Het Chinese automerk Nio biedt een unieke service voor zijn elektrische modellen: de ‘Battery Swap’. Is de accu van de auto leeg, dan kun je binnen 10 minuten met een volle accu je weg vervolgen. Althans, dat is de theorie. In deze review van de Nio ET7 ondervinden we of de praktijk van het accu wisselen net zo soepel verloopt als Nio belooft.

Eerst even een rondje om de Nio ET7

©Igor Stuifzand (ID.nl)

Eind 2022 werden de eerste Nio’s ET7 op de Nederlandse weg gespot. Het is een grote vierdeurs sedan met een lengte van 5,10 meter. Hij is langer dan de Mercedes-Benz EQE en Tesla Model S. Nio zet dus meteen hoog in – het Chinese merk kan onmogelijk worden beticht van gebrek aan ambitie. Overigens beschouwt Nio zichzelf niet als automerk: de auto’s maken slechts onderdeel uit van de Nio-levensstijl. Een beetje à la Tesla, de iPhone onder de auto’s: anders dan anders. Onlangs werd in Rotterdam het Nio House geopend, een ontmoetingsplek waar evenementen worden georganiseerd, maar waar je ook terechtkunt voor een vergadering, ontspanning, een kop koffie – kortom: alles wat je in het dagelijks leven bezighoudt. Maar natuurlijk ook om de auto’s in ‘levenden lijve’ te bekijken, zodat je die vervolgens via de Nio-website kunt samenstellen en reserveren. Een traditionele dealerorganisatie kent Nio niet, voor onderhoud ben je welkom bij KwikFit.

Ook achter de Nio ET7 schuilt een verhaal. De langgerekte vormgeving kwam grotendeels tot stand in de windtunnel. Voor een zo laag mogelijk energieverbruik moest de ET7 zo gestroomlijnd mogelijk worden. Dat maakt van de 2.354 kilo zware Nio ET7 een van de gladste auto’s van dit moment. Alleen de Mercedes-Benz EQS snijdt nóg iets scherper door de wind. Als je goed kijkt, zie je in het silhouet van de Nio ET7 beslist gelijkenissen met deze grootste elektrische sedan van Mercedes-Benz, maar ook met de Tesla Model S en Toyota’s waterstofauto, de Mirai.

Het interieur van de Nio ET7 is zeer luxe en riant. Dat mag je ook wel verwachten van zo’n grote auto. Er zijn maar heel weinig optionele extra’s te bestellen, want alles zit er standaard al op. Je kunt kiezen uit drie verschillende interieurkleuren: stemmig donkergrijs, warm lichtbruin en ‘cool’ wit. Wanneer je instapt, word je een warm welkom geheten door NOMI, een virtueel figuurtje dat op de ‘wekker’ boven op het dashboard verschijnt. Door ‘Hi NOMI’ te zeggen, spitst ze haar oren en zet ze naar wens de kachel een graadje hoger of activeert ze de stoelmassage; your wish is her command. Ze verstaat geen woord Nederlands, maar ze leert – naar eigen zeggen – elke dag weer wat nieuws bij. Daardoor verloopt de communicatie soms wat stroef. Instructies voor de navigatie kun je maar beter handmatig invoeren.

©Igor Stuifzand (ID.nl)

Wat kost de ET7 en wat heeft de auto voor die prijs allemaal te bieden?

In feite is de Nio ET7 er maar in één uitvoering. Overzichtelijker worden de keuzemogelijkheden niet. De auto is beschikbaar met een accu van 75 kWh of van 100 kWh, in beide gevallen voor 72.900 euro. Een vlijmscherpe prijs, als je ziet wat er allemaal standaard aan boord is. Nio biedt een groot aantal betalingsmogelijkheden. Zo kun je bijvoorbeeld ook kiezen voor een particulier of zakelijk abonnement, desnoods voor maar één maand. Naast dit flexibele abonnement is het ook mogelijk om de auto voor een langere, vaste termijn te leasen. Het maandtarief begint bij 1.295 euro.

Wanneer je de Nio koopt, zit het accupakket er niet standaard bij. De kosten hiervoor komen dus nog boven op de vanafprijs. Je hebt de mogelijkheid om het batterijpakket van Nio te huren, afhankelijk van de capaciteit voor 169 of 289 euro maand. Via accuhuur kun je ook terechtbij de Nio Power Swap-accuwisselservice, maar daarover hieronder meer. Koop je de batterijen liever, dan komt er een meerprijs van 12.000 euro (75 kWh) tot 21.000 euro (100 kWh) boven op de instapprijs. Vanwege juridische regelgeving is het dan echter niet mogelijk om het accupakket te ‘swappen’.

Batterij ‘swappen’: wat is dat?

Het accuwisselprincipe van het Nio Power Swap Station is niet nieuw: toen Renault in 2011 de elektrisch aangedreven Fluence Z.E. presenteerde, bestond eveneens de mogelijkheid om de lege accu te wisselen voor een volle. Deze service kwam destijds echter totaal niet van de grond; de elektrische auto was nog een nieuw en onbekend verschijnsel, en de Fluence Z.E. had een beperkte range van 185 kilometer. Niemand wilde de auto hebben. Samen met het Israëlische bedrijf Better Place vestigde Renault een wisselstation bij Schiphol, met het idee om de Fluence Z.E. extra aantrekkelijk te maken voor bijvoorbeeld taxibedrijven. Na iets meer dan twee jaar verdween de auto fluisterstil van de markt, en werd het wisselstation bij Schiphol afgebroken.

Nio heeft het accuwisselprincipe nu nieuw leven ingeblazen. Eind 2023 moeten in Europa 120 wisselstations operationeel zijn. Op dit moment zijn er alleen Nio Power Swap Stations in Tilburg, Apeldoorn, Utrecht en Den Hoorn (ZH) te vinden, maar er wordt in Nederland een dekkend netwerk uitgerold. Naast de mogelijkheid om de Nio-modellen via de reguliere (snel)laadpaal op te laden, kunnen abonnementshouders hun lege accupakket dus ook onderweg wisselen voor een volle. Een volledig geautomatiseerde handeling die nog geen 10 minuten in beslag neemt. Een unieke eigenschap van de Nio-modellen. Bij EV’s van andere merken is de accu niet te verwisselen.

Accu wisselen in de praktijk: verbetering is welkom!

We hadden een weekje de beschikking over de Nio ET7 met 100 kWh-accu en hebben de auto uitgebreid aan de tand gevoeld. Een bezoek aan een Nio Power Swap Station hoorde daar uiteraard ook bij. Je kunt in het navigatiesysteem aangeven dat je op je route een bezoek aan zo’n wisselstation wilt brengen. Ze zijn gevestigd bij hotels en restaurants aan de snelweg, en zo zonder al te veel oponthoud bereikbaar. Goed om te weten: de accuwisselservice is in 2023 het hele jaar gratis – inclusief stroom. Dat maakt een kleine omweg via een Nio Power Swap Station des te interessanter!

Maar dan moet Nio het accuwisselsysteem nog wel verfijnen. Gedurende de testweek hebben we het Nio Power Swap Station bij zowel Apeldoorn als Utrecht bezocht, en in beide gevallen verliep de ‘swap’ niet vlekkeloos. In Apeldoorn schoof de slede met de volle accu niet helemaal recht onder de auto, en diende een hulpvaardige Nio-medewerker de montage via een telefonische hulplijn handmatig te corrigeren. Na een halfuurtje geduld konden we weer op weg – mét een volle accu.

In de herkansing bij Utrecht legde de testauto in eerste instantie geen verbinding met het wisselstation. Nadat we 10 minuten naar een draaiend wieltje op het display in de auto te hadden gekeken, werd de poging gestaakt. We startten vervolgens een nieuw connectieverzoek, en dat lukte wel. De accuwissel zelf verliep naar behoren en niet veel later vervolgden we onze weg met een volle accu. Tussen het in- en uitrijden van het Swap Station zat echter zo’n 20 minuten. Nio geeft aan dat verfijning van de techniek bovenaan de agenda staat en de laatste kinderziekten op korte termijn verholpen zijn.

De aandrijflijn en accutechniek onder de loep

De Nio ET7 heeft twee elektromotoren: eentje tussen de voorwielen en eentje tussen de achterwielen. Op die manier wordt automatisch vierwielaandrijving gecreëerd. Onder normale omstandigheden of bij een lage vermogensbehoefte (bijvoorbeeld bij constant 100 km/u op de snelweg) worden alleen de voorwielen aangedreven. Trap je het acceleratiepedaal dieper in, dan gaat de elektromotor achterin ook meedoen. Beide elektromotoren produceren een gecombineerd vermogen van 480 kW (653 pk) en een maximumkoppel van 850 Nm. Dat is ruimschoots voldoende voor ontzagwekkende prestaties én voor het trekken van een zware trailer. Je kunt een aanhangwagen met een maximum (geremd) gewicht van 2.000 kilo aan de standaard trekhaak van de ET7 koppelen.

Meest opzienbarende aan de accutechniek hebben we hierboven al behandeld: de mogelijkheid tot ‘swappen’. Nio vertrouwt op beproefde lithium-ionaccutechniek, naar keuze met een capaciteit van 75 kWh of 100 kWh. In de toekomst wordt de ET7 ook leverbaar met een accu van 150 kWh, waarmee meer dan 1.000 kilometer op een enkele acculading kan worden afgelegd. Dat is met de huidige accu’s niet mogelijk: met de 75 kWh-batterij haal je een range (WLTP) van 445 kilometer, met 100 kWh-batterij komt de Nio ET7 in theorie 580 kilometer ver. Daar blijft in realiteit 450 tot 500 kilometer van over.

Vergeleken met de concurrentie zijn de prestaties van de Nio ET7 aan de snellader ondermaats. De accu wordt met een piekvermogen van 140 kW opgeladen. EV’s als de Mercedes-Benz EQE en Tesla Model S zetten er veel meer vaart achter. De Tesla bereikt bijvoorbeeld een laadkracht van 250 kW.

©Igor Stuifzand (ID.nl)

Hoe bevalt de Nio ET7 in de praktijk?

Het zal geen verrassing zijn dat de Nio ET7 met zijn hoge vermogen en koppel een razendsnelle auto is. Wanneer je op het centrale touchscreen het Sport Plus-rijprogramma selecteert, accelereert de ET7 in slechts 3,9 seconden naar de 100 km/u. Sensationeel! Maar om heel eerlijk te zijn: de auto rijdt veel lekkerder en rustiger wanneer je het Comfort- of Eco-programma inschakelt. Dan reageert de auto veel minder nerveus en kun je optimaal genieten van de souplesse die de (standaard) luchtvering te bieden heeft. Als je NOMI vraagt de stoelverwarming aan te zetten en je rug een verkwikkende massage te geven, doet de Nio ET7 niet onder voor de fijnste reislimousine die je jezelf toewenst.

©Igor Stuifzand (ID.nl)

Kritiek is er ook. Je kunt bijvoorbeeld maar 367 liter bagage in de kofferbak kwijt. De bediening van veruit de meeste functies verloopt via het centrale touchscreen, zelfs de verstelling van de buitenspiegels en het stuur. Het multimediasysteem heeft weliswaar een overzichtelijke lay-out, maar door de gigantische hoeveelheid keuzemogelijkheden leer je jezelf niet in een week de weg kennen. De Nio ET7 is volgeladen met elektronische snufjes die het rijden moeten vergemakkelijken.

Achter de bulten boven de voorruit zitten allerlei sensoren, camera’s en radars om de omgeving rond de auto te detecteren en af te speuren op naderend onheil. Met een eenvoudige druk op de knop kun je de auto zelf zijn positie tussen de wegbelijning laten zoeken. Dat gaat goed zolang de weg recht is. Het systeem mist de verfijning die een Tesla of Hyundai Ioniq 6 bijvoorbeeld wél hebben. Zo begint de ET7 in een lange bocht te pingpongen tussen de witte lijnen, en ook wanneer je bij het inhalen van een ander voertuig van rijstrook wisselt, reageert de Nio nogal ‘hoekig’. Bij Nio is men bekend met dit verschijnsel, en met ‘over the air’ software-updates worden deze systemen in afzienbare tijd manieren bijgeleerd.

©Igor Stuifzand (ID.nl)

Wat zijn de concurrenten van de Nio ET7?

We noemden ze al bij naam: als je kijkt naar de afmetingen, prestatiecijfers en accutechniek, dan zijn de Mercedes-Benz EQE en Tesla Model S de meest voor de hand liggende alternatieven voor de Nio ET7. Ga je af op de aanschafwaarde, in het geval van de ET7 met 100kWh-accu een bedrag van 93.700 euro, dan vist hij óók in de vijver waar bijvoorbeeld de Audi Q8 E-Tron, BMW iX, Jaguar I-Pace en Polestar 3 hun hengel hebben uitgelegd.

Conclusie

In de basis mankeert er maar heel weinig aan de Nio ET7. Door zijn grote formaat heeft de auto volop ruimte te bieden, de standaarduitrusting is zeer royaal en het comfort dat de auto te bieden heeft, doet niet onder voor de grote EV’s van gerenommeerde merken. Uniek is het accuwisselsysteem; geen ander merk heeft deze service te bieden. Toch is de Nio ET7 niet feilloos, want de boordelektronica maakt een weinig verfijnde indruk en verdient een spoedige software-update. Hetzelfde geldt voor het ‘swappen’ van de accu: tot twee keer toe stuitten wij op een hapering van het systeem. Nio belooft verbetering. Wordt beslist vervolgd!

©Igor Stuifzand (ID.nl)

Wil je een laadpaal thuis laten plaatsen? 
Check hier het aanbod bij Coolblue!

Bluetooth-speakers zijn er in overvloed, waardoor fabrikanten zich maar moeilijk kunnen onderscheiden. Met zijn kersverse Grip doet JBL een dappere poging. Volgens het Amerikaanse merk is deze draadloze luidspreker met ingebouwde verlichting erg krachtig. Bijzonder, want de behuizing is niet veel groter dan een colablikje. Maakt JBL zijn belofte waar?

De Grip is een begrijpelijke toevoeging binnen het uitgebreide gamma van de bekende audiofabrikant. Ten opzichte van de goedkopere GO 4 en Clip 5 is dit nieuwe model weliswaar iets groter, maar je krijgt daar een voller geluid voor terug. Vergelijken we de Grip met de iets duurdere Flip 7, dan is de cilindervormige behuizing van 6,4 × 15,3 × 6,5 centimeter juist weer iets compacter. Logischerwijs zag JBL dus een kans om dit gat in zijn assortiment te vullen. De speaker heeft een adviesprijs van 99,99 euro.

©Maikel Dijkhuizen

Luistertijd en bouwkwaliteit

Wie de JBL Grip koopt, moet zelf voor een usb-c-kabel zorgen, want deze kabel zit niet in het productdoosje. Eenmaal opgeladen gaat de accu van 2600 mAh op een gemiddeld volumeniveau ongeveer veertien uur mee. Normaal gesproken hebben JBL-speakers een stevige constructie. Dat is bij de Grip ook het geval, al kunnen we de behuizing op bepaalde plekken diep indrukken. Gelukkig veren het textiel en kunststof soepel terug. Wellicht verklaart het flexibele materiaal het lichte gewicht van 385 gram. Toch gaat deze luidspreker naar verwachting niet zo gauw stuk. JBL claimt dat de Grip een val van één meter hoogte op beton moeiteloos overleeft. Bovendien voldoet dit product aan de eisen van de IP68-norm. Het speakerkastje is dus volledig dompel- en stofdicht. Zeker voor luistersessies in de buitenlucht is dat natuurlijk een pluspunt. Dankzij de geïntegreerde lus hang je de Grip makkelijk ergens aan op.

©Maikel Dijkhuizen

Muziek luisteren

Zodra de Grip met een bluetooth-bron is verbonden, bedien je de muziekweergave eenvoudig vanaf de speaker. Boven het JBL-logo vind je twee volumeknoppen en een play/pauze-toets. Door tweemaal op laatstgenoemde knop te drukken, kun je nummers skippen. Bovenop is er nog een optie om een andere geschikte JBL-speaker draadloos te koppelen. Je profiteert dan van een grootser geluid. Hoewel veel cilindervormige luidsprekers een zogeheten 360 graden-geluid ondersteunen, is dat bij dit exemplaar helaas niet het geval. De achterkant klinkt beduidend minder dan de voorkant.

Bij eenvoudige muziekcomposities, podcasts en luisterboeken is de geluidskwaliteit goed. Het is nogal verrassend hoeveel volume dit kleine apparaatje kan produceren. Met name bij opzwepende genres als dance en hiphop komt dat goed van pas. Verder zijn mensen duidelijk te verstaan, zodat je bijvoorbeeld een radioshow of audioboek makkelijk kunt volgen. Bij bombastische muziekstukken met veel instrumenten schiet de Grip iets tekort. Denk bijvoorbeeld aan genres als rock, metal en klassiek. Logisch, want het is ondoenlijk om de benodigde audiofrequenties uit een enkele fullrange-audiodriver te persen. Zeker op een wat hoger volumeniveau klinken dergelijke nummers ietwat chaotisch. Geen schande, want dat is vrijwel bij alle bluetooth-speakers met slechts één actieve audiodriver het geval.

©Maikel Dijkhuizen

Sfeerverlichting en app

Op de achterkant zit een ledstrip van zo'n 6,5 centimeter. Dat geeft met name in het donker een leuk effect. Druk meermaals op de bijbehorende lichtknop voor verschillende thema's. Via de JBL Portable-app pas je optioneel de lichtintensiteit en kleur aan. Ook om andere redenen loont het de moeite om deze app op je smartphone te installeren. Je zet hiermee onder andere diverse equalizerinstellingen naar je hand. Kies bijvoorbeeld voor Chill, Vocal of Energetic. Tot slot stelt JBL vanuit de app regelmatig software-updates beschikbaar.

©Maikel Dijkhuizen

JBL Grip kopen?

Als je een compacte luidspreker met IP68-certificering wilt kopen, is de JBL Grip het overwegen waard. Je haalt voor amper honderd euro een degelijke speaker in huis die in alle weersomstandigheden blijft doorspelen. Overige pluspunten zijn de respectabele accuduur en geïntegreerde verlichting. Voor audiopuristen is de aanwezigheid van één actieve driver een nadeel. Dat geeft op audiovlak namelijk beperkingen. Zoek je een bluetooth-speaker die alle muziekstijlen op een hoog volumeniveau zonder vervorming laat horen, dan is de Grip niet de beste keuze.

Hoeveel smartphone krijg je voor een scherpe prijs? In deze uitgebreide test vergelijken we negen populaire smartphones die tussen de 200 en 300 euro kosten. Uit die ervaringen blijkt dat een budgetsmartphone in heel wat gevallen voldoende kan zijn, maar er ook duidelijk argumenten zijn om door te sparen voor een duurder model.

We testen voortdurend smartphones in allerlei prijsklassen, waaronder het goedkope segment tot 300 euro. Heb je interesse in een budgetsmartphone, dan kun je bij veel merken terecht. Uiteraard van bekende namen als Samsung en Motorola en de Chinese grootmachten als Xiaomi en Oppo. Nieuwere merken zoals HMD en Nothing willen ook een puntje van de taart claimen. In deze test bespreken we – in willekeurige volgorde – smartphones van Samsung, Motorola, Xiaomi, Poco, Nothing, Oppo en HMD.

Testverantwoording

We hebben negen budgetsmartphones getest. In dit geval zijn dit toestellen die bij bekende (web)winkels tussen de 200 en 300 euro kosten. We hebben bij het selecteren van de geteste smartphones gekeken naar de straatprijzen van bekende aanbieders in november 2025. We nemen dus niet de adviesprijzen van fabrikanten, want die zijn veelal hoger. De straatprijzen geven het meest realistische beeld van de smartphones die je voor een bepaald budget kunt kopen.

Bij het testen van een toestel letten we onder andere op de bouw- en schermkwaliteit, aanvullende technische functies als de mate van repareerbaarheid en in hoeverre het apparaat bestand is tegen stof en water. We noteren ook hoe een smartphone bevalt in het dagelijks gebruik, van de snelheid en de accuduur tot hoe snel het opladen verloopt en of het opladen ook draadloos kan. Natuurlijk maken we ook de nodige foto’s en video’s met een smartphone, zowel overdag als in het donker. We nemen verder de geïnstalleerde softwareschil en het beloofde updatebeleid onder de loep. Zo kun je ook vergelijken tot wanneer je een smartphone comfortabel en veilig kunt gebruiken. Tot slot besteden we aandacht aan eventuele onderscheidende functies van een smartphone. Die zijn er namelijk, ook in het budgetsegment.

©Livinsky Alex

CMF Phone 2 Pro

De CMF Phone 2 Pro is een toestel van techbedrijf Nothing, en de tweede smartphone in de CMF-lijn. De telefoon heeft een industrieel ontwerp dat duidelijk opvalt ten opzichte van de concurrentie en is geschikt voor los verkrijgbare accessoires van Nothing.

Nothing brengt een magnetische kaarthouder uit die je op de achterkant kunt plakken, een setje cameralenzen om meer functies aan de camera’s toe te voegen en een nekkoord. Enkel het nekkoord werkt ook met de vorige CMF-smartphone, waar overigens na de initiële drie accessoires geen nieuwe extra’s voor zijn uitgebracht. Nothings modulaire strategie weet ons daarom nog niet te overtuigen.

De CMF Phone 2 Pro doet dat als telefoon beter. Het 6,77inch-oledscherm (120 Hz) ziet er erg goed uit, onder de motorkap draait een prima MediaTek-processor met 8 GB werkgeheugen en de opslagcapaciteit bedraagt 128 GB. Blij zijn we met de hoofdcamera en de zoomcamera. De groothoekcamera is kwalitatief minder goed. De 5000mAh-batterij gaat zonder zorgen een lange dag mee. ‘s Nachts opladen is aan te bevelen. Dat kan met maximaal 33 watt via usb-c. De CMF Phone 2 Pro draait op Android 15, krijgt drie Android-upgrades en zes jaar beveiligingsupdates. De softwareschil voegt visueel toffe functies toe en is vrij van bloatware.

Samsung Galaxy A36

Als je een betaalbare, moderne Samsung-smartphone zoekt, kun je bijvoorbeeld de Galaxy A26 overwegen. In deze test bespreken we beide modellen, te beginnen met de A36. Die weet ons niet helemaal te overtuigen. Ja, het toestel is waterdicht, kan tegen stof en heeft een prachtig 6,7inch-oledscherm met 120Hz-verversingssnelheid. Ook de accuduur is ruimschoots voldoende, wat knap is omdat de 5000mAh-accu niet bijzonder groot is. Opladen kan de smartphone met maximaal 45 watt en dat is ook lekker rap.

Samsungs updatebeleid is met zes jaar Android- én beveiligingsupdates ook erg goed. Veel fabrikanten van budgetsmartphones kunnen hier nog een voorbeeld aan nemen. Maar die merken focussen zich weer op betere specificaties en op dat punt laat Samsung steken vallen met de A36. Het toestel is simpelweg traag in gebruik, zowel bij het navigeren door de softwareschil als bij het gebruiken van apps en games. De foto- en videokwaliteit valt ons ook tegen. Voor sociale media is de kwaliteit op zich prima, maar het moge duidelijk zijn dat je in dit prijssegment smartphones kunt kopen die realistischere plaatjes schieten. Door de zwakke prestaties vragen we ons ten zeerste af of de A36 na jarenlang gebruik én allemaal software-updates nog wel mee kan komen.

Motorola Edge 50 Neo

Motorola biedt heel wat betaalbare smartphones aan in zijn Moto G- en Edge-series. De nieuwe Edge 60-serie is nog aan de dure kant en verderop in deze test bespreken we een Moto G-model. We zijn ook in de Edge 50 Neo gedoken, die nu bijna een jaar op de markt is. Dit toestel is met name interessant voor wie veel functies in een compacter toestel zoekt. De Edge 50 Neo weegt namelijk slechts 171 gram en is met zijn 6,4inch-scherm ook wat handzamer dan veel concurrenten. Het 120Hz-oledscherm laat een goede indruk achter. De gebruikte MediaTek-processor is niet de snelste, maar dat wordt deels gecompenseerd door liefst 12 GB werkgeheugen. Helemaal royaal is de opslagcapaciteit van 512 GB. Ook aanwezig zijn functies als e-sim, wifi 6E en draadloos opladen (met maximaal 15 watt). Dat laatste is best zeldzaam in dit prijssegment. Via de usb-c-poort kan de smartphone laden met maximaal 65 watt, al dien je zelf de juiste adapter te regelen. Het toestel heeft drie prima camera’s achterop, waarvan de hoofdcamera en groothoeklens optische beeldstabilisatie (OIS) hebben. Motorola geeft de Edge 50 Neo vijf jaar Android-upgrades en beveiligingsupdates. Dat is netjes en – verwarrend – langer dan de meeste duurdere Motorola-smartphones.

Xiaomi Redmi Note 14 Pro 5G

Let goed op, want Xiaomi’s Redmi Note 14-serie bestaat uit een handvol toestellen. Die hebben onder andere Pro- en Pro Plus-aanduidingen en zijn er soms ook al 4G- en 5G-versies, met iets uiteenlopende specificaties. Wij hebben de Note 14 Pro 5G onder handen genomen, die net onder de prijsgrens van deze test valt. Het toestel komt luxe over met zijn stevige behuizing, die ook een IP68-certificering bevat tegen water en stof. De smartphone heeft een groot 6,67inch-oledscherm (120 Hz) met scherpe resolutie van 2712 × 1220 pixels, dat een genot is om naar te kijken.

De prestaties zijn dankzij de vlotte MediaTek-processor ook dik in orde, geholpen door 8 GB werkgeheugen. Met 256 GB is de opslagcapaciteit van gebruikelijke grootte. Dankzij de 5110mAh-accu kun je de smartphone meer dan een dag gebruiken. Opladen gaat snel via de usb-c-poort (maximaal 45 watt) en we worden blij van de goede hoofdcamera. De extra camera’s vallen ons kwalitatief helaas tegen. Xiaomi’s softwareschil MIUI bevalt ook minder goed dan de andere geteste softwareschillen. MIUI bevat heel veel extra apps en onnodige functies en toont bovendien reclames. Het updatebeleid is met drie Android-upgrades (waarvan Android 15 er al één was) en vier jaar beveiligingsupdates ook wat benedengemiddeld.

Samsung Galaxy A26 5G

Iets eerder in dit artikel hierboven bespraken we de Galaxy A36 van Samsung, die wat duurder is dan de A26 die we nu toelichten. Wat direct opvalt, is dat Samsung nog meer compromissen moest sluiten om tot de lagere prijs te komen. Zo heeft de Galaxy A26 een usb 2.0-poort en is het sterk verouderde wifi 5 de hoogste wifistandaard. In de praktijk vallen ook de macrocamera en groothoekcamera erg tegen en heeft de gebruikte processor ook moeite om ons bij te benen. Het snelheidsverschil met sommige andere geteste telefoons is duidelijk merkbaar.

Het roept twijfels op over de prestaties van de A26 na een paar jaar gebruik. Op papier kan de smartphone lang mee. Samsung garandeert namelijk zes jaar updates, wat gelet op de scherpe prijs een erg sterk updatebeleid is. De A26 scoort ook pluspunten met zijn accuduur van ruim een dag, zijn goede hoofdcamera en zijn mooie oledscherm met 120Hz-verversingssnelheid. Dat scherm is 6,7 inch groot en heeft een wat ouderwetse waterdruppel-inkeping bovenin voor de selfiecamera. Moderner is de IP67-certificering, die aangeeft dat het toestel bestand is tegen stof en water. Ten opzichte van sommige andere geteste smartphones vinden we dat de Galaxy A26 meer duidelijke aandachtspunten heeft.

Poco X7 Pro

Op de valreep kan hij mee, deze 8/256GB-versie van de Poco X7 Pro. Het zustermerk van Xiaomi verkoopt ook een 12/512GB-variant, die duurder is. Wat opvalt aan deze Poco X7 Pro is allereerst zijn ontwerp. Dit toestel is duidelijk gemaakt voor wie aandacht wil trekken. Spreekt het hippe ontwerp je niet aan, dan biedt een hoesje uitkomst. De smartphone is waterdicht en stofbestendig en heeft een groot 6,67inch-oledscherm. Met een resolutie van 2712 × 1220 pixels oogt het beeld erg scherp. Een 120Hz-verversingssnelheid maakt het scherm soepel in gebruik.

Ook soepel zijn de prestaties: dankzij de MediaTek-processor en 8 GB werkgeheugen is de telefoon erg snel. Van de camera’s zijn we minder onder de indruk, al kun je er prima mee uit de voeten. Vrolijker worden we van de accuduur. De 6000mAh-accu is op papier bovengemiddeld groot en gaat in de praktijk ook uren langer mee dan veel andere smartphones. Opladen kan vlot via de usb-c-poort. Poco levert de X7 Pro met Android 15 en garandeert drie Android-upgrades en vier jaar beveiligingsupdates. Dat is aardig, maar korter dan heel wat concurrenten. Jammer is dat Poco zijn softwareschil volstopt met commerciële apps en games, al kun je een deel zelf verwijderen.

Oppo A5 Pro 5G

Heb je behoefte aan een erg stevige smartphone, dan lijkt de Oppo A5 Pro (5G) een boeiende kandidaat. Dit toestel is IP66-, IP68- en IP69-gecertificeerd. Wat wil zeggen dat het toestel bestand is tegen stof, een val in het water en een harde waterstraal. Oppo zegt ook dat de smartphone geen schade oploopt door extreme temperaturen en dat er extra stevig glas voor het beeldscherm geplaatst is. Prettig is dat het stevige karakter van het Oppo-toestel helemaal niet opvalt. Er zit geen klepje voor de usb-c-poort, het toestel is met 194 gram niet bovengemiddeld zwaar en voelt ook aan als een reguliere telefoon. De prijs vinden we erg vriendelijk, zeker als je weet dat Oppo drie Android-upgrades en zes jaar beveiligingsupdates garandeert.

De fabrikant heeft een extra grote accu (5800mAh-capaciteit) in zijn budgetsmartphone gestopt. Wij kunnen dan ook twee dagen vooruit met de A5 Pro (5G), al komt dat ook deels omdat het HD-scherm minder stroom verbruikt dan de Full-HD-schermen in concurrerende telefoons. Het HD-scherm oogt duidelijk minder scherp en is een stevige compromis. Op alle andere vlakken presteert de Oppo A5 Pro prima, zonder onderscheidend te zijn. Van Oppo’s drukke softwareschil vol bloatware zijn we minder gecharmeerd.

Motorola Moto G75 (Redactietip)

De Motorola Moto G75 is één van de vele Moto G-smartphones. Een ietwat verwarrende strategie van het merk, maar goed om te weten is dat de G75 een van de betere keuzes is. Niet alleen ten opzichte van zijn broers, maar ook in vergelijking met de concurrerende smartphones in deze test. Dat begint bij de buitenkant. De Moto G75 draagt een MIL-STF-810H-certificering, wat inhoudt dat hij een val van 1,2 meter hoogte moet overleven en IP68-gecertificeerd is. De smartphone kan dus tegen stof en water. Ook ondersteund zijn e-sim en draadloos opladen (met maximaal 15 watt), twee functies die we op maar weinig andere budgettelefoons terugzien.

Daar staat tegenover dat die smartphones veelal een oledscherm hebben en de Moto G75 het moet doen met een iets minder mooi lcd-scherm. Dat scherm meet maar liefst 6,78 inch, toont een Full-HD-resolutie en heeft een 120Hz-verversingssnelheid. Onder de motorkap draait een aardige processor met 8 GB werkgeheugen, maar er zijn snellere geteste smartphones. De opslagcapaciteit is met 256 GB wel van gebruikelijke grootte.

Motorola maakt een goede sier met zijn goede hoofdcamera en groothoekcamera – die ook een nauwkeurige macromodus heeft. Ook het updatebeleid is positief verrassend. De Moto G75 krijgt vijf Android-upgrades en zes jaar beveiligingsupdates. Motorola’s softwareschil is lekker rustig.

HMD Fusion

De HMD Fusion is misschien wel de opvallendste smartphone in deze vergelijkende test. Dat komt door twee uiterlijke aspecten. Enerzijds is de Fusion zo ontwikkeld dat je hem met behulp van gereedschap en handleidingen van reparatiebedrijf iFixit zelf grotendeels uit elkaar kunt halen. Daarna kun je onderdelen vervangen. iFixit biedt onder meer een nieuw batterij, scherm en achterkant aan. De prijzen bedragen enkele tientjes per onderdeel. We waarderen deze duurzame aanpak van HMD.

Ook interessant zijn de pogo-pinnetjes op de achterkant van de smartphone, waar je speciale HMD-hoesjes aan kunt bevestigen. Zo’n hoesje biedt bijvoorbeeld een flitser aan de voorkant (voor betere selfies in het donker), de mogelijkheid om de smartphone draadloos op te laden of te veranderen in een handheld. De prijzen van de hoesjes vallen ons ook mee.

Toch kunnen we de HMD Fusion moeilijk aanraden. Als smartphone valt hij ons namelijk nogal tegen. Het HD-scherm ziet er niet zo fraai uit, door de eenvoudige Snapdragon-processor is de telefoon – nu al – vrij traag en HMD belooft slechts twee Android-upgrades en drie jaar beveiligingsupdates. Een telefoon uitbreiden met toffe hoesjes en onderdelen vervangen willen wij pas doen als de basis goed is. De HMD Fusion weet daar niet in te overtuigen.

Conclusie

Na het testen van negen budgetsmartphones, hebben we – niet voor het eerst – gemerkt dat er veel verschil zit in de totale gebruikservaring van goedkope toestellen. Natuurlijk, ten opzichte van bijvoorbeeld drie jaar geleden krijg je nu sowieso een betere telefoon voor hetzelfde geld. De geteste budgetsmartphones hebben allemaal een stevig ontwerp, voldoende werkgeheugen en opslagcapaciteit. Er is ook ruimte gekomen voor innovatie, zo laten Nothing en HMD zien met hun modulaire toestellen. Sommige merken geven hun budgetsmartphones ook een serieus updatebeleid. Met name Samsung en Motorola scoren goed op dit vlak. Deze test maakt ook duidelijk dat elk merk – nog steeds – compromissen moet sluiten om een prima budgettelefoon uit te brengen. Zo kiezen HMD en Oppo voor een HD-scherm, heeft een Samsung-model wifi5-ondersteuning en stopt Xiaomi zijn software vol reclames.

Onder de streep zijn we aangenaam verrast door veel smartphones, de Motorola Edge 50 Neo voorop. Die biedt een heel fijn totaalpakket voor een scherpe prijs. Dit toestel krijgt dan ook het predicaat Best getest. Onze Redactietip blijkt na grondig nadenken óók een Motorola-smartphone, namelijk de Moto G75. Die is nog goedkoper maar bevalt ook hartstikke goed, te danken aan prettige specificaties en rustige software die zes jaar updates krijgt.