Voor het eerst verkoopt Apple naast zijn iPad Pro een ander model met een groter scherm. Heeft de nieuwe iPad Air daarnaast genoeg te bieden om een aanschaf te overwegen? Je leest het in dit artikel!

De iPad Air ontleende zijn naam ooit aan zijn formaat. Het was de dunste iPad die Apple verkocht, net zoals de MacBook Air de dunste laptop van het bedrijf was. Dit jaar is die situatie veranderd: de iPad Pro is nu de dunste in de reeks, waardoor het bestaansrecht van de iPad Air enigszins in het geding komt.

Volgens Apple is de Air inmiddels een soort budgetversie van de Pro-reeks. De nieuwste functies verschijnen eerst in de iPad Pro en druppelen een paar jaar later door naar de Air. Dat is ook deze keer het geval: de Air draait onder andere op de processor die de Pro in 2022 kreeg. Maar het interessantst is de komst van een tweede, groter schermformaat.

Groter is beter: 13-inch iPad Air

Voor het eerst wordt de iPad Air verkocht in maten van 11 én 13 inch – de vorige versie was er alleen in 10,9 inch. Wie vroeger een grotere iPad wilde, moest daarvoor de iPad Pro aanschaffen. Nu kun je voor aanzienlijk minder geld een 13-inch iPad kopen: deze iPad Air kost 969 euro, en dat is 600 euro minder dan de iPad Pro in vergelijkbaar formaat.

Naast de grootte is er aan het scherm verder weinig veranderd. Het is wederom een lcd-paneel met een hoge pixeldichtheid van 264 pixels per inch. De kleurbalans en het contrast zijn prima in orde, al oogt het beeld wat flets naast het kleurrijke oledscherm van de nieuwe iPad Pro. Maar dat is relatief: houd je hem niet naast een oleddisplay, dan is dit nog steeds een uitstekend scherm.

Hoewel de Air forser is dan de Pro, is het nog steeds een handzame tablet. Voor onze test hebben wij het 13-inch model ontvangen, dat met 617 gram prima voor kortere periodes met één hand kan worden vastgehouden. Bij langer gebruik zouden we wel twee handen gebruiken of hem ergens tegenaan leunen.

M2 heeft de voorkeur

De iPad Air gebruikt de M2-chip als processor, een chip die in 2022 eerst aan de iPad Pro en Macs werd toegevoegd. Hoewel de chip inmiddels wat ouder is, is hij ideaal voor een tablet in deze prijsklasse. Zelfs in 2024 is de M2 nog krachtig genoeg voor het gemiddelde tabletgebruik: apps starten nagenoeg meteen, games hebben amper laadtijd en we hebben de iPad Air op geen enkele stotter weten te betrappen.

Voor wie twijfelt tussen een iPad Air en Pro, zouden we wat betreft de processor zelfs de Air aanraden. Hij is op papier ietsje langzamer, maar bij dagelijks gebruik merk je daar echt niets van. Voor dat verschil in rekenkracht hoef je echt geen meerprijs te betalen.

Pencil Pro

Laat je niet foppen door het woordje 'Pro' in de naam van de nieuwe Apple Pencil Pro: de nieuwe stylus werkt ook op het nieuwe model van de iPad Air. Een extra sensor detecteert wanneer je de pen tussen je vingers rolt, zodat je bijvoorbeeld een dikke penseelstreek makkelijk dun kunt maken. Dat voelt natuurlijk en vanzelfsprekend, alsof je een echte kwast vasthoudt.

De Pencil Pro detecteert wanneer je erin knijpt en opent dan een extra contextmenu om bijvoorbeeld van schrijfgerei te wisselen. Een trilmotor geeft je dan de illusie de pen echt in te drukken.

De Pencil Pro ziet er hetzelfde uit als zijn voorganger en is met 150 euro ook even duur, maar beide pennen zijn niet inwisselbaar. Omdat de frontcamera is verplaatst naar het langste eind, zit deze op de plek van de oude magneten en oplader waar je de pen mee verbindt. Hierdoor is het oplaadsysteem veranderd in zowel de iPad als de nieuwe Pencil.

Wel ondersteunt de iPad Air het oude Magic Keyboard, waardoor je de tablet aan Apples eigen toetsenbordhoes kunt bevestigen. Deze heeft ook een trackpad om het scherm mee te bedienen. Het nieuwere Magic Keyboard wordt niet ondersteund; die is alleen voor de nieuwe iPad Pro bestemd.

Camera’s

Op cameragebied is het minst veranderd bij de iPad Air. De frontcamera zit nu in de lange zijde zodat hij bovenaan zit wanneer je de iPad in landschapsmodus gebruikt, wat een logische positie is. De meeste mensen houden hun iPad immers op die manier vast. 

Qua sensoren en megapixels zijn dit verder dezelfde camera’s. Zowel voor als achter vind je 12megapixelcamera's, achterop zit één enkele lens. Voor een iPad is dat ruim voldoende, want het apparaat is niet handzaam genoeg om als camera te worden gebruikt. Je zult de camera’s hooguit gebruiken tijdens een FaceTime-gesprek of als je eens een bonnetje wilt scannen.

Conclusie

Laten we eerlijk zijn, de iPad Air (2024) is eigenlijk gewoon een iPad Pro uit 2022, maar dan met een iets minder mooi scherm en een (veel) lager prijskaartje. Dat maakt het de best gepositioneerde iPad in Apples assortiment, met een goede balans tussen krachtige hardware en betaalbaarheid. Deze iPad gaat nog jarenlang mee.

Tegelijkertijd is het een beetje een saai apparaat: omdat alle nieuwigheden al in de iPad Pro hebben gezeten, is er weinig wat hip of futuristisch aanvoelt. Grote uitzondering is de Apple Pencil Pro, maar daar heb je eigenlijk alleen iets aan als je een fanatieke tekenaar bent.

Aan het eind van de dag is dat op zich allemaal prima. Je koopt een iPad nu eenmaal niet om te kunnen zeggen wat er zo bijzonder aan is, je wilt simpelweg een goede tablet. En dat is bij deze nieuwe iPad Air absoluut het geval.

Lees ook onze review van de iPad Pro (2024)

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.