Waarom ik van iPhone naar Android ben overgestapt: Deel 1
Android is geweldig geworden, het toetsenbord van Android-telefoons laat het toetsenbord van iOS verbleken en het grote scherm van de Galaxy S III van Samsung laat de iPhone 5 ver achter zich als je een boek wilt lezen. Dit is deel 1 van het "overstapverhaal" van iOS naar Android.
Zo’n anderhalve maand geleden liep ik een winkel van AT&T (Amerikaanse telecomprovider, red.) binnen, overhandigde mijn iPhone 4S, en vroeg of ik van mijn onbeperkte iPhone dataplan over kon stappen op een nieuw LTE dataplan. Ik kocht de eerste generatie iPhone, helemaal in het begin, tijdens een korte en prachtige periode voordat AT&T zich realiseerde dat het aanbieden van een onbeperkt dataplan op een bijzonder vaak verkocht mobiel apparaat als de iPhone een heel slecht idee was. Als je nog onbeperkt iPhone-data had, mocht je dit houden zolang je geen wijzigingen in je abonnement aanbracht.
Het LTE Data Plan heeft daarentegen een maandelijkse limiet van 5 GB. Iedere wiskundige zal bevestigen dat 5 GB inderdaad minder is dan oneindige GB. Ik hield me vast aan dat oneindige dataplan alsof het een appartement met zogenoemde 'rent control' was in het centrum van Manhattan. Ik hield het zelfs toen bleek dat je met onbeperkte data je niet kunt aanmelden voor tethering en wifi-hotspotfuncties.
Ik vertel je dit allemaal om je een indruk te geven. Ik zou onbeperkte data niet hebben opgegeven, tenzij ik het om zou kunnen inwisselen voor iets dat ik nog liever zou willen hebben dan de mogelijkheid om 24 uur per dag, 7 dagen per week Netflix te streamen… Iets dat in de 5 jaar dat ik een iPhone in mijn bezit had niet bestond. Een geweldige Android telefoon.
Er zijn dingen veranderd
Het volgende is veranderd: Android is geweldig geworden. Het OS is geweldig geworden en de hardware is geweldig geworden. Eén van de grote voordelen van het schrijven van tech-columns is dat ik elke nieuwe telefoon die ertoe doet op het moment van lanceren ongeveer een maand mag uitproberen.
Vorig jaar pakte ik keer op keer een paradepaardje van Android opnieuw in om terug te sturen, stapte ik terug op mijn iPhone, en miste ik de volgende paar weken een geweldige functie van de hardware van de Android-telefoon of van het OS waar ik tijdens het testen afhankelijk van was geworden.
©PXimport
En daardoor werd mij tegen het eind van het jaar duidelijk dat ik het niet langer zag zitten om alleen maar de iPhone te gebruiken, of zelfs maar als mijn primaire telefoon. Daarom heb ik vrijwillig afscheid genomen van mijn onbeperkte dataplan. Met mijn nieuwe LTE-plan kan ik de simkaart van mijn iPhone gebruiken in andere telefoons, en gebruik maken van de hoge snelheid van alle andere digitale functies van het AT&T-netwerk.
Mijn positieve reviews van laatste iPhones en de nieuwe edities van iOS zijn altijd oprecht geweest. Wacht, “oprecht”? Soms waren ze gewoon jubelend. Ik was zo enthousiast dat ik er vaak van beschuldigd werd die dingen te zeggen omdat ik een Apple-fanboy ben.
Ik heb altijd een standaard reactie: “In 2007 ben ik op de iPhone overgestapt omdat deze een stuk beter was dan het Windows Mobile-apparaat dat ik destijds gebruikte. Als er op een dag iemand een telefoon en OS produceert die beter bij mij en mijn specifieke behoeften past dan de iPhone, dan zal ik precies dezelfde keuze maken.”
Ja, die dag is gekomen. Ik heb sinds de zomer een Samsung Galaxy S III. Het hele jaar had ik het simkaart-slot leeg gelaten en het als een wifi-apparaat gebruikt, maar dat was niet goed genoeg. Toen ik in januari van dataplan veranderde, dacht ik dat ik meerdere keren per maand mijn simkaart tussen mijn iPhone 4S en de S III zou moeten wisselen. Nee. Er zit een sim-extractietool in mijn portemonnee (tip: dat is de enige manier waarop je het verdomde ding kunt vinden wanneer je het nodig hebt) maar de kaart blijft in de S III.
Waarom zou ik hem terug in de iPhone stoppen? Mijn Galaxy S III doet het geweldig, en met slechts één uitzondering merk ik alleen maar verbeteringen op in plaats van nadelen. Ik bestudeerde langzaam, voorzichtig en zorgvuldig wat ik van mijn telefoon wil en nodig heb. Uiteindelijk kon ik niet ontsnappen aan de conclusie dat een iPhone niet langer de beste telefoon voor mij is.
In dit driedelige epos zal ik mijn beslissing met je doorlopen. Het is het verhaal van waarom Android 4.1 en de S III mij hebben doen overstappen. Dit is op geen enkele manier een betoog over waarom iemand anders van zijn of haar iPhone moet afzien en op een Android-telefoon moet overstappen.
Dit is geen verhaal over hoe Apple de weg kwijt is geraakt en niet langer innoveert. Apple is de weg namelijk niet kwijt en innoveert nog steeds. Dit is slechts het verhaal van een kerel die een nieuwe telefoon kreeg. Desondanks geeft mijn verhaal een beeld van de sterke punten van het moderne Android.
Killer functies
“Goh, het is heerlijk om hardware instellingen direct vanaf de Android statusbalk te kunnen benaderen en aan te passen, in plaats van een heleboel menu’s te moeten doorlopen.”
“Siri verstuurt een bericht of maakt een afspraak ongeacht de manier waarop ik het verzoek onder woorden breng… ik zeg het en Siri doet het gewoon!”
Deze mini-functievergelijkingen hadden niet veel invloed op mijn keuze. Vier brede, unieke functies van Android 4.x en de Samsung Galaxy S III haalden me over om te switchen, vooral nadat ik had gewacht op de lancering van de iPhone 5 en iOS 6 en een maand met Apple’s nieuwste “big screen” apparaat gewerkt had.
Als ik enig bewijs had gehad (of zelfs maar een sterk vermoeden) dat Apple volgend jaar een aantal van deze functies zou toevoegen, dan was ik misschien de iPhone iets langer blijven gebruiken. Hier volgen de eerste twee:
Betere toetsenborden
Ik voer op een gemiddelde dag een heleboel tekst in op mijn telefoon. Ik beantwoord e-mails, ik tweet, en ik noteer onderweg een heleboel ideeën en informatie. Ik doe zelden iets doms als het schrijven van een hele column op mijn telefoon – daar heb ik mijn iPad voor – maar toch is mijn telefoon van het grootste belang voor taken waarbij ik volledige zinnen en alinea’s invoer. Het iOS-toetsenbord is niet echt behulpzaam op dat gebied. Het biedt woord-gebaseerde automatische aanvulling en ik kan spraak-naar-tekst gebruiken.
De eerste functie is prima. De tweede functie activeer ik telkens wanneer ik iets van meer dan twee zinnen moet typen. Dat is geen compliment. Het is een enorme bron van ergernis. De microfoonknop bevindt zich heel erg dicht naast de spatiebalk, en iOS spraak-naar-tekst activeert zichzelf met een achteloze tik in plaats van een bewuste tap-and-hold. Als ik snel aan het typen ben activeer ik per ongeluk spraak-naar-tekst. Elke. Keer. Weer.
©PXimport
Ik word er compleet gestoord van. iOS spraak-naar-tekst is zoiets als een ober die tijdens een diner je gesprek steeds onderbreekt om te vragen of alles naar wens is. Het zou tien keer beter zijn als het gewoon niet steeds in de weg zou lopen. Helaas kan ik mijn ongenoegen met de iOS spraak-naar-tekst knop niet uitdrukken door geen fooi te geven. Dus ben ik er in plaats daarvan toe gedwongen er een column over te schrijven.
In Android wordt deze zelfde functie geactiveerd door middel van een tap-and-hold knop. Waarom neemt iOS niet dezelfde voor de hand liggende stap? Waarom kun jet het niet op zijn minst zelf instellen? Maar ik dwaal af.
Ik kan sneller en nauwkeuriger typen op de Galaxy S III dan op een iPhone. Dat komt deels door het feit dat de S III een enorm groot scherm heeft en het toetsenbord daardoor fysiek breder is. Maar de echte winst zit hem in de uitbreidingen van het “tap and type” mechanisme op Android-toetsenborden.
Swype
Android biedt Swype-achtige tekstinvoermogelijkheden als een ingebouwde optie. Door je vinger van de ene toets naar de andere te schuiven in plaats van mijn vinger op te tillen en te tikken stuur ik meer informatie over mijn bedoelingen naar het OS. Hierdoor wordt het mechanisme sneller en nauwkeuriger dan tik-tik-tik. Swype-achtig typen maakt het ook gemakkelijker om de telefoon met één hand te gebruiken. Ik kan naar een naam in mijn contacten zoeken zonder dat ik langzamer hoef te gaan lopen.
En als de toetsenborden die met Android meegeleverd worden je niet bevallen, dan kun je zelf een toetsenbord uitkiezen en installeren. Mijn favoriete toetsenbord is SwiftKey. Het is briljant en kost slechts 4 dollar. iOS probeert te raden welk woord je probeert te typen, en vult de resterende letters voor je in wanneer je op de spatiebalk drukt. SwiftKey doet dat ook, en een stuk beter, vind ik.
SwiftKey probeert ook het woord dat je daarna gaat typen te voorspellen, gebaseerd op de context binnen de zin. Een rij van drie “volgend woord” voorspellingen verschijnt boven de toetsen… en SwiftKey kan erg goed raden. Als je bijvoorbeeld een veelvoorkomende zin typt (zoals “Vorige week ging ik naar…”), zul je zien dat je hem in slechts een paar tikken hebt staan. Volgens mij is het typen op een Android-apparaat sneller en een stuk minder irritant dan op mijn iPhone. Het komt er niet eens bij in de buurt.
Dit voorbeeld wijst tevens op een aantal filosofische verschillen die Android vaak in staat stellen om een betere gebruikerservaring te bieden. Waarom is het iOS toetsenbord zo beperkt? Waarom kan de gebruiker de ervaring niet aanpassen? Omdat Apple geen functies toe wil voegen ten koste van eenvoud en duidelijkheid. Ze hebben gelijk: het is een volkomen geldige filosofie, en meestal wel effectief. Maar soms belandt een functie van een Apple-product aan de verkeerde kant van de scheidingslijn tussen “simpel” en “te simpel”. Het iPhone-toetsenbord is te simpel.
Als de manier waarop het standaardtoetsenbord van Android zich gedraagt je niet bevalt, dan kun je naar de instellingen gaan en deze veranderen. En als je het nog steeds niks vindt, dan kun je een alternatief van derden installeren. En als je denkt dat het prima is, dan word je niet door de opties afgeleid. Het aanpassingspaneel bevindt zich onder Settings, en de alternatieven kun je vinden in de Google Play-winkel.
Maar ik zal eerlijk zijn: Het feit dat de Samsung Galaxy S III niet zomaar “bip-BONG!” doet en een paarse microfoon in mijn gezicht duwt terwijl ik gefocust ben op wat ik aan het schrijven ben, is voor mij reden genoeg om het Android-toetsenbord boven dat van iOS te verkiezen.
Serieus, Apple. Dit enkele iOS manco zorgt ervoor dat ik mijn iPhone haat. Elke keer dat het gebeurt word ik uit mijn werk gerukt, en terwijl ik frons en de microfoon uitschakel vraag ik me af of jullie überhaupt over deze functie hebben nagedacht. “Press and hold to activate speech-to-text” moet een optie zijn die door de gebruiker kan worden ingesteld.
Een groot scherm, echt waar
Na slechts een paar weken met de Samsung Galaxy S III leek het scherm van mijn iPhone 4S niet langer een “normale grootte” te hebben. In het begin werd het “klein” en uiteindelijk werd het “te klein”. En wanneer ik mijn telefoon in een dock voor de auto zet lijkt de iPhone nu minuscuul. Er staat bijna altijd meer informatie op het scherm van de Samsung-telefoon. Het is allemaal beter leesbaar, en de knoppen zijn groter of staan minder dicht op elkaar, waardoor je ze gemakkelijker kunt aanraken. De iPhone lijkt te verdwijnen in het dashboard.
Let wel, ik rijd al jaren met iPhones rond en ik was er altijd tevreden mee. Maar het verschil tussen een iPhone 4S of zelfs een iPhone 5 en het 4,8 inch-scherm van de Galaxy S III, is voor mij even groot als het verschil tussen de 24 inch kleurentelevisie in de woonkamer van mijn ouders en de 45 inch HDTV in mijn eigen woonkamer.
Apps vergelijken
Is een groter scherm beter met elke app en in elke situatie? Nee… De gebruikersinterface van telefoonapps hebben twee soorten weergaven: lijstweergaven en contentweergaven. Ik heb dagenlang zij-aan-zij vergelijkingen gedaan in allerlei soorten apps. De iPhone 5 laat zelden significant minder lijstitems zien dan de Galaxy S III.
Maar met contentweergaven is het een heel ander verhaal. Het grotere scherm biedt bijna altijd een superieure ervaring. Het scherm van de Galaxy S III heeft ongeveer dezelfde pixeldichtheid als dat van de iPhone 5 (beiden zijn hoger dan 300 ppi). Wanneer ik een boek lees kan ik meer van de pagina zien, en de bredere inhoudsmarges zijn comfortabeler.
Ik krijg meer van een kaart te zien zonder te hoeven zoomen of scrollen. Ik kan meer van een e-mailbericht zien, en meer van het artikel in mijn nieuwslezer. Een film of video is groot genoeg om naar mijn gevoel het rijke HD-detail te kunnen zien dat ik zou moeten zien. Wanneer ik stripboeken lees hoef ik niet steeds het scherm om te draaien om plaatjes te lezen die een andere oriëntatie hebben.
Met het iPhone 5 scherm voelt het soms alsof ik een bonnetje van de supermarkt aan het lezen ben in plaats van een boek. En ik las vroeger nooit vanaf mijn iPhone in bed. Nu, als mijn (nog steeds vrij geliefde) iPad beneden ligt en de Galaxy S III op het nachtkastje ligt, dan lees ik liever een uurtje vanaf de Samsung. Het is duidelijk: Ik vind dat het grotere scherm van de Galaxy S III altijd op zijn minst even goed is als dat van de iPhone, en het is doorgaans beter.
Strekken of schuiven
Maar tegen welke prijs? De Galaxy S III is inderdaad iets groter dan de iPhone 5. Maar wanneer is dit marginale verschil in formaat een probleem? Okay dan. De iPhone 5 is smaller, en in tegenstelling tot de Galaxy S III kan mijn duim het gehele toetsenbord bestrijken zonder dat ik hoef te strekken of schuiven.
Een overwinning voor de iPhone 5? Niet voor mij. De iPhone is voor mij nog steeds te hoog om eenvoudig met één hand te bedienen omdat de bovenste rij knoppen in een app vaak net buiten bereik ligt. En de superieure toetsenbordontwerpen van Android, plus het feit dat het toetsenbord van de Galaxy S III breder en minder krap is, maken het moeten strekken van de duim weer goed.
Zelfs al was dit niet het geval, dan nog is bediening met één hand niet het belangrijkste element van mijn mobiele computer-ervaring. Ik heb het altijd een raadsel gevonden waarom Apple dat ene idee zo belangrijk vindt, vooral wanneer het conflicteert met zoveel andere, even goede ideeën... Zoals meer content op het scherm plaatsen zonder concessies te moeten doen op het gebied van leesbaarheid.
Als iemand beweert dat het “niet echt meer informatie [is]… het is gewoon dezelfde content, opgeschaald om op het scherm te passen”, vraag ik me af of ze veel tijd doorgebracht hebben met meerdere Android-apparaten. Dat is pertinent niet wat mijn ervaring is met ongeveer een dozijn verschillende Android-telefoons van verschillende groottes in het afgelopen jaar. In test na test na test.
Marketingtruc
Mensen die ik ken, respecteer, en zelfs als vrienden beschouw, hebben grote telefoonschermen afgedaan als een goedkope marketingtruc, gericht op goedgelovige consumenten in de showroom, die geen praktische voordelen biedt. Dat is zo incorrect, zo niet in lijn met de de realiteit zoals ik deze elke dag weer ervaar met de Samsung Galaxy S III en andere toptelefoons met Android erop. Ik kan niks anders bedenken dan “Nee. Fout.”
Wat nog moet komen…
In deel twee van deze serie deel ik de andere twee Android-functies die mij hebben doen overstappen. In deel drie bespreek ik de meest bekende nadelen van Android die niet waar blijken te zijn… of op zijn minst hanteerbare problemen in plaats van dealbreakers.
Ik bespreek de minder bekende nadelen van Android die inderdaad enorme minpunten blijken te zijn. Om ten slotte af te sluiten met een vraag in deel vier: waarom is Apple de weg niet kwijtgeraakt?
Dit artikel is een vertaling gebaseerd op dit artikel dat geschreven is door Andy Ihnatko (@ihnatko), van onze zustersite Tech Hive: “Why I switched from iPhone to Android“.
