Voor het eerst verkoopt Apple naast zijn iPad Pro een ander model met een groter scherm. Heeft de nieuwe iPad Air daarnaast genoeg te bieden om een aanschaf te overwegen? Je leest het in dit artikel!

De iPad Air ontleende zijn naam ooit aan zijn formaat. Het was de dunste iPad die Apple verkocht, net zoals de MacBook Air de dunste laptop van het bedrijf was. Dit jaar is die situatie veranderd: de iPad Pro is nu de dunste in de reeks, waardoor het bestaansrecht van de iPad Air enigszins in het geding komt.

Volgens Apple is de Air inmiddels een soort budgetversie van de Pro-reeks. De nieuwste functies verschijnen eerst in de iPad Pro en druppelen een paar jaar later door naar de Air. Dat is ook deze keer het geval: de Air draait onder andere op de processor die de Pro in 2022 kreeg. Maar het interessantst is de komst van een tweede, groter schermformaat.

Groter is beter: 13-inch iPad Air

Voor het eerst wordt de iPad Air verkocht in maten van 11 én 13 inch – de vorige versie was er alleen in 10,9 inch. Wie vroeger een grotere iPad wilde, moest daarvoor de iPad Pro aanschaffen. Nu kun je voor aanzienlijk minder geld een 13-inch iPad kopen: deze iPad Air kost 969 euro, en dat is 600 euro minder dan de iPad Pro in vergelijkbaar formaat.

Naast de grootte is er aan het scherm verder weinig veranderd. Het is wederom een lcd-paneel met een hoge pixeldichtheid van 264 pixels per inch. De kleurbalans en het contrast zijn prima in orde, al oogt het beeld wat flets naast het kleurrijke oledscherm van de nieuwe iPad Pro. Maar dat is relatief: houd je hem niet naast een oleddisplay, dan is dit nog steeds een uitstekend scherm.

Hoewel de Air forser is dan de Pro, is het nog steeds een handzame tablet. Voor onze test hebben wij het 13-inch model ontvangen, dat met 617 gram prima voor kortere periodes met één hand kan worden vastgehouden. Bij langer gebruik zouden we wel twee handen gebruiken of hem ergens tegenaan leunen.

M2 heeft de voorkeur

De iPad Air gebruikt de M2-chip als processor, een chip die in 2022 eerst aan de iPad Pro en Macs werd toegevoegd. Hoewel de chip inmiddels wat ouder is, is hij ideaal voor een tablet in deze prijsklasse. Zelfs in 2024 is de M2 nog krachtig genoeg voor het gemiddelde tabletgebruik: apps starten nagenoeg meteen, games hebben amper laadtijd en we hebben de iPad Air op geen enkele stotter weten te betrappen.

Voor wie twijfelt tussen een iPad Air en Pro, zouden we wat betreft de processor zelfs de Air aanraden. Hij is op papier ietsje langzamer, maar bij dagelijks gebruik merk je daar echt niets van. Voor dat verschil in rekenkracht hoef je echt geen meerprijs te betalen.

Pencil Pro

Laat je niet foppen door het woordje 'Pro' in de naam van de nieuwe Apple Pencil Pro: de nieuwe stylus werkt ook op het nieuwe model van de iPad Air. Een extra sensor detecteert wanneer je de pen tussen je vingers rolt, zodat je bijvoorbeeld een dikke penseelstreek makkelijk dun kunt maken. Dat voelt natuurlijk en vanzelfsprekend, alsof je een echte kwast vasthoudt.

De Pencil Pro detecteert wanneer je erin knijpt en opent dan een extra contextmenu om bijvoorbeeld van schrijfgerei te wisselen. Een trilmotor geeft je dan de illusie de pen echt in te drukken.

De Pencil Pro ziet er hetzelfde uit als zijn voorganger en is met 150 euro ook even duur, maar beide pennen zijn niet inwisselbaar. Omdat de frontcamera is verplaatst naar het langste eind, zit deze op de plek van de oude magneten en oplader waar je de pen mee verbindt. Hierdoor is het oplaadsysteem veranderd in zowel de iPad als de nieuwe Pencil.

Wel ondersteunt de iPad Air het oude Magic Keyboard, waardoor je de tablet aan Apples eigen toetsenbordhoes kunt bevestigen. Deze heeft ook een trackpad om het scherm mee te bedienen. Het nieuwere Magic Keyboard wordt niet ondersteund; die is alleen voor de nieuwe iPad Pro bestemd.

Camera’s

Op cameragebied is het minst veranderd bij de iPad Air. De frontcamera zit nu in de lange zijde zodat hij bovenaan zit wanneer je de iPad in landschapsmodus gebruikt, wat een logische positie is. De meeste mensen houden hun iPad immers op die manier vast. 

Qua sensoren en megapixels zijn dit verder dezelfde camera’s. Zowel voor als achter vind je 12megapixelcamera's, achterop zit één enkele lens. Voor een iPad is dat ruim voldoende, want het apparaat is niet handzaam genoeg om als camera te worden gebruikt. Je zult de camera’s hooguit gebruiken tijdens een FaceTime-gesprek of als je eens een bonnetje wilt scannen.

Conclusie

Laten we eerlijk zijn, de iPad Air (2024) is eigenlijk gewoon een iPad Pro uit 2022, maar dan met een iets minder mooi scherm en een (veel) lager prijskaartje. Dat maakt het de best gepositioneerde iPad in Apples assortiment, met een goede balans tussen krachtige hardware en betaalbaarheid. Deze iPad gaat nog jarenlang mee.

Tegelijkertijd is het een beetje een saai apparaat: omdat alle nieuwigheden al in de iPad Pro hebben gezeten, is er weinig wat hip of futuristisch aanvoelt. Grote uitzondering is de Apple Pencil Pro, maar daar heb je eigenlijk alleen iets aan als je een fanatieke tekenaar bent.

Aan het eind van de dag is dat op zich allemaal prima. Je koopt een iPad nu eenmaal niet om te kunnen zeggen wat er zo bijzonder aan is, je wilt simpelweg een goede tablet. En dat is bij deze nieuwe iPad Air absoluut het geval.

Lees ook onze review van de iPad Pro (2024)

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!