De wereld van mesh-systemen is het afgelopen jaar snel doorontwikkeld. Zo werden begin 2022 mesh-sets met multi-gigabit-aansluitingen relatief gangbaar en kort daarna heeft wifi 6E een rappe intrede gemaakt. De ZenWiFi Pro XT12 heeft de eerste ontwikkeling aan boord, maar mist wifi 6E. Kan ASUS dat goedmaken met pure kracht en een goede software-ervaring?

Waar de meeste mesh-systemen voor onopvallende witte kastjes kiezen, is de ASUS ZenWiFi XT12 Pro een opvallende verschijning met zijn zwarte satellieten voorzien van een transparante bovenzijde waardoor (een deel van) de antennes intern zichtbaar zijn. Het is met een prijs van 690 euro voor een set van twee logischerwijs een tri-band mesh-oplossing met hogere capaciteit dan goedkopere dual-band-oplossingen. ASUS heeft deze set voorzien van een multi-gigabit-aansluiting voor zowel je LAN als je WAN (internetverbinding).

De afwezigheid van wifi 6E in dit hogere segment is echter wel opvallend. Dit is met ruime marge dan ook de duurste mesh-oplossing zonder 6E. ASUS leek dit ook in te zien en introduceerde kort na de XT12 de ET12 mét wifi 6E. De vraag is dan ook of die XT12 wel de investering waard is.

Lees ook: Dit moet je weten over de wifi 6E-standaard

Software en Installatie

Op softwarevlak doet de XT12 echter niet onder voor de ET12. Waar concurrenten als Netgear en TP-Link zich vooral op eenvoud richten en enkele features wegstrippen om gebruikers niet af te schrikken, houdt ASUS juist vast aan hun instellingsrijke routerroots. De ZenWiFi-sets zijn de enige waarbij je echt volledige controle houdt over elke mogelijkheid en instelling, tot in extreem detail aan toe. Dat geldt overigens voor de hele line-up van ZenWiFi-producten, met of zonder “Pro” toevoeging. Via de uitgebreide webinterface kun je, mocht je willen, uren spenderen aan het finetunen van alle instellingen of gebruik maken van extra’s zoals meerdere VPN-functies of meerdere gastnetwerken.

Mocht je daar geen trek in hebben dan hoef je daar niet in te komen, de installatie van het systeem is ook zo gepiept en ook ASUS heeft een app als dat je voorkeur heeft. Al verwachten we gezien de prijs dat een weinig tech savvy-gebruiker deze set niet 1-2-3 zal overwegen.

Testprotocol

We hebben deze set getest in een jong vrijstaand woonhuis waarbij geen sprake is van storing vanuit wifi-verbindingen uit de buurt. De vloeren zijn echter wel van beton wat een uitdaging vormt voor routers en mesh-oplossingen. We testen over drie woonlagen.

We testen met twee computers voorzien van de laatste wifi 6E-clients, deze verbinden draadloos met het te testen mesh-systeem, waarop we een multi-gigabit-server hebben aangesloten. Dit legt de bottleneck bij het te testen product. (Let op: de meeste routers, switches en computers zijn beperkt tot 1 gigabit, de hogere snelheden die je in sommige van onze testen ziet zijn enkel haalbaar met multi-gigabit-apparatuur. Ook mesh-oplossingen zonder 2,5- of 10Gbit/s-LAN-poort zullen tot deze 1 gigabit worden beperkt).

We hebben gekozen voor drie specifieke testscenario’s. Test 1 richt zich puur op de haalbare snelheid en capaciteit van de antennes van elke individuele unit; met onze laptops op enkele meters van- en met direct zicht op de hoofdunit op een kastje in de woonkamer. Dit is dus tevens wat je grofweg mag verwachten wanneer je kiest om een satelliet elders in huis wél bedraad aan te sluiten, bijvoorbeeld als je op één locatie in huis echt de maximale snelheid wilt zien op je laptop.

Voor test 2 en 3 richten we ons specifiek op de mesh-prestaties en de kwaliteit van de verbinding tussen de satellieten onderling. We plaatsen een tweede satelliet in de hal één verdieping hoger.  Voor test 2 testen we de twee apparaten in de nabijheid van deze tweede satelliet, hierdoor zien we vooral wat de onderliggende backhaul van een mesh-systeem in huis heeft.

Voor Test 3 nemen we beide laptops wederom één verdieping hoger en testen we wederom via de satelliet op de eerste verdieping. Hier leunen we dus zowel op de backhaul van het mesh-systeem, als de signaalsterkte per satelliet op iets langere afstand en met hinder van muren en plafond.

Prestaties

In een vacuüm zet de ASUS ZenWiFi Pro XT12 best indrukwekkende cijfers neer: 1521 Mbit/s rondom de node, en nog ruim 700 Mbit/s een verdieping hoger via de satelliet. 457 Mbit/s is een uitstekend resultaat, alleen nog duurdere sets doen dat beter.

Het probleem is echter overduidelijk wanneer we naar andere snelle sets kijken. De twee maanden jongere ZenWiFi Pro ET12 met wifi 6E is significant sneller, tussen de 10 en 30 procent afhankelijk van de test. Op basis van de praktisch vergelijkbare specificaties hadden we dat niet verwacht. Wat aangeeft dat het enige verschil, de toevoeging van wifi 6E, een grote impact heeft wanneer je ook daadwerkelijk met wifi 6E-clients test. Deze zijn pas dit jaar breed uitgebracht, maar we verwachten dat bijna alle aanstaande high-end telefoons en laptops dit aan boord zullen hebben.

Conclusie

Hadden we de ASUS ZenWiFi Pro XT12 voor het verschijnen van snellere sets met wifi 6E getest, dan waren we er ongetwijfeld erg over te spreken geweest. Hij is snel, de software is uitstekend en vol met instellingen in een markt vol alternatieven met beperkte opties, en de mesh-prestaties zijn indrukwekkend. Het feit dat ASUS direct erna de nog iets betere ET12 uit bracht mét wifi 6E-ondersteuning en vooral een nog best opvallende snelheidswinst, gooit hier roet in het eten.

Alleen een groot prijsvoordeel kan de XT12 een interessante koop maken, maar het is een high-end model met relatief dure multi-gigabit-poorten en we verwachten niet dat ASUS dit product in de uitverkoopbak kán aanbieden. Koopjesjagers zullen vermoedelijk dan ook voor veel goedkopere alternatieven gaan, terwijl voor liefhebbers de ZenWiFi Pro ET12 een betere optie is. Vreemd genoeg liggen de straatprijzen van die set zelfs iets lager.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.