Geen standaard accountnamen gebruiken, wel lange en complexe wachtwoorden kiezen en bij controlevragen alternatieve antwoorden noteren: het zijn allemaal maatregelen om de beveiliging van een account te verbeteren. Maar uiteindelijk zijn ze allemaal te kraken en ben je dus kwetsbaar. Een betere methode om de beveiliging van een account te verhogen, is tweefactorauthenticatie. Dat klinkt moeilijk, maar is het niet. Dit artikel laat zien welke opties er zijn en hoe je een account er beter mee beveiligt.

Gebruikersnamen en wachtwoorden behoren tot de meest gezochte informatie onder hackers. Krijgen ze die in handen, dan hebben ze al snel onbeperkt toegang tot gebruikersaccounts, systemen en vooral ook heel veel persoonlijke gegevens. Gebruik van sterke en voor elke site andere wachtwoorden verandert daar weinig aan. Je hoeft maar één keer je wachtwoord in het verkeerde venster te typen of slachtoffer te zijn van een phishingmail, en de status van je online accounts gaat razendsnel van goed beveiligd naar helemaal verloren.

Een manier om gebruikersaccounts beter te beschermen die bovendien heel goed de andere beveiligingsmaatregelen aanvult, is het gebruik van tweefactorauthenticatie (2FA). Behalve een gebruikersnaam en een wachtwoord, wordt dan bij het inloggen nog een extra bewijs gevraagd dat de persoon die inlogt ook echt is wie hij zegt te zijn. Omgekeerd zorgt de extra authenticatiefactor ervoor dat gelekte inloggegevens nutteloos zijn voor kwaadwillenden. De hacker heeft immers dat extra bewijs niet.

Was het toevoegen van extra authenticatiefactoren jarenlang complex en kostbaar, de laatste jaren zijn de mogelijkheden snel goedkoper en gebruiksvriendelijker geworden. Een smartphone is nu vaak al voldoende.

©PXimport

Drie stappen

Door een extra authenticatiefactor toe te voegen bij het inloggen, verandert de tweede stap van het zogenoemde toegangscontroleproces. Dit zijn de stappen die doorlopen worden bij het inloggen en daarna gebruiken van een computer of een online dienst. Het proces bestaat uit drie stappen: identificatie, authenticatie en autorisatie. Deze termen worden vaak door elkaar gebruikt, maar betekenen zeker niet hetzelfde, al hebben ze wel met elkaar te maken.

©PXimport

Identificatie is de eerste stap in het toegangscontroleproces. Het is feitelijk niets anders dan zeggen wie je bent of eigenlijk claimt te zijn. Bij computers en online services komt dit meestal neer op het intypen van een gebruikersnaam of e-mailadres, waarna je op oké klikt.

Het is iets wat iedereen kan voor iedere gebruikersnaam of e-mailadres, dus ook met een andere dan de eigen gebruikersnaam of adres. Daarom dat de authenticatie, de tweede stap in het toegangscontroleproces, bij digitale communicatie zo belangrijk is. Bij deze tweede stap wordt gecontroleerd of de persoon die zich heeft aangediend, ook echt de persoon is die hij zegt te zijn. Daarvoor wordt eerder door of over die persoon vastgelegd bewijs vergeleken met informatie die nu wordt aangeleverd.

Komt die informatie overeen, dan heeft de persoon zich succesvol geïdentificeerd en volgt als derde stap de autorisatie. Daarbij krijgt de persoon rechten toegewezen (autorisaties), bijvoorbeeld om een document te lezen, het te bewerken of te verwijderen. Klopt de opgegeven informatie niet, dan valt de authenticatie negatief uit en volgt er geen autorisatie. De persoon krijgt dan dus geen toegang tot het account of de bijbehorende gegevens.

Verschillende factoren

Bij digitale diensten is de authenticatie extra lastig, omdat gebruikelijke vormen van authenticatie, zoals iemand herkennen of het vergelijken van een paspoort, online niet werken. Het soort bewijs dat gebruikt kan worden voor de authenticatie valt in drie categorieën uiteen: iets wat je weet, iets wat je hebt en iets wat je bent.

Een voorbeeld van iets wat je weet, is een wachtwoord of pincode. Iets wat je hebt, kan bijvoorbeeld een pasje of token zijn. En een voorbeeld van iets wat je bent, is een vingerafdruk, stem- of gezichtsherkenning. Of bijvoorbeeld een irisscan, waarbij de textuur van een deel van het oog wordt gebruikt om iemand te herkennen.

©PXimport

Geen van deze factoren geeft overigens honderd procent zekerheid. Iets wat je weet, kan worden geraden of afgeluisterd. Iets wat je hebt, kan worden gestolen. En iets wat je bent, kan worden gekopieerd. Maar door als bewijs van de identiteit meer dan alleen een wachtwoord te vragen, wordt misbruik ineens wel heel veel moeilijker.

Belangrijk is dat multifactorauthenticatie niet zozeer de beveiliging verbetert door meerdere authenticatiefactoren te vragen, maar door authenticatiefactoren uit de verschillende eerdergenoemde categorieën te vragen. Dus iets wat je weet én iets dat je hebt, of iets dat je weet én iets dat je bent.

Iets wat je weet

Van alle authenticatiefactoren is het wachtwoord het meest bekend. Al in vroeger tijden werd een geheime code gevraagd als bewijs dat iemand toegang tot de burcht mocht hebben in tijden van een conflict. Het ging dan om een afgesproken woord of zin, ongeacht de persoon die het uitsprak.

Een wachtwoord om toegang te krijgen tot een computer of digitale dienst is juist niet bekend bij anderen, ook niet bij het systeem waartoe toegang wordt gekregen. Die kent alleen de hash van het wachtwoord, een onomkeerbare berekening met een altijd identieke uitkomst, en kan die vergelijken. De kwetsbaarheid van wachtwoorden maakt dat vooral in professionele omgevingen wordt ingezet op complex, lang en uniek, wat het gebruiksgemak van wachtwoorden flink aantast.

Iets wat je bent

De extra factor met misschien wel de beste gebruikerservaring is de derde, iets wat je bent. Hierbij wordt een fysiek of gedragskenmerk van een persoon gebruikt als bewijs. Denk aan een vingerafdruk, een irisscan of gezichtsscan, maar het kan ook stemherkenning zijn.

Biometrische authenticatie heeft als voordeel dat het kenmerk dat gecontroleerd wordt onlosmakelijk verbonden is met de persoon. Je hebt het altijd bij je. Ook zijn biometrische factoren moeilijk te kopiëren.

Nadelen zijn er ook. Zo is specifieke hard- en software nodig om een biometrisch persoonskenmerk te scannen. Windows 10 biedt met Windows Hello standaard ondersteuning voor biometrische authenticatie, maar een vingerafdrukscanner of webcam die geschikt is om een gezichtsscan te kunnen uitvoeren, is verre van standaard.

Hier komt nog bij dat biometrische gegevens tot de bijzondere persoonsgegevens behoren en daarmee onder de hoogste privacyregelgeving vallen. Ook wordt bij veel biometrische herkenning meer gezien dan alleen de informatie die nodig is voor de identificatie, wat het ook weer risicovoller maakt.

©PXimport

2FA is MFA, maar MFA is meer dan 2FA

Iets wat je hebt

De populairste extra authenticatiefactor, afgezien van het wachtwoord, is iets wat je hebt. Hierbij gaat het dan om een fysiek element zoals een pasje of een token.

De uitdaging bij online authenticatie is om vast te stellen dat de persoon die wil inloggen, op dat moment ook echt dat fysieke element bezit. Dit gebeurt veelal door op het apparaat of met behulp van een paslezer een code te genereren. Die code is uniek voor dat apparaat op dat moment en vaak ook maar beperkte tijd bruikbaar. Naast het wachtwoord moet bij het inloggen dit One-Time Password (OTP) of Time-based One-Time Password (TOTP) worden ingevoerd.

©PXimport

Smartphone als token

Omdat bijna iedereen een smartphone bij zich draagt, wordt deze steeds meer als 2FA-token gebruikt. Dit gebeurt met een authenticatie- of verificatie-app op de smartphone die de unieke codes genereert. De app zelf is eerst leeg, maar online diensten laten zich er eenvoudig mee verbinden, waarna de app elke dertig seconden voor elke dienst een nieuwe inlogcode genereert.

Het verbinden van de app met de online dienst gebeurt door in te loggen bij de dienst en daar de tweefactorauthenticatie in te schakelen. De site genereert dan een sleutel die je handmatig kunt invoeren of via een QR-code kunt scannen, zodat de app aan de dienst wordt gekoppeld. Invoer van een eerste code rondt de koppeling af.

De app heeft geen toegang tot het account en communiceert nadat de koppeling is gemaakt ook niet meer met de online dienst. De app berekent slechts codes op basis van gegevens die tijdens de koppeling werden uitgewisseld. Het werkt dus ook wanneer de smartphone geen internetverbinding heeft.

Doordat de achterliggende techniek gebaseerd is op standaarden, zijn de apps uitwisselbaar en is het goed mogelijk bijvoorbeeld een Google-inlog te koppelen in de verificatie-app van Microsoft of omgekeerd.

©PXimport

Authenticatie-apps

Het aanbod aan authenticatie-apps is groot. Nadrukkelijk aanwezig zijn Google en Microsoft met hun Authenticator. Die van Google is – voor een bedrijf dat van advertenties leeft – opvallend basic en sober. De eigen Google-diensten krijgen zelfs geen voorkeursbehandeling. Misschien komt dit doordat Google op Android aanvullende 2FA-functionaliteit biedt die daardoor niet in de app zit, ook niet in de iOS-versie.

Microsoft Authenticator vereist een Microsoft-account en is behalve een tokengenerator ook een wachtwoordmanager. Bij diensten die dat ondersteunen, kun je ook inloggen door op een pop-upbericht te klikken in plaats van de OTP-code over te nemen. De app openen kan met gezichtsherkenning en vingerafdruk, en accounts kunnen online worden opgeslagen.

Maar er zijn zeker alternatieven voor de apps van Microsoft en Google. FreeOTP is bijvoorbeeld opensource en wordt onderhouden door RedHat. Ook heb je Authy, dat in staat is om accounts te synchroniseren tussen Authy-apps op verschillende apparaten. Daarnaast biedt Authy een optionele versleutelde back-up in de cloud, handig voor als de telefoon wordt vervangen of zoekraakt. Authy vraagt hiervoor wel het telefoonnummer en een e-mailadres, terwijl je dit soort apps misschien liever anoniem houdt.

LastPass en Keeper zijn voorbeelden van wachtwoordmanagers met een eigen verificatie-app.

©PXimport

Real-time phishing-attack

©PXimport

Back-up en noodcodes

Het toevoegen van 2FA via bijvoorbeeld een authenticatie-app zorgt voor extra beveiliging, maar introduceert ook nieuwe risico’s. Wat als de telefoon defect raakt, gestolen wordt of vergeten in de trein? Elke site genereert naast de OTP-codes ook een aantal noodcodes die altijd bruikbaar zijn. Hiermee kun je inloggen als de telefoon niet beschikbaar is, maar ook 2FA uitschakelen en een nieuwe telefoon verbinden.

Om jezelf niet buiten te sluiten, is het essentieel dat je deze noodcodes downloadt en veilig bewaart (en dat doe je beter niet in een wachtwoordmanager die je met dezelfde 2FA hebt beveiligd!). Ook is het zeer verstandig om de codes te printen en bijvoorbeeld in te stellen dat je 2FA-codes ook ontvangt via sms of e-mail. Dit zorgt ervoor dat het ook zonder kwijtgeraakte telefoon of met juist een nieuwe telefoon werkt.

©PXimport

Voorbij OTP

Gebruik van een authenticatie-app is door de eenvoud en lage kosten zeer succesvol. Maar niet iedereen heeft een smartphone of wil die hiervoor gebruiken. Daarbij is OTP best gebruiksvriendelijk, maar telkens de app moeten openen is dat niet. Daarbij is de beveiliging nog niet perfect, zoals je in het kader over real-time phishing-attacks kunt lezen. De oorzaak: ook bij OTP gaat er uiteindelijk een wachtwoord over de lijn. Zelfs al is dat een uniek eenmalig wachtwoord, het blijft een wachtwoord.

Daarom heeft een groot aantal techbedrijven, verenigd in de FIDO Alliance (“Fast Identity Online”), nieuwe authenticatietechnieken ontwikkeld zoals U2F (“Universal 2nd Factor”) en FIDO2. Deze technieken gebruiken geen OTP om vast te stellen dat de gebruiker over de token beschikt, maar doen dit met een zogeheten challenge-response.

Deze aanpak maakt gebruik van public key-cryptografie, waarbij de inlog een ‘challenge’ genereert en versleutelt met de private sleutel van de gebruiker. De online dienst ontsleutelt deze challenge met de publieke sleutel van die gebruiker. Dit gebeurt op een slim apparaat met een security-kern waarin de private sleutel veilig zit opgeborgen.

Beveiligingssleutel

Google en Thetis verkopen zulke hardwarematige beveiligingssleutels, maar het meest bekend is de Yubikey van Yubico. De Yubikey 5 is de nieuwste versie en beschikbaar in verschillende uitvoeringen. Functioneel zijn al deze modellen identiek, het verschil zit hem in de mogelijkheid van verbinden met een pc (usb-a/c) of smartphone (usb-c/lightning/NFC).

Er zijn ook grotere sleutels, veelal met een gat erin, handig om aan een sleutelbos te hangen. Daarnaast zijn er kleine (‘nano’) modellen die min of meer vast in een pc kunnen blijven (dit is veilig mits die pc zelf veilig is). Er zijn geen drivers nodig om ze te laten werken, de ondersteuning is standaard ingebouwd in het besturingssysteem en de modernere browsers.

©PXimport

Het koppelen van een hardwarematige beveiligingssleutel aan een online dienst is vergelijkbaar met het verbinden van een smartphone-app. Je logt met het eigen account in bij de dienst, waarna je bij de opties voor tweefactorbeveiliging (of tweestapsverificatie, zoals het in het Nederlands ook wel wordt genoemd) kiest voor een beveiligingssleutel. Dan moet de sleutel worden geplaatst en de koppeling met een druk op de knop op de sleutel worden bevestigd.

Bij gebruik van FIDO2 wordt ook een pincode gevraagd voor de beveiligingssleutel. Deze is onderdeel van de FIDO2-standaard die wachtwoordloos inloggen nastreeft, maar daarvoor wel een pincode of biometrische beveiliging vereist. Een Yubikey met een vingerafdruksensor is al langere tijd in de maak, maar nog niet uitgebracht. Anders dan een authenticatie-app is een hardwarematige beveiligingssleutel niet gratis. Prijzen beginnen bij 50 euro per stuk.

©PXimport

Denk aan de back-up

2FA met een hardwarematige beveiligingssleutel werkt erg gebruiksvriendelijk. Geen gedoe met een app en codes, maar gewoon de sleutel plaatsen, op de knop drukken en klaar. Toch kent ook de beveiligingssleutel zijn uitdagingen. Wat moet je bijvoorbeeld doen als de sleutel kwijtraakt, gestolen wordt of stukgaat? De beveiliging van de sleutel is zo stevig dat deze niet gekopieerd kan worden. Een Yubikey is zelfs zo dichtgetimmerd dat het niet eens mogelijk is de firmware te updaten.

Opnieuw is het verstandig de noodcodes te bewaren. Ook kun je meerdere sleutels registreren bij dezelfde dienst. Dit is wel arbeidsintensief omdat je dan dus telkens niet één, maar bijvoorbeeld twee of drie sleutels moet koppelen, maar het maakt het wel veiliger. Een andere optie is dat je ook de verificatie via smartphone en app of sms/e-mail in stand houdt. Door die alleen in noodgevallen te gebruiken, wordt het allemaal al een stuk veiliger.

Sites die 2FA ondersteunen

©PXimport

Je smartphone is altijd binnen handbereik. Je leest er het nieuws op, stuurt berichten en checkt je mail. Dus waarom zou je hem niet óók gebruiken om je televisie mee te bedienen? Dat kan verrassend eenvoudig.

Een smart-tv bedienen via je telefoon gaat meestal via wifi. Belangrijk daarbij is dat zowel je tv als je smartphone met hetzelfde wifinetwerk zijn verbonden. Er bestaan ook apps die werken met infrarood, maar daarvoor moet je toestel wel een ingebouwde IR-blaster hebben – iets wat je bijvoorbeeld bij bepaalde modellen van Xiaomi, Honor of Oppo tegenkomt. In dit artikel richten we ons op bediening via wifi, omdat die methode universeel werkt, ongeacht welk toestel je gebruikt.

Daar is een app voor

In de appstore van je telefoon vind je talloze afstandsbedieningsapps als je zoekt op 'tv remote'. Niet elke app werkt even goed met elke televisie, dus soms is het even uitproberen. Let bij het kiezen goed op het aantal downloads en beoordelingen, de gemiddelde score en of er betaalde functies of advertenties in zitten.

Een belangrijke waarschuwing: een afstandsbedienings-app hoeft geen toegang tot je contacten, camera of locatie. Vraagt een app daar toch om? Dan is het verstandiger om deze direct te verwijderen.

Apps van fabrikanten

De meeste tv-merken bieden een eigen app aan waarmee je hun toestellen kunt bedienen. Die zijn doorgaans betrouwbaarder, werken soepeler en bieden vaak extra mogelijkheden. Afhankelijk van het merk kun je de volgende apps gebruiken:

- Samsung: SmartThings (Android / iOS)

- LG: LG ThinQ (Android / iOS)

- Sony: Google Home (Android / iOS)

- Philips: Philips Smart TV (Android / iOS)

- Panasonic: TV Remote 3 (Android / iOS)

- TCL: TCL Home (Android / iOS)

- TCL: MagiConnect T-Cast TCL (Android / iOS)

- Hisense: VIDAA Smart TV (Android)

Niet elke fabrikant kiest dezelfde aanpak. Bij Samsung, LG en TCL zit de bediening in een bredere app waarmee je ook andere slimme apparaten kunt aansturen. Sony werkt uitsluitend via de Google Home-app, net als andere toestellen met Google TV of Android TV, zoals sommige modellen van TCL en Philips. Die moeten dan wel aan je Google Home-netwerk zijn toegevoegd.

De installatie is doorgaans simpel. Download de app uit de store, zorg dat je telefoon op hetzelfde netwerk zit als je tv, en volg de instructies. Soms moet je een QR-code op het tv-scherm scannen of een code invoeren die verschijnt tijdens het koppelen.

Met de app van Philips kun je naast de televisie ook afzonderlijk de Ambilight-verlichting op de tv regelen.

De meeste apps hebben ook navigatieknoppen die vergelijkbaar zijn met die van je afstandsbediening.

Zijn deze apps echt handig?

Niet alle fabrikanten lijken overtuigd van de toegevoegde waarde van een afstandsbedienings-app, en dat zegt misschien al genoeg. Voor snelle acties, zoals direct een app openen of iets streamen naar je tv, is het best handig. Maar voor simpele functies zoals zappen, het volume regelen of van bron wisselen, blijft de traditionele afstandsbediening vaak praktischer.

Toch kunnen smartphone-apps het verschil maken bij het zoeken naar content. Een toetsenbord op je telefoon typt nu eenmaal fijner dan via de afstandsbediening op een tv-scherm. Sommige apps bieden bovendien extraatjes zoals schermdeling of het gebruik van je camera op het grote scherm.

Of zo'n app voor jou echt iets toevoegt, ontdek je vooral door het zelf uit te proberen. Maar voor de zekerheid kun je die fysieke afstandsbediening toch maar beter binnen bereik houden.

Wat voor smartphone koop je voor 300 tot 500 euro? Oftewel: hoe goed is een toestel in deze prijsklasse en welke compromissen moet je voor lief nemen? Of is de mid-range-smartphone vandaag de dag zo compleet dat doorsparen voor een duurder model niet meer nodig is? ID.nl vergelijkt acht smartphones van evenveel merken.

In deze vergelijkende test vind je – in willekeurige volgorde – toestellen van Samsung, OnePlus, HMD, Motorola, Google, Xiaomi, Fairphone en Nothing. Alle telefoons zijn uitvoerig in de praktijk gebruikt. Eén ding kunnen we al verklappen: je kunt voor 300 tot 500 euro tegenwoordig kiezen uit erg complete smartphones waar je jaren mee vooruit kunt.

Hoe we testen

Voor deze uitgebreide test hebben we acht mid-range-smartphones getest. Dat noemen wij telefoons die tussen de 300 en 500 euro kosten. We gaan uit van straatprijzen, dus de verkoopprijzen die een of meerdere bekende webwinkels recent hanteerden. Een straatprijs kan lager zijn dan de adviesprijs van de fabrikant en geeft een eerlijk beeld van wat je in een bepaalde prijsklasse kunt kopen.

Bij het testen van een smartphone letten we onder andere op de bouw- en schermkwaliteit, aanvullende technische functies als draadloos opladen en de mate van stof- en waterdichtheid. In het gebruik kijken we ook naar de technische prestaties, de accuduur, oplaadsnelheid en mogelijkheden en kwaliteit van de camera’s. Duurzaamheid speelt ook een rol, want sommige geteste telefoons zijn (enigszins) te repareren.

Tot slot nemen we de geïnstalleerde software en het beloofde updatebeleid onder de loep. Dat wil zeggen: hoelang garandeert de fabrikant software- en beveiligingsupdates.

©StudioPN - stock.adobe.com

De kwaliteit van de camera’s is een belangrijke eigenschap.

HMD Skyline

De HMD Skyline is een toestel van het Fins-Chinese HMD, dat voorheen betaalde om telefoons onder de Nokia-naam te mogen verkopen. De Skyline heeft qua uiterlijk veel weg van een oude Nokia Lumia-smartphone. Het toestel oogt lomp en is dat ook, waardoor hij niet prettig vasthoudt. Het gewicht is met 209 gram ook aan de hoge kant voor een telefoon met een 6,55inch-scherm en een relatief kleine 4600mAh-accu.

Maar: het ontwerp heeft ook een plus. Als je een beetje handig bent, kun je via de officiële reparatiehandleiding zelf de Skyline uit elkaar halen om het scherm, de accu, usb-c-poort, luidspreker of achterkant te vervangen. Die vervangende onderdelen verkoopt HMD via reparatiebedrijf iFixit voor 15 tot 99 euro – afhankelijk van het onderdeel. Zo kun je in theorie langer met de telefoon doen.

Jammer genoeg weet de Skyline ons als smartphone niet echt te overtuigen. Het toestel krijgt slechts twee Android-upgrades en drie jaar beveiligingsupdates – waar sommige concurrenten zes of zeven jaar beloven. Daarnaast is de Qualcomm-processor wat langzaam, houdt de accu het net aan een lange dag vol en heeft de hoofdcamera moeite met bewegende situaties. Dat de HMD Skyline de eerste Android-smartphone is met ondersteuning voor draadloos magnetisch opladen via Qi2, voelt daarom als een vreemde prioriteit.

Pluspunten

Minpunten

Nothing Phone (2a) Plus

De Nothing Phone (2a) Plus is het nieuwste toestel van het Engelse Nothing, dat onder leiding staat van de vroegere directeur van OnePlus. Verwarrend is dat de Phone (2a) Plus een variant is op de Phone (2a), met iets betere specificaties en een ietwat hogere prijs. Dat kan kiezen lastiger maken.

Het belangrijkste is dat de Phone (2a) Plus een erg prettige telefoon is. De transparante achterkant oogt fraai en de drie ledlampjes die in de behuizing verwerkt zijn, kunnen oplichten bij een inkomend telefoongesprek, bepaalde notificaties of bijvoorbeeld een aflopende timer. Een leuke toevoeging.

De smartphone heeft verder een uitstekend 6,7inch-oledscherm, gaat anderhalve dag mee op een acculading en kan snelladen met 50 watt. De gebruikte MediaTek-processor is erg snel en Nothing stopt er een royale 12 GB werkgeheugen bij. Op de 256 GB opslagcapaciteit kun je veel apps, games en foto’s kwijt. Het toestel heeft ook prima camera’s, al zijn die niet bovengemiddeld.

Mogelijk mis je ondersteuning voor e-sim. Wij missen vooral een degelijk updatebeleid. Nothing belooft drie Android-upgrades en vier jaar beveiligingsupdates voor de Phone (2a) Plus. Dat is niet slecht, maar veel geteste telefoons plakken hier een jaar of meer aan vast.

Pluspunten

Minpunten

Samsung Galaxy A55

Samsung hoort bij de grootste smartphoneverkopers van Nederland en boekte in 2024 veel succes met de Galaxy A55. Die krijgt in het voorjaar ongetwijfeld een opvolger, wat goed is om in je achterhoofd te houden bij het eventueel kiezen voor de A55. Wat niet wil zeggen dat het nu een slechte koop is. De telefoon heeft een premium ogende en aanvoelende behuizing van aluminium en glas, en is waterdicht en stofbestendig.

Ook het oledscherm laat een goede indruk achter. De Galaxy A55 is snel – maar niet de snelste in deze test – en gaat probleemloos een lange dag mee voordat je de accu moet opladen. Dat opladen duurt wel relatief lang, want de grens ligt op 25 watt. Houd er ook rekening mee dat de instapversie van de Galaxy A55 ‘slechts’ 128 GB opslagcapaciteit heeft. Het iets duurdere 256GB-model kan een betere koop zijn.

De camera’s van de smartphone zijn ruim voldoende en dat geldt ook voor het vijfjarige updatebeleid. Wel vinden we het jammer dat Samsung al jaren zoveel commerciële apps in zijn OneUI-softwareschil stopt. Het bedrijf dringt veel extra’s aan je op, in de hoop je in een ecosysteem te krijgen (en houden). Gelukkig is de A55 ook zonder die extra’s een interessante keuze.

Pluspunten

Minpunten

OnePlus Nord 4

De OnePlus Nord 4 is de meest luxe smartphone in deze test. De behuizing is namelijk van één stuk metaal gemaakt, wat knap is omdat zo’n behuizing normaliter niet goed werkt met 5G-internet. 5G werkt echter uitstekend op de Nord 4, die premium aanvoelt en stof- en waterbestendig is. Het toestel is niet volledig waterdicht.

Het grote 6,74inch-oledscherm met 120Hz-verversingssnelheid is een genot om naar te kijken en het toestel is ook lekker snel. In de basisconfiguratie zit 12 GB werkgeheugen en 256 GB opslag. Voor niet eens zo heel veel meer euro koop je een 16GB/512GB-variant. De smartphone gaat zeker anderhalve dag mee op een acculading, te danken aan de grote 5500mAh-accu. Snelladen kan met 100 watt, maar de benodigde snellader dien je zelf te kopen. Goedkoper is opladen met een standaard usb-c-lader, wat langer duurt, maar nog steeds lekker snel kan.

De OnePlus Nord 4 draait op een drukke OxygenOS-softwareschil die sprekend lijkt op ColorOS van zustermerk Oppo. Het updatebeleid is met vier jaar Android-upgrades en zes jaar beveiligingsupdates ruim voldoende. OnePlus weet zo een prettig totaalpakket af te leveren, al is de Nord 4 vanwege zijn grote formaat niet voor iedereen comfortabel om vast te houden.

Pluspunten

Minpunten

Xiaomi 14T

Xiaomi biedt verschillende mid-range-smartphones aan, waarvan de Xiaomi 14T qua prijs nét mee kan in deze vergelijkende test. Het toestel is een goedkopere versie van de 14T Pro, die betere specificaties heeft. De 14T lijkt op sommige punten een dure smartphone, met een fraaie en mat afgewerkte behuizing die waterdicht en stofbestendig is. Ook het 6,67inch-oledscherm met 144Hz-verversingssnelheid ziet er indrukwekkend uit.

We zijn ook blij met de drie camera’s achterop. Naast een goede hoofdcamera maak je foto’s met een capabele groothoekcamera en telelens, die het beeld twee keer dichtbij haalt zonder kwaliteitsverlies. We vinden de twee keer zoom wel wat beperkt.

Er zijn echter belangrijkere redenen waarom de Xiaomi 14T ons niet omver weet te blazen. De accu gaat bij intensiever gebruik tot bedtijd mee, maar daar houdt het op. Op sommige avonden pakken we daarom voor de zekerheid een oplader. De luidsprekers zijn van matige kwaliteit en de trilmotor in het toestel is eenvoudig, wat een goedkoop gevoel geeft. Dat gevoel wordt versterkt door Xiaomi’s keuze om advertenties en aanbevolen apps in de software te stoppen, wat wij niet bij de prijs vinden passen. Het updatebeleid is met vier Android-upgrades en vijf jaar beveiligingsupdates wel prima.

Pluspunten

Minpunten

Motorola Edge 50 Neo

De Motorola Edge 50 Neo is onze favoriete geteste smartphone in dit overzicht. Dat komt door zijn prijs-kwaliteitsverhouding in combinatie met het updatebeleid van vijf jaar. Motorola belooft vijf jaar Android-upgrades en beveiligingsupdates, wat wij in deze prijsklasse een nette combinatie vinden. Tel er complete specificaties bij op en je hebt voor net geen vierhonderd euro een telefoon waar je jarenlang veel plezier van kunt hebben.

De Edge 50 Neo is met zijn 6,4inch-scherm en gewicht van 171 gram lekker handzaam en licht, en houdt dankzij de kunstleren achterkant erg comfortabel en stevig vast. Het oledscherm met 120Hz-verversingssnelheid laat een goede indruk achter en onder de motorkap worden we blij verrast met liefst 12 GB werkgeheugen en 512 GB opslagruimte. Ook e-sim, wifi 6E en draadloos opladen met maximaal 15 watt zijn van de partij. De 4310mAh-accu gaat probleemloos een lange dag mee en kan snelladen met 65 watt, mits je een usb-pd-oplader gebruikt.

Met de drie camera’s achterop (primair, groothoek en telelens) schiet je in veruit de meeste omstandigheden prima foto’s. We zijn wat minder enthousiast over de gebruikte MediaTek-processor, die niet de snelste is maar voldoende moet zijn voor vijf jaar gebruik. Opmerkelijk is dat Motorola de Edge 50 Neo langer updates geeft dan zijn veel duurdere smartphones.

Pluspunten

Minpunten

Google Pixel 8a

Google biedt een mid-range-smartphone aan in de vorm van de Pixel 8a. Die is met zijn 6,1inch-scherm prima met één hand te bedienen, kan tegen water en stof en ondersteunt draadloos opladen. De telefoon heeft een stevig ontwerp van metaal en kunststof en lijkt veel op de wat duurdere Pixel 8 en 9, die echter gemaakt zijn van metaal en glas. Het 120Hz-oledscherm van de Pixel 8a ziet er fraai uit.

Onderhuids draait een snelle Google Tensor G3-processor met 8 GB werkgeheugen, geleend van de Pixel 8. De instapversie van de Pixel 8a heeft 128 GB opslagcapaciteit, wat vandaag de dag niet meer zoveel is. Google biedt ook een 256GB-versie aan. Beide modellen ondersteunen e-sim. De smartphone gaat een lange dag mee op een acculading, maar elke nacht opladen is vereist.

De camera’s zijn identiek aan die van de Pixel 7a, maar het gebrek aan vernieuwing stoort nauwelijks. Met de Pixel 8a maak je namelijk uitstekende foto’s, waarbij het toestel in het donker veel concurrenten achter zich laat. Een aparte zoomcamera ontbreekt in tegenstelling tot sommige alternatieve telefoons.

Een troef van Google is zijn zevenjarige updatebeleid, zowel Android-upgrades als beveiligingsupdates. Je kunt de Pixel 8a dus jarenlang compleet en veilig gebruiken en krijgt updates als eerste, namelijk direct van Google.

Pluspunten

Minpunten

Fairphone 5

De Fairphone 5 is de vreemde eend in de bijt. Niet omdat het de enige in Nederland ontworpen smartphone is, maar vooral omdat het Amsterdamse Fairphone een heel andere filosofie volgt dan concurrerende merken. Vrijwel elk telefoonmerk wil jou uiteindelijk met regelmaat een nieuw toestel verkopen, met een zo hoog mogelijke winstmarge. Er is daarom weinig tot geen aandacht voor de manier waarop grondstoffen gewonnen zijn, het salaris van fabrieksarbeiders of het repareren van een telefoon.

Fairphone daarentegen wil juist dat jij weet hoe de Fairphone 5 gemaakt is en dat jij er zo lang mogelijk mee kunt doen. Daarom meldt de fabrikant waar gebruikte grondstoffen vandaan komen, krijgen Chinese fabrieksarbeiders een fatsoenlijk salaris en is de smartphone voor een groot deel uit elkaar te halen. De 4200mAh-batterij klik je zo los, om er eventueel een nieuwe in te doen. Het scherm, de usb-c-poort, accu en camera’s kun je eenvoudig met een schroevendraaier loshalen en vervangen.

En Fairphone belooft acht tot tien jaar software-updates, wat langer is dan alle concurrenten. Een prijzenswaardige aanpak met de consequentie dat de Fairphone 5 met 6 GB werkgeheugen en 128 GB opslagcapaciteit technisch minder goed is dan de concurrentie. Ook is de accuduur korter en zijn de camera’s en het scherm minder indrukwekkend. Duurzaamheid heeft immers een prijs.

Pluspunten

Minpunten

Conclusie

Na het testen van acht smartphones die tussen de 300 en 500 euro kosten, zijn we over het algemeen positief verrast. Veel toestellen hebben een degelijk ontwerp, complete specificaties en krijgen vijf jaar of langer updates.

De Motorola Edge 50 Neo springt er voor ons uit omdat hij voor 400 euro een mooi totaalpakket biedt, inclusief zes jaar updates. Het keurmerk Best Getest is daarom op zijn plaats. Onze Redactietip is de OnePlus Nord 4, die veel functies in een luxe behuizing stopt en zes jaar updates ontvangt.

Ook de Google Pixel 8a maakt indruk met zijn gebruikservaring en zeven jaar softwareondersteuning. Qua specificaties is dit toestel een treetje lager dan sommige concurrenten.

Vind je duurzaamheid belangrijk en zoek je een telefoon die je zelf kunt repareren, dan is de Fairphone 5 de beste keuze. De HMD Skyline haalt inspiratie uit de Fairphone, maar weet op meerdere vlakken niet te overtuigen. Veel andere toestellen scoren ‘gewoon goed’.

Wie een mid-range-iPhone in gedachten heeft, kan beter wachten tot Apple een nieuwe generatie uitbrengt. We zijn benieuwd hoe een eventuele nieuwe iPhone SE zich gaat verhouden tot de sterke en gevarieerde Android-concurrentie.