Televisies van Philips zijn voorzien van Ambilight. Dat is een ingebouwde lichtstrook achter de tv, die de kleuren van het scherm weergeeft. Dit is technologie van Philips, waardoor je die lichtjes niet op andere tv’s tegenkomt. Daar kun je dan de Philips Hue Play Gradient Lightstrip voor gebruiken. Wat is dit, hoe werkt dit en werkt het net zo goed als Ambilight?

De Philips Hue Play Gradient Lightstrip is een siliconen led-strip voor achter de televisie. Wanneer je hem geïnstalleerd hebt, dan kan de strip kleuren weergeven die op het scherm te zien zijn. Het gaat dan met name om de kleuren aan de randen (exclusief eventuele zwarte balken). Zie je groen gras? Dan kleurt de muur groen. Komt er een meer in beeld? Dan kleurt een deel van de muur blauw. Schijnt de zon? Dan zie je ook nog voor een deel geel verschijnen. In de kern is dit een externe variant van Ambilight van Philips’ eigen televisies, maar dan met iets meer haken en ogen. De led-strip is verkrijgbaar in drie formaten, namelijk voor tv’s van 55, 65 en 75 inch.

©PXimport

Philips Hue Play Sync Box

Voordat we het eigenlijk over de Philips Hue Play Gradient Lightstrip kunnen hebben, moeten we eerst een ander product benoemen: de Philips Hue Play HDMI Sync Box. Met dit apparaat is het mogelijk je andere Philips Hue-lampen te laten reageren op de dominante kleuren in beeld. Eenmaal gekoppeld, kleurt heel je huiskamer mee. Dat geldt alleen voor de content die je bekijkt via één van die vier HDMI-poorten. Kijk je dus vooral naar media-apps op je smart-tv, dan werkt de 250 euro kostende Sync Box niet. Dan ben je dus al gauw aangewezen op een externe mediaspeler bijvoorbeeld. Mocht je die nog niet hebben, dan kan dat dus extra kosten opleveren.

Daarnaast is het zo dat het systeem niet werkt zonder draadloze koppeling met de Philips Hue Bridge en de Hue-app, beschikbaar op Android en iOS. Ook dien je de Philips Hue Sync-app te downloaden. De apps zijn gelukkig allemaal gratis, maar het is duidelijk dat je door veel hoepels moet springen om het allemaal op gang te krijgen. Bovendien: mocht je nog geen Sync Box of zelfs een Hue Bridge hebben (omdat je je andere lampen niet aan de tv wil koppelen of omdat je geen gebruikmaakt van Philips Hue-lampen), dan ben je dus honderden euro’s kwijt aan de twee benodigde kastjes. En dat allemaal om een led-strip achter je tv te hangen; nee, dit is niet bepaald plug-and-play, helaas.

©PXimport

©PXimport

Door hoepels springen

Bovenstaande geldt natuurlijk alleen voor de mensen die nog geen cent geïnvesteerd hebben in het Philips Hue-ecosysteem. Mocht je al een Sync Box en / of de Hue Bridge hebben bijvoorbeeld, dan is de minimale investering natuurlijk lager. Daarmee is het wel zo dat de Philips Hue Play Gradient Lightstrip een behoorlijk niche product is. Vanwege de aard van het beestje (het gebrek aan plug-and-play) is de led-strip voornamelijk interessant voor mensen die al die twee kastjes in huis hebben. Anders moet je als consument simpelweg door veel te veel hoepels springen om alles voor elkaar te krijgen. Los van de monetaire investering, moet je alles natuurlijk ook nog installeren.

Omdat wij nog niet in het bezit waren van een Philips Hue HDMI Sync Box, kwam er voor ons een extra stap bij. We moesten de box namelijk eerst koppelen aan de tv en vervolgens ook aan het wifi-netwerk, via de Hue Bridge (die er gelukkig al wel stond). Dat koppelen aan het netwerk gaat via een andere app dan de standaard Hue-app, namelijk de Hue Sync-applicatie. De installatie voor het kastje is gelukkig heel simpel: met enkele op te volgen stappen op het scherm en een druk op de knop van de Hue Bridge, is het allemaal gepiept. Hoef je alleen de led-strip aan te sluiten, dan is dat ook geen probleem. Je volgt de stappen binnen de app op en binnen een kwartier kun je aan je aan de slag.

Er zijn wel twee dingen waar je rekening mee moet houden: de elementen die je aan de achterkant van je tv plakt, waar de strip in rust, en het feit dat je met enorm veel draden te maken krijgt. Zo is er een (meegeleverde) HDMI-kabel van de Sync Box naar de tv, is er een stroomkabel voor dat kastje, is er een koppelstuk nodig voor de led-strip naar de Box en is er nog een stroomkabel voor de strip (die je gelukkig in dezelfde adapter als die van de Sync Box kunt stoppen. En dan heb je natuurlijk nog de maximaal vier HMDI-kabels die in de Box kunnen. Je moet dus redelijk goede kabelmanagement hebben, maar wanneer alles achter een tv-kast ligt, dan heb je daar geen last van.

Daarnaast doe je er ook goed aan je in te lezen over de Philips Hue HDMI Sync Box. Dit geldt natuurlijk alleen voor de mensen die voor het eerst dat product in huis halen. Zo laten sommige gebruikers weten dat sommige HDMI-poorten stoppen met werken, al hebben wij daar tijdens het testen geen last van gehad. Verder is er ondersteuning voor zaken als 4K-, HDR- en Dolby Vision-doorvoer, maar alleen wanneer je tv dit ondersteunt. Ook is het zo dat niet elke HDMI-poort gelijkwaardig is, aangezien slechts twee van de vier poorten de genoemde support aanbieden. Gelukkig is het nog steeds mogelijk je soundbar aan te sluiten, zoals je dat ook op je tv zou doen.

©PXimport

©PXimport

Philips Hue Play Gradient Lightstrip

Dan kunnen we het nu eindelijk hebben over het product in de kop van deze review: de Philips Hue Play Gradient Lightstrip. We vallen meteen met de deur in huis: de Gradient Lightstrip is niet net zo goed als ingebouwd Ambilight op een Philips-televisie. Ondergetekende maakt reeds vier jaar gebruik van Philips-tv’s in z’n eigen woon- en gamekamer en kan dat met overtuiging zeggen. Begrijp de opmerking echter niet verkeerd: dat betekent niet dat dit systeem waardeloos is of niet goed werkt. Want in de basis vult het de ervaring op tv wel degelijk aan. Het maakt dan niet uit of je een game speelt of naar een film kijkt: die gekleurde muur eromheen blijft gewoon tof.

Het is al jaren dé reden om een Philips-tv te nemen: Ambilight. De led-lichtjes achterop reageren net zo snel als het beeld zelf, waardoor de ervaring daadwerkelijk naar een hoger niveau getild wordt. Als je Ambilight nog nooit in werking gezien hebt, dan is dat moeilijk voor te stellen. In de basis is het Gradient Lightstrip-systeem gelijk aan Ambilight: ook hier reageert de externe strip op de beelden van het scherm. Dat doet het systeem met tientallen led-lampen, verdeeld over meerdere zones. Die zones zijn niet aanwezig binnen Ambilight, waardoor er dus wel degelijk verschil is. De vraag is nu: in hoeverre is dat verschil belangrijk en, niet geheel onbelangrijk, valt dat gebruikers echt op?

Het antwoord op de eerste vraag is er één die we voor je kunnen beantwoorden. Het verschil tussen de strip en de normale Ambilight is klein. Daar waar Ambilight direct reageert op de kleuren, doet de Philips Hue Play Gradient Lightstrip dat niet. Er zit echt een paar milliseconden vertraging in. De vertraging is zo kort, dat het waarschijnlijk de meeste mensen niet zal opvallend. Waarschijnlijk valt het ondergetekende wel op, omdat de tv’s hier al jaren een prettige ervaring verzorgen met al die kekke kleurtjes op de muur. Ben je echter niet gewend aan dergelijke toevoegingen, dan is de kans groot dat die vertraging niet opvalt. Een kniesoor die daarop let, wellicht.

©PXimport

©PXimport

Kleuren, helderheid en opties

Ondanks het feit dat de lichtstrip in verschillende zones is opgebouwd, merk je daar vrij weinig van tijdens het kijken of gamen. Los van die hele lichte vertraging, presenteert de led-strip namelijk toffe kleuren die veelal overeenkomen met de kleuren die Ambilight presenteert. Het systeem is in staat zestien miljoen verschillende kleren te presenteren, in vier verschillende helderheidsniveau’s. Ook kun je de sterkte van de led-lampen middels een slider in de Hue Sync-app aanpassen en kiezen uit drie modi: film, muziek of games. De standaardinstellingen worden per modus aangepast, maar je kunt de instellingen ook helemaal zelf aanpassen. Wat dat betreft zit het dus wel goed.

Mocht je meerdere lampen in huis hebben die met Philips Hue Play werken – en die ook zijn aangesloten op de HDMI Sync Box – dan moet je er rekening mee houden dat je één instelling voor alle lampen kiest. Je kunt dus niet de led-strip een andere instelling meegeven dan andere lampen of andersom. Daarnaast is het belangrijk dat je tv op een goede plek staat. Voor deze review hebben we een oude (te kleine) tv gepakt en die vlak tegen de muur gezet, voor het beste effect. Dat is waarschijnlijk ook de opstelling die je zelf gebruikt (ondergetekende in elk geval wel).

Tijdens het dagelijkse gebruik liepen we wel steeds tegen eenzelfde irritatie aan. Wanneer we de tv uitschakelen en er dus géén beeld actief is, blijft de Philips Hue Play Gradient Lightstrip aanstaan. Om dit probleem op te lossen, moet je zelf commando’s instellen met je eigen afstandsbediening; de Sync Box heeft een IR-sensor, dus als het goed is wordt je remote ondersteund. En anders kun je dergelijke zaken regelen via bijvoorbeeld Google Home of de Google Assistent, via stemcommando’s. Na het registreren van je Hue-account duikt de led-strip automatisch op in je smarthome.

©PXimport

©PXimport

Conclusie: kopen of laten liggen?

Laten we wel wezen: je hebt de Philips Hue Gradient Lightstrip niet nodig. Het is geen essentieel product. En als je geïnteresseerd bent in Ambilight, dan heb je ongetwijfeld al een Philips-tv thuis staan. Maar het kan natuurlijk zijn dat je een tv van een ander merk hebt, dit wel interessant vindt en eigenlijk nog geen zin hebt om een nieuwe tv aan te schaffen. In dat geval kunnen we zeggen: als je ook maar een beetje geïnteresseerd bent in de kleurrijke, toegevoegde waarde van de led-lampen achterop: go for it. Ondanks dat hele kleine beetje vertraging, de soms omslachtige manier van bedienen en de dure installatie, tilt de Gradient Lightstrip je kijkervaring naar een hoger niveau.

In de basis is dit namelijk niet heel erg anders dan wat Ambilight doet. De enige vraag is dan nog: hoeveel ben je bereid om uit te geven? Een snelle rekensom leert dat je een Sync Box (250 euro), Hue Bridge (50 euro) en natuurlijk de Lightstrip (minimaal 180 euro) nodig hebt voor de aanvulling op je tv. Dat is 480 euro aan apparatuur. Mocht je de Box en de Bridge al hebben, dan nog is het geen mals bedrag. Wij zijn in elk geval overtuigd van de waarde van Ambilight en nu ook de Gradient Lightstrip: het werk zoals geadverteerd en wanneer alles eenmaal draait, dan draait het goed. Het enige dat echt roet in het eten gooit, is de mogelijk hoge investering die je moet maken.

Twijfel je of je een bepaalde Linux-distributie wilt installeren? Test dit besturingssysteem dan eerst eens grondig met een virtuele computer. Dat is lekker vrijblijvend, want hiermee staat de distributie nog niet daadwerkelijk op je pc of laptop. Het gratis programma VirtualBox biedt voor zo’n beetje elk hedendaags besturingssysteem een veilige (test)omgeving. Zo speel je zorgeloos met Ubuntu, Linux Mint of CachyOS.

De installatie van een besturingssysteem op een computer is behoorlijk ingrijpend. Ben je nog niet helemaal zeker van je zaak, dan kun je daarom beter even wachten. Misschien weet je ook nog niet precies welke Linux-distributie je wilt gebruiken. Het zijn er ook zoveel.

Een virtuele computer is een doeltreffende methode om een of meerdere besturingssystemen onbekommerd uit te proberen. Vind je een bepaalde distro (variant) niets? Geen probleem, want met een paar muisklikken verwijder je deze Linux-telg van het systeem. Op naar de volgende!

Virtuele computer

Een computer binnen een computer. Zo laat een virtuele machine zich het beste omschrijven. Hierbij bootst gespecialiseerde software de eigenschappen van een fysieke computer precies na. Binnen de veilige grenzen van dit programma voer je de installatie van het door jou gekozen besturingssysteem uit. Na afloop start je de virtuele computer op. Het virtualisatieprogramma zorgt ervoor dat deze ‘namaak-pc’ met alle hardware kan communiceren, zoals het beeldscherm, de muis en het toetsenbord.

VirtualBox toont de Linux-distributie in een apart programmavenster van het huidige besturingssysteem, zoals Windows of macOS. Loopt de virtuele computer vast, dan heeft dat geen vervelende gevolgen. De host-pc en de virtuele machine werken namelijk onafhankelijk van elkaar.

Linux Mint op een virtuele computer met op de achtergrond het bureaublad van Windows.

Linux-distributie ophalen

Voordat je een besturingssysteem gaat virtualiseren, heb je eerst een installatiebestand nodig. Dat kun je gratis downloaden. Bekende namen zijn onder meer Ubuntu, MX Linux, CachyOS en Linux Mint. In dit artikel gaan we aan de slag met de laatstgenoemde distro. Volgens de informatieve website https://distrowatch.com is dit momenteel het populairste besturingssysteem met bouwstenen van Linux.

Linux Mint is in verschillende versies beschikbaar. Voor alledaags gebruik raden we de Cinnamon Edition aan. Die is gebruiksvriendelijk en heeft een fraaie vormgeving. Verder zijn er al redelijk wat programma’s in het besturingssysteem aanwezig, zodat je meteen aan de slag kunt. Ga naar de downloadpagina van Linux Mint Cinnamon Edition en klik op een downloadlink van een Nederlandse of Belgische server. Je slaat het iso-bestand van circa 3 GB vervolgens op.

VirtualBox installeren

Voor het virtualiseren van besturingssystemen is VirtualBox bij uitstek geschikt. Deze Nederlandstalige freeware heeft diverse voorgekauwde instellingen voor bekende Linux-distributies in huis, zodat je de boel relatief makkelijk aan de praat krijgt. Bovendien verschijnen er om de haverklap nieuwe versies van dit programma. Hierdoor kan VirtualBox met vrijwel alle besturingssystemen en hardware overweg.

Het maakt eigenlijk niet uit welke host-pc je gebruikt, want het programma ondersteunt systemen met Windows, macOS en Linux. Ga naar www.virtualbox.org/wiki/downloads en kies de versie die je nodig hebt. In dit artikel gaan we aan de slag met het installatiebestand van Windows. Klik in dat geval op Windows hosts en open vervolgens het exe-bestand. De installatie heeft weinig om het lijf. Doorloop de verschillende stappen en ga hierbij akkoord met de licentievoorwaarden. Verder laat je alle overige opties ongewijzigd. Na afloop start je het programma op.

VirtualBox is voor een heleboel besturingssystemen beschikbaar.

Beginner of ervaren?

Als het goed is komt het programmavenster VirtualBox Manager tevoorschijn. Hierin kun je een of meerdere virtuele computers aanmaken. Bepaal in het startvenster of je de Basismodus of Expertmodus van de freeware wilt activeren. We adviseren nieuwe gebruikers om te kiezen voor de basismodus. Hierbij worden diverse geavanceerde opties verborgen. Overigens kun je op elk moment overgaan op de expertmodus. Navigeer hiervoor naar Bestand / Voorkeuren en klik op het tabblad Expert.

De Basismodus verbergt ingewikkelde functies van VirtualBox die de meesten toch niet gebruiken.

Bestand toewijzen

Je creëert nu eerst een verse virtuele computer. Klik achtereenvolgens op Machine / Nieuw om een soort stappenplan te openen. Bedenk eerst een logische naam, zoals die van het besturingssysteem. Kies achter Map de bestandslocatie waarin VirtualBox alle data van de virtuele machine bewaart. Het is belangrijk dat deze map voldoende vrije schijfruimte bevat. Klik op het uitrolmenu en vervolgens op Andere om de juiste map aan te wijzen.

Verder selecteer je bij ISO-image het eerder gedownloade installatiebestand van de Linux-distributie. Klik hiervoor wederom op het uitrolmenu en kies Andere. Op basis van het toegevoegde iso-bestand vult VirtualBox waarschijnlijk de resterende velden Type, Subtype en Versie in. Zo niet, dan selecteer je zelf de juiste gegevens van het besturingssysteem. Mogelijk vult VirtualBox deze velden trouwens in met een andere Linux-distributie, maar dat is in veel gevallen niet erg. Vink tot slot de optie Overslaan installatie zonder toezicht aan. Je kunt dan zelf de gewenste instellingen van de virtuele computer kiezen. Klik op Volgende.

Koppel het installatiebestand van de Linux-distributie aan de virtuele computer.

Geheugen en processor

In de volgende stap ga je systeemkracht aan de virtuele computer toewijzen. Gebruik de schuifknop achter Basisgeheugen om een bepaalde hoeveelheid werkgeheugen aan het virtuele systeem te koppelen. Wees hiermee voorzichtig. Geheugen dat je ‘weggeeft’ is per slot van rekening niet meer voor de fysieke computer beschikbaar. Linux Mint vereist slechts 2 GB RAM (2048 MB), maar voor een soepele werking kun je beter iets meer toewijzen.

Je koppelt ook een aantal processorkernen aan de virtuele computer. Hierbij geldt hetzelfde als bij het werkgeheugen. Wees niet te scheutig met het toekennen van processorkernen, zodat de host-pc voldoende rekenkracht kan aanspreken. Klik op Volgende.

Denk goed na met hoeveel werkgeheugen en processorkernen je de virtuele computer uitrust.

Schijfgrootte bepalen

Net als een echte pc of laptop heeft een virtuele computer eveneens een opslagdrager nodig. Hierop ga je dadelijk Linux Mint of een andere zelfgekozen Linux-distributie installeren. Je regelt dat door een virtuele schijf aan te maken. Bepaal met de schuifknop de benodigde opslagcapaciteit. Voor Linux Mint moet je minimaal 20 GB reserveren. Ben je van plan om flink wat programma’s te installeren en/of eigen data te bewaren? Wijs dan voor de zekerheid iets meer schijfgrootte toe. Houd er rekening mee dat VirtualBox de virtuele schijf in de map bewaart die je in de paragraaf Installatiebestand toewijzen hebt gekozen. Overigens komt de omvang van de virtuele schijf overeen met de opgeslagen gegevens. De schijfgrootte neemt dus geleidelijk toe tot het ingestelde maximum. Klik op Volgende / Afmaken. De nieuwe virtuele computer verschijnt nu in het linkermenu van VirtualBox Manager.

Linux Mint heeft aan 25 GB opslagcapaciteit ruimschoots voldoende.

Virtuele computer starten

Het is nu eindelijk tijd om de virtuele computer in te schakelen. Klik bovenaan in de werkbalk op Starten. VirtualBox gedraagt zich nu als een echte computer. Je gebruikt de muis en het toetsenbord gewoon zoals je dat van elke reguliere pc of laptop gewend bent. Klik achter de meldingen Muis-integratie en Automatisch het toetsenbord afvangen op de kruisjes.

In ons voorbeeld komt na even wachten het installatiescherm van Linux Mint tevoorschijn. De optie Start Linux Mint is al geselecteerd. Druk op Enter. Je komt daarna in de zogeheten liveweergave van het besturingssysteem terecht. Snuffel hier eventueel alvast even rond. Uiteraard kun je ook meteen met de installatie beginnen. Dubbelklik dan op het pictogram Install Linux Mint.

De installatie van een besturingssysteem werkt bij een virtuele machine exact hetzelfde als bij een normale pc.

Besturingssysteem installeren

De installatieprocedure van elke bekende Linux-distributie is in grote lijnen hetzelfde. In dit artikel bespreken we de stappen bij een verse installatie van Linux Mint (Cinnamon Edition). Selecteer Nederlands in de taallijst en kies Verder. Bepaal nu welke toetsenbordindeling je wilt gebruiken. De standaardwaarden voldoen voor de meeste mensen prima.

In het volgende venster vink je naar eigen inzicht Multimedia-codecs installeren aan. Deze optie komt vooral van pas wanneer je in Linux Mint video’s gaat afspelen. Check in het volgende venster of de optie Wis schijf en installeer Linux Mint is geselecteerd. Bevestig vervolgens met Installeer nu / Verder. Wijzig zo nodig de regio en klik nogmaals op Verder.

Je vult in het laatste scherm een naam, computernaam, gebruikersnaam en wachtwoord (tweemaal) in. VirtualBox geeft aan wanneer je een sterk wachtwoord hebt verzonnen. Geen zin om dat telkens in te vullen? Selecteer dan de optie Automatisch aanmelden en sluit af met Verder. De installatie kan best een tijdje duren! Klik als laatste op Nu herstarten en druk op Enter.

Na enkele stappen installeer je Linux Mint daadwerkelijk op de virtuele computer.

Linux Mint verkennen

Zodra Linux Mint voor de eerste keer opstart, log je zo nodig in met een gebruikersnaam en wachtwoord. Je ziet eerst een welkomstvenster. Neem die vrijblijvend door en leer zo alvast wat functies van het besturingssysteem kennen. Het is slim om het vinkje voor Toon dit dialoogvenster bij het opstarten even weg te halen, want anders krijg je het telkens te zien. Sluit het welkomstvenster via het kruisje.

Zoals je wellicht al van Windows gewend bent, heeft Linux Mint ook een startmenu. Dat open je met de knop helemaal links van de taakbalk. Hierin kom je diverse bekende programma’s tegen. Gebruik bijvoorbeeld Firefox en Mozilla Thunderbird respectievelijk voor internet en e-mail. Daarnaast zijn er onder meer een rekenprogramma, tekstverwerker en tekentool van LibreOffice ingebakken. Vanzelfsprekend kun je naar hartenlust extra programma’s installeren. Ga in het startmenu naar Beheer / Programmabeheer en ontdek welke tooltjes er allemaal beschikbaar zijn.

In Programmabeheer zijn onder andere toepassingen als WhatsApp (Whatsie), Spotify en Dropbox te vinden.

Resolutie wijzigen

Misschien ben je niet tevreden met de schermresolutie van de virtuele computer, en wil je deze verhogen of juist verlagen? Klik met de rechtermuisknop ergens op het bureaublad van Linux Mint en kies Scherminstellingen. Selecteer in het uitrolmenu achter Resolutie een andere waarde. Wanneer je met Toepassen / Wijzigingen behouden bevestigt, past VirtualBox meteen zijn venstergrootte aan.

Verhoog de resolutie wanneer je in een groter VirtualBox-venster wilt werken.

Statusbalk

Helemaal onder in VirtualBox bevindt zich een smalle statusbalk. Die is belangrijk, want hierin kun je diverse instellingen van de virtuele computer beheren. Zweef met de muisaanwijzer boven een pictogram om de bijbehorende gegevens te tonen. Klik met de rechtermuisknop wanneer je een bepaalde instelling wilt wijzigen. Op deze manier activeer je bijvoorbeeld de microfoon van een laptop, wijzig je de schaalgrootte van het scherm en switch je tussen aangesloten usb-apparaten.

Helemaal rechts van de statusbalk vind je de zogeheten hosttoets. Zitten de muis en het toetsenbord ‘opgesloten’ in de virtuele machine, terwijl je iets op de fysieke pc of laptop wilt doen? Druk dan op deze hosttoets. Normaal gesproken is dat de rechter Ctrl-toets. Gebruik je de statusbalk nooit? Je kunt het onderdeel dan net zo goed verbergen. Klik erop met de rechtermuisknop en zet de optie Toon statusbalk uit.

Verwijderen

Je kunt op de virtuele computer doen wat je wilt. Je handelingen leiden tenslotte niet tot (softwarematige) schade aan de host-pc. Ben je uitgespeeld? Je doet een virtuele computer eenvoudig van de hand. Sluit de virtuele pc eerst netjes af en klik daarna in VirtualBox Manager met de rechtermuisknop op de naam van de virtuele computer. Kies Verwijderen / Wis alle bestanden.

Met drie muisklikken verwijder je een besturingssysteem uit VirtualBox.

Steeds meer mensen gebruiken hun smartphone als enige camera. Logisch: je hebt 'm altijd bij je, de kwaliteit is flink verbeterd en met één tik deel je je foto meteen. Toch valt het resultaat in de praktijk vaak tegen. Slechte belichting, wazige opnames of vertekende beelden komen vaker voor dan je denkt. Gelukkig kun je dat makkelijk voorkomen, zonder dure apps of ingewikkelde instellingen.

Waarom smartphonefoto's vaak tegenvallen

Smartphones zijn slim, maar niet feilloos. Zeker bij lastig licht of als je iets snel wilt vastleggen, maakt de camera keuzes die niet altijd de beste zijn. Denk aan overbelichte luchten, fletse gezichten of onscherpe details. Dat komt doordat de automatische stand van je smartphone vaak te generiek is. En omdat je zelf misschien niet altijd de tijd neemt om bewust te fotograferen.

Ook de manier waarop je de telefoon vasthoudt, hoeveel licht er is en zelfs of je de lens schoon hebt gemaakt, heeft invloed op het resultaat. Hieronder zie je welke fouten je zoveel mogelijk moet zien te vermijden – en wat je wél kunt doen voor de beste smartphonefoto's!

❌ Altijd inzoomen met je vingers

Je kent het wel: je ziet iets moois op afstand en knijpt met je vingers op het scherm om in te zoomen. Handig, maar helaas ook funest voor de beeldkwaliteit. Bij de meeste smartphones gaat het hier om digitale zoom. Dat betekent: het beeld wordt softwarematig vergroot en de kwaliteit gaat flink omlaag. Details verdwijnen, het beeld wordt korrelig of onscherp, en wat overblijft lijkt eerder op een screenshot dan op een scherpe foto.

➡️ Wil je een onderwerp dichterbij halen? Probeer fysiek dichter naar het object toe te lopen. En als dat niet kan, maak de foto op normale afstand en snijd 'm later bij. Je houdt dan meer controle over de scherpte.

❌ Recht tegen het licht in fotograferen zonder HDR

Fotografeer je buiten met de zon achter je onderwerp, dan krijg je vaak een silhouet of een uitgebleekte lucht. Zeker bij mensen zie je dan alleen donkere gezichten terwijl de achtergrond overbelicht is. HDR (High Dynamic Range) zorgt ervoor dat de telefoon meerdere foto's met verschillende belichtingen combineert tot één goed gebalanceerd beeld. Zo worden details in zowel lichte als donkere delen behouden.

➡️ Veel smartphones schakelen HDR automatisch in, maar controleer dit liever handmatig. Zie je een overbelicht beeld op het scherm? Tik dan op het onderwerp zodat de belichting zich aanpast, of gebruik de schuif om het licht iets te temperen.

©StudioPN - stock.adobe.com

❌ Altijd rechtop fotograferen – ook bij landschappen

Onze telefoons houden we bijna altijd verticaal vast, en dus is het logisch dat veel mensen ook zo fotograferen. Dat is prima voor portretten of een enkel object, maar voor landschappen, architectuur of groepsfoto's mis je dan veel beeld. In horizontale stand kun je meer van de omgeving vastleggen en ziet de compositie er vaak natuurlijker uit. Zeker als je later de foto op een computerscherm of televisie bekijkt, valt een verticale uitsnede ineens erg krap.

➡️ Wen jezelf aan om je telefoon even te draaien als het beeld daarom vraagt. Je zult merken dat je foto's meteen sterker ogen.

❌ De lens vergeten schoon te maken

Het lijkt een open deur, maar wordt toch vaak vergeten: de lens schoonmaken. Smartphones zitten in je broekzak, jaszak of tas, en komen daarbij in aanraking met stof, vet, vezels en vingers. Dat zie je niet altijd op het scherm, maar het effect is wel zichtbaar op je foto: een waas, vlekken of een doffe gloed. Vooral in tegenlicht wordt dat snel storend.

➡️ Gebruik een zachte microvezeldoek (zoals een brillendoekje) of desnoods een schone hoek van je kleding om de lens voorzichtig schoon te wrijven. Even vegen voor elke foto kan het verschil maken tussen een matige en een heldere opname.

©Kicking Studio

❌ Te veel vertrouwen op portretmodus

De portretmodus van je smartphone simuleert scherptediepte door de achtergrond kunstmatig te vervagen. Op het eerste gezicht ziet dat er mooi uit, maar in de praktijk gaat het vaak mis. Haren worden half weggesneden, brillen krijgen rare randen, en objecten die nét buiten het middelpunt vallen, vervagen mee. Het effect lijkt professioneel, maar is het meestal niet.

➡️ Gebruik portretmodus dus alleen als je ziet dat het goed werkt. Twijfel je? Maak dan dezelfde foto ook zonder deze functie, zodat je achteraf kunt kiezen. Bij detailrijke scènes of meerdere personen in beeld is de gewone fotostand vaak betrouwbaarder.

Top 5 camera-smartphones 2025

1. Samsung Galaxy S25 Ultra

Deze smartphone staat volgens veel experts bovenaan als beste camera-phone van 2025. Hij heeft een indrukwekkende camera-configuratie: 200 MP hoofdcamera, 50 MP ultrabreedhoek, en twee telefoto-objectieven, gecombineerd met een krachtige AI-beeldverwerking en uitstekende zoommogelijkheden. Lees hier onze Samsung Galaxy S25 Ultra review.

2. Apple iPhone 16 Pro / Pro Max

De iPhone 16 Pro(reeks) blinkt uit in natuurlijke kleuren, scherpe telefoto-opnames en professionele videomogelijkheden zoals 4K‑120fps slow‑motion. Lees hier onze iPhone 16 Pro review.

3. OnePlus 13

Volgens veel reviewers biedt de OnePlus 13 uitgebalanceerde kleuren, heldere details en snelle autofocus bij actie- en macro-opnamen. Lees hier onze OnePlus 13 review.

4. Google Pixel 9 Pro

De Pixel 9 Pro combineert uitstekende fotokwaliteit – met name bij macro, zoom en bewerking – dankzij de Tensor G4-chip en krachtige AI‑features. De gezaghebbende Amerikaanse site Tom's Guide plaatst hem als beste Android-camera na de S25 Ultra. Lees hier onze  Google Pixel 9 Pro XL review.

5. Xiaomi 15 Ultra

Testers van TechRadar prijzen de Xiaomi 15 Ultra – met 1‑inch sensor en Leica-lenzen – als een van de beste cameratelefoons ooit getest. Vooral de beeldkwaliteit en professionele lenskwaliteit vallen op. Lees hier onze Xiaomi 15 Ultra review.