Je elektrische auto opladen in Nederland levert over het algemeen geen problemen op. Je weet meestal wel welke aanbieders er zijn en wat je bij de verschillende laadpalen moet betalen. Maar in het buitenland is dat niet altijd duidelijk en kun je soms achteraf voor hoge kosten komen te staan. Waar moet je op letten als je in het buitenland je auto oplaadt?

In Nederland word je bij de openbare laadpalen langs de (snel)weg doorgaans afgerekend per Kilowattuur en weet je min of meer wat je daarvoor betaalt. Maar rij je elektrisch en ga je naar het buitenland op vakantie? Dan moet je nog even extra goed opletten waar je je auto oplaadt, en voor hoe lang.

Extreem duur laden

Ook de ANWB waarschuwt vakantiegangers alert te zijn op het opladen van de auto in het buitenland. Want anders dan gewoon benzine of diesel tanken aan de pomp waar de prijs direct zichtbaar is, geldt dit zeker niet voor het elektrisch opladen van je EV. Elektrisch laden is doorgaans sowieso al duurder dan in Nederland, maar door extra trucjes toe te passen betalen vakantiegangers al snel een veelvoud van het bedrag dat lokale mensen betalen.

Uit cijfers van de ANWB Laadpas blijft dat er de afgelopen maanden al tientallen klanten een rekening hebben gekregen van 100 euro en hoger. Maar wat gaat er dan precies mis en hoe kan het dat nietsvermoedende vakantiegangers een hogere prijs betalen voor het opladen van een elektrische auto?

Blokkeertarief

In Nederland komt dit ook steeds vaker voor, maar in het buitenland nog meer: het blokkeertarief. Dit is een bedrag dat per minuut wordt berekend voor de tijd dat jouw auto aan de laadpaal staat. Dit bedrag verschilt per aanbieder, maar kan zomaar oplopen tot 30 cent per minuut. Dat bedrag komt dus boven op de prijs voor iedere kilowattuur dat je afneemt.

Laat je je auto de hele nacht geparkeerd staan terwijl je zelf een overnachting hebt in een hotel of op de camping, dan loopt dat blokkeertarief gewoon door, ook al is de auto volledig geladen. Je blokkeert immers de laadplek en daarvoor moet je dus betalen.

In sommige apps van tankpassen kun je terugvinden wat de blokkeertarieven zijn, maar dat is niet altijd het geval. In Duitsland wordt bijvoorbeeld vaak een maximum tarief aangehouden, aldus Autoweek. Daar gaat deze zogeheten Standzeitzuschlag in na 240 minuten aan een laadpaal te hebben gestaan en kost dat vaak 0,10 eurocent per minuut, maar zit er wel een maximum aan van 12 euro, afhankelijk bij welke afnemer je de auto oplaadt.

Locaties

Als toerist kun je vaak niet direct zien wat de kosten zijn, of ze zijn uitgelegd in de lokale taal en als je die niet machtig bent, weet je dus niet wat de bijkomende kosten kunnen zijn. Volgens de ANWB staan laadpalen waar extra geld mee wordt binnengehaald vaak in de buurt van hotels en (op) campings en zien ze die vooral terug in Duitsland, Frankrijk en Oostenrijk.

Lees ook:Op vakantie met je elektrische auto: dit kost opladen in Europa

Pas dus extra goed op als je in de buurt van je verblijfslocatie een laadpaal ziet van een minder bekende partij. Laadpalen kunnen ook staan op de camping zelf, maar voordat je daar je auto oplaadt, kun je het beste even bij de receptie vragen wat de tarieven zijn, want ook die kunnen bijzonder hoog uitvallen.

Download een laadpaal-app

Je doet er dus verstandig aan altijd gebruik te maken van je eigen laadpas-app voor het opzoeken van de tarieven. Daarnaast kun je via de betreffende app stores ook nog algemene laadpaal-apps vinden die informatie over de tarieven kunnen weergeven, soms met meer en completere informatie:

Google PlayApple App Store

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.