Je tv verbinden met je soundbar? Moeilijk is het niet, maar let wel op enkele addertjes onder het gras.

Er zijn heel veel soundbars, lopend van goedkope modellen tot peperdure exemplaren die je woonkamer tot een thuisbioscoop ombouwen. Er zijn vele tientallen producten waaruit je kunt kiezen. Gelukkig is er geen uitgebreid aanbod van manieren waarop je een soundbar met je tv kunt verbinden. Daardoor is het heel eenvoudig om zo’n toestel snel in gebruik te nemen. Toch kan het soms niet helemaal lekker gaan. Daarom zetten we alles over het aansluiten van een soundbar even van A tot Z op een rij.

Je hebt de soundbar netjes uitgepakt, alle stickers en verpakkingsmateriaal verwijderd en de stroomdraad erbij gepakt. Er wacht je nu maar één ding: beslissen hoe hem aan te sluiten op je televisie. Afhankelijk van het model van je soundbar, zijn er vier opties:

1.   HDMI: deze kabel met een stekker in de vorm van een trapezium is enorm populair. Niet alle HDMI-kabels zijn echter gelijk (zie verderop in dit artikel).

2.   Optische kabel: deze dunne kabel met een vierkante stekker vind je ook makkelijk in de winkel terug.

3.   Aux- of analoge kabel: meestal is dit een kabel met aan een kant een cinch- of RCA-paar en aan de andere kant een 3,5-mm minijack. 

4.   Bluetooth: dit is uiteraard draadloos.

Over welke verbinding beter is, kunnen we kort zijn: dat is een HDMI-kabel of een optische verbinding. Opties 3 (een analoge aux-kabel) of 4 (bluetooth) kampen met heel specifieke nadelen. Over bluetooth hebben we het hieronder nog.

Een analoge kabel is zelfs iets heel ouderwets. Hoewel sommige soundbars nog een aux-ingang hebben, is die eigenlijk bedoeld om bijvoorbeeld een muziekspeler of een platenspeler op aan te sluiten. Dus niet de televisie zelf. Je moet het alleen overwegen als je een soundbar op een oude televisie wilt aansluiten die niet beschikt over een optische uitgang of HDMI. Maar dan spreek je wellicht over een toestel van meer dan vijftien jaar oud.

HDMI als beste keuze

Alle televisies die je nu koopt, zijn uitgerust met HDMI-poorten; afhankelijk van het model twee tot vier stuks. Waarschijnlijk beschikt dat apparaat eveneens over een optische audio-uitgang. Bij soundbars is de situatie hetzelfde. Alleen de allergoedkoopste soundbars beschikken uitsluitend over een optische ingang. Maar zodra je meer dan 300 euro uitgeeft, zit er sowieso een HDMI-ingang op. Je kunt dus bijna altijd kiezen om een tv met een optische dan wel HDMI-kabel te gebruiken.

Ons advies: gebruik de HDMI-verbinding. Gebruik je deze kabel, dan geniet je van de beste geluidskwaliteit en worden alle surroundformaten op je soundbar afgespeeld. Bovendien kunnen je soundbar en tv via een HDMI-kabel met elkaar praten (via HMDI-CEC). Dan kun je gewoon met je tv-remote blijven werken om het volume te regelen.

Gebruik je een optische kabel, dan moet je het kastje van je soundbar zoeken om het geluid harder of zachter te zetten. Bovendien kan een optische kabel alleen stereogeluid of Dolby Digital 5.1 doorsturen. Wil je Dolby Atmos, dan moet je echt met HDMI werken.

Zijn alle HDMI-kabels hetzelfde?

Als het gaat om een verbinding tussen je tv en de soundbar, kun je niet veel fout doen als je een HDMI-kabel koopt. Dat verandert wel als je een langere kabel koopt, of wanneer er bijvoorbeeld een console op de soundbar wordt aangesloten. Het veiligst is een HDMI-kabel met het label ‘Ultra High Speed’. Dat is het nieuwste type dat ook zeer hoge resoluties en framerates kan verwerken, zoals geleverd door een PlayStation 5 of Xbox Series X. Een ‘Premium High Speed’-kabel zal in veel gevallen ook wel volstaan. Maar het prijsverschil tussen een Ultra High Speed- en een Premium High Speed-kabel is heel klein of zelfs te verwaarlozen. Het grote voordeel van deze twee nieuwe types ten opzichte van vorige generaties (Standard en High Speed) is dat ze getest werden en dus zeker voldoen.

Je televisie draadloos aansluiten 

De meeste televisies en de meeste soundbars beschikken over bluetooth. Waarom dan niet die draadloze verbinding gebruiken om ze met elkaar te verbinden? Dat kan zeker. Sommige tv-fabrikanten adverteren zelfs met zo’n draadloze verbinding. De naam ‘bluetooth’ valt dan niet altijd; in plaats daarvan wordt een zelfbedachte marketingterm gehanteerd.

Maar een draadloze verbinding heeft in dit scenario toch wat nadelen. Om te beginnen kan bluetooth maximaal stereogeluid overbrengen. Als je dan een surroundervaring met je soundbar wilt, moet je erop vertrouwen dat de soundbar stereo kan opwaarderen naar surroundgeluid. Dat is niet altijd het geval. En als die functie er wel is, zal het resultaat minder indrukwekkend zijn dan het originele surroundgeluid dat bij een film of game hoort.

Bluetooth kampt soms bovendien met vertraging. Daardoor kan het geluid iets achterlopen op het beeld. Je krijgt dan lipsync-problemen; de lippen van sprekers op het scherm bewegen al terwijl hun spraak een fractie later begint. En als je dat eenmaal opmerkt, ben je verloren – het is voor sommige mensen heel moeilijk te negeren.

Wanneer is zo’n draadloze verbinding dan toch interessant? Bijvoorbeeld als je een betere bluetooth-speaker hebt en die wilt inzetten als soundbar-alternatief. Of als je genoegen neemt met stereogeluid en liever geen kabel naar je (muurgemonteerde) tv wilt zien lopen.

Welke tv-instellingen moet ik aanpassen? 

Sluit je een soundbar via een HDMI-kabel aan op je televisie? Dan zou alles automatisch moeten werken. Soms verloopt die ‘handshake’ of eerste communicatie tussen televisietoestel en soundbar echter toch niet helemaal lekker. Check dus zeker of onderstaande instellingen op jouw tv juist staan. 

Het is vooral belangrijk dat het geluid van je tv niet langer via de ingebouwde speakers loopt. In de instellingen zou je ‘HDMI-ARC’ moeten zien. Normaal gezien zou dat automatisch geselecteerd worden. Is dat niet het geval, dan is mogelijk je soundbar niet op de juiste HDMI-poort aangesloten of is HDMI-CEC uitgeschakeld.

Je wilt ook zeker zijn dat je soundbar geluid in de hoogste kwaliteit en in surround ontvangt. Duik daarom in de geluidsinstellingen van je tv en zoekt naar de audio-instelling die bij HDMI-ARC hoort. Vaak staat dat in het menu bij de knop voor de ARC-functie zelf, die je zeker moet inschakelen. De audio-instelling heet wellicht iets als 'Digital Audio Out'. De typische keuzes die je hier hebt zijn ‘Auto’, ‘PCM’, ‘Passthrough’ en ‘Bitstream’.

In veel gevallen zal de autostand prima werken. Maar als je soundbar bij het afspelen van een film met Atmos via een streamingdienst niet ‘Atmos’ op z’n display toont, dan kies je bij deze instelling beter voor ‘Bitstream’. 

Gebruik je een optische kabel, dan moet je bij Digital Audio Out zeker kiezen voor ‘PCM’. Bij veel televisies moet je kiezen tussen de tv-speakers of de digitale output (dat is de optische kabel). Bij een aantal werkt de digitale output echter altijd, dus zonder de tv-speakers uit te schakelen. Je moet dan met de remote van je tv het volume op 0 zetten. Het tv-geluid verloopt nu immers via de soundbar, en die regel je via het kastje van het audiotoestel. Zoals gezegd, dit is anders als je een soundbar met een HDMI-kabel aansluit. Dan werken de volumeknoppen van de tv-remote wél nog gewoon.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.