Wie wel eens wat anders wil proberen dan Windows, Mac of Linux, heeft keuze genoeg. Er zijn een hoop alternatieve besturingssystemen, die ieder op hun eigen manier voordelen te bieden hebben ten opzichte van de gevestigde orde. Dit zijn enkele van de beste opties.

Lees hier het eerste deel van dit artikel.

Damn Vulnerable Linux

De eeuwige twist tussen Linux en Windows draait van oudsher om vrijheid en veiligheid. Het open source Linux wordt veel veiliger geacht dan het gesloten, bedrijfseigen Windows. De laatste jaren heeft Microsoft grote beveiligingsstappen gezet en tegenwoordig richten aanvallers zich ook op Linux, dat veel op servers wordt gebruikt. Die krachtige computers zijn interessant voor cybercriminelen doordat ze grote rekenkracht en flinke bandbreedte hebben. Handig voor DDoS-aanvallen.

Lucratiever nog is computergijzeling via ransomware. Bij servers zijn dan meteen grote slagen te slaan. Zie maar de 153 Linux-servers met 3.400 bedrijfswebsites die recent zijn gegijzeld bij de Zuid-Koreaanse webhostingfirma Nayana. Het slachtoffer, dat Bitcoin-losgeld ter waarde van 1 miljoen dollar heeft betaald, liep met zijn Linux-omgeving vele jaren achter qua updates. Malware kan dan diverse bekende gaten gebruiken.

Voor wie wil leren hoe dit in zijn werk gaat, bestaat er Damn Vulnerable Linux (DVL) - zie de afbeelding bovenaan dit artikel. Dit besturingssysteem is bewust zo onveilig mogelijk gemaakt: het is alles wat een goede Linux-distributie niet is. De developers hebben DVL volgestopt met kapotte, brak geconfigureerde, achterhaalde, en exploitbare software. Waarom? Om van te leren, want DVL is trainingsmateriaal. Je moet het dus draaien als live-omgeving of in een virtuele machine. En dan hacken maar!

Point Linux

©PXimport

Het mooie aan software is dat het in wezen niet slijt. Toch kan de werking ‘slijten’ door updates voor bijvoorbeeld beveiligingsgaten. De software wordt dan zwaarder waardoor het niet meer vlot werkt op oudere hardware, die zelf nog helemaal niet versleten is. Wat kun je bijvoorbeeld met een oerdegelijke ThinkPad-laptop die je op de kop hebt getikt? Linux erop zetten natuurlijk! Alleen is Linux allang niet meer het slanke Windows-alternatief van vroeger.

Een moderne Linux-distributie op oudere hardware geeft geen gegarandeerd soepele ervaring. Maar: there’s a distro for that, om een slogan van Apple te forken voor opensource-gebruik. Het op Debian gebaseerde Point Linux heeft als desktopomgeving Mate, afgeleid van het traditionele en lichte Gnome 2. Deze basis wordt gecombineerd met een verzameling apps, drivers, codecs en meer, om het de gewone gebruiker zo makkelijk mogelijk te maken.

Point Linux doet door zijn opzet (en ook door zijn naam) denken aan een zogeheten point-and-shoot-fotocamera. Zo’n compactcamera heeft voorgebakken instellingen en automatische selectie van functies. Je hoeft niets in te stellen, maar het kan wel als je dat toch wilt. Vóór de komst van betere smartphonecamera’s was de point-and-shoot dé fotomaker voor de massa. Point Linux ambieert eenzelfde rol.

Windows 10 S

©PXimport

De oorspronkelijke kritiek op browserbesturingssysteem Chrome OS van Google was dat je er geen ‘echte’ applicaties op kunt draaien. Geen Photoshop van Adobe, geen iTunes van Apple, geen Office van Microsoft. Laatstgenoemde heeft hier fijntjes op gewezen met reclamefilmpjes waarin het uithaalde naar deze nieuwe Windows-concurrent.

Het besturingssysteem op Chromebooks kan alleen webapps aan, hoewel Google daar nu ook Android-apps aan heeft toegevoegd. Toch bleken Chromebooks al vóór die toevoeging interessant te zijn, in bijvoorbeeld het onderwijs. Microsoft pareert nu de populariteit van Chrome OS door Windows 10 uit te kleden. Het resultaat is Windows 10 S dat alleen apps uit de Windows Store kan draaien. Die app-winkel van Microsoft kampt nog altijd met relatief weinig apps en relatief weinig gebruikers. Misschien dat 10 S dit kip-en-ei-probleem doorbreekt?

Lees hier meer over Windows 10 S.

Amiga OS

©PXimport

Sommige computergebruikers verlangen terug naar besturingssystemen die zijn heengegaan. Nee, we hebben het niet over Windows XP. Bepaalde antieke platformen hebben een hardnekkige, cult-achtige schare fans. Zeker als het besturingssysteem in kwestie ooit vooruitstrevend, innovatief en (dus) veel beter dan de concurrentie was. Het Amiga OS van Commodore is een goed voorbeeld. Toen de Mac het met een monochroom scherm moest doen en de pc slechts speakerbliepjes ten gehore gaf, had de Amiga al een multitaskend 32-bit grafisch besturingssysteem in rijke kleurenpracht en met stereo sample-geluid.

Nu in 2017 komt Amiga OS ineens weer terug: draaiend op de gloednieuwe AmigaOne X5000-pc van het bedrijf A-EON. Deze computer heeft geen Intel Inside en geeft ook AMD geen plek. In plaats daarvan heeft A-EON gekozen voor PowerPC-chips (PPC), die ooit de basis waren voor Macs. Amiga OS 4.1 draait op een moderne dualcore-PPC-chip van Freescale die tot 2,5 GHz gaat. Daarnaast heeft de X5000 een aparte 16-core-processor op 500 MHz die door software valt te configureren om als verschillende custom chips te werken. Het moderne AmigaOS proberen, vereist dus wel de aanschaf van een X5000 die met een prijs vanaf zo’n 1600 dollar niet bepaald goedkoop is. Een bijzonder besturingssysteem dus.

Haiku OS

©PXimport

Heb je wel nostalgische gevoelens maar geen groot budget? Dan kun je ook terug naar een ander pionierend besturingssysteem, dat je gewoon gratis op je pc kunt draaien. Lang geleden, in de tijd van Mac OS 8 (van vóór OS X dat nu macOS heet), was er een interessant alternatief dat bijna de toekomst van Apple is geworden.

BeOS was eind vorige eeuw een vooruitstrevend, snel en multithreaded besturingssysteem voor multimedia-werk. Denk aan grafisch design, video-editing en meer van zulke taken waar Macs bekend om staan. Maker Be Inc. is op de valreep toch niet overgenomen door Apple, die een solide basis zocht voor zijn besturingssysteemtoekomst. BeOS 5.0 is gereïncarneerd als opensource-project: Haiku. Dit valt te downloaden en te proberen op een gewone of zelfs oude pc. Waarschuwing: het is nog alfa-software!

Koffiedrinkers met verschillende smaak in bonen waren tot nu toe aangewezen op twee apparaten of gehannes met verwisselen van koffiebonen. De Philips Baristina is een koffiemachine waarmee je snel wisselt tussen twee soorten bonen. ID.nl testte hem uit.

Eerste indruk: compact en eenvoudig

De Philips Baristina met bean swap is een relatief compacte, niet al te zware machine met een grotendeels kunststof afwerking. Hij biedt de opties om twee verschillende soorten koffiebonen in twee afgescheiden reservoirs boven op het apparaat te doen. Je maakt daarmee naar keuze espresso of lungo met een van beide bonensoorten, of een mix ervan. De bedoeling is dat iedereen makkelijk een koffietje naar zijn eigen smaak maakt. Er is een standaardinstelling voor beide typen dranken, maar het is ook mogelijk om de espresso of lungo sterker te maken met een druk op de knop. Klinkt als een overzichtelijke hoeveelheid functies.

©Saskia van Weert

Verpakking en materiaalgebruik

Zoals bij alle eerder geteste Philips-apparaten zit de Baristina stevig verpakt. Ditmaal niet in een 'gewone' kartonnen doos, maar in een opvallende verpakking waarbij je het karton openklapt om de machine als een soort cadeautje te onthullen. Direct valt op dat het een apparaat zonder veel toeters en bellen is: een eenvoudige grijze body met een uitlekbakje onder het tuitje, een apart verpakte portafilter en een waterreservoir achterop. De behuizing bestaat voor 50 procent uit gerecycled kunststof, waardoor hij helaas wel wat goedkoop oogt gezien de adviesprijs van 349 euro (inmiddels een stuk in prijs gedaald).

Handleiding en voorbereiding

De bediening bestaat uit drie knoppen die met iconen aangeven waarvoor ze bedoeld zijn. Uiteraard is er ook een snoer om hem aan te sluiten, een garantieboekje en een flyer met een QR-code om de handleiding te bekijken en te downloaden. Philips heeft er ditmaal gelukkig voor gekozen niet alle EU-talen in één pdf te zetten, zoals bij de airfryer met stoomfunctie, maar beperkt zich tot een handvol talen. Want hoe eenvoudig een apparaat er ook uitziet, de handleiding even doornemen is altijd een goed idee. Zeker omdat koffiemachines vaak wat handelingen vereisen voordat ze klaar zijn voor gebruik. In dit geval zijn de voorbereidingen overzichtelijk: even doorspoelen met schoon water en uiteraard het portafilter en waterreservoir goed uitspoelen en afdrogen.

©Saskia van Weert

Bonen erin, water erbij

Dan aan de slag. De bonen zijn van bovenaf in het reservoir te gieten. Daarvoor moet wel eerst het bovenklepje open, wat niet zo heel gemakkelijk gaat – ik moet er mijn nagel tussen zetten. Iets van een randje of flapje was handig geweest. Het vullen zelf is een kwestie van de bonen ofwel links ofwel rechts in het reservoir gieten, en dan het klepje weer goed aandrukken. Het waterreservoir haal je gelukkig wel makkelijk uit de behuizing en vul je gewoon onder de kraan. Er zit geen Min-Max-aanduiding op, maar dat is verder geen probleem; er is geen vlondertje om in de gaten te houden.

©Philips

Koffie zetten: zo werkt het

Om koffie te zetten, draai je eerst de knop bovenop naar de gewenste koffiebonensoort. Er zijn drie mogelijkheden: links, rechts of de knop naar onderen draaien. Dat laatste zorgt voor een mix van beide bonensoorten. Druk op de knop voor de espresso of lungo en eventueel de knop voor een extra sterke variant. Vervolgens duw je het portafilter in de opening boven de schenktuit en beweeg je hem naar rechts. Hij komt schuin in een hoek vast te zitten en de machine gaat meteen malen. Dat maakt behoorlijk veel lawaai, en dat is natuurlijk inherent aan het proces van bonen malen. Direct na het malen schiet het portafilter terug naar de beginpositie en begint het water door te lopen. Tijdens dit alles knippert de knop van de gekozen drank.

©Philips

Drab en dosering

Stopt het knipperen, dan is de koffie klaar. Het portafilter kan eruit en moet worden leeggegooid. Direct na het zetten is de koffiedrab erg nat en waterig, dus meteen in de vuilnisbak is geen handige optie. Beter werkt het om de koffie even te laten opdrogen en de drab later alsnog weg te gooien. Er zit een soort uitwerpknopje aan de onderzijde van het portafilter, en dat werkt prima om alles weg te gooien zonder de koffieresten aan te hoeven raken.

Standaard komt er 110 ml lungo of 40 ml espresso uit de machine. Zeker dat eerste is wat krap aan voor een 'Hollandse bak', maar de Baristina kan worden geprogrammeerd om meer koffie te produceren. Dat gaat aan de hand van de drukknoppen en is heel eenvoudig uit te voeren, net als het herstellen van de fabrieksinstellingen.

Consistente smaak

Ook bij meerdere koppen koffie achter elkaar blijft de temperatuur stabiel, wat belangrijk is voor een consistente smaak. Gemalen koffie wordt ondersteund via het portafilter. Dat is ideaal voor speciale single origin-koffies of cafeïnevrije varianten die je niet altijd in bonenvorm kunt krijgen. Het proces is simpel: je voegt de gemalen koffie toe, drukt de juiste knop in en de machine doet de rest.

©Philips

Wat opvalt, is dat de machine zijn werk razendsnel doet. Vanaf het indrukken van de keuzeknop is de koffie in luttele seconden klaar. Qua koffiekwaliteit levert de Baristina een volle, ronde smaak. De cremalaag is mooi egaal en de extractie verloopt zonder spetters of lekkages. Bij de Extra Sterk-stand is de smaak overigens merkbaar krachtiger, dus die voegt zowaar iets toe.

Plus- en minpunten

De belangrijkste pluspunten zijn de snelheid en het gemak van de bean swap-functie, de programmeerbare koffiematen, het gebruiksvriendelijke ontwerp en de veelzijdigheid dankzij de ondersteuning voor zowel bonen als gemalen koffie. Minpunten zijn de minder luxe afwerking, het ontbreken van een klepje op het bonenreservoir en de kleinere inhoud van de dubbele bonencontainers.

Alles bij elkaar is de Philips Baristina met bean swap een uitstekende keuze voor koffiedrinkers die graag variëren in smaak en dat zo eenvoudig mogelijk willen doen. De kernfunctionaliteit is sterk, de koffie is van goede kwaliteit en het gebruiksgemak is hoog. Kleine gemiste details in afwerking en ontwerp doen niets af aan de praktische waarde, maar zorgen er wel voor dat het apparaat minder premium aanvoelt dan sommige concurrenten in dezelfde prijsklasse. Voor wie flexibiliteit belangrijker is dan luxe, is dit echter een zeer geslaagde machine.

Shokz heeft de OpenDots ONE aangekondigd, een setje draadloze clip-on oordopjes met open-ear ontwerp en ondersteuning voor Dolby Audio. De ultralichte dopjes moeten een strak design met krachtig geluid combineren en zijn per direct verkrijgbaar.

©Shokz

Shokz heeft de OpenDots ONE aangekondigd, een nieuwe set draadloze clip-on oordopjes. Het model combineert de open-ear technologie waar het merk om bekendstaat met een compact ontwerp. De fabrikant richt zich met dit product niet alleen op sporters of zakelijke gebruikers, maar ook op een bredere groep consumenten die hun oordopjes de hele dag door willen gebruiken, zowel onderweg als thuis. Daarmee breidt Shokz zijn assortiment uit naast de bestaande bone conduction-koptelefoons.

Voor langdurig comfort

De OpenDots ONE maken gebruik van JointArc-technologie, een ultradunne titaniumlegering die zich automatisch aanpast aan de vorm van het oor. In combinatie met een siliconen afwerking moeten de dopjes licht en flexibel aanvoelen. Dit ontwerp moet ervoor zorgen dat de oordopjes stevig blijven zitten zonder drukpunten te veroorzaken, wat vooral bij langdurig gebruik van belang is. Shokz benadrukt dat de OpenDots ONE ontworpen zijn voor uiteenlopende situaties, van een werkdag achter de computer tot lange treinreizen of een wandeling buiten.

©Shokz

Ruimtelijk geluid

Voor de geluidsweergave heeft Shokz gekozen voor een dual-driver systeem. Dit moet prestaties leveren die vergelijkbaar zijn met die van een 16 mm driver, maar in een compacter formaat. Daarnaast zijn Bassphere- en OpenBass 2.0-technologie geïntegreerd, die zorgen voor extra nadruk op de lage tonen. Samen met de ondersteuning voor Dolby Audio moet dit leiden tot een ruimtelijk geluid dat beter tot zijn recht komt bij muziek, podcasts en films. De fabrikant positioneert de OpenDots ONE hiermee als een alternatief voor traditionele in-ear of over-ear hoofdtelefoons, maar dan met een open-ear ontwerp.

©Shokz

Bediening en accuduur

De bediening verloopt via tik- en knijpbewegingen op de oordopjes zelf. Zo kunnen gebruikers het volume aanpassen, nummers overslaan of telefoongesprekken aannemen zonder hun smartphone erbij te pakken. Een extra functie is Dynamic Ear Detection: ongeacht welk dopje als eerste wordt opgepakt, start de audio automatisch zodra het in het oor wordt geplaatst. De accuduur bedraagt maximaal 10 uur op één lading. Met de meegeleverde oplaadcase kan dat worden verlengd tot 40 uur. Voor korte laadmomenten biedt de snellaadfunctie twee uur speeltijd na tien minuten opladen, wat handig kan zijn als je een drukke dag voor de boeg hebt.

Geschikt voor dagelijks gebruik

Omdat oordopjes vaak worden gebruikt in uiteenlopende omstandigheden, heeft Shokz de OpenDots ONE voorzien van een IP54-certificering. Dat maakt ze bestand tegen zweet en spatwater, waardoor ze ook inzetbaar zijn tijdens sport of bij nat weer. De oplaadcase ondersteunt draadloos opladen, wat natuurlijk wel zo handig is als je even geen kabels en stroom in de buurt hebt. Verder zijn er vier ingebouwde microfoons met ruisonderdrukking aanwezig. Deze moeten ervoor zorgen dat telefoongesprekken helder blijven, ook in omgevingen met veel achtergrondgeluid, zoals in het openbaar vervoer of op straat.

De Shokz OpenDots ONE zijn zoals hierboven al vermeld per direct verkrijgbaar in de kleuren grijs en zwart. De adviesprijs is vastgesteld op 199 euro. Met deze introductie wil de fabrikant een nieuw segment binnen zijn productlijn aanboren: compacte, open-ear oordopjes die zowel als audioproduct als stijlvol dagelijks accessoire gebruikt kunnen worden.