Voor de installatie van een Linux-distributie heb je vrijwel altijd een opstartbare dvd of usb-stick nodig. Denk bijvoorbeeld aan populaire besturingssystemen als Linux Mint en Ubuntu. Nu cd/dvd-stations steeds meer in de vergetelheid raken, blijft de usb-stick min of meer als enige installatie-optie over. Hoe bereid je zo’n opstartbare usb-stick voor, zodat je de beoogde Linux-distributie soepel kunt installeren?

Onder de Linux-paraplu bestaan er allerlei besturingssystemen. Op het gebied van uiterlijk en functionaliteit verschillen die nogal van elkaar. Toch hebben al die verschillende Linux-distributies ook wat gemeen, namelijk de installatiewijze. Door een pc of laptop vanaf een geprepareerde usb-stick op te starten, kun je de installatie van het besturingssysteem in orde maken.

Welke usb-stick?

Voor de meeste Linux-distributies volstaat een usb-stick van minimaal 8 GB prima. Het is niet nodig om de usb-stick vooraf te formatteren. Het verderop besproken programma Rufus voorziet de usb-stick namelijk automatisch van het juiste bestandssysteem.

Houd er wel rekening mee dat alle bestaande bestanden worden gewist. Maak zo nodig eerst een back-up van die gegevens.

Installatiebestand vinden

Voor het prepareren van een opstartbare usb-stick heb je eerst het juiste installatiebestand nodig. Uitgevers van Linux-distributies gebruiken hiervoor meestal een iso-image. Download het benodigde iso-bestand vanaf de website van het beoogde besturingssysteem. Voor de Linux-distributie Ubuntu kun je hiervoor bijvoorbeeld terecht op www.ubuntu.com/#download. Klik bij het laatste versienummer op de downloadlink. Een iso-image is meestal enkele gigabytes groot. Neem daarom even de tijd om het installatiebestand vanaf het web te downloaden. 

Rufus

Er bestaan verschillende programma’s om een opstartbare usb-stick te creëren. Het kleine Windows-tooltje Rufus werkt snel én ondersteunt de populairste Linux-distributies. Bezit je een geschikte usb-stick en staat het juiste installatiebestand op jouw computer? Surf dan naar https://rufus.ie/nl en scrol een stukje omlaag om de downloadlinks van het programma te tonen. Via Rufus 3.17 Portable sla je een exe-bestand van het programma op. 

Op het moment van schrijven is Rufus 3.17 de laatste versie, maar het tooltje krijgt in de toekomst een hoger versienummer. Klik het pop-upvenster met de advertentie weg. Dubbelklik daarna op rufus-3.17p.exe en bevestig met Ja. Een installatie is verder niet nodig. De Nederlandstalige gebruikersomgeving van Rufus komt tevoorschijn.

Usb-stick prepareren

Je gaat nu de opstartbare usb-stick maken. Prik de usb-stick in een vrije usb-poort van de Windows-computer. Je selecteert onder Apparaat vervolgens het juiste usb-opslagmedium. Wees er zeker van dat de correcte schijfletter is geselecteerd. Klik op SELECTEREN en zoek het zojuist gedownloade iso-bestand op. Je klikt nu op de bestandsnaam, waarna je bevestigt met Openen. 

De meeste computers gebruiken UEFI als systeemsoftware. Selecteer in dat geval onder Partitie-indeling de optie GPT. Is jouw machine al op leeftijd (pakweg tien jaar of ouder), dan is die waarschijnlijk nog voorzien van het BIOS. Kies dan MBR. De overige instellingen laat je ongewijzigd. Klik op STARTEN / OK en wacht af totdat het proces is afgerond. Klik tot slot op Sluiten. Je kunt de usb-stick nu veilig uitwerpen.

©PXimport

Opstartbare usb-stick laden

Ga nu naar de pc of laptop waarop je de Linux-distributie wilt installeren. Voordat je dit systeem inschakelt, prik je eerst de opstartbare usb-stick in een vrije usb-aansluiting. Druk tijdens het opstartproces op een specifieke toets om de UEFI (of het BIOS) te openen. Afhankelijk van het gebruikte systeem is dat bijvoorbeeld F2, F12 of Delete. 

De UEFI is systeemsoftware waarin je allerlei zaken van de computer kunt regelen. Zoek het opstartmenu op. Meestal staat dat aangegeven met Boot of Boot Menu. Selecteer de juiste usb-stick als opstartstation. Herstart nu het systeem. Als het goed is, verschijnt het logo van de betreffende Linux-distributie in beeld. Je kunt nu de installatie in orde maken.  

©PXimport

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.