ID.nl logo
Met Gitea bouw je je eigen GitHub
© Reshift Digital
Huis

Met Gitea bouw je je eigen GitHub

Dankzij Gitea kun je relatief eenvoudig je eigen GitHub-alternatief bouwen, waar je je programmacode een plek kunt geven. Dat is erg praktisch, ook voor het bijhouden van problemen en documentatie. Bovendien dient het als back-up.

Op GitHub kun je eenvoudig je projecten een plekje geven en delen met de wereld. Maar je kunt zoiets ook zelf bouwen, bijvoorbeeld met Gitea. Deze lichtgewicht software kun je eenvoudig zelf hosten. Waarom zou je dat doen? Ten eerste is het een veilig idee om je ontwikkelbestanden in eigen beheer te hebben. Weliswaar kun je deze op GitHub ook wel privé houden, maar een foutje is snel gemaakt. Sommigen zijn ook niet blij met het feit dat GitHub is overgenomen door Microsoft. Het werkt bovendien – zeker lokaal – ook een stukje sneller. Ten slotte zijn er geen beperkingen meer, zoals je die met een gratis account wel op GitHub hebt.

©PXimport

Licht en flexibel

Gitea is gratis, opensource en uitgegeven onder MIT-licentie, wat erop neerkomt dat vrijwel alles wordt toegestaan. Het pakket biedt uiteraard versiebeheer met Git en een grafische webinterface voor het beheer. Je kunt problemen bijhouden, op basis van meldingen van gebruikers. Dit ken je wellicht van GitHub. Ook kun je uitgebreidere documentatie maken in de vorm van een wiki. Toegang tot de repository is mogelijk via http(s) en ssh. Het is geschreven in de programmeertaal Go en hierdoor platformonafhankelijk. Je kunt het draaien via het uitvoerbare bestand dat onder meer voor Linux, Windows en macOS verkrijgbaar is. Hier installeren we het onder Ubuntu 20.04 LTS met de hulp van Snap. Kleinere systemen als een Raspberry Pi of een NAS kunnen ook als basis dienen. Voor niet al te grote projectgroepen is eenvoudige hardware meer dan toereikend. Ook in vergelijking met GitLab, een van de bekendere alternatieven, liggen de systeemeisen voor Gitea een stuk lager.

Installatie

Op https://docs.gitea.io/en-us staat uitgebreide documentatie voor Gitea. Ook vind je hier verschillende installatiemethoden. Wij kiezen hier voor een installatie onder Ubuntu middels Snap. Zorg dat Snap is geïnstalleerd:

sudo apt install snapd

Daarna installeer je Gitea met:

sudo snap install gitea

Open hierna een browser met het ip-adres van het bewuste systeem en poortnummer 3000. In ons voorbeeld is dat http://10.0.10.53:3000. We kiezen als database voor SQLite3 dat geen verdere configuratie vereist. Bij Gitea base URL en SSH server domein veranderen we localhost naar het ip-adres van de bewuste server. Het maken van een administrator-account onder het kopje Instellingen beheerdersaccount is optioneel, maar wel raadzaam. De eerste geregistreerde gebruiker wordt anders automatisch de beheerder.

©PXimport

De mogelijkheden van Gitea zijn overwegend vergelijkbaar met GitHub

-

Repository maken

Je kunt binnen de webinterface van Gitea een nieuwe repository maken, door op de overzichtspagina achter Repositories op het plusteken te klikken. Vul de gevraagde details in, met minimaal een naam voor de repository en een vinkje achter Zichtbaarheid als deze repository privé moet zijn (achter de checkbox staat namelijk Maak repository privé). Klik dan op Nieuwe repository. Je kunt deze nu klonen, maar ook gebruiken voor een bestaand project, zoals we hierna zullen doen.

©PXimport

Remote repository toevoegen

We nemen een bestaand project als uitgangspunt. We gaan Gitea als remote repository toevoegen onder de naam origin met:

git remote add origin http://10.0.10.53:3000/gertjan/demo.git

Vervolgens synchroniseren we de masterbranch met de remote server:

git push -u origin master

Eventuele andere branches kun je op vergelijkbare wijze synchroniseren. Verdere wijzigingen kun je met een nieuwe push synchroniseren. Je zult merken dat om je gebruikersnaam en wachtwoord worden gevraagd. Dit kun je oplossen door op je systeem de juiste ssh-sleutels aan te maken en deze toe te voegen in Gitea.

Beschrijving toevoegen

Het is nuttig om een beschrijving te hebben van een project. In je werkdirectory maak je daarvoor een tekstbestand met de naam README.md. Gebruik bijvoorbeeld de editor nano:

nano README.md

Hier zet je in Markdown-formaat een beschrijving in. Je kunt de tekst op verschillende manieren opmaken. Gebruik bijvoorbeeld een of meerdere hekjes voor een header en twee sterretjes voor en na een tekst om die vet te maken. Voeg het bestand hierna toe aan je staging area, om het met de tweede opdracht naar je lokale repository te zetten:

git add README.md

git commit -m "Beschrijving toegevoegd"

Werk vervolgens je remote repository op Gitea bij:

git push -u origin master

Als je je projectpagina op Gitea bezoekt, zie je dat de beschrijving direct getoond wordt.

©PXimport

Extra mogelijkheden

Gitea geeft je veel extra features. De mogelijkheden zijn overwegend vergelijkbaar met GitHub en ook de interface lijkt erop. Je kunt om te beginnen op het tabblad Code alle programmabestanden bekijken, evenals de verschillende vertakkingen (branches). Als je binnen dit tabblad naar Commits gaat, zie je alle veranderingen die je hebt gedaan met de korte beschrijving. Als je er op klikt, zie je wat er precies was veranderd.

Het tabblad Kwesties geeft jou en anderen de mogelijkheid om problemen met je code te melden. Je kunt zo’n kwestie vervolgens tot in detail configureren. Je kunt bijvoorbeeld een timer starten zodat je weet hoelang je aan de oplossing werkt, een vervaldatum toevoegen om jezelf een deadline te stellen en afhankelijkheden toevoegen, als je voor het oplossen afhankelijk bent van een andere kwestie. Als het probleem is opgelost, kun je de kwestie sluiten.

Op het tabblad Pull-aanvragen geef je als medeontwikkelaar aan dat je een bepaalde feature hebt afgerond en dat die mag worden toegevoegd aan de master. Ook zulke aanvragen geven weer de mogelijkheid voor verdere discussie. Verder kun je onder andere uitgebreidere documentatie schrijven op het tabblad Wiki.

▼ Volgende artikel
Waarom je tv-beeld onnatuurlijk oogt (en hoe je dat oplost)
© DC Studio
Huis

Waarom je tv-beeld onnatuurlijk oogt (en hoe je dat oplost)

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check
Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

▼ Volgende artikel
Chrome Remote Desktop: ideaal voor ondersteuning op afstand
© ER | ID.nl
Huis

Chrome Remote Desktop: ideaal voor ondersteuning op afstand

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Degene die support geeft, gebruikt het onderste vak.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Wie support krijgt, moet de code via een berichtje of telefoontje doorgeven.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.

Gebruiker A krijgt het volledige scherm van B in een Chrome-venster te zien.