Je wifi-kanaal veranderen kan verstandig zijn als je veel last hebt van de draadloze apparaten van je buren. Er is immers geen huis of kantoor, of je vindt er een draadloos netwerk. Daarom hebben we in dit artikel een aantal van de beste gratis wifi-analyzers op een rijtje gezet om zo je wifi-signaal te verbeteren.

Connectify Hotspot

Soms beland je in een omgeving waarin je over goed bekabeld internet beschikt, maar waar het draadloze netwerk veel te wensen overlaat waardoor je smartphone of tablet niet vooruit te branden zijn. Of je bent op een locatie (zoals een hotel) waar je per verbonden apparaat wordt afgerekend. Of je wilt een hotspot in combinatie met een packetsniffer opzetten om draadloos verkeer te onderscheppen.

In deze gevallen kun je bijvoorbeeld je laptop bekabeld aankoppelen en stel je die in als hotspot voor je andere apparaten. Dat kan met Connectify HotSpot 2017. Na een herstart van je systeem kun je met de gratis Lite-versie aan de slag. Een vriendelijke wizard gidst je in negen simpele stappen door het hele proces. Weet echter wel dat de betaalde variant meer opties biedt, waaronder 3G/4G-verbindingen delen en je laptop als repeater laten fungeren.

Xirrus Wi-Fi Inspector

Het kan best nuttig zijn je draadloze omgeving in kaart te brengen. Als je bijvoorbeeld merkt dat je eigen wifi-connecties niet altijd even stabiel zijn, zou dat best te maken kunnen hebben met omliggende wlan’s die bijvoorbeeld op hetzelfde kanaal opereren (binnen de 2.4 GHz-band). Daar bestaan verschillende tools voor, waaronder Xirrus Wi-Fi Inspector; compatibel met 802.11ac (wave 1 en 2) en na een gratis registratie beschikbaar voor Windows en MacOS.

Van de gedetecteerde netwerken kom je in principe te weten: ssid, bssid, signaalsterkte (in dBm), wifi-modus, gebruikte beveiliging, gebruikte kanalen, frequentie, netwerktype en producent van de draadloze router of toegangspunt. Het signaal wordt ook op een (beperkt historische) grafiek uitgezet. De gedetecteerde routers/toegangspunten laten zich tevens in ‘radarvorm’ bekijken, waarbij de apparaten met het sterkste signaal het meest centraal worden uitgezet.

Standaard wordt om de vijf seconden gepolld, maar dat is aanpasbaar. Het is eveneens mogelijk de signaalsterkte door een beepgeluid te laten weergeven, zodat je al rondwandelend met je laptop de dekkingsgraad kunt bekijken.

©PXimport

WiFi Channel Picker

Gebruik je (ook) de 2.4 GHz-band voor je draadloos verkeer en woon je bijvoorbeeld in een appartement met veel buren die uiteraard ook over een draadloos netwerk beschikken, dan is het zaak het beste kanaal voor je verbindingen te selecteren. Tools als Xirrus Wi-Fi Inspector of NetSpot kunnen je hierbij helpen, maar WiFi Channel Picker is daar wel heel specifiek op gericht.

De 2.4 GHz-band is opgedeeld in 11 – bruikbare – kanalen waarbij je eigen kanaal idealiter vijf kanaalnummers van de naburige is verwijderd (bijvoorbeeld kanalen 1 – 6 – 11). Kanalen die te dicht bij elkaar aanleunen kunnen namelijk voor interferentie zorgen.

Dat neemt niet weg dat er wel een mechanisme (CSMA/CA) is ingebouwd waarmee toegangspunten toch verschillende signalen over een gedeeld kanaal trachten te verwerken. WiFi Channel Picker evalueert al deze aspecten en vertelt je voor elk geselecteerde toegangspunt wat de beste kanaalkeuze is en waarom.

©PXimport

NetSpot en Ekahau HeatMapper

Met Xirrus Wi-Fi Inspector is dus al een basale vorm van ‘site survey’ mogelijk. Om de dekking van je draadloze netwerk en de optimale locatie van je draadloze toegangspunt(en) te bekijken, bestaan er echter betere – gratis – tools: NetSpot en Ekahau HeatMapper.

De interface van NetSpot (beschikbaar voor MacOS en Windows) bestaat uit twee tabbladen: Discover en Survey. Het Discover-gedeelte is goed vergelijkbaar met wat Xirrus Wi-Fi Inspector aan detectie- en informatie-opties biedt.

Wij focussen ons hier uitsluitend op het Survey-gedeelte. Het is de bedoeling dat je met de laptop in de hand rondwandelt in het gebouw of domein waar je draadloze toegang wenst en ondertussen frequent aangeeft waar je je op elk moment bevindt. Idealiter laad je daartoe eerst een grondplan in. NetSpot registreert bij elk punt welke draadloos netwerk binnen bereik is en hoe sterk het signaal is. Na afloop tekent het programma dan een zogenoemde heatmap uit, waarbij een kleurenbereik de signaalsterktes aangeeft.

Ekahau HeatMapper doet iets vergelijkbaars en laat je eveneens een grondplan importeren zodat je de meetpunten nauwkeuriger kunt aanwijzen. Let wel, beide tools zijn de gratis varianten van commerciële – en krachtiger – producten.

©PXimport

Wifi Analyzer voor smartphone

Het kan natuurlijk ook handig zijn een wifi-analyzer op je smartphone of tablet te hebben – dat wandelt makkelijker rond. Voor Android zijn er diverse – ook gratis – tools beschikbaar. Eén van de betere gratis apps is WiFi Analyzer (door farproc; weliswaar met advertenties) die de naburige draadloze netwerken detecteert en analyseert. Via Weergave, Kanaalbeoordeling kun je bijvoorbeeld het meest optimale kanaal voor je netwerk opvragen. Een nog wat experimentele functie is die waarbij de door het apparaat gemelde waarden voor kanaalbreedte worden gebruikt voor de weergave en de berekening.

Wat iOS betreft wordt het meteen een stuk lastiger aangezien Apples api-restricties het niet zomaar mogelijk maken om draadloze netwerken te scannen en de signaalsterktes en andere informatie op te halen. Je hebt bijvoorbeeld wel het gratis Network Analyzer Lite (door Techet), maar die retourneert weinig meer dan de naam, ip-adres en mac-adres van de toestellen die met je netwerk zijn verbonden.

Softperfect WiFi Guard & Wireless Network Watcher

Je hebt je draadloze netwerk uiteraard goed afgeschermd met behulp van een wpa2-versleuteling, maar je hebt toch het stille vermoeden dat er wellicht af en toe een niet-geautoriseerd apparaat zich met je netwerk weet te verbinden. Dan kun je een monitoringtool als Softperfect WiFi Guard (beschikbaar voor Windows en MacOS en als portable applicatie) of Wireless Network Watcher inzetten.

Beide tools zijn nagenoeg identiek van opzet. Je laat je netwerk scannen en je geeft aan welke toestellen voor jou bekend en vertrouwd zijn. Met een door jou ingestelde frequentie zal de tool je netwerk opnieuw scannen. Detecteert die daarbij nieuwe toestellen, dan kun je een hoorbaar alarm genereren en/of een programma laten uitvoeren – WiFi Guard kan je tevens een e-mail toesturen met het ip- en mac-adres van de nieuw gedetecteerde apparaten. Het is bij beide ook mogelijk de detectie te beperken tot een bepaald ip-adresbereik.

©PXimport

Magical Jelly Bean Wi-Fi password revealer

Het kan iedereen wel eens overkomen: je wilt een nieuw toestel toegang geven tot je draadloze netwerk, maar je bent het wachtwoord vergeten. In principe geen probleem als je je het wachtwoord van de draadloze router of toegangspunt nog herinnert. In de meeste gevallen kun je vanuit de web-interface dan alsnog het wachtwoord aflezen in een rubriek als Wireless, eventueel nadat je een optie als Unmask Password hebt geactiveerd.

Als je via een Windows-toestel met dat draadloze netwerk verbonden bent kun je het wachtwoord ook daar wel aflezen, hoewel deze optie in Windows 10 behoorlijk diep verborgen zit. Open het Netwerkcentrum en klik het draadloze netwerk aan waarmee je verbonden bent (rechts bij Verbindingen). Vervolgens druk je op de knop Eigenschappen van draadloos netwerk, open je het tabblad Beveiliging en plaats een vinkje bij Tekens weergeven.

Heb je op een Windows-pc al eerder een verbinding opgezet met dat draadloze netwerk, dan kan het ook met een tool als Magical Jelly Bean Wi-Fi password revealer. Dit is geen sniffer of cracker maar een tool die alle eerder opgeslagen – en versleutelde – wachtwoorden voor je opvist. Uitvoeren en aflezen maar!

©PXimport

Burp

Een proxyserver is een handige manier om uit te vissen welke gegevens een mobiele app als een browser allemaal verstuurt. Je installeert die bijvoorbeeld op een laptop die zich op hetzelfde draadloze netwerk als het mobiele apparaat bevindt. (De gratis versie van) Burp leent zich daar prima voor.

Zodra de tool geïnstalleerd en gestart (met de standaardwaarden) open je het tabblad Proxy en het subtabblad Options. Selecteer hier de – wellicht enige – interface, klik op Edit en selecteer de optie All interfaces. Ga vervolgens naar het tabblad Intercept en klik op Intercept is on (zodat je nu Intercept is off leest). Ten slotte houd je het tabblad HTTP History geopend.

Over naar het mobiele apparaat. We nemen een Android als voorbeeld. Ga naar Instellingen, Wifi, houd de naam van het verbonden netwerk even ingedrukt en kies Netwerk aanpassen. Tik Geavanceerde opties aan en kies Proxy, Handmatig. Vul het ip-adres van je Burp-machine in bij Hostnaam van proxy. De Proxy-poort stel je in op 8080. Bewaar deze wijzigingen (tijdelijk). Zodra je nu begint te surfen verschijnen de data op je HTTP History-tabblad. Dit werkt uiteraard ook voor bekabelde verbindingen.

Steeds meer webverkeer wordt versleuteld met https. In dit geval hoort een ssl-certificaat te garanderen dat een connectie daadwerkelijk met de beoogde webserver wordt opgezet, maar veel mobiele apps controleren dat niet grondig. Daar kun je dan handig gebruik van maken door je Burp-machine als MiTM (man in-the-middle) in te zetten.

Dat houdt logischerwijze in dat het mobiele apparaat het ca-certificaat (certificate authority) van Burp accepteert. Op een Android-apparaat kan dat als volgt. Surf naar http://burp/cert, terwijl je Burp-proxy draait. Hiermee haal je het bestand cacert.der op.

Wijzig de naam met een bestandsbrowser als het gratis ES File Explorer in cacert.cer waarna je het, met een geschikte naam, importeert via Instellingen, Beveiliging, Installeren vanuit opslag. Je zult zien: voortaan openbaart Burp ook het ‘versleutelde’ dataverkeer.

©PXimport

Wireshark

Met Burp als proxy haal je dus wel http(s)-verkeer op, maar vang je bot wat andere communicatieprotocollen betreft. Wellicht de eenvoudigste manier om ook die datacommunicatie te onderscheppen is door je eigen computer als een hotspot te laten fungeren, waarna je het mobiele apparaat een verbinding met die hotspot laat opzetten. Tegelijk zorg je ervoor dat op je computer een krachtige packetsniffer alias protocol-analyzer als het gratis WireShark draait.

Een uitgebreide beschrijving van dit pakket is een artikel of zelfs een fors boek op zich, maar in een notendop ga je er als volgt mee aan de slag. Installeer WireShark (en alle noodzakelijke componenten) en start de tool. Open het menu Capture en kies Options, wat je een overzicht oplevert van de beschikbare netwerkadapters. Selecteer de interface die je aan je mobiele hotspot hebt gekoppeld, laat het vinkje staan bij Enable promiscuous mode on all interfaces en druk op Start.

Het onderscheppen begint tot die je stopzet via Capture, Stop. De analyse en interpretatie van alle data is echter een geheel ander (en tamelijk complex) verhaal en valt buiten het bestek van dit artikel.

Tekst: Toon van Dale

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.