voor onder water geïntroduceerd. Je kunt nu moeiteloos foto's maken wanneer je in zoetwater zwemt. Je moet de functie dan nog wel even activeren, maar deze handige optie hebben we tot op heden nergens anders aangetroffen. Wanneer je de optie aanzet, reageert het amoledscherm voorop niet meer op input. Je maakt dan foto's met de knoppen aan de zijkant.

Het display is 6,83 inch groot en heeft een hoge resolutie van 1272 bij 2800 pixels; in beide gevallen een vooruitgang ten opzichte van de voorganger van dit toestel. De maximale helderheid is hoog genoeg voor zonnige dagen, de beeldverversing stelt met 120 Hertz eveneens niet teleur en de kleuren komen over het algemeen goed tot hun recht. Nee, over het beeldscherm van de Oppo Reno 13 Pro hebben we niets te klagen.

©Wesley Akkerman

7x zoom.

Voldoende kracht

Het systeem wordt aangedreven door de Mediatek Dimensity 8350-chipset. Die zit qua prestaties in tussen de processor in de Nothing Phone (3a) (aan de lage kant) en OnePlus Nord 4 (aan de hoge kant in). Hoewel dit voldoende krachtig is voor dagelijkse taken, haal je dus niet de beste processor van middenklassers in huis. Scrollen, multitasken, mailen, bellen, berichten versturen – het gaat allemaal van een leien dakje. Echter, bij intensief gebruik kan het toestel nogal warm worden, maar gelukkig wordt het nooit oncomfortabel heet.

Ook wordt het systeem niet onnodig dichtgeknepen om batterijduur te besparen. Met 12 GB aan werkgeheugen is er genoeg ram voor de meeste multitaskingtaken, terwijl minimaal 256 GB aan opslagruimte ruimte biedt aan een grote hoeveelheid apps, foto's en video's. Maar in tegenstelling tot het model van vorig jaar kun je dit keer géén microSD-kaart gebruiken. De accu is er wel op vooruitgegaan. Die heeft met 5800 mAh 800 mAh meer vermogen. Opladen zou daarnaast niet langer dan een uurtje in beslag moeten nemen. Dat is een prima score.

3,5x zoom.

2x zoom.

0,6x zoom.

Herhaling van zetten

Op het gebied van software zien we dat Oppo de zetten van de Reno 12 Pro herhaalt. Het toestel draait op Android 15, met daaroverheen het ColorOS. Die softwareschil zorgt ervoor dat alles een beetje op iOS lijkt en dat je toegang krijgt tot de Slimme zijbalk. In die balk tref je recent gebruikte apps en enkele gen AI-functies aan. Met de generatieve AI-opties kun je pagina's samenvatten, teksten laten voorlezen en meer – maar die onderdelen werken nog altijd niet in het Nederlands. Daarnaast zijn er de standaard bewerkopties voor foto's.

Daarmee bedoelen we dat je onderdelen uit foto's kunt verwijderen en de achtergelaten leegte kunt laten opvullen. Dat gaat het systeem relatief goed af, maar perfect is het niet. Ook is het mogelijk beelden op te fleuren of een andere stijl mee te geven, en kun je natuurlijk ultieme groeps-selfies maken waarbij iedereen dezelfde kant op kijkt. Je hoeft dit keer geen Oppo-account te gebruiken, maar moet wel akkoord gaan met de dataverwerking. Het updatebeleid van drie Android-upgrades en vier jaar aan updates is helaas standaard en mager te noemen.

7x zoom.

3,5x zoom.

2x zoom.

Zeven keer optisch inzoomen

Boven die prachtige halve vlinder op de achterkant zit een cameramodule die drie lenzen huisvest. Zowel de hoofdcamera als telelens beschikt over vijftig megapixel en optische beeldstabilisatie. De derde lens, een groothoekvariant, biedt acht megapixel. Over de hoofd- en telelens zijn we nog te spreken. Het systeem kan tot zeven keer inzoomen zonder kwaliteitsverlies. Details en kleuren blijven bewaard, zeker in omgevingen waarbij er voldoende licht is. Andere zaken gaan helaas toch minder goed. De groothoeklens kunnen we het beste omschrijven als 'redelijk'; deze lens maakt bijzonder onopvallende foto's.

Het complete systeem is prima in staat kekke kiekjes te maken voor sociale media. Maar als je er iets meer uit wilt halen, dan raden we aan de professionele modus te gebruiken. Dan kun je iets meer invloed uitoefenen op de beeldkwaliteit. Natuurlijk ben je wel beperkt door dit camerasysteem, maar wellicht levert het net wat betere beelden op dan in de standaardmodus. De Honor 200 Pro presteert veel beter op fotografievlak.

1x zoom.

0,6x zoom.

Oppo Reno 13 Pro kopen?

Er is niet echt iets waar de Oppo Reno 13 Pro in uitblinkt. Voor deze prijs — en vaak minder — doen andere smartphones het op meerdere vlakken beter. De Honor 200 (vergelijkbaar geprijsd) heeft een beter camerasysteem. De OnePlus 13R (ook ongeveer even duur) biedt een betere processor én fijnere software. En de Nothing Phone (3a) levert gewoon een goede ervaring voor de helft van het bedrag. Leuk die vlinder op de achterkant, maar daar win je natuurlijk geen oorlogen mee.

We kunnen dan ook weinig bedenken waarom je juist voor deze Oppo zou kiezen. Niet omdat het toestel slecht is, dat niet.Het scherm is mooi, de processor presteert prima bij dagelijks gebruik en wordt niet warm, en de batterijduur is ruim voldoende. Maar echt overtuigen doet het nergens. Alles voelt braaf, veilig, degelijk. Onderwaterfotografie maakt deze telefoon nog enigszins onderscheidend, maar of dat veel mensen over de streep trekt? Wij vragen het ons af.

Er is niets lekkerder dan een vers kopje cappuccino in de ochtend. Maar om de perfecte cappuccino te maken, heb je wél een goede melkopschuimer nodig. Dit artikel vertelt je hoe je een goede melkopschuimer herkent, zodat jij voortaan cappuccino en latte macchiato maakt als een echte barista.

Lees ook: Cappuccino's, lattes en meer: melk opschuimen als een pro doe je zo

Een kopje zwarte koffie doet het altijd goed, maar soms wil je jezelf trakteren op iets speciaals. Een cappuccino, latte macchiato of een heerlijke verfrissende iced latte kan dan precies zijn waar je trek in hebt. Zonder een koffiezetapparaat met een stoompijpje of ingebouwde melkopschuimer is het alleen lastig om het perfecte schuim te maken. Je kunt in de weer gaan met een pannetje en een garde, maar het schuim wordt op die manier nooit zo romig en luchtig als het hoort. Wil je geen cappuccino met slap of lobbig schuim? Dan is het een goed idee om te investeren in een kwalitatieve melkopschuimer. Die herken je aan de volgende punten.

Handmatig of elektrisch 

Melkopschuimer zijn er in twee soorten: handmatig en elektrisch. Handmatige melkopschuimers zijn vaak lekker goedkoop, maar vereisen wel wat meer skills om lekker schuim te maken. Je moet namelijk zelf de plunjer op en neer bewegen en daarbij goed in de gaten houden of het schuim niet te slap of juist te luchtig wordt. Ook is het met een handmatige melkopschuimer moeilijker om een consistente textuur te creëren. Een elektrische melkopschuimer werkt een stuk makkelijker. Deze hoef je alleen maar aan te zetten; de motor doet de rest. Met een elektrische melkopschuimer heb je in een mum van tijd het perfecte schuim voor jouw cappuccino of latte macchiato. Vaak heeft dit type melkopschuimer ook een automatische opwarmfunctie, zodat je je melk niet eerst hoeft op te warmen in de magnetron. Daartegenover staat natuurlijk wel dat elektrische melkopschuimers vaak duurder zijn dan handmatige modellen, maar daar krijg je een hoop gemak voor terug. 

Verschillende standen

Veel elektrische melkopschuimers hebben meerdere standen voor het maken van verschillende soorten koffies. Zo is voor het werken in laagjes bij een latte macchiato steviger schuim nodig dan voor bijvoorbeeld een cappuccino. En voor het maken van iced latte is een speciale stand voor koud schuim onmisbaar. Sommige opschuimers hebben een stand die enkel verwarmt zonder schuim te maken, wat bijvoorbeeld handig is voor een latte of flat white. Ben jij gek van verschillende soorten koffies en vind je het leuk om daarmee te experimenteren? Dan is een melkopschuimer met drie of meer schuimstanden een slimme keuze. Maak je alleen af en toe cappuccino? Dan volstaat een model met één of twee standen.

©narong27

Instelbare temperatuur

Op sommige melkopschuimers heb je niet alleen keuze uit meerdere schuimstanden, maar kun je ook de temperatuur handmatig instellen. Waarom? Omdat dat nóg meer controle geeft over de kwaliteit van het schuim. Zo heb je voor delicate schuimsoorten zoals in een flat white geen hele hoge temperatuur nodig, namelijk zo rond de 50-55 °C, maar voor het romige schuim in een cappuccino is vaak een temperatuur van 60 tot 65 °C vereist. Boven de 70 °C wordt al gauw te heet: je proeft de melk dan minder goed en daarnaast kunnen de meeste melksoorten boven die temperatuur niet goed opschuimen. Handig: op veel melkopschuimers zit een automatische uitschakelfunctie die voorkomt dat de melk te heet wordt.

Capaciteit

Ook de capaciteit van een melkopschuimer heeft invloed op de kwaliteit van het schuim. Doe je te veel melk in je opschuimer, dan krijgt de melk niet genoeg ruimte om goed te kunnen circuleren en dus op te schuimen. Het resultaat kan dan slap en ongelijkmatig zijn, en bovendien kan de boel overkoken. Te weinig melk is ook niet goed: hierdoor warmt de melk te snel op, waardoor opschuimen ook moeilijker gaat en de melk zelfs kan aanbranden. Bedenk voordat je een melkopschuimer koopt daarom altijd goed hoeveel schuim je per keer gaat maken. Voor twee kopjes cappuccino heb je een melkopschuimer met een capaciteit van minstens 120 milliliter nodig. Zorg er daarnaast voor dat je je melkopschuimer altijd met minstens een derde melk vult en nooit verder dan het maximale vulstreepje.