Met de eerste Dying Light wist Techland een frisse wind te bieden door parkour te combineren met het welbekende zombiegenre. Samen met een impactvolle dag-nachtcyclus werd zombies meppen leuker dan ooit. Na jarenlange ondersteuning voor het eerste deel is er nu eindelijk het langverwachte vervolg.

Dying Light 2: Stay Human speelt zich zo’n vijftien jaar na het eerste deel af in Villedor. Deze grote stad is een van de weinige plekken waar er nog leven in de brouwerij is. Als Caiden, een nomade van buitenaf, kom je in Villedor terecht om te zoeken naar je zusje, die al jaren verdwenen is. De stad werd geteisterd door chemische bomaanvallen die de geïnfecteerden probeerden uit te roeien. Deze mislukte poging heeft tot overmaat van ramp ook de grond onvruchtbaar gemakt, wat al het groen in de stad liet uitsterven.

Overlevenden zijn daarom naar de daken van gebouwen verhuisd, waar een nieuw ecosysteem is opgezet. Bomen, bloemen, bossen en grasvelden bedekken nu bijna alle daken. Het resultaat is een prachtig contrast tussen de groene, relatief veilige daken en de grauwe, dorre straten gevuld met geïnfecteerden. Villedor schittert overdag met zonnestralen die door de ademende bomen en planten schijnen. De nederzettingen zijn gevuld met boerderijen, keukens en barretjes en geven de illusie van een levende, ademende wereld.

©PXimport

Keuzestress

Met Dying Light 2 neemt Techland grote stappen in verhaalvertelling. Villedor is het thuishonk van veel personages met unieke persoonlijkheden en boeiende verhalen. Het ongeveer twintig uur durende hoofdverhaal neemt ruim de tijd om alle personages uit te werken. Tijdens de zoektocht naar Aidens zusje ontmoet je interessant geschreven personages die allemaal een duidelijke betekenis voor de spelwereld hebben. Deze personages komen voornamelijk uit twee facties waar de game om draait.

De overlevenden zijn arme mensen die roeien met de riemen die ze hebben. Ze dragen bijvoorbeeld niet de beste kleding, maar bouwen wel mooie nederzettingen van planken en pallets. De gezelligheid die hun vestigingen uitstralen vormen een groot contrast met de militaire Peacekeepers. Dit autoritaire leger lijkt in de eerste instantie vijandelijk, maar de game geeft sterke argumenten voor beide facties om sympathieke banden te creëren.

Dit werkt vaak erg conflicterend. Soms gooi je al je vertrouwen op Rosario Dawson’s Lawan. Door de Peacekeepers in dit geval sterke argumenten te geven waarom zij de watertoren nodig hebben, wordt je alsnog aan het twijfelen gebracht. Hoe weet je dat de Peacekeepers niet liegen? Misschien doet Lawan dat wel. Door vragen te stellen en meer uit gesprekken te halen kom je vaak achter grote wendingen. Soms op tijd, soms te laat.

Dying Light 2 is emotioneler en serieuzer dan zijn voorganger. Ook in de zijmissies weet de game verrassend diep te gaan. Zo werden we tijdens een zijmissie door ene Wim naar een groepje mensen gestuurd om ze te helpen. Dit groepje bleek alle gestuurde mensen te vermoorden voor buit. Na een flink gevecht horen we bij terugkomst dat de jongen ons stuurde omdat hij geen andere keuze had. Zijn broer is gevangengenomen door de groep in kwestie. Eenmaal de broer gevonden bleek dat hij zich al maanden heeft aangesloten bij de groep en niet meer dezelfde persoon is. Na wederom een gevecht vinden we Wim in rouw aan de rand van een dak, van plan om zijn leven te beëindigen. We weten hem niet te overtuigen daar van af te zien, waar we verrassend genoeg een schuldgevoel aan overhouden.

©PXimport

Tweestrijd

De keuzes die centraal staan in Dying Light 2 komen ook terug in het factiesysteem. Watertorens en elektriciteitscentrales zijn essentieel zijn voor de inwoners van Villedor. Aiden kan deze faciliteiten overnemen en toewijzen aan de overlevenden of de Peacekeepers. Daarbij hebben je keuzes wederom invloed op je relaties met de twee groepen. De locatie wordt omgetoverd tot een heuse basis van de groep van jouw keuze: houten constructies bij de overlevenden of metalen, uitgemeten steigers bij de Peacekeepers. Daarnaast zullen andere outposts uit die regio onder de gekozen factie komen te vallen.

Dit geeft niet alleen meer leven aan Villedor, het geeft je ook nieuwe gameplayopties in de omgeving. Als je kiest om een gebied aan de Peacekeepers te geven, komen er vallen en andere constructies op straatniveau. Kies je voor de overlevenden, dan komen er nieuwe freerun-mogelijkheden op de daken. Ziplines, springveren en hete luchtstromen voor je paraglider voelen wel veel handiger én leuker aan dan de vallen op de grond. In een game waarin het freerunnen zonder twijfel het leukste onderdeel is, is het lastig om een keuze voor de Peacekeepers te verantwoorden.

©PXimport

Run boy run

Het belangrijkste aspect van Dying Light 2 is net als zijn voorganger het freerunnen. Door nieuwe vaardigheden en hulpstukken in de omgeving zijn er veel meer opties om creatief jezelf door de spelwereld voort te bewegen. Doormiddel van paragliden, over muren rennen en een handige grijphaak kun je op nog meer manieren klimmen, vliegen en slingeren. Dat voelt ten opzichte van de eerste Dying Light iets zweveriger en trager aan. Je kan vrij hoog springen en je hebt veel zijwaartse controle terwijl je in de lucht vliegt. Hoewel dat even wennen is en iets minder snel aanvoelt als voorheen, krijg je wél meer controle tijdens het freerunnen. Dat voelt als een gebalanceerde compromis, gezien je minder vaak naast een oppervlak landt - iets wat in de eerste Dying Light nog wel eens wilde gebeuren.

Door al deze verbeteringen en toevoegingen is freerunnen nog nooit zo leuk geweest. De meeste zijactiviteiten die over de stad verspreid zijn bevatten dan ook veel parkour-opdrachten om je vaardigheden op de proef te stellen. Deze platformactie verveelt eigenlijk nooit en doet denken aan de parkourmissies van Assassin’s Creed. De grote flatgebouwen lijken in eerste instantie onmogelijk om te beklimmen. Maar Techland heeft elke toren zo gemaakt dat het slimme routes bevat die je langzamerhand naar boven brengen. Zo ga je van liftschachten en trappenhuizen in het donker naar de zijkanten van het gebouw, hoog in de lucht, op zoek naar onderdelen om je nog hoger te brengen.

Kom van dat dak af

Het probleem met al dat plezier is dat je maar weinig reden hebt om de begane grond te bezoeken, zeker wanneer het nacht is. Dan zijn er veel gevaarlijke zombies op straat die je liever wilt vermijden. De daken zijn immers veel leuker om over te rennen en je kunt altijd de nacht overslaan door te slapen. Daarom zijn er een paar stimulansen bedacht om je vaker naar de begane grond toe te lokken tijdens de nacht. Omdat ’s nachts de geïnfecteerden over de straten lopen, is het minder gevaarlijk om verlaten winkels of quarantainezones te looten. Daarnaast zijn sommige missies en mini-bazen alleen ‘s nachts te voltooien.

Naast winkels en quarantainezones kun je nu ook meer huizen van binnen verkennen, soms voor wat loot en op andere momenten voor missies. In huizen heb je geen freerunmogelijkheden en komt stealth om de hoek kijken. Dat wordt extra spannend doordat Aiden zelf ook geïnfecteerd is. Mensen veranderen in Dying Light alleen in zombies wanneer ze telang niet in aanraking komen met UV-straling. Hierdoor krijgt het donker een natuurlijke tijdslimiet dat middels een timer vaak in je nek loopt te hijgen. Het resultaat is een spannende uitnodiging om de nacht op te zoeken, in plaats van het over te slaan door te gaan slapen.

Meppen met impact

Maar ook overdag, terwijl de zonnestralen door de bladeren van de bomen op daken schijnen, is er gevaar te vinden. Zogenaamde Renegades hebben kampen opgezet en zijn niet vies van een goed gevecht. De combat in Dying Light 2 is gelukkig sterk verbeterd. In plaats van het zweverige hack en slash-werk waar de voorganger mee kampte, hebben de wapens nu veel meer impact. De brekende botten en bloederige ledematen die in het rond vliegen zijn ongemakkelijk bevredigend. Het compleet ontbreken van vuurwapens doet de combat daarnaast erg goed.

Om het vechten iets minder log te laten voelen, hebben zowel jij als de vijanden een block-techniek. Naast aanvallen blokkeren kan je ze op het juiste moment pareren en een tegenaanval starten. Gepaard met een ontwijkmanouvre heeft de combat met mensen in Dying Light 2 een tactischer tempo. Vijanden zijn relatief slim en je wordt met regelmaat in je rug verrast tijdens een gevecht. Wapens gaan minder snel kapot maar kunnen helaas niet gerepareerd worden. De enige vorm van reparatie is het eenmalig installeren van een wapenmod. Het is frustrerend om je favoriete, gepersonaliseerde wapens kwijt te raken.

©PXimport

Vijfhonderd uur

Dying Light 2 slaagt er bijzonder goed in een levende, ademende wereld te maken. De vijfhonderd uur die Techland beloofde is wel een beetje overschat. Er is veel te doen in Villedor, maar na dertig uur in de stad hebben doorgebracht werden we zelden overweldigd met activiteiten. Daarbij vallen sommige activiteiten een beetje in de herhaling. De spanning en het freerunplezier blijft daarentegen erg vermakelijk. Alles wordt natuurlijk nóg leuker door de co-op modus, waarin je met zijn vieren Villedor van begin tot eind kunt verkennen.

Dying Light 2 bouwt verder op alles wat het eerste deel goed deed. Door betekenisvolle verbeteringen door te voeren bij het freerunnen en de grote stappen die het verhaal maakt, is de game zonder twijfel een van de beste zombiegames van dit moment. Villedor is een prachtige stad en biedt ontzettend veel plezier met boeiende hoofd- en zijmissies. Zoals vanouds weet de game je weer klamme handen te geven tijdens de actievolle avonturen gedurende de nacht.

Conclusie

Dying Light 2: Stay Human maakt freerunnen leuker en creatiever. Door meer controle te bieden zijn Hoofd- en zijmissies verrassend boeiend en diepgaand. De personages komen door uitstekend schrijf- en stemwerk goed uit de verf en de speler wordt meermaals in conflict gebracht door de vele keuzes die écht impact hebben op het verhaal. Het prachtige Villedor leent zich uitstekend voor oneindig veel freerunplezier, met of zonder vrienden.

Maak je weleens een filmpje? Daarin zitten meestal stukken die oninteressant zijn. Met de gratis tool VLC media player kun je zo’n video moeiteloos en nauwkeurig tot op het frame inkorten.

Mediatitel verbergen

VLC media player (www.videolan.org) is een van de populairste mediaspelers. Niet alleen omdat de opensource-software voortdurend wordt verbeterd, maar vooral omdat de app zoveel verschillende media moeiteloos kan afspelen en converteren. We gebruiken de tool ook graag om video in te korten. Standaard toont VLC in het begin gedurende enkele seconden de naam van het videobestand. Vind je dat (net als wij) storend, vooral als je in die zone een knip wilt geven? Schakel dit uit door de Eenvoudige voorkeuren te openen met Ctrl+P (met de P van preferences, op de Mac gebruik je Cmd+,). Ga naar het tabblad Ondertitels / OSD en haal het vinkje weg bij de optie Mediatitel weergeven bij starten van de video.

Beginpositie bepalen

Het splitsen van een video in VLC verloopt anders dan bij een gewone videobewerkingstool waar je een slider moet verplaatsen. Met VLC maak je een opname van het deel van de video dat je wilt extraheren uit een langer filmpje. Het ingekorte fragment wordt dan opgeslagen als een nieuw videobestand en het oorspronkelijke bestand blijft ongewijzigd. Open VLC en klik op Open bestand om de video te selecteren die je wilt inkorten. Laad de video en zoek de exacte positie waar je de video wilt splitsen. Om het je gemakkelijk te maken, kun je de spatiebalk gebruiken om het filmpje te pauzeren en met dezelfde toets zet je het terug in gang. Je kunt de video frame voor frame afspelen door de E-toets in te drukken. Als je de E-toets continu indrukt, verspringt de video in slow motion. Op deze manier ga je naar de plaats waar je de beginknip wilt geven. Klik dan op de rode opnameknop links onder de video.

Opnemen

Laat de video verder lopen en/of gebruik de E-toets om de plaats te zoeken waar je het fragment wilt beëindigen. Klik opnieuw op dezelfde opnameknop om de laatste knip te geven. Dat is alles. De ingekorte video wordt automatisch opgeslagen in de map Video's op je computer. Op de Mac komt dit fragment in de map Films.

Het merk Nothing is inmiddels berucht én geliefd om zijn semi-transparante telefoons, dappere designkeuzes en de knipoog naar oldskool tech. Vandaag voegt het bedrijf daar een betaalbare variant aan toe: de Phone (3a) Lite. Die naam roept meteen vragen op, want hoe 'Lite' is hij eigenlijk?

Vandaag heeft Nothing de Phone (3a) Lite officieel onthuld. Vanaf 4 november ligt het toestel ook daadwerkelijk in de winkel voor een bedrag van 249 euro. Er zijn twee uitvoeringen beschikbaar met 8 GB RAM en 128 of 256 GB opslag, en die zijn leverbaar in de kleuren zwart en wit. Beide varianten bieden ruimte voor een microSD-kaart tot 2 TB, wat in deze prijsklasse vrij uitzonderlijk is.

Met die vriendelijke prijs positioneert Nothing het toestel overigens slim tussen de budget- en middenklasse in. Dus ónder de Nothing Phone (3a), maar boven instappers van bijvoorbeeld Realme of Motorola.

©Nothing

Kleine concessies

De transparante achterkant blijft, maar het Glyph-systeem – de lichtstrips waarmee je meldingen op de achterkant kunt waarnemen – lijkt te ontbreken. Nothing vermeldt het in elk geval niet op de officiële pagina, wat doet vermoeden dat het systeem hier is geschrapt of versoberd. Het toestel heeft een glass finish en een IP54-certificering tegen stof en spatwater, maar is vermoedelijk niet volledig van glas.

Het scherm is een 6,77-inch amoledpaneel met een resolutie van 1084 × 2392 pixels, een piekhelderheid van 3000 nits en een adaptieve verversing van 120 Hz. Het toestel draait op een MediaTek Dimensity 7300 Pro-chip (8-core, 4 nm, tot 2,5 GHz) met een Mali-G615 GPU. Niet de snelste op aarde, maar ruim voldoende voor dagelijks gebruik en je favoriete spelletjes. De batterij heeft een vermogen van 5000 mAh en kun je met 33 watt opladen; in twintig minuten zit je op 50 procent, volledig laden duurt ongeveer een uur. Ook reverse charging (5 watt) wordt ondersteund.

De camera’s zijn inmiddels officieel bevestigd: een 50 MP-hoofdcamera (f/1.88), een 8 MP-ultragroothoeklens (f/2.2) en een 2 MP-macrocamera (f/2.4). De selfiecamera telt 16 MP. Video’s schiet je in 4K met 30 fps of 1080p met tot 60 fps. Daarmee is het een nette, zij het eenvoudige, cameraconfiguratie voor deze prijsklasse.

Software

De telefoon draait op Nothing OS 3.5 (gebaseerd op Android 15). Versie 4.0, gebaseerd op Android 16, volgt later met nieuwe camera- en lockscreenfuncties zoals Stretch mode en Lock Glimpse.

Die laatste optie zorgt trouwens wel voor enige opschudding: Lock Glimpse zou advertenties laten zien op je vergrendelscherm. Gebruikers moeten naar links vegen om ze te bekijken en de functie is weliswaar opt-in, maar het is wél een breuk met Nothings eerdere ‘geen bloatware, geen onzin’-imago. Het voelt een beetje wrang: het merk dat ooit minimalisme predikte, introduceert nu vrijwillige reclame. Maar goed, een kleine prijs voor een lage prijs, zullen we maar zeggen.

Niettemin lijkt de Nothing Phone (3a) Lite een charmant compromis. Minder luxe, minder toeters en bellen, maar nog steeds een eigen gezicht in een markt vol generieke toestellen. Wie vooral design en merkbeleving zoekt voor een zacht prijsje, zal hier vermoedelijk blij van worden.

©Nothing

Conclusie

Met de Phone (3a) Lite brengt Nothing een deel van zijn kenmerkende design naar een lagere prijsklasse. De hardware is degelijk, de prijs scherp en de uitstraling is toch herkenbaar. Maar er zijn ook duidelijke concessies: geen Glyph-lichtshow deze keer, de camera’s zijn bescheiden, en die optionele advertenties...? Nou ja, een aantrekkelijke instapper dus, zolang je weet wat je inlevert voor dat lagere prijskaartje.