Met de eerste Dying Light wist Techland een frisse wind te bieden door parkour te combineren met het welbekende zombiegenre. Samen met een impactvolle dag-nachtcyclus werd zombies meppen leuker dan ooit. Na jarenlange ondersteuning voor het eerste deel is er nu eindelijk het langverwachte vervolg.

Dying Light 2: Stay Human speelt zich zo’n vijftien jaar na het eerste deel af in Villedor. Deze grote stad is een van de weinige plekken waar er nog leven in de brouwerij is. Als Caiden, een nomade van buitenaf, kom je in Villedor terecht om te zoeken naar je zusje, die al jaren verdwenen is. De stad werd geteisterd door chemische bomaanvallen die de geïnfecteerden probeerden uit te roeien. Deze mislukte poging heeft tot overmaat van ramp ook de grond onvruchtbaar gemakt, wat al het groen in de stad liet uitsterven.

Overlevenden zijn daarom naar de daken van gebouwen verhuisd, waar een nieuw ecosysteem is opgezet. Bomen, bloemen, bossen en grasvelden bedekken nu bijna alle daken. Het resultaat is een prachtig contrast tussen de groene, relatief veilige daken en de grauwe, dorre straten gevuld met geïnfecteerden. Villedor schittert overdag met zonnestralen die door de ademende bomen en planten schijnen. De nederzettingen zijn gevuld met boerderijen, keukens en barretjes en geven de illusie van een levende, ademende wereld.

©PXimport

Keuzestress

Met Dying Light 2 neemt Techland grote stappen in verhaalvertelling. Villedor is het thuishonk van veel personages met unieke persoonlijkheden en boeiende verhalen. Het ongeveer twintig uur durende hoofdverhaal neemt ruim de tijd om alle personages uit te werken. Tijdens de zoektocht naar Aidens zusje ontmoet je interessant geschreven personages die allemaal een duidelijke betekenis voor de spelwereld hebben. Deze personages komen voornamelijk uit twee facties waar de game om draait.

De overlevenden zijn arme mensen die roeien met de riemen die ze hebben. Ze dragen bijvoorbeeld niet de beste kleding, maar bouwen wel mooie nederzettingen van planken en pallets. De gezelligheid die hun vestigingen uitstralen vormen een groot contrast met de militaire Peacekeepers. Dit autoritaire leger lijkt in de eerste instantie vijandelijk, maar de game geeft sterke argumenten voor beide facties om sympathieke banden te creëren.

Dit werkt vaak erg conflicterend. Soms gooi je al je vertrouwen op Rosario Dawson’s Lawan. Door de Peacekeepers in dit geval sterke argumenten te geven waarom zij de watertoren nodig hebben, wordt je alsnog aan het twijfelen gebracht. Hoe weet je dat de Peacekeepers niet liegen? Misschien doet Lawan dat wel. Door vragen te stellen en meer uit gesprekken te halen kom je vaak achter grote wendingen. Soms op tijd, soms te laat.

Dying Light 2 is emotioneler en serieuzer dan zijn voorganger. Ook in de zijmissies weet de game verrassend diep te gaan. Zo werden we tijdens een zijmissie door ene Wim naar een groepje mensen gestuurd om ze te helpen. Dit groepje bleek alle gestuurde mensen te vermoorden voor buit. Na een flink gevecht horen we bij terugkomst dat de jongen ons stuurde omdat hij geen andere keuze had. Zijn broer is gevangengenomen door de groep in kwestie. Eenmaal de broer gevonden bleek dat hij zich al maanden heeft aangesloten bij de groep en niet meer dezelfde persoon is. Na wederom een gevecht vinden we Wim in rouw aan de rand van een dak, van plan om zijn leven te beëindigen. We weten hem niet te overtuigen daar van af te zien, waar we verrassend genoeg een schuldgevoel aan overhouden.

©PXimport

Tweestrijd

De keuzes die centraal staan in Dying Light 2 komen ook terug in het factiesysteem. Watertorens en elektriciteitscentrales zijn essentieel zijn voor de inwoners van Villedor. Aiden kan deze faciliteiten overnemen en toewijzen aan de overlevenden of de Peacekeepers. Daarbij hebben je keuzes wederom invloed op je relaties met de twee groepen. De locatie wordt omgetoverd tot een heuse basis van de groep van jouw keuze: houten constructies bij de overlevenden of metalen, uitgemeten steigers bij de Peacekeepers. Daarnaast zullen andere outposts uit die regio onder de gekozen factie komen te vallen.

Dit geeft niet alleen meer leven aan Villedor, het geeft je ook nieuwe gameplayopties in de omgeving. Als je kiest om een gebied aan de Peacekeepers te geven, komen er vallen en andere constructies op straatniveau. Kies je voor de overlevenden, dan komen er nieuwe freerun-mogelijkheden op de daken. Ziplines, springveren en hete luchtstromen voor je paraglider voelen wel veel handiger én leuker aan dan de vallen op de grond. In een game waarin het freerunnen zonder twijfel het leukste onderdeel is, is het lastig om een keuze voor de Peacekeepers te verantwoorden.

©PXimport

Run boy run

Het belangrijkste aspect van Dying Light 2 is net als zijn voorganger het freerunnen. Door nieuwe vaardigheden en hulpstukken in de omgeving zijn er veel meer opties om creatief jezelf door de spelwereld voort te bewegen. Doormiddel van paragliden, over muren rennen en een handige grijphaak kun je op nog meer manieren klimmen, vliegen en slingeren. Dat voelt ten opzichte van de eerste Dying Light iets zweveriger en trager aan. Je kan vrij hoog springen en je hebt veel zijwaartse controle terwijl je in de lucht vliegt. Hoewel dat even wennen is en iets minder snel aanvoelt als voorheen, krijg je wél meer controle tijdens het freerunnen. Dat voelt als een gebalanceerde compromis, gezien je minder vaak naast een oppervlak landt - iets wat in de eerste Dying Light nog wel eens wilde gebeuren.

Door al deze verbeteringen en toevoegingen is freerunnen nog nooit zo leuk geweest. De meeste zijactiviteiten die over de stad verspreid zijn bevatten dan ook veel parkour-opdrachten om je vaardigheden op de proef te stellen. Deze platformactie verveelt eigenlijk nooit en doet denken aan de parkourmissies van Assassin’s Creed. De grote flatgebouwen lijken in eerste instantie onmogelijk om te beklimmen. Maar Techland heeft elke toren zo gemaakt dat het slimme routes bevat die je langzamerhand naar boven brengen. Zo ga je van liftschachten en trappenhuizen in het donker naar de zijkanten van het gebouw, hoog in de lucht, op zoek naar onderdelen om je nog hoger te brengen.

Kom van dat dak af

Het probleem met al dat plezier is dat je maar weinig reden hebt om de begane grond te bezoeken, zeker wanneer het nacht is. Dan zijn er veel gevaarlijke zombies op straat die je liever wilt vermijden. De daken zijn immers veel leuker om over te rennen en je kunt altijd de nacht overslaan door te slapen. Daarom zijn er een paar stimulansen bedacht om je vaker naar de begane grond toe te lokken tijdens de nacht. Omdat ’s nachts de geïnfecteerden over de straten lopen, is het minder gevaarlijk om verlaten winkels of quarantainezones te looten. Daarnaast zijn sommige missies en mini-bazen alleen ‘s nachts te voltooien.

Naast winkels en quarantainezones kun je nu ook meer huizen van binnen verkennen, soms voor wat loot en op andere momenten voor missies. In huizen heb je geen freerunmogelijkheden en komt stealth om de hoek kijken. Dat wordt extra spannend doordat Aiden zelf ook geïnfecteerd is. Mensen veranderen in Dying Light alleen in zombies wanneer ze telang niet in aanraking komen met UV-straling. Hierdoor krijgt het donker een natuurlijke tijdslimiet dat middels een timer vaak in je nek loopt te hijgen. Het resultaat is een spannende uitnodiging om de nacht op te zoeken, in plaats van het over te slaan door te gaan slapen.

Meppen met impact

Maar ook overdag, terwijl de zonnestralen door de bladeren van de bomen op daken schijnen, is er gevaar te vinden. Zogenaamde Renegades hebben kampen opgezet en zijn niet vies van een goed gevecht. De combat in Dying Light 2 is gelukkig sterk verbeterd. In plaats van het zweverige hack en slash-werk waar de voorganger mee kampte, hebben de wapens nu veel meer impact. De brekende botten en bloederige ledematen die in het rond vliegen zijn ongemakkelijk bevredigend. Het compleet ontbreken van vuurwapens doet de combat daarnaast erg goed.

Om het vechten iets minder log te laten voelen, hebben zowel jij als de vijanden een block-techniek. Naast aanvallen blokkeren kan je ze op het juiste moment pareren en een tegenaanval starten. Gepaard met een ontwijkmanouvre heeft de combat met mensen in Dying Light 2 een tactischer tempo. Vijanden zijn relatief slim en je wordt met regelmaat in je rug verrast tijdens een gevecht. Wapens gaan minder snel kapot maar kunnen helaas niet gerepareerd worden. De enige vorm van reparatie is het eenmalig installeren van een wapenmod. Het is frustrerend om je favoriete, gepersonaliseerde wapens kwijt te raken.

©PXimport

Vijfhonderd uur

Dying Light 2 slaagt er bijzonder goed in een levende, ademende wereld te maken. De vijfhonderd uur die Techland beloofde is wel een beetje overschat. Er is veel te doen in Villedor, maar na dertig uur in de stad hebben doorgebracht werden we zelden overweldigd met activiteiten. Daarbij vallen sommige activiteiten een beetje in de herhaling. De spanning en het freerunplezier blijft daarentegen erg vermakelijk. Alles wordt natuurlijk nóg leuker door de co-op modus, waarin je met zijn vieren Villedor van begin tot eind kunt verkennen.

Dying Light 2 bouwt verder op alles wat het eerste deel goed deed. Door betekenisvolle verbeteringen door te voeren bij het freerunnen en de grote stappen die het verhaal maakt, is de game zonder twijfel een van de beste zombiegames van dit moment. Villedor is een prachtige stad en biedt ontzettend veel plezier met boeiende hoofd- en zijmissies. Zoals vanouds weet de game je weer klamme handen te geven tijdens de actievolle avonturen gedurende de nacht.

Conclusie

Dying Light 2: Stay Human maakt freerunnen leuker en creatiever. Door meer controle te bieden zijn Hoofd- en zijmissies verrassend boeiend en diepgaand. De personages komen door uitstekend schrijf- en stemwerk goed uit de verf en de speler wordt meermaals in conflict gebracht door de vele keuzes die écht impact hebben op het verhaal. Het prachtige Villedor leent zich uitstekend voor oneindig veel freerunplezier, met of zonder vrienden.

Koffiedrinkers met verschillende smaak in bonen waren tot nu toe aangewezen op twee apparaten of gehannes met verwisselen van koffiebonen. De Philips Baristina is een koffiemachine waarmee je snel wisselt tussen twee soorten bonen. ID.nl testte hem uit.

Eerste indruk: compact en eenvoudig

De Philips Baristina met bean swap is een relatief compacte, niet al te zware machine met een grotendeels kunststof afwerking. Hij biedt de opties om twee verschillende soorten koffiebonen in twee afgescheiden reservoirs boven op het apparaat te doen. Je maakt daarmee naar keuze espresso of lungo met een van beide bonensoorten, of een mix ervan. De bedoeling is dat iedereen makkelijk een koffietje naar zijn eigen smaak maakt. Er is een standaardinstelling voor beide typen dranken, maar het is ook mogelijk om de espresso of lungo sterker te maken met een druk op de knop. Klinkt als een overzichtelijke hoeveelheid functies.

©Saskia van Weert

Verpakking en materiaalgebruik

Zoals bij alle eerder geteste Philips-apparaten zit de Baristina stevig verpakt. Ditmaal niet in een 'gewone' kartonnen doos, maar in een opvallende verpakking waarbij je het karton openklapt om de machine als een soort cadeautje te onthullen. Direct valt op dat het een apparaat zonder veel toeters en bellen is: een eenvoudige grijze body met een uitlekbakje onder het tuitje, een apart verpakte portafilter en een waterreservoir achterop. De behuizing bestaat voor 50 procent uit gerecycled kunststof, waardoor hij helaas wel wat goedkoop oogt gezien de adviesprijs van 349 euro (inmiddels een stuk in prijs gedaald).

Handleiding en voorbereiding

De bediening bestaat uit drie knoppen die met iconen aangeven waarvoor ze bedoeld zijn. Uiteraard is er ook een snoer om hem aan te sluiten, een garantieboekje en een flyer met een QR-code om de handleiding te bekijken en te downloaden. Philips heeft er ditmaal gelukkig voor gekozen niet alle EU-talen in één pdf te zetten, zoals bij de airfryer met stoomfunctie, maar beperkt zich tot een handvol talen. Want hoe eenvoudig een apparaat er ook uitziet, de handleiding even doornemen is altijd een goed idee. Zeker omdat koffiemachines vaak wat handelingen vereisen voordat ze klaar zijn voor gebruik. In dit geval zijn de voorbereidingen overzichtelijk: even doorspoelen met schoon water en uiteraard het portafilter en waterreservoir goed uitspoelen en afdrogen.

©Saskia van Weert

Bonen erin, water erbij

Dan aan de slag. De bonen zijn van bovenaf in het reservoir te gieten. Daarvoor moet wel eerst het bovenklepje open, wat niet zo heel gemakkelijk gaat – ik moet er mijn nagel tussen zetten. Iets van een randje of flapje was handig geweest. Het vullen zelf is een kwestie van de bonen ofwel links ofwel rechts in het reservoir gieten, en dan het klepje weer goed aandrukken. Het waterreservoir haal je gelukkig wel makkelijk uit de behuizing en vul je gewoon onder de kraan. Er zit geen Min-Max-aanduiding op, maar dat is verder geen probleem; er is geen vlondertje om in de gaten te houden.

©Philips

Koffie zetten: zo werkt het

Om koffie te zetten, draai je eerst de knop bovenop naar de gewenste koffiebonensoort. Er zijn drie mogelijkheden: links, rechts of de knop naar onderen draaien. Dat laatste zorgt voor een mix van beide bonensoorten. Druk op de knop voor de espresso of lungo en eventueel de knop voor een extra sterke variant. Vervolgens duw je het portafilter in de opening boven de schenktuit en beweeg je hem naar rechts. Hij komt schuin in een hoek vast te zitten en de machine gaat meteen malen. Dat maakt behoorlijk veel lawaai, en dat is natuurlijk inherent aan het proces van bonen malen. Direct na het malen schiet het portafilter terug naar de beginpositie en begint het water door te lopen. Tijdens dit alles knippert de knop van de gekozen drank.

©Philips

Drab en dosering

Stopt het knipperen, dan is de koffie klaar. Het portafilter kan eruit en moet worden leeggegooid. Direct na het zetten is de koffiedrab erg nat en waterig, dus meteen in de vuilnisbak is geen handige optie. Beter werkt het om de koffie even te laten opdrogen en de drab later alsnog weg te gooien. Er zit een soort uitwerpknopje aan de onderzijde van het portafilter, en dat werkt prima om alles weg te gooien zonder de koffieresten aan te hoeven raken.

Standaard komt er 110 ml lungo of 40 ml espresso uit de machine. Zeker dat eerste is wat krap aan voor een 'Hollandse bak', maar de Baristina kan worden geprogrammeerd om meer koffie te produceren. Dat gaat aan de hand van de drukknoppen en is heel eenvoudig uit te voeren, net als het herstellen van de fabrieksinstellingen.

Consistente smaak

Ook bij meerdere koppen koffie achter elkaar blijft de temperatuur stabiel, wat belangrijk is voor een consistente smaak. Gemalen koffie wordt ondersteund via het portafilter. Dat is ideaal voor speciale single origin-koffies of cafeïnevrije varianten die je niet altijd in bonenvorm kunt krijgen. Het proces is simpel: je voegt de gemalen koffie toe, drukt de juiste knop in en de machine doet de rest.

©Philips

Wat opvalt, is dat de machine zijn werk razendsnel doet. Vanaf het indrukken van de keuzeknop is de koffie in luttele seconden klaar. Qua koffiekwaliteit levert de Baristina een volle, ronde smaak. De cremalaag is mooi egaal en de extractie verloopt zonder spetters of lekkages. Bij de Extra Sterk-stand is de smaak overigens merkbaar krachtiger, dus die voegt zowaar iets toe.

Plus- en minpunten

De belangrijkste pluspunten zijn de snelheid en het gemak van de bean swap-functie, de programmeerbare koffiematen, het gebruiksvriendelijke ontwerp en de veelzijdigheid dankzij de ondersteuning voor zowel bonen als gemalen koffie. Minpunten zijn de minder luxe afwerking, het ontbreken van een klepje op het bonenreservoir en de kleinere inhoud van de dubbele bonencontainers.

Alles bij elkaar is de Philips Baristina met bean swap een uitstekende keuze voor koffiedrinkers die graag variëren in smaak en dat zo eenvoudig mogelijk willen doen. De kernfunctionaliteit is sterk, de koffie is van goede kwaliteit en het gebruiksgemak is hoog. Kleine gemiste details in afwerking en ontwerp doen niets af aan de praktische waarde, maar zorgen er wel voor dat het apparaat minder premium aanvoelt dan sommige concurrenten in dezelfde prijsklasse. Voor wie flexibiliteit belangrijker is dan luxe, is dit echter een zeer geslaagde machine.

Shokz heeft de OpenDots ONE aangekondigd, een setje draadloze clip-on oordopjes met open-ear ontwerp en ondersteuning voor Dolby Audio. De ultralichte dopjes moeten een strak design met krachtig geluid combineren en zijn per direct verkrijgbaar.

©Shokz

Shokz heeft de OpenDots ONE aangekondigd, een nieuwe set draadloze clip-on oordopjes. Het model combineert de open-ear technologie waar het merk om bekendstaat met een compact ontwerp. De fabrikant richt zich met dit product niet alleen op sporters of zakelijke gebruikers, maar ook op een bredere groep consumenten die hun oordopjes de hele dag door willen gebruiken, zowel onderweg als thuis. Daarmee breidt Shokz zijn assortiment uit naast de bestaande bone conduction-koptelefoons.

Voor langdurig comfort

De OpenDots ONE maken gebruik van JointArc-technologie, een ultradunne titaniumlegering die zich automatisch aanpast aan de vorm van het oor. In combinatie met een siliconen afwerking moeten de dopjes licht en flexibel aanvoelen. Dit ontwerp moet ervoor zorgen dat de oordopjes stevig blijven zitten zonder drukpunten te veroorzaken, wat vooral bij langdurig gebruik van belang is. Shokz benadrukt dat de OpenDots ONE ontworpen zijn voor uiteenlopende situaties, van een werkdag achter de computer tot lange treinreizen of een wandeling buiten.

©Shokz

Ruimtelijk geluid

Voor de geluidsweergave heeft Shokz gekozen voor een dual-driver systeem. Dit moet prestaties leveren die vergelijkbaar zijn met die van een 16 mm driver, maar in een compacter formaat. Daarnaast zijn Bassphere- en OpenBass 2.0-technologie geïntegreerd, die zorgen voor extra nadruk op de lage tonen. Samen met de ondersteuning voor Dolby Audio moet dit leiden tot een ruimtelijk geluid dat beter tot zijn recht komt bij muziek, podcasts en films. De fabrikant positioneert de OpenDots ONE hiermee als een alternatief voor traditionele in-ear of over-ear hoofdtelefoons, maar dan met een open-ear ontwerp.

©Shokz

Bediening en accuduur

De bediening verloopt via tik- en knijpbewegingen op de oordopjes zelf. Zo kunnen gebruikers het volume aanpassen, nummers overslaan of telefoongesprekken aannemen zonder hun smartphone erbij te pakken. Een extra functie is Dynamic Ear Detection: ongeacht welk dopje als eerste wordt opgepakt, start de audio automatisch zodra het in het oor wordt geplaatst. De accuduur bedraagt maximaal 10 uur op één lading. Met de meegeleverde oplaadcase kan dat worden verlengd tot 40 uur. Voor korte laadmomenten biedt de snellaadfunctie twee uur speeltijd na tien minuten opladen, wat handig kan zijn als je een drukke dag voor de boeg hebt.

Geschikt voor dagelijks gebruik

Omdat oordopjes vaak worden gebruikt in uiteenlopende omstandigheden, heeft Shokz de OpenDots ONE voorzien van een IP54-certificering. Dat maakt ze bestand tegen zweet en spatwater, waardoor ze ook inzetbaar zijn tijdens sport of bij nat weer. De oplaadcase ondersteunt draadloos opladen, wat natuurlijk wel zo handig is als je even geen kabels en stroom in de buurt hebt. Verder zijn er vier ingebouwde microfoons met ruisonderdrukking aanwezig. Deze moeten ervoor zorgen dat telefoongesprekken helder blijven, ook in omgevingen met veel achtergrondgeluid, zoals in het openbaar vervoer of op straat.

De Shokz OpenDots ONE zijn zoals hierboven al vermeld per direct verkrijgbaar in de kleuren grijs en zwart. De adviesprijs is vastgesteld op 199 euro. Met deze introductie wil de fabrikant een nieuw segment binnen zijn productlijn aanboren: compacte, open-ear oordopjes die zowel als audioproduct als stijlvol dagelijks accessoire gebruikt kunnen worden.