Apple belooft dat de nieuwe MacBook de lichtste en meest compacte MacBook met een complete ervaring ooit is. Het eerste deel van de belofte klopt in ieder geval: de nieuwe MacBook is zelfs dunner en lichter dan de MacBook Air. Hoe bevalt Apples MacBook in de praktijk?

De nieuwe MacBook is zonder twijfel de lichtste en meest compacte MacBook tot nu toe. De laptop weegt nog geen kilo en is op zijn dikste punt 1,31 centimeter dik waardoor het apparaat makkelijk is mee te nemen. Perfect voor onderweg dus. En dan is de MacBook nog dicht. Als we hem open klappen zien we een 12inch-Retina-scherm, de nieuwe touchpad met Force Touch en het toetsenbord. Boven het toetsenbord is er nog ruimte voor de speakers en die klinken in ieder geval erg lekker en beter dan we op grotere MacBooks hebben gehoord. Lees ook: Die USB-C-poort van de nieuwe MacBook is zo slecht nog niet

©PXimport

De MacBook is dunner en lichter dan de 11inch-uitvoering van de MacBook Air.

Uitstekend Retina-scherm

Het Retina-scherm behoeft inmiddels eigenlijk geen introductie meer: de marketing-term staat garant voor een uitstekend IPS-scherm met een hoge resolutie. De MacBook heeft zelfs de dunste versie tot nu toe. Het scherm heeft een resolutie van 2304 bij 1440 pixels. Deze pixels worden gebruikt om alles scherp weer te geven, de MacBook toont standaard dezelfde hoeveelheid informatie als een normaal scherm met een resolutie van 1280 x 800 pixels. De kwaliteit is zoals we van de Retina-schermen gewend zijn: de beelden zijn scherp en gewoon erg mooi. Je kunt gerust een film kijken en teksten zijn goed leesbaar. Een breekpunt met het verleden is dat de schermdeksel geen oplichtend Apple-logo meer heeft. Vermoedelijk heeft Apple al het licht nodig om een zo hoog mogelijk helderheid te halen met zo weinig mogelijk energieverbruik.

©PXimport

Het Retina-scherm biedt een prima beeldkwaliteit.

Toetsenbord even wennen

Opvallend is dat de toetsen van het toetsenbord dat uitstrekt over de hele breedte van de MacBook bijna wegvallen in het apparaat. De toetsen zelf hebben weinig speling, je kunt ze niet heel ver indrukken. Apple belooft dat je op het flink dunnere toetsenbord toch comfortabel en nauwkeurig kunt typen. Persoonlijk moest ik wel wennen aan het typen op het toetsenbord. De toetsen zitten dicht op elkaar en je voelt amper dat je de toetsen indrukt. Het lijkt bijna een touchscreen-toetsenbord en dat is toch anders typen dan op een 'normaal' toetsenbord. Het is dus wel even wennen, maar als je er een tijdje mee werkt is het zeker een fijn toetsenbord. De toetsen hebben gelukkig wel een vrij duidelijke klik.

©PXimport

De toetsen zijn platter dan we ooit hebben gezien.

Force Touch

Net als op eerdere MacBooks vinden we onder de toetsen een glazen touchpad. Net als op de laatste 13inch-uitvoering van de MacBook Pro maakt de touchpad gebruik van Force Touch. Bijzonder aan dit type touchpad is dat de touchpad eigenlijk niet klikt, maar dankzij een vibratie lijkt het toch net alsof je de touchpad wel kunt inklikken. Omdat er niet langer één scharnier gebruikt wordt, kun je nu bovendien overal klikken. Force Touch geeft je daarnaast nog een aantal extra opties omdat je harder kunt doordrukken na een klik. Als je met de trackpad naar een woord gaat en harder op de trackpad drukt voel je een klik en opent een pop-up scherm waarin je de betekenis van het woord te zien krijgt of eventuele informatie van Wikipedia. De Force Touch is ook handig voor adressen. Ga je met je trackpad naar een adres en gebruik je de Force Touch dan opent er weer een pop-up en krijg je de optie om het adres in Maps te openen, de kaart te bekijken en een route te berekenen. De Force Touch biedt dus extra mogelijkheden al moet je er wel even mee oefenen en spelen. Als je het onder de knie hebt is het een handige toevoeging, al moet nog blijken hoe vaak je het echt gaat gebruiken.

©PXimport

Je ziet uiterlijk geen verschil, maar dit is een Force Touchpad.

Maar één poort

Dan komen we bij met het grootste minpunt aan de nieuwe Macbook: hij heeft maar één poort. Een usb-c-poort om precies te zijn, die je zowel gebruikt voor het opladen als voor alle andere zaken zoals opslag of beeldschermen. De usb-c-poort is onderdeel van de usb3.1-standaard, maar is nu nog vrijwel niet in gebruik. Als je een apparaat wilt aansluiten op je MacBook heb je daardoor in de praktijk altijd een adapter nodig. Met de USB-C Digital AC Multipoort Adapter voeg je in één keer een bruikbare selectie aansluitingen toe, maar de adapapter kost je wel weer 89 euro. Met de adapter krijg je er meteen een USB-C-, een HDMI- en een normale USB-poort bij. Voor 19 euro biedt Apple ook adapter naar één normale usb-poort. Usb-c is daarnaast een open standaard en het zal dus niet lang duren voordat je goedkopere adapters van andere merken kunt kopen. Het probleem is dus makkelijk op te lossen, maar het is wel onhandig als je bijvoorbeeld nog vaak een usb-stickje gebruikt.

©PXimport

De MacBook (links) heeft maar één poort die dienst doet als laadpoort, usb-poort en video-aansluiting.

Snelheid

De nieuwe MacBook is ook niet zo snel als de andere MacBooks. De goedkoopste versie heeft een 1,1-GHz dual-core processor met een Turbo Boost tot 2,4 GHz. Voor € 250,00 extra kun je er eventueel ook nog een 1,3-GHz dual-core met een Turbo Boost tot 2,9 GHz in laten zetten. De duurdere versie is iets sneller met een 1,2-GHz dual-core processor en kan ook nog uitgebreid worden naar 1,3 GHz. Qua snelheid zijn de nieuwe processors te vergelijken met de Sandy Bridge-processors die Apple in de 13 inch MacBook Pro uit 2011 gebruikte. Supersnel is de nieuwe MacBook dus niet te noemen, maar daar merk je in de praktijk niet veel van als je er gewoon op werkt. Het is daarbij prettig dat de processor geen actieve koeling nodig heeft en de MacBook dus lekker stil blijft. Qua opslag ben je gebonden aan een 256 GB of de 512 GB SSD. De accu van de MacBook gaat lang mee waardoor je niet snel op zoek hoeft naar een stopcontact. Al hangt het natuurlijk ook weer af van wat je met de MacBook doet.

Conclusie

Apple doet veel goed met de nieuwe MacBook. Het is een compacte notebook met een mooi scherm die bijna niets weegt. Fraai is dat er geen actieve koeling nodig is waardoor hij ook nog eens erg stil is. Het nieuwe toetsenbord en de Force Touch-touchpad zijn even wennen, maar voldoen prima als je er even mee geoefend hebt. Wel vragen we ons af hoe vaak je Force Touch echt gaat gebruiken. Het Retina-scherm is ook op 12 inch zoals we gewend zijn erg mooi. Heb je deze MacBook eenmaal gezien, dan wil je echt niet meer op de 11inch-uitvoering van de MacBook Air werken. De MacBook maakt gebruik van Intels Core M-processors. Het voordeel van deze energiezuinige chips is dat het mogelijk is ze zonder actieve koeling te gebruiken. Het nadeel is de prestaties, die liggen ongeveer op het niveau van een dualcore Core i5-notebookprocessor uit 2011. Daar is uiteraard prima mee te werken, maar de processors in de huidige MacBook Air of MacBook Pro zijn wel een flink stuk sneller. Een ander nadeel is dat Apple slechts één poort kon verwerken en dat die poort van het nieuwe usb-c-type is. Toegegeven, we werken steeds meer alleen online, maar het is toch onhandig dat je niet eens een usb-stickje in de MacBook kunt prikken. De nieuwe MacBook moet het kortom dus vooral van zijn formaat en gewicht hebben, voor de 1449 euro die Apple voor het instapmodel wil hebben kun je ook een veel snellere 13inch-variant van de MacBook Pro aanschaffen. Wel zijn we ervan overtuigd dat dit de toekomst van de notebook is: dun, licht en zonder actieve koeling.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!