Een wachtwoordkluis is tegenwoordig bijna onmisbaar. Gelukkig is er keus genoeg, ook als het gaat om gratis software. Buttercup is een even eenvoudige als veelzijdige optie.

Lange tijd was het gratis LastPass de toonaangevende wachtwoordkluis, een programma waarin je al je inloggegevens bewaart en deze met één hoofdwachtwoord beveiligt. Voor gebruik op meer dan één apparaat moest je echter gaan betalen, terwijl werken op meerdere apparaten tegenwoordig natuurlijk eerder regel dan uitzondering is. Vervolgens werd LastPass ook nog slachtoffer van een hack, waarbij weliswaar geen hoofdwachtwoorden werden buitgemaakt, maar wel allerlei andere gebruikersgegevens. Hierdoor gingen nog meer klanten op zoek naar een alternatief. Gelukkig voor hen zijn er genoeg, waaronder Buttercup.

Buttercup

Buttercup kun je voor verschillende apparaten downloaden: desktop-versies (Windows, macOS en Linux), mobiele versies voor iOS en Android, en browser-extensies voor Chrome (en daarmee ook Edge) en Firefox.

Buttercup maakt gebruik van AES-256-encryptie en die standaard behoort tot de veiligste van de systemen die grootschalig worden gebruikt. Het is veilig genoeg voor de Amerikaanse veiligheidsdienst NSA, dus zal het voor ons ook wel voldoen.

Windows installatie

We downloaden Buttercup voor Windows (Buttercup-win-x64-2.20.3-installer.exe, 66 MB) en starten deze. De installatie verloopt gladjes en zonder bijzonderheden. Eenmaal geïnstalleerd wordt het programma automatisch gestart. Als dit de eerste keer is dat je Buttercup gebruikt, zie je een welkomstscherm waarin je je eerste wachtwoordkluis kunt maken.

Mocht je het programma ooit eerder hebben gebruikt op dezelfde pc, dan zal het een bestaande wachtwoordkluis vinden, zelfs als je het programma hebt verwijderd. Je kunt deze openen met het wachtwoord dat je ooit hebt gekozen, maar je kunt hem ook verwijderen en net als wij vanaf nul beginnen.

Kluis maken

Buttercup kan met meerdere wachtwoordkluizen werken, zodat je bijvoorbeeld zakelijk en privé gescheiden kunt houden. Hoeveel je er uiteindelijk ook wilt maken, het begint allemaal met de eerste kluis en dus klikken we op Add Vault.

Je kunt nu kiezen waar en hoe deze kluis moet worden aangemaakt. De opties File, Dropbox en Google Drive maken een bestand aan op de lokale pc of een van de twee clouddiensten. Met WebDAV kun je een kluis opzetten via een webserver, maar die optie laten we in dit artikel buiten beschouwing.

Wij kiezen voor File. Buttercup vraagt nu of we een nieuwe kluis willen maken of een bestaande willen openen. We kiezen voor Create New en moeten vervolgens een bestandsnaam opgeven. Standaard slaat Buttercup dat op in Documenten, maar je kunt uiteraard een andere locatie kiezen. We noemen het bestand mijnkluis.bcup en klikken op Create.

Tot slot moeten we een hoofdwachtwoord opgeven. Dat is bij voorkeur een lang wachtwoord (14+ karakters) bestaande uit hoofd- en kleine letters, cijfers en symbolen, wat voor jou goed te onthouden is, maar door niemand te raden.

Gebruikersinterface

Zoals je nu kunt zien, is je kluis op een eigen tabblad geopend en via een klik op de + kun je er meer aanmaken.

Het venster is verdeeld in de onderdelen Groups en Documents. In de eerste zie je de groep General. Een groep is een map waarin je gegevens kunt rubriceren. In plaats van bijvoorbeeld voor zakelijk en privé een aparte kluis te maken, zou je ook twee groepen kunnen maken binnen de huidige kluis. Rechtsklik je op de al aanwezige groep, dan kun je deze een andere naam geven via Rename of er een nieuwe aan toevoegen met Add New Group. Ook kun je groepen verwijderen (Move to Trash) of naar andere groepen verplaatsen (Move To>).

Elke groep bevat documenten die je in het rechter schermdeel beheert. Documenten zullen vaak bestaan uit websites en de bijbehorende inloggegevens, maar je kunt ook bank- en creditcardgegevens opslaan en zelfs belangrijke notities. Specifieke documenten kies je door te klikken op de puntjes achter New Entry. Klik je op de knop zelf, dan kiest Buttercup voor het standaarddocument voor inloggegevens. Dat is de optie die wij als eerste kiezen.

Gegevens invoeren

Zoals je rechts kunt zien onder Edit Document kun je nu een titel (Title), gebruikersnaam (Username) en wachtwoord (Password) opgeven. Daarbij loont het de moeite om het venster wat breder te maken, want de standaardbreedte zorgt voor erg kleine invoervelden.

Naast het invoerveld voor het wachtwoord zie je een sleuteltje. Klik je daarop, dan maakt Buttercup zelf een veilig wachtwoord voor je aan, op basis van criteria, zoals gewenste lengte en de vereiste soorten karakters. Voor websites die eisen stellen aan de opmaak van wachtwoorden voldoen de standaardinstellingen doorgaans prima. Met een klik op Generate maak je een nieuwe en met een klik op Use This gebruik je het gegenereerde wachtwoord. Klik tot slot op Save om je eerste item op te slaan. Het verschijnt dan in de kolom Documents.

Gegevens gebruiken

Selecteer je een item uit de kolom Documents, dan kun je dat bewerken met een klik op Edit. Van het geselecteerde item zie je rechts de ingevoerde gegevens, in dit geval een gebruikersnaam en wachtwoord. Klik je op een van beide, dan zie je twee pictogrammen: een klembord en een klok. Met de eerste kopieer je het item naar het klembord en met het tweede kun je achterhalen wanneer een item is aangemaakt. Voor optimale veiligheid is het goed om wachtwoorden zo nu en dan te veranderen en via de klok kun je zien of de tijd daarvoor al is aangebroken.

Naast het verborgen wachtwoord zie je tot slot een knop Reveal waarmee je het wachtwoord kunt bekijken.

Websites

Het opslaan van een gebruikersnaam en wachtwoord is iets dat je bijvoorbeeld gebruikt voor de inloggegevens van je e-mail, maar vaker zul je deze gegevens willen invoeren om in te loggen op een website.

Klik op de drie puntjes achter New Entry en kies Website. Vul weer de gevraagde gegevens in voor een site waar je een account hebt en sla op met Save. Let op dat je voor de url (inclusief http(s)://) de pagina opgeeft die om je inloggegevens vraagt, wat meestal niet de startpagina van een site is.

Wanneer je nu de ingevoerde website selecteert in de kolom Documents, dan zie je in de kolom rechts de ingevoerde gegevens. Klik met Ctrl+linkermuisknop op de link om de pagina in je browser te openen. Indien mogelijk vult Buttercup meteen de gevraagde gegevens in. Gebeurt dat niet of is het inlogproces over twee pagina’s verdeeld, dan weet je inmiddels hoe je de gevraagde gegevens kunt kopiëren.

Browser

Mooi dat je vanuit je kluis websites kunt openen en dat Buttercup daar – indien mogelijk – gelijk je inloggegevens kan invullen, maar het kan nog handiger door middel van de browser-extensie, die je vindt via de website van Buttercup.

Onderaan de pagina zie je Buttercup for Browsers, waar je kunt kiezen voor Chrome (en daarmee ook Edge) of Firefox. De site herkent zelf je browser en toont je daarvoor de knop Install Now, waarmee je de extensie installeert. Wanneer je dat liever wilt, kun je de extensie ook installeren via de sites van de verschillende browser-aanbieders: Edge, Chrome en Firefox.

Ook interessant: Gehackt? Zo check je of jouw gegevens rondzwerven op het darkweb

Extensie configureren

Wij gebruiken hier Firefox, maar andere browsers werken op vergelijkbare wijze. Na de installatie klikken we op het extensie-pictogram en vervolgens op Buttercup en Add Vault. We krijgen de melding dat de extensie niet met Buttercup kan communiceren. We openen daarom het desktopprogramma en klikken op het menu Connection / Enable browser access. We geven toestemming wanneer Windows Firewall een pop-up toont (Toegang toestaan). Vervolgens klikken we in de browser op Connect to Desktop. Het desktop-programma heeft nu een autorisatiecode gemaakt die we kopiëren en plakken in de browser in het veld Authorization code. We klikken op Continue en moeten nu het bestand met de kluis zoeken. Standaard vind je dit in C:\Users\jouwnaam\Documents. Tot slot voer je de naam in die je aan de kluis hebt gegeven en het hoofdwachtwoord, en klik je op Save Vault. Het tabblad voor de configuratie sluit nu automatisch.

Ga je vervolgens naar een site waar je moet inloggen, dan zie je achter de invoervelden voor naam en wachtwoord een Buttercup-pictogram. Klik je daarop, dan worden automatisch de inloggegevens ingevuld. Op soortgelijke wijze heb je direct toegang tot Buttercup wanneer je ergens een nieuw account aanmaakt.

Mobiel

Zoals je op de website van Buttercup kunt zien, kun je de wachtwoordbeheerder ook op je mobiel gebruiken. Daarvoor zijn er apps voor iOS en Android.

Om altijd en overal over actuele inloggegevens te kunnen beschikken, ga je als volgt te werk. Kopieer eerst het bestaande bestand met je wachtwoordkluis naar je Google Drive of je Dropbox. Gebruik in het vervolg deze kluis vanaf het desktopprogramma door een nieuwe kluis te kiezen (+-pictogram). De eerste keer moet je de nodige toestemmingen verlenen.

Installeer daarna de app en geef aan dat je met een kluis op je Google Drive of Dropbox werkt. Daarna moet je – afhankelijk van de gekozen optie – ook hier toestemming voor toegang verlenen en het bestand met de kluis selecteren. Tot slot voer je je hoofdwachtwoord in en kun je ook via je smartphone bij je inloggegevens.

Gegevens importeren

Ben jij de enige die het apparaat gebruikt, dan kun je je kluis desgewenst open laten staan zolang je bezig bent. In het menu Buttercup / Preferences kun je bij Security ook instellen of het klembord na verloop van tijd moet worden gewist en of de kluis moet worden gesloten.

Gebruik je al een andere wachtwoordbeheerder, dan kun je de gegevens daarin vaak opslaan als csv-bestand. Via het menu Current Vault / Import kun je de uitvoer van verschillende concurrenten importeren, zodat je niet alle inloggegevens opnieuw hoeft in te voeren.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!

Bij ID.nl zijn we gek op producten waar je niet de hoofdprijs voor betaalt of die zijn voorzien van bijzondere eigenschappen. Met een robotstofzuiger wordt de vloer schoongehouden, terwijl je er niet bij hoeft te zijn. En stofzuigen is dan wel het minste dat ze kunnen, want ook dweilen is voor veel modellen geen proleem. We vonden vijf geavanceerde exemplaren.

Philips HomeRun 7000 Series XU7100/01

De Philips HomeRun 7000 Series XU7100/01 is ontworpen om grote ruimtes aan te kunnen. Het apparaat heeft een stofzak van 3 liter en een werktijd tot 180 minuten in de laagste stand. In tegenstelling tot veel kleinere robots is deze HomeRun uitgerust met een stille motor; de opgave van 66 dB maakt hem relatief stil.

Er zit een dweilfunctie in zodat je de robot na het stofzuigen ook direct kunt laten dweilen. Via de app kies je voor een van de modi of plan je een schoonmaakprogramma in. De robot kan zichzelf navigeren, obstakels omzeilen en keert na gebruik terug naar het laadstation. Omdat de opvangbak groot is hoef je niet vaak te legen en dankzij de Li‑ion‑accu is hij geschikt voor grotere woningen. Het apparaat is van recente datum en daarom nog volop verkrijgbaar.

Dreame L10s Pro Ultra Heat

Deze robot combineert een groot stofreservoir van 3,2 liter met een lange werktijd van ongeveer 220 minuten. Dankzij de geïntegreerde dweilfunctie verwijdert hij niet alleen stof maar kan hij ook nat reinigen. De L10s Pro Ultra Heat gebruikt een zak in het basisstation, waardoor je het reservoir minder vaak hoeft te legen.

De Dreame is voorzien van een Li‑ion‑batterij aanwezig en de robot keert automatisch terug naar het station voor opladen en legen. De sensortechnologie helpt bij het vermijden van obstakels en het nauwkeurig schoonmaken van zowel harde vloeren als tapijt. Dankzij de meegeleverde app stuur je de schoonmaak aan, stel je no‑go‑zones in of plan je een dweilrondje.

Philips HomeRun 3000 Series Aqua XU3100/01

Deze Philips‑robot is bedoeld voor wie minder vaak handmatig wil schoonmaken. Hij beschikt over een gecombineerde stofzuig‑ en dweilfunctie en kan zichzelf legen via het automatische station. Met een gebruiksduur tot 200 minuten in de laagste stand en een geluidsniveau van 66 dB kan hij urenlang zijn werk doen zonder al te veel herrie. De stofcontainer van 35 cl is kleiner dan bij de HomeRun 7000, maar door het automatische leegmechanisme is dat geen probleem.

Je bedient het apparaat via de app en kunt daar zowel een schema programmeren als zones instellen. De Aqua XU3100/01 is een model uit de recente 3000‑serie en doordat hij een mop‑pad heeft kan hij zowel droog als nat reinigen, wat handig is voor harde vloeren zoals tegels en laminaat.

iRobot Roomba Combo j9+

De Roomba Combo j9+ is een model dat je vloeren zowel kan stofzuigen als dweilen. De Combo j9 beschikt over een opvangbak van 31 cl en hij kan zelf zijn inhoud legen in het automatische basisstation dat bij de set hoort. De Li‑ion‑accu zorgt voor een lange gebruiksduur en de robot maakt een routeplanning zodat elke ruimte efficiënt wordt schoongemaakt.

Via de app kun je zones instellen waar de robot niet mag komen en het dweilelement in‑ of uitschakelen. In de basis maakt de Combo j9+ zelfstandig een kaart van je woning en keert terug naar het station wanneer de accu moet opladen of de stofcontainer vol is. De robot is bedoeld voor huishoudens die gemak belangrijk vinden en biedt naast stofzuigen ook een dweilfunctie voor hardere vloeren.

MOVA Tech P50 Ultra

De MOVA Tech P50 Ultra is een forse robotstofzuiger met een basisstation. Het apparaat heeft een stofreservoir van 30 cl en wordt geleverd met een basisstation waarin je het stof eenvoudig kunt verwijderen. De robot produceert een geluidsniveau van 74 dB, iets hoger dan de Philips‑modellen, en weegt inclusief station ruim 13 kg.

Hij kan uiteraard ook automatisch terugkeren naar het station om op te laden of te legen. In de specificaties staat dat de MOVA is voorzien van een Li‑ion‑batterij en dat hij zowel kan stofzuigen als dweilen. De meegeleverde app maakt het mogelijk om routes in te stellen en zones te blokkeren. Met een vermogen van 700 W is hij krachtig genoeg voor tapijten en harde vloeren. Het is geschikt voor mensen die een uitgebreid station met automatische functies willen.