De Switch is de perfecte gamemachine - toch?
In het najaar van 2007 wist ik niet hoe snel ik een PSP-2000 moest halen. Dat terwijl ik al gewoon een PSP had, een Japans importmodel nota bene. Toch had ik een goede reden voor de upgrade naar de PSP-2000: die kon je namelijk met een componentkabel op een televisie aansluiten. Stel je eens voor: één apparaat waarmee je games onderweg én thuis kon spelen! Dat is toch een droom die uitkomt? De beperkte 480 × 272 resolutie en manke besturing van de PSP voorkwamen echter dat deze functionaliteit meer werd dan een gimmick. In de praktijk maakte ik er dan ook nauwelijks gebruik van.
Even vooruit spoelen, naar bijna tien jaar later: Nintendo brengt de Switch uit. Een apparaat dat ik opnieuw direct in huis haal en wel met dezelfde reden als die PSP-2000. Een decennium later is er dankzij technische innovaties natuurlijk veel meer mogelijk, maar het is ook duidelijk dat Nintendo heel goed over dit product heeft nagedacht. Een mooi, draagbaar design dat met twee JoyCons altijd klaar is voor een potje multiplayer, maar gedockt met een Pro Controller in mijn handen speel ik even comfortabel op de bank als met een PS4 of Xbox One – gewoon in HD. Nintendo zet een nagenoeg foutloos apparaat neer. Eentje die mijn droom eindelijk verwezenlijkt.
En toch speel ik er nauwelijks op. Hoe kan dat?
Enthousiaste zuurpruim
Oké, laat ik beginnen met te erkennen dat ik een afwijking heb waardoor ik simpelweg geen lol beleef aan Zelda en Mario, naar het schijnt de twee beste games van afgelopen jaar. Het zal wel, ik geloof de meerderheid, maar die games zijn nou eenmaal niet aan mij besteed. Overigens waren er ook uitstekende Mario- en Zelda-games op de Wii U beschikbaar, dus met Breath of the Wild en Super Mario Odyssey spreekt Nintendo geen ander publiek aan dan met hun voorgaande consoles en handhelds. De Switch is met dit soort games een logische vervolgstap op de Wii U en 3DS in één, maar is nog niet van het disruptieve kaliber waar ik van droom: iets dat al mijn andere apparaten overbodig maakt.
©PXimport
Games als L.A. Noire, Doom en straks Wolfenstein 2: The New Colossus werpen een ander licht op de zaak. Dit zijn namelijk het soort games waar het lange tijd aan ontbrak op de consoles van Nintendo. Games waarmee Nintendo een ander, breder publiek aanspreekt, waaronder ondergetekende. Eén probleem: ik heb ze al gespeeld. Fifa 18, dat bijna tegelijkertijd op de Switch en andere consoles verscheen, overwoog ik wél serieus om primair op de Switch te spelen. Jammer genoeg vond ik Pro Evolution Soccer 2018 uiteindelijk toch leuker. Jammer, weer geen game voor mij op de Switch.
Maar laat ik niet alleen maar zuur zijn over al die geweldige games die ik toch niet speel. Opvallender is dat ik ondanks dat ik die games niet speel, nog steeds laaiend enthousiast ben over de Switch. Het apparaat nam ik als eerste mee naar mijn nieuwe huis (want draagbaar, geen tv nodig en dus nul minuten kwijt aan aansluiten – en Mario Kart 8 blijkt ideaal als je de hele middag moet wachten op de bezorging van een nieuwe vriezer) en heeft inmiddels een opvallende, prominente plek in mijn mediameubel. Hij mag dan vooral uit staan, maar de Switch zie ik als een fundamenteel onderdeel van mijn entertainmentinstallatie. Zo enthousiast ben ik over de Switch.
©PXimport
Doorbreek de hegemonie
Ik ben dan ook iedere keer weer verheugd als ik lees dat de Switch het zo goed doet. Commercieel succes is immers de weg naar meer interessante games. Bethesda ondersteunt de Switch al en hopelijk volgen meer uitgevers. Want als ik kan kiezen tussen een game op de PS4 of op de Switch, dan zou ik het wel weten. Een game overal kunnen spelen – in de trein of op werk in de pauze, maar waarschijnlijker thuis in bed of gewoon op de bank als de tv bezet is – is voor mij meer waard dan een 4K-resolutie, Trophies of online functionaliteiten. Sterker nog, ik weet vrij zeker dat Fifa 18 op de Switch zo razend responsief is doordat al die randzaken ontbreken. De Switch zou dus zeker het platform van mijn keuze zijn, als ik iets te kiezen had.
Red Dead Redemption 2 op de Switch klinkt wellicht als net een brug te ver, maar niet lang geleden was het nog doodnormaal om exclusieve games of aangepaste versies te maken voor minder krachtige platformen, die echt niet onderdeden voor hun ‘grotere broer’. Vaak kwamen deze games zelfs bijna tegelijkertijd uit. Terwijl op de pc Medal of Honor: Allied Assault verscheen, kwam Frontline uit voor de PS2. Tegenover Metroid Prime op de Cube, stond Fusion op de GBA. Burnout Revenge en Burnout Legends. En zelfs Liberty City en Vice City kwamen prima tot leven op de PSP in hun GTA Stories-variant.
©PXimport
Naar de sterren en daar voorbij
Wat mij betreft gaan we terug naar die tijd, doorbreken we de hegemonie van de PS4 en Xbox One en verschijnt er op de Switch een gezonde mix van heruitgaves, aangepaste ports én gloednieuwe games. Dat die games dan technisch misschien gedownscaled zijn boeit niet, met zo’n arsenaal aan games zou de Switch echt mijn primaire game-apparaat worden. En ondenkbaar is het niet. Zoals altijd neemt Nintendo hier zelf het voortouw in, met een Pokémon-rpg en Metroid Prime 4 die mogelijk beiden dit jaar naar dat geweldige apparaatje komen – Nintendo-games waar ik wél warm van word. 2018 wordt een mooi jaar. Het jaar dat mijn droom eindelijk écht uitkomt.
