Werken met de computer: het kan altijd sneller en makkelijker. Heb je een Mac of MacBook, dan kun je veel profijt hebben van de functie ‘interactieve hoeken’. Daarmee zet je vier sneltoetsen vast in de hoeken van het scherm, zodat je ze met een simpele muisbeweging kunt gebruiken. Geen Mac? Voor Windows-pc's hebben we ook een oplossing.

Ook interessant: Onmisbare sneltoetsen op je MacBook en iMac

Toen schrijver dezes in 2007 zijn eerste MacBook kocht, was er genoeg waaraan hij moest wennen. Eén ding had hij echter snel in de vingers: hot corners, oftewel interactieve hoeken. Zo’n moment moeten veel Mac-gebruikers ooit hebben gehad, maar lang niet iedereen gebruikt de functie, en dat is toch wel zonde. 

Wat zijn interactieve hoeken? 

Interactieve hoeken zijn het toonbeeld van productiviteit. Waar je bij sneltoetsen nog combinaties uit je hoofd moet leren, hoef je bij interactieve hoeken alleen je muis naar een van de vier hoeken van je scherm te bewegen om een bepaalde weergave te openen. Denk bijvoorbeeld aan het tonen van je bureaublad, alle openstaande vensters of je launchpad, maar je kunt ook je scherm uitzetten of vergrendelen. 

Hoe stel je interactieve hoeken in? 

Om interactieve hoeken in te stellen ga je via het Apple-menu linksboven naar Systeeminstellingen en vervolgens naar Bureaublad en Dock. Helemaal rechtsonderin vind je de optie Interactieve hoeken. Vreemd genoeg kom je via de Spotlight-zoekfunctie uit bij de toegankelijkheidsinstellingen, waar je normaal gesproken weinig aan hebt – je moet het dus even via het menu doen. 

©DD | ID.nl

Nu krijg je een klein scherm te zien met vier opties, een voor iedere hoek. Via het dropdown-menu kun je aangeven welke functie je onder welke hoek wilt zetten, of kun je de hot corner uitschakelen via het streepje. 

Tips

We kunnen ons voorstellen dat je niet altijd precies weet welke functie er onder welke hoek verstopt zit, maar gelukkig ben je er ook zo weer uit: je muis opnieuw naar dezelfde hoek brengen zorgt ervoor dat je weer teruggaat naar de normale weergave. Je kunt ook van de ene hot corner naar de andere bewegen zonder eerst terug te gaan naar de normale weergave. 

Opties

De volgende opties zijn beschikbaar: 

Mission control: toon alle openstaande vensters in één weergave.
Appvensters: toon alle openstaande vensters van de huidige app.
Meldingencentrum: toon alle meldingen in de rechterzijbalk.
Launchpad: toon een grid met alle apps op je Mac.
Bureaublad: toon je desktop. 

Schermbeveiliging aan: zet je screensaver aan.
Schermbeveiliging uit: zet je screensaver uit.
Beeldscherm in sluimerstand: zet je beeldscherm op zwart (muis weer weghalen om het scherm weer aan te zetten).
Toegangsscherm: vergrendel je scherm.
Liggend streepje: deactiveer de hot corner.
Snelle notitie: open de Notities-app met een leeg venster. 

Windows

Ben je een Windows-gebruiker? Niet getreurd. De functie is zó populair dat er genoeg freeware-alternatieven zijn. Een van de opties is WinXCorners, te vinden op de website van de makers (scrol even naar beneden tot je bij versie 1.2b bent). 

©DD | ID.nl

Na het uitpakken van het zip-bestand en het uitvoeren van de .exe nestelt de app zich in het systeemvak (goed kijken, want je ziet het icoontje bijna niet). Daarna kun je aan alle vier de hoeken een taak vastmaken. 

Conclusie

Hot corners is een van de meest productieve functies op je MacBook of iMac. Met een enkele muisbeweging bereik je functies die je normaal helemaal moet opzoeken op je toetsenbord of waar je een sneltoets voor nodig hebt. Ideaal dus als je alles uit je werk- of studiedag wilt halen. 

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!