MPC-HC zat vroeger vol met bugs, en VLC had zo zijn eigen gebreken. Hier bespreken en beoordelen we deze twee gratis videospelers op basis van acht criteria.

Ik had de vaste overtuiging dat deze bespreking een nederlaag zou betekenen voor VideoLAN Player, ook bekend als VLC. In de loop der jaren heb ik Media Player Classic - Home Cinema (MPC-HC), zijn voorganger Media Player Classic en VLC zeer veel gebruikt. MPC-HC crashte zo vaak dat veel mensen zijn overgestapt op het enigszins geeky, maar zeer capabele VLC. Lees ook: Schiet video's in 60 frames per seconde met je iPhone 6.

De enige reden dat dit artikel eigenlijk bestaat is een vaag plan dat ik geformuleerd had voor mijn VLC 2.2-review om onaardige opmerkingen over VLC te temperen door de vele gebreken van MPC-HC op te noemen. Maar het was juist mijn plan dat gebreken vertoonde. Nadat ik de twee spelers met elkaar vergeleken had op basis van acht criteria, ben ik MPC-HC weer als mijn alledaagse videospeler gaan gebruiken.

Beste video-ondersteuning: MPC-HC

Ik weet niet waarom ik hierdoor verrast werd, maar MPC-HC speelde HEVC (x.265) perfect af, inclusief 4K met hoge bitsnelheden. Ik had dit van VLC wel verwacht, aangezien de ontwikkelaars echt alles proberen te ondersteunen, maar VLC speelde de 4K-bestanden niet zo soepel af. VLC sloeg constant frames over. Op dit moment is dit voor veel gebruikers geen probleem, maar binnenkort zal dat misschien wel zo zijn.

©PXimport

De lijst met interne video- en audiocodecs die MPC-HC gebruikt is enorm.

Bovendien speelde MPC-HC vrijwel alles wat ik verder probeerde te bekijken netjes af. Er was één uitzondering: een oud MPEG-1-bestand dat VLC ook niet af wilde spelen. Beide programma's hadden er moeite mee om binnen bepaalde WMV-bestanden te zoeken, hoewel VLC sneller met grotere sprongen omging. Aan de andere kant speelde MPC-HC een ander oud MPEG-1-bestand wel af dat VLC niet af kon spelen. Beide programma's speelden vcd's en dvd's af (zelfs commerciële) en gingen goed met de menu's en andere elementen om. Ze konden ook allebei onbeschermde blu-ray-films afspelen.

Er was een andere factor: het grote verschil tussen de manier waarop de twee programma's reageren op een bestand dat ze niet begrijpen. Wanneer VLC een probleem tegenkomt, raakt het vaak in een lus die je pas na een paar pogingen kunt doorbreken. Soms is het afsluiten van het volledige VLC-proces in de Task Manager de enige oplossing. MPC-HC speelt een bestand dat het niet begrijpt gewoon niet af. Het zou echter prettig zijn als het een melding zou geven in plaats van helemaal niets te doen.

De nieuwe stabiliteit met video van MPC-HC lijkt het resultaat te zijn van het vervangen van de oude interne DirectShow-filters door Nevcairiel's excellente LAV-filters. De releaseopmerkingen voor versie 1.7 benadrukken zelfs de verhoogde stabiliteit. LAV is gebaseerd op het populaire door GNU gelicentieerde FFmpeg.

©PXimport

VLC kan streaming media over het netwerk en het web afspelen. Het staat bekend vanwege de uitgebreide ondersteuning van bestandsformaten.

Beste streaming ondersteuning: VLC

Dit was een makkie voor VLC. Het heeft niet voor niets de naam VideoLAN. Plak gewoon een url in het "Open Media Stream"-dialoogvenster en als de toegang is toegestaan kun je YouTube en talloze andere websites streamen. MPC-HC hoeft dit niet eens te proberen.

Beste audio-ondersteuning: MPC-HC

Beide programma's speelden WAV-bestanden af tot en met 96kHz/32-bits en alle standaard gecomprimeerde bestanden, waaronder MP3, M4A, FLAC, APE en zelfs Opus. Ze konden geen van beiden VQF-bestanden (een heel oude codec) afspelen, maar hetzelfde geldt voor alle andere spelers. VLC werkte niet geweldig met Windows Lossless, er waren nogal wat haperingen nadat het bestand in eerste instantie gewoon werd afgespeeld. Ik verwacht dat dit snel zal worden verholpen, maar het is niet ongebruikelijk dat er na een VLC-update iets anders niet meer goed werkt. MPC-HC speelde Apple Lossless en Windows Lossless prima af en het programma was responsiever bij het wisselen van nummers.

Beide programma's speelden ook audio-cd's af, maar in dit geval wisselde VLC soepeler van nummer.

Beste met ondertitels: VLC (maar net)

In mijn ondertiteltests deed MPC-HC het doorgaans goed, maar om de een of andere reden weigerde het programma tekst weer te geven nadat ik de externe versie van de LAV-filters geïnstalleerd had om met Windows Media Speler te gebruiken. Ik heb het probleem kunnen oplossen door MPC-HC opnieuw te installeren, maar het was een probleem dat met VLC niet optrad.

VLC wint met een kleine marge, omdat je ondertitels toe kunt voegen door bijvoorbeeld een .sub- of .srt-bestand naar het programma te slepen (MPC-HC probeert het als een afspeelbaar bestand te openen). Meestal laden beide programma's ondertitels automatisch.

Beste ondersteuning voor fotoformaat: MPC-HC

MPC-HC en VLC zijn allebei niet gemaakt voor afbeeldingen en een goede slideshow bieden ze ook niet. VLC weigerde vrijwel alles behalve PNG- en JPEG-bestanden te openen, terwijl MPC-HC BMP-, gecomprimeerde en niet gecomprimeerde TIFF-, PNG-, stilstaande en bewegende GIF- en TGA (Targa)-bestanden weergeeft. Maar het lukte niet om een bepaald JPEG-bestand weer te geven dat later wel gewoon geopend werd. Dus dat is acht formaten tegenover twee, maar een willekeurig falen bij het weergeven van verreweg het meest gebruikte formaat. Ik laat MPC-HC winnen, maar die hapering met de JPEG was vreemd.

©PXimport

De logisch georganiseerde opties van MPC-HC maken het veel gemakkelijker om de uitgebreide set met functies te benaderen dan de instellingen van VLC.

Beste gebruikersinterface: MPC-HC

VLC en MPC-HC zijn geen van beiden mooi om naar te kijken. MPC-HC is afgeleid van de oude Media Player Classic, waarvan de interface gebaseerd is op de Windows 95/XP Media Player. VLC heeft grove icoontjes en een lelijke oranje verkeerskegel (moet je deze niet juist omzeilen?).

Maar het echte verschil zit hem in de functies en menu's, die in MPC-HC veel beter georganiseerd en onderverdeeld zijn. De contextmenu's van MPC-HC veranderen niet, zoals bij VLC wanneer je de full-screen modus binnengaat en het is gemakkelijker te onthouden waar alles staat. Ik gebruik VLC al jaren en nog steeds moet ik zo nu en dan naar een bepaalde optie zoeken.

Ik vind het ook fijn dat MPC-HC hetzelfde formaat behoudt wanneer ik het vensterformaat aanpas, zelfs wanneer ik een video opnieuw afspeel. VLC keert altijd terug naar zijn voorgaande vensterformaat wanneer het programma opnieuw met afspelen begint. In deze categorie liggen de twee minder dicht bij elkaar dan het misschien klinkt. VLC kan flink wat werk aan zijn interface gebruiken.

Beste ondersteuning voor filters, shaders en FX: VLC

Dit was een lastige categorie. Beide spelers spelen op normale snelheid af en laten je naar elk punt in het materiaal springen. Maar VLC heeft een meer granulaire snelheidscontrole: speelt vloeiender af op lage snelheid, het rekt audio uit of perste het samen om de oorspronkelijke toonhoogte te behouden in plaats van alleen maar te versnellen of te vertragen zoals MPC-HC, je kunt stukken van het materiaal in een loop laten afspelen en het biedt een aantal andere aanpassingsmogelijkheden voor video, zoals interactieve vergroting, hoewel deze in meerdere dialoogvensters verstopt zitten.

Met MPC-HC kun je zogenaamde shaders (filters of FX) gebruiken, zoals grijstinten, het verscherpen van randen en reliëf. Je kunt deze filters ook uit bestanden laden, maar ik heb er nooit kunnen vinden die niet al met MPC-HC worden meegeleverd. Er zijn er vast wel een aantal, maar de mensen van MPC-HC hebben nooit op mijn vraag gereageerd en ik heb geen zin meer om verder te zoeken. Ik noem de shaders/FX gelijkspel, maar het vlottere afspelen met meer functies zorgt ervoor dat VLC wint.

Overig: gelijkspel

VLC heeft een heel goede audioversterkingsfunctie die direct in de volumeregeling is ingebouwd, terwijl deze bij MPC-HC in een dialoogvenster verborgen zit. VLC is cross-platform en ondersteunt vrijwel alles, waaronder Windows Phone en Windows RT. Wow. MPC-HC is alleen voor Windows. Goed werk van VLC.

MPC-HC voelt aan alsof het strak geprogrammeerd is, iets wat ik waardeer vanwege mijn vroegere werk als programmeur. Ik heb een Core i7-3770 met SSD's, wat er gewoonlijk voor zorgt dat alles even snel lijkt; maar MPC-HC wordt nog altijd sneller geladen, reageert sneller bij het verslepen en het vergroten of verkleinen van het venster gaat soepeler. Bovendien kan het 4K afspelen. Het is geen groot verschil, maar het is er wel.

Ik wil er niet over blijven doorzeuren, maar MPC-HC verspilt je tijd niet door te blijven hangen wanneer het een bestand niet kan lezen. VLC zou echt beter moeten omgaan met het ontleden van bestanden.

Waarom niet gewoon Windows Media Player gebruiken?

Door externe DirectShow-filters zoals LAV te installeren, kun je ervoor zorgen dat Windows Media Player vrijwel elk bestandstype kan afspelen en de audioverbetering van WMP is beter dan die van alle andere spelers. Het is ook een prima bibliotheek/organisator, iets waar VLC en MPC-HC niet voor deugen. Maar de belachelijke omwegen die je moet nemen om met WMP materiaal te doorlopen hebben er steeds weer voor gezorgd dat ik naar iets anders op zoek ben gegaan.

©PXimport

Microsoft's Windows Media Player is capabel, maar het afspelen van media op verschillende snelheden is een ramp.

Conclusie

Ik ga MPC-HC als de winnaar uitroepen. Veel lof voor de ontwikkelaars van MPC-HC voor het eindelijk stabiel maken van het programma (met dank aan het LAV-pakket van Nevcairiel) terwijl het nog altijd lekker simpel gehouden is.

Ik zou aanraden om VLC in de buurt en up-to-date te houden voor de keren dat je iets buiten de browser wilt streamen, segmenten in loop wilt afspelen of materiaal op verschillende snelheden af wilt spelen.

SCORE:

MPC-HC 1.7.6: 4,5 / 5

VLC 2.2: 4 / 5

LG blijft verbetert de oled-techniek nog veel verder en dat werpt dit jaar eindelijk zijn vruchten af. De LG OLED EVO 65G56LS is uitgerust met een nieuw type oled-paneel dat aanzienlijk meer piekhelderheid en kleurbereik levert. Daarnaast heeft LG webOS 25 uitgerust met een aantal AI-functies die het gebruiksgemak moeten verbeteren.

De nieuwe G-serie van LG is verkrijgbaar in twee versies. Een met een centrale voet in doos zoals ons testmodel, te herkennen aan de letters ‘LS’ achteraan en een model met een meegeleverde wandbeugel, die modellen hebben de letters ‘LW’ achteraan. De G-reeks mikt nog steeds in eerste instantie op wandmontage. Het toestel zelf is 24mm diep, dat lijkt misschien veel, maar die dikte heeft het wel over het hele oppervlak. Er is geen behuizing voor elektronica die verder uitsteekt. De rand is afgewerkt met een zilverkleurige strip, en dat geeft deze tv van opzij bekeken echt een premium look. De wandbeugel is verstelbaar, je kunt het toestel beperkt links en rechts draaien. De voet kun je monteren in twee posities, hoog en laag, in de hoge positie is er ruim plaats voor een soundbar. Het moet gezegd ook op een tv-meubel ziet hij er prima uit, wandmontage is zeker geen verplichting. 

Aansluitingen

De selectie aansluitingen die LG gebruikt is al enige tijd onveranderd gebleven, maar is dan ook erg goed. Met vier hdmi-poorten die allemaal de maximale hdmi 2.1-bandbreedte (48Gbps) leveren, zitten gamers in ieder geval gebeiteld. Verdere gamingfuncties zijn ALLM, 4K120 en VRR (AMD FreeSync en NVIDIA G-Sync). PC-gamers kunnen zelfs tot 4K165 gaan, dat is een duidelijke upgrade ten opzichte van vorig jaar. Input-lag is altijd een sterk punt geweest bij LG, dat is dit jaar niet anders, in 4K60 meten we 10,5ms, in 2K120 zelfs maar 5,5ms. Op poort 2 kan je ARC/eARC gebruiken, gamers die een soundbar willen aansluiten, houden nog steeds drie volwaardige HDMI-poorten over. 

Wil je de opstelling zo netjes mogelijk houden, altijd mooi bij een premium tv, dan kun je de bijgeleverde IR-blaster gebruiken om brontoestellen te besturen met de LG-afstandsbediening, ook als die apparaten bijvoorbeeld in een kast staan. De G5 ondersteunt het WiSA-protocol (Wireless Speaker and Audio Association), maar is beperkt tot 2.1-configuraties. Daarmee is jammer genoeg geen draadloze surroundopstelling mogelijk. Alle kabels kun je via twee clips en twee verzonken kanalen wegleiden naar de voet. 

Nieuw oled-paneel, nieuw record

Nieuwe ontwikkeling op vlak van oled-technologie zijn niet uitzonderlijk. Twee jaar geleden introduceerde LG bijvoorbeeld oled-panelen met een laag microlenzen die voor een mooie verbetering in helderheid zorgden. Die microlenzen zijn op de G5 echter niet meer aanwezig. In ruil gebruikt dit model een gloednieuw paneel dat een andere opbouw van de oled-materialen gebruikt. Onder de naam OLED evo Met Brightness Booster Ultimate belooft de G5 hogere piekhelderheid en een breder kleurbereik. En dat blijken geen loze beloftes. Op het 10%-venster haalt de G5 2409 nits, en op een volledig wit beeld zelfs 356 nits. 

Dat alles gemeten in de uitstekend gekalibreerde HDR Filmmaker mode. Ter verduidelijking, dat is een 50 procent verbetering tegenover de G4 van vorig jaar, en voldoende om de kop van het oled-peloton aan te voeren. Vooral de verbetering op het volledig wit veld is impressionant. Daardoor moet de G5 nu de helderheid veel minder laten dalen als het beeld veel wit bevat, iets wat op vorige generaties nog merkbaar was. Ook het kleurbereik is weer groter geworden, en met 99,9% P3 is de G5 perfect uitgerust voor prachtige HDR-beelden. Het paneel had een uitstekende uniformiteit en weert zeer goed reflecties. De kijkhoek is prima.

De Filmmaker Mode is er voor wie minimale beeldverwerking wil, en de mooiste beelden getrouw aan de intentie. In SDR laat dat prachtige resultaten zien, maar de echte pracht van de G5 komt tevoorschijn bij HDR-beelden. Ook hier is de kalibratie nagenoeg perfect met enorm veel witdetail, intense kleuren, en dankzij de hoge piekhelderheid tintelende lichtaccenten. Kleuren worden goed bewaard als ze zeer helder zijn, dat dankt de tv aan het nieuwe paneel. Enkel in de donkerste beelden laat de G5 wat steken vallen. Er is veel schaduwdetail, maar in sommige beelden merken we veel ruis die het beeld ruw maakt en detail verbergt. In een ander geval was er wat blokvorming en bandvorming zichtbaar. We hopen dat LG nog wat aan de software kan sleutelen. 

Prima beeldverwerking

De Alpha11 beeldprocessor is aan zijn tweede generatie toe, maar nieuwe features lijken er niet te zijn. De upscaling en ruisonderdrukking zijn erg goed. In deinterlacing van 1080i-beeld merkten we op een testpatroon opnieuw een foutje waardoor kamvorming zichtbaar was, al bleek dat bij de meeste content niet tot problemen te leiden. Kleurstroken in zachte gradiënten elimineer je met de Vloeiende Gradatie-instelling, maar activeer die enkel als je het echt nodig acht, en dan alleen in de laagste stand. In een van onze testclips veegde die instelling ook wolken uit de lucht. Ook de dynamische tonemapping waar we gebruikelijk erg tevreden over zijn, laat je op dit model beter uit inactief.

Die maakte het beeld te helder, waardoor het aan contrast en impact verliest. Bovendien levert de G5 ook zonder dynamische tonemapping knap beeld. Goede punten waren er voor de bewegingsscherpte. Het oled-paneel laat nauwelijks of geen dubbele rand optekenen rond bewegende voorwerpen. Wie in 24Hz-filmmateriaal te veel last heeft van judder bij snelle camerabewegingen, activeert best TruMotion, bijvoorbeeld in ‘Cinematografische Beweging’ als je minimale invloed wenst. Maar ook hogere instellingen leverden goede resultaten, en de G5 toonde erg weinig beeldfouten zelfs met TruMotion in de Vloeiend-stand. 

Geen DTS-ondersteuning meer

Het is jammer, maar de G5 ondersteunt alleen nog maar Dolby Atmos, geen DTS meer. Vooral voor mensen met een uitgebreide bibliotheek Blu-ray schijven is dat een tegenvaller. Streaming gebruikt overwegend Dolby Atmos, dus daar weegt dat gebrek minder. De 60 Watt 4.2 kanaalsoplossing leek ons onveranderd. De klank is goed gebalanceerd, met een warm karakter en duidelijke baslijn. Zelfs surround is goed hoorbaar. Voor veel mensen zal dit volstaan, maar voor echte bioscoop audio zal een soundbar toch vereist zijn. Nieuw dit jaar is de Personal Sound Wizard. Die laat je een aantal keer in groepen van vier fragmenten horen met verschillende geluidsinstellingen, jij duidt aan wat je het best vindt klinken. Na de test bepaalt de processor op basis van je keuzes je geprefereerde klankinstellingen. Iets gelijkaardig bestond vorig jaar al voor beeld, maar we vinden dat je daar beter voor Filmmaker Mode of Cinema beeldmode kiest. Bij audio mogen persoonlijke voorkeuren wat meer doorwegen. 

WebOS 25, AI als persoonlijk hulpje

Kunstmatige intelligentie moet de nieuwe troef zijn van webOS 25, maar al deze nieuwe functies bleken niet te werken in het Nederlands. Voice ID, waarbij de tv je herkent op basis van je stem is nog niet beschikbaar in Nederlands. Maar ook andere functies, zoals de AI Chatbot die je moet helpen bij eenvoudige vragen zoals het aanpassen van beeldkwaliteit of aanbevelingen geven voor content, leek zelden te weten wat hij met onze vragen moest doen. LG kondigde ook generatieve kunst aan die je kan gebruiken in de screensaver, maar ook dit was nog niet beschikbaar. Nu missen we die AI-functies wel niet, de G5 is zo ook gebruiksvriendelijk, maar we hopen toch dat dit via software updates verbeterd wordt. 

In dit overzichtsartikel vind je alle informatie over webOS. WebOS 25 is van uitzicht niet echt veranderd op wat details na. Zo kan je live tv en HDMI-ingangen nu als tegels toevoegen in de rij met apps op het Home-scherm. Apps en Quick Cards die je niet gebruikt, kan je verbergen. Het app-aanbod is erg ruim en de G5 ondersteunt Airplay2 en Google Cast. LG toont helaas reclame op het Home-scherm en in de screensaver, lees in dit artikel hoe je reclame verwijdert.

De ‘Magic Remote’ heeft een nieuw ontwerp gekregen. Een rechthoekige vorm met afgeronde hoeken, en vooral minder toetsen. Weg zijn de cijfer- en kleurtoetsen, de volume- en kanaaltoetsen zijn nu kanteltoetsen. De mute-toets is verdwenen, muten doe je door de volume knop lang naar beneden te duwen. De ingangen-toets is vervangen door een Home Hub-toets, maar wanneer je die lang indrukt, toont de tv de ingangen. De aanwijsfunctie is gebleven, je kan de cursor op het scherm besturen door de afstandsbediening te bewegen. De afstandsbediening oogt moderner, en het gebruiksgemak is prima, maar we zouden hem niet beter noemen dan de oude versie. 

Conclusie

LG toont met de G5 dat er nog flink wat vooruitgang geboekt kan worden in oled-technologie. Perfect is deze tv echter nog niet, vooral in heel donkere beelden moet LG de software nog aanpassen om ruis en zichtbare gradaties te vermijden.  De OLED65G56LS haalt uit het nieuwe oled-paneel echter wel een indrukwekkende piekhelderheid, en erg ruim kleurvolume. We durven bijna zover gaan om te zeggen dat hij de klassieke zwakke punten van oled elimineert. Samen met de uitstekende kalibratie geniet je zo in Filmmaker Mode van bijna referentie beeldkwaliteit.

De ingebouwde luidsprekers leveren een aangename klank, wel jammer dat LG DTS-ondersteuning geschrapt heeft. De nieuwe AI-features in webOS 25 moeten duidelijk nog verder rijpen, voorlopig leveren ze geen meerwaarde, maar webOS blijft wel erg gebruiksvriendelijk. De nieuwe afstandsbediening sluit aan bij de moderne trend met minder toetsen. Gamers tot slot vinden op de G5 alles wat ze maar kunnen wensen. Dit is een topmodel, met een bijhorend prijskaartje, maar hij is het zeker waard.

Het is misschien niet het eerste waar je aan denkt, maar ook Android heeft – net als Windows – een klembord. Daarmee kun je gemakkelijk tekst kopiëren van de ene app naar de andere. Maar hoe open je dat klembord eigenlijk? En waar vind je wat erop staat? Je leest het in dit artikel!

Tekst of afbeeldingen kopiëren en plakken: het is een van de basisfuncties van elk besturingssysteem. Ook Android ondersteunt dit natuurlijk. Je kunt iets kopiëren in de ene app en het vervolgens plakken in een andere. Maar het Android-klembord kan meer dan alleen dat. Alles wat je kopieert, wordt daar namelijk tijdelijk opgeslagen. Handig als je per ongeluk iets hebt weggehaald, iets wilt terugvinden of gewoon even wilt kijken wat je allemaal hebt gekopieerd.

Let wel: hoe je precies bij het klembord komt, hangt af van je toestel en de Android-versie die je gebruikt. Zo hebben merken als Samsung en LG hun eigen klembordfunctie ingebouwd. Andere toestellen vereisen meestal een specifieke toetsenbord-app om het klembord te kunnen openen. In dit artikel leggen we je uit hoe je dat doet met zo’n toetsenbord-app.

Klembord binnen toetsenbord-apps

Om toegang te krijgen tot het klembord, heb je een toetsenbord-app nodig die die functie ondersteunt. Populaire keuzes zijn Gboard van Google en SwiftKey van Microsoft. Beide bieden vergelijkbare klembordfuncties, dus je kunt zelf kiezen welke je het prettigst vindt. Download en installeer de app, en stel deze daarna in als je standaard toetsenbord.

©PXimport

Met een ander toetsenbord in Android heb je meer mogelijkheden.

Dat instellen doe je via het instellingenmenu van je Android-telefoon. Gebruik het zoekveld bovenin het scherm en typ 'toetsenbord'. Je krijgt dan een lijst met resultaten. Kies de optie waarmee je het standaard toetsenbord kunt wijzigen en tik daarop.

Kies vervolgens de toetsenbord-app die je net hebt geïnstalleerd, zoals Gboard of SwiftKey. Let op: de vormgeving van de instellingen kan per toestel verschillen. Gebruik je liever een andere toetsenbord-app met klembordfunctie? Geen probleem – zolang je maar de juiste app selecteert bij het instellen.

Tekst kopiëren en plakken

Het klembord werkt meestal alleen met tekst. Wil je iets kopiëren naar een andere app? Selecteer dan een stuk tekst en kopieer het. Open bijvoorbeeld WhatsApp, ga naar een chat en houd het tekstveld even ingedrukt om de tekst direct te plakken. Soms zie je ook een klembordsymbooltje verschijnen, net boven het toetsenbord en onder het tekstveld. Tik daarop om het volledige klembord te openen.

Zie je dat symbooltje niet meteen? Dan krijg je waarschijnlijk eerst de suggestie om alleen de laatst gekopieerde tekst te plakken. Tik in dat geval op het witte rondje met het pijltje naar rechts – zo krijg je alle opties te zien.

Onder het kopje Recent zie je een lijstje met wat je als laatste hebt gekopieerd. Tik op een item om het direct in het tekstveld te plakken. Let wel: deze lijst wordt na een tijdje automatisch geleegd. Gebruik je vaak dezelfde tekst? Dan kun je die vastpinnen, zodat hij bewaard blijft. Zowel Gboard als SwiftKey ondersteunen deze functie: houd het item ingedrukt en kies voor Vastpinnen.

Klembord sinds Android 13

Sinds Android 13 is het klembord flink verbeterd. De basis is nog steeds hetzelfde: je kopieert tekst of een afbeelding in de ene app en plakt die in een andere. Maar de manier waarop je het klembord gebruikt, is een stuk handiger en overzichtelijker geworden. Dat maakt het werken met meerdere fragmenten tegelijk een stuk efficiënter.

Een van de grootste vernieuwingen is dat je nu meerdere items kunt bewaren – zowel tekst als afbeeldingen. Alles wat je kopieert, verschijnt in een nieuw klembordpaneel. Je opent dat paneel via het meldingscentrum of door een tekstveld lang ingedrukt te houden. Daar kun je door je gekopieerde items bladeren, kiezen wat je wilt plakken, en dingen die je niet meer nodig hebt, direct verwijderen. Je kunt zelfs een tekstfragment nog aanpassen voordat je het plakt.

Het klembordpaneel dat in Android 13 zijn intrede heeft gemaakt.

Met de komst van Android 13 werden er ook meteen een aantal nieuwe privacyfuncties voor het klembord geïntroduceerd. In eerdere versies konden apps op de achtergrond soms ongemerkt meelezen wat je had gekopieerd – met alle risico’s van dien. Nu heb je als gebruiker veel meer controle. Zo is er een nieuwe toestemmingsvraag voor klembordtoegang én krijg je een melding als een app probeert mee te kijken. Een stuk veiliger dus.