De markt voor wifi-mesh-systemen wordt al jaren gedomineerd door namen als Netgear, TP-Link en ASUS. We keken dan ook uit naar de introductie van een nieuwe speler in de vorm van de Huawei Mesh 7. Huawei heeft een lange geschiedenis met netwerkapparatuur, dus we hopen op spektakel. Wat prijs betreft begint het in elk geval goed, want de Mesh 7 is de goedkoopste tri-band mesh-oplossing met wifi 6 van dit moment.

De meeste mesh-oplossingen bestaan uit elegante witte kastjes, en Huawei volgt met de Huawei Mesh 7 wat dat betreft de bekende weg. De ietwat ovale 24,5 x 7,5 x 15 cm grote kastjes zijn netjes gebouwd, elegant om te zien en voorzien van vier netwerkaansluitingen wat wij altijd een plus vinden. Elk kastje is voorzien van drie banden (tri-band), wat sets als deze beter geschikt maakt voor actief internettende gezinnen dan dual-band budgetalternatieven.

Multi-gigabit ontbreekt echter, al is dat beperkt waardevol voor mensen die een betaalbare oplossing zoeken en tevens niet ongebruikelijk in dit prijssegment. Ondersteuning voor de jongste wifi 6E-techniek ontbreekt ook, iets waar je van zal profiteren de komende jaren en in de nipt duurdere Deco XE75 wel te vinden is. 

©PXimport

Software en Installatie

In deze volwassen markt is geen ruimte voor beginnersfouten, maar hoewel dit Huaweis eerste grote uitrol is van mesh-producten, is Huawei geen beginner op netwerkgebied en dat merk je aan de installatie. Die is kinderlijk eenvoudig via de app voelt niet minder volwassen aan dan die van mesh-veteranen. Ook zijn de meest gevraagde opties eenvoudig op te zetten, denk aan een tijdelijke pauzeknop om de verbinding van de kinderen even stop te zetten, verdere opties voor ouderlijk toezicht en het opzetten van een gastnetwerk.

Huawei kiest net als Netgear en TP-Link voor een app met een duidelijke “less is more” ondertoon. Als je echt geavanceerde instellingen wilt tweaken zit je hier net als bij de meeste mesh-oplossingen aan het verkeerde adres, alleen ASUS doet dat significant anders. Huawei richt zich hier bewust op gebruikers die gewoon wifi willen zonder instellingen te veranderen.

Testmethode

De testlocatie waar we deze set getest hebben betreft een jong vrijstaand woonhuis waarbij geen sprake is van storing vanuit wifi-verbindingen uit de buurt. De vloeren zijn echter wel van beton wat een uitdaging vormt voor routers en mesh-oplossingen. We testen over drie woonlagen.

We testen met twee computers voorzien van Wifi 6E. Als testserver gebruiken we een server met een multi-gigabit-netwerkaansluiting die we bedraad op het mesh-systeem aansluiten. Dit legt de bottleneck bij het te testen product. (Let op: de meeste routers, switches en computers zijn beperkt tot 1 gigabit, de hogere snelheden die je in sommige van onze testen ziet zijn enkel haalbaar in combinatie met multi-gigabit apparatuur. Ook mesh-oplossingen zonder 2,5- of 10Gbit/s-poorten zullen tot deze 1 Gbit/s worden beperkt).

We hebben gekozen voor drie specifieke testscenario’s. Test 1 richt zich puur op de maximaal haalbare snelheid (capaciteit van de antennes) van elke individuele unit. Deze test voeren met uit met onze laptops op enkele meters van en met direct zicht op de hoofdunit op een kastje in de woonkamer. Dit is dus tevens wat je grofweg mag verwachten wanneer je kiest om een satelliet elders in huis wél bedraad aan te sluiten, bijvoorbeeld als je op één locatie in huis echt de maximale snelheid wilt zien op je laptop.

Voor test 2 en 3 richten we ons specifiek op de mesh-prestaties en de kwaliteit van de verbinding tussen de satellieten onderling. We plaatsen een tweede satelliet in de hal één verdieping hoger. Voor test 2 testen we de twee apparaten in de nabijheid van deze tweede satelliet, hierdoor zien we vooral wat de onderliggende backhaul van een mesh-systeem in huis heeft.

Voor test 3 nemen we beide laptops wederom één verdieping hoger en testen we wederom via de satelliet op de eerste verdieping. Hier leunen we dus zowel op de backhaul van het mesh-systeem, als de signaalsterkte per satelliet op iets langere afstand en met hinder van muren en plafond.

©PXimport

Prestaties

De resultaten van Huawei zetten ons aan het denken. Er valt namelijk wel één en ander op af te dingen. Zo zien we rondom de units geen volledige verzadiging van de gigabit lan-aansluiting (775 Mbit/s), een resultaat dat wat lager uit valt door wat meer zichtbare schommelingen dan we op andere sets zien. Soms zien we hogere snelheden, maar nu we met twee apparaten testen zien we af en toe wat dips die we elders niet zagen. Aan de andere kant is bijna 800 Mbit/s gemiddeld zeker geen slecht resultaat en niet heel anders dan andere sets in dit segment. Een gemiddelde Ziggo-verbinding trek je er tenslotte nog mee vol.

Hetzelfde gaat op voor de verbinding op de satelliet; zo’n 500 Mbit/s op de eerste verdieping is eigenlijk keurig, al zien we ook dat je voor iets meer geld wel degelijk hogere resultaten kunt halen. Op zolder meten we net geen 300 Mbit/s. Dat is slechts iets minder dan de uitstekende doch duurdere Netgear Orbi RBK75x, al is de nipt duurdere TP-Link Deco XE75 met Wifi 6E nog wat sneller. (ca. 400 Mbit/s).

Conclusie

Wanneer een nieuwe fabrikant een markt betreedt, zoeken we naar de toegevoegde waarde. Eenvoudig is dat niet bij wifi-mesh-systemen, waar prestaties uiteindelijk de doorslag geven. Dat de nieuwe Huawei Mesh 7 naar verwachting presteert, stabiel functioneert en voorzien is van een eenvoudige installatie en gebruiksvriendelijke app is natuurlijk fijn, maar was eigenlijk ook gewoon een harde eis om sowieso mee te mogen doen in deze harde markt.

Hoewel we graag echte innovaties hadden gezien qua mogelijkheden tekenen we ervoor dat ze in plaats daarvan de aanval openen op prijs: 299 euro voor een set van twee mesh-units is een positieve ontwikkeling. En dat is voor een relatief nieuwe set, we verwachten dat die prijs nog wat zal zakken. Dat is overigens ook noodzakelijk, want als ze zich op prijs willen richten moeten ze concurreren met de andere grote Chinese fabrikant die graag op de kleintjes let: TP-Link. Die biedt met zijn Deco XE75 PRO voor iets meer geld één van de allersnelste oplossingen op de markt, inclusief wifi 6E en multi-gigabit lan-aansluitingen.

Kortom, de Mesh 7 is een uitstekende eerste stap van Huawei in deze markt. Het is niet de snelste of de beste, maar wel één die je serieus kan overwegen als hij een significant prijsvoordeel weet te bieden ten opzichte van de andere alternatieven in de tabel en je dat belangrijker vindt dan zaken als wifi 6E.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!