Fitbit verkoopt naast wearables ook een abonnementsdienst genaamd Fitbit Premium. Deze dienst coacht je om net even wat fitter en gezonder te worden met Fitbit. Ongeacht dat nu een Sense, Charge, Inspire of Versa is. Voordat je voor een Fitbit en mogelijk een abonnement kiest, is het goed om je hier even in te verdiepen, want Fitbit Premium kan een serieuze teleurstelling bieden.

Fitbit is niet de enige fabrikant die zijn producten met abonnementsdienst verkoopt. Zo heeft Stoytell een e-reader die alleen werkt met bijbehorende dienst. Ook komen veel slimme deurbellen met abonnementsdiensten om beelden online op te slaan. Dat kan best vervelend zijn, vooral omdat je product niet werkt of maar halfbakken werkt zonder abonnement, terwijl je al de portemonnee hebt getrokken.

Met Fitbit Premium gaat Fitbit mee in dit concept. Begrijpelijk, want zo garandeert de fabrikant inkomsten die niet afhankelijk zijn van de verkoop van smartwatches en fitnessarmbandjes. En Fitbit is niet de enige die een abonnement aanbiedt die samenwerkt met een wearable. Apple Fitness+ (dat nog niet in Nederland beschikbaar is) is een abonnement voor bij je Apple Watch.

Sportschool om je pols

Apple Fitness+ is eigenlijk een soort sportschool aan je pols. Met veel video’s, tutorials en begeleiding met je smartwatch heb je je eigen sportschoolklasjes met persoonlijke coach die je assisteert om de oefeningen goed uit te voeren. Slim. Zo maakt Apple zich concurrent van de sportschool.

Niet gek ook dat Fitbit dat ook wil. Fitness+ is natuurlijk alleen voor Apple-apparaten, en Fitbit werkt ook met Androids. Dus er is potentieel nog een grote markt te bedienen.

Waar gaat het mis met Fitbit Premium?

Je Fitbit-apparaat werkt ook zonder Premium. Basisfunctionaliteit is gewoon beschikbaar, zoals je trainingen vastleggen, stappentellen, slaapanalyse, enzovoort. In de app probeert het merk je te verleiden om een abonnement af te sluiten. Net als Apple biedt Fitbit veel interessante video-begeleiding, die als Premium-functie beschikbaar is.

So far so good. Maar Fitbit heeft enkele keuzes gemaakt die niet van deze tijd zijn en ethische grenzen passeren. Veel nieuwe functies verdwijnen achter de Fitbit Premium-betaalmuur. Data-analyses, zoals uitgebreidere slaapmeting en hartslagvariabiliteit, je herstelscore na een workout, stressbeheersing en andere functies zijn achter een betaalmuur verdwenen. Dat zijn geen extraatjes, maar basale functies die draaien op jouw data. Je eigen persoonlijke lichaamsdata is dus pas beschikbaar als je bijbetaalt. Daar gaat Fitbit een ethische grens over die Apple niet overgaat en ook wezenlijk anders is dan de andere voorbeeldproducten uit het begin van dit artikel, die extra functies tegen betaling aanbiedt.

Fitbit Premium is niet van deze tijd

Fitbit schermt dus met Premium je eigen data af, tenzij je betaalt. Daarmee gaat Fitbit ook een stapje verder in z’n koers. Andere fabrikanten zoals Garmin hebben functies om andere apps te koppelen en zo je data te delen, bijvoorbeeld met Strava, Runkeeper of Komoot. Fitbit biedt dit niet, al je data is alleen beschikbaar in de Fitbit-app en mag niet naar andere diensten. Een rudimentaire exportmogelijkheid, die al je data in een onoverzichtelijke spreadsheet zet is de enige manier om je data uit Fitbit te krijgen.

Kortom, je hebt geen zeggenschap over je eigen data: je gezondheidsgegevens worden opgesloten in de Fitbit-app en vaak gegijzeld door Fitbit Premium. Deze koers maakt Fitbit niet populair: nieuwe aankondigingen worden met een negatief sentiment ontvangen op fora en Reddit vanwege Fitbit Premium. Op korte termijn is het lucratief voor Fitbit, op lange termijn lijkt de koers niet houdbaar. Vooral binnen de EU, waarbij regelgeving steeds meer controle over eigen data neerlegt bij de gebruiker. De gegevens die Fitbit verzamelt zijn gebruikersdata, geen data van Fitbit.

De hand van Google

En de EU te vriend houden, dat is iets waar moederbedrijf Google veel aan gelegen is. Niet krijgt Google regelmatig boetes te verwerken over hoe het bedrijf met persoonsgegevens om gaat, ook werden er strenge eisen gesteld aan de voorwaarden waarop Fitbit overgenomen mocht worden. Wanneer de EU beweegt naar meer controlevrijheid voor gebruikers over hun eigen data, zal vooral Google hierin mee moeten bewegen.

Tot nu toe is de hand van Google nog nauwelijks zichtbaar geweest in het beleid van Fitbit. Het lijkt een kwestie van tijd voordat de twee merken steeds meer integreren. Fitbit Premium in zijn huidige vorm lijkt hierbij geen duurzame oplossing: aankomende wetgeving, populariteit en ethiek zitten in de weg. Tenzij Fitbit teruggaat naar de basics die Apple biedt: de sportschool en -coach om de pols.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.