De Kobo Aura H2O is een waterdichte e-reader met nachtlampje, en daarmee op papier een ideale partner voor op reis. Maar een e-reader laat zich niet zomaar vervangen en veel mensen nemen genoegen met het tabletscherm voor digitale boeken. Of wordt de Kobo Aura H2O tóch jouw volgende gadget?

Eigenlijk gaat het hier om de tweede generatie van de Aura H2O. Kobo bracht immers in 2014 de eerste versie van deze e-reader uit. De Kobo Aura H2O heeft echter ook wat afgekeken van Kobo’s duurste e-reader Aura One: zoals de rubberen achterzijde en een nachtlampje dat zich automatisch aanpast aan het omgevingslicht. Gelukkig zonder de prijs over te nemen. De prijs van de Aura One valt met 230 euro namelijk moeilijk te rechtvaardigen, voor dat geld heb je al bijna een degelijke tablet - als leesmaatje is een tablet natuurlijk niet vergelijkbaar, maar het is wel veelzijdiger apparaat waar je ook een beetje op kunt lezen. Én audioboeken op afspeelt, wat e-readers nog altijd niet kunnen.

Deze Kobo Aura H2O kost je 179 euro, dat klinkt al een stuk schappelijker. Voor dat geld krijg je een apparaat dat handzaam is en degelijk aanvoelt. De plastic behuizing voelt niet heel erg hoogwaardig, maar zorgt er wel voor dat het gewicht comfortabel laag blijft en bovendien kraakt de behuizing niet. Iets waar mijn eigen Kobo Glo van drie jaar oud altijd al last van heeft gehad.

De waterdichte behuizing is ook een opvallende, maar welkome eigenschap. Je hoeft je geen zorgen te maken als je je reader op tafel naast glazen drinken weglegt of graag in bad, aan zee of aan het zwembad een e-boekje leest.

Leesmaat

Het scherm heeft een doorsnee van 6,8 inch (15,2 cm), met vrij brede schermranden waar je de reader aan vast kunt houden. Dat is nodig ook, want door de zijkanten van het touchscreen aan te raken sla je de bladzijde om, of terug. Tijdens het lezen is me dit overigens een paar keer per ongeluk overkomen. Overigens beïnvloedt dat het leescomfort verder niet.

Want dat leescomfort, dat is prima. Het gewicht, de vasthoudranden rondom het scherm en (grip biedende) rubberen achterkant heb ik al genoemd. Maar de schermkwaliteit is ook prima. E-readers hebben een mat zwart-wit scherm, dus contrast en scherpte zijn van groot belang om prettig te kunnen lezen. Bij het schermpaneel zit dat wel snor, de resolutie van 1430 bij 1080 en goede grijswaarden zorgen ervoor dat woorden zich prima laten aflezen.

Ook het nachtlampje is onmisbaar om in het donker prettig te kunnen lezen. Via de schermranden wordt het scherm verlicht. Maar het licht niet zelf op, zoals bij het scherm van een tv, monitor, tablet of smartphone. Hierdoor kijk je nooit in het licht, wat rustiger is voor de ogen. Vooral als je wat langer aan het lezen bent merk je echt de meerwaarde van het lampje van een e-reader ten opzichte van een gewoon scherm.

©PXimport

Langlezer

Wanneer je de e-reader opgeladen in je tas (of koffer) hebt gestoken hoef je je ook voorlopig geen zorgen te maken over het opladen. Zelfs als je altijd met het lampje aan leest kan zelfs de verstokte lezer aardig wat dagen door. Opladen doe je via een micro-usb-aansluiting, waarmee je ook veel smartphones en tablets oplaadt.

Oh, oh, OS

De Kobo Aura H20 laat zich via het touchscreen bedienen. Het besturingssysteem dat op de reader staat is vrij basaal, maar kan overweg met alle gangbare digitale boekenformaten zoals PDF, Mobi en ePub. Het herkent zelf de boeken die je ernaartoe gekopieerd hebt. Helaas beschikt dit model niet over een geheugenkaartslot, maar de acht gigabyte aan opslagruimte volstaat om een flinke bibliotheek met je mee te dragen. Toch merkte ik dat het apparaat wat trager reageert als hij stampvol boeken zit, dus ik raad aan om alleen de boeken naar de Kobo te kopiëren die je nog wilt lezen en niet meteen alle gigabytes van je complete digitale boekencollectie overhevelt.

Sowieso valt er nog wel wat snelheidswinst te boeken, de reader reageert wat log en boeken laden traag in. De Kindle e-reader van Amazon is hier een stuk vlotter in.

Ander minpunt is dat je bij de eerste configuratie je reader met internet moet verbinden en in moet loggen met een Kobo-account. Als je je reader eigenlijk alleen gebruikt om je eigen digitale boekencollectie mee te lezen, kan ik deze verplichting niet rechtvaardigen.

All-you-can-read

Kobo biedt sinds kort ook een leesdienst aan in de vorm van Kobo Plus. Voor een tientje per maand kun je onbeperkt lezen uit een selecte digitale bibliotheek. Het aanbod is echter vooralsnog niet overtuigend en toen ik zag dat veel boeken wél aangeboden werden in de ingebouwde digitale winkel, maar niet in Kobo Plus, was dat al genoeg voor mij om de dienst al binnen de dertig dagen durende uitprobeerperiode stop te zetten. Bovendien worden digitale boeken meestal voor een veel te hoge prijs aangeboden.

Overigens werken Kobo Plus en de ingebouwde boekenwinkel net even te houterig op de Kobo e-reader. De beste lees-ervaring had ik (helaas voor Kobo en uitgevers) nog altijd met mijn eigen digitale boekenbestanden die ik via de pc gestript had van ongebruiksvriendelijke drm-beveiliging en naar de e-reader kopieerde. Maar met Kobo Plus en een onlangs aangenomen wet die (ook) digitale boeken in het lagere btw-tarief laat vallen, is er eindelijk legaal licht aan het einde van de tunnel voor digitale lezers.

©PXimport

©PXimport

Conclusie

De Kobo Aura H20 is een degelijke e-reader die comfortabel leest, door het scherm, gewicht en grip. Ook zijn waterdichte behuizing en prima accuduur zijn een vermelding waard. Eigenlijk is de Kobo Aura H20 goed genoeg dat een keus voor de duurdere Aura One niet zo meer te rechtvaardigen valt, tenzij je een groter scherm zoekt. De Kobo Aura H20 mag echter wel wat vlotter werken. Ook het aanbod van Kobo Plus en ingebouwde boekenwinkel hebben nog wat aandacht nodig.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!