Verwacht van Naughty Dog geen draconische maatregelen om de Uncharted-formule op zijn kop te zetten. A Thief's End blijft trouw aan zijn voorgangers, en dat is helemaal niet erg.

Wie is Nathan Drake? Voor een verhalende gamereeks met drie delen onder de riem weet Uncharted die vraag tot nu toe verrassend slecht te beantwoorden. De hoofdpersoon is een charmeur, sure, en een schatzoeker die zijn naasten meesleurt in zijn ongezonde obsessie - veel meer stukjes mens kregen we tussen alle spektakel door niet te zien. Lees ook: De 10 beste games voor de PlayStation 4.

©PXimport

Making a thief

A Thief's End, de vierde en laatste Uncharted, brengt daar verandering in. Net als die andere Naughty Dog-game is Uncharted 4 character-driven: personages staan boven plot, plot staat in dienst van karakterontwikkeling. De game introduceert Nathans dood gewaande broer Samuel "Sam" Drake en gebruikt hem van begin af aan als spiegel om ons de protagonist te leren kennen. Andere personages dienen dezelfde rol: Nathan Drake is het broertje van, de echtgenoot van en de protegé van. De rest is als middel om het doel te bereiken. Natuurlijk is er een schat, natuurlijk is er een slechterik en natuurlijk reizen Nathan, Sam en Sully de wereld over om op de prachtigste verborgen plekken te belanden (waarover later meer), maar altijd staat die ene vraag voorop.

©PXimport

Voor het antwoord neemt Naughty Dog de tijd. Uncharted 4 begint met een klap, maar neemt vervolgens gas terug en blijft lange tijd met de voet veilig boven het rempedaal hangen. Het viert de stilte, de intieme momenten tussen Sam en Nathan, tussen Nathan en Elena. Het schetst het volwassen leven van Nathan Drake, een gepensioneerde avonturier wiens dagen bestaan uit een fulltime baan en nostalgische dagdromen. Dat laatste geeft Naughty Dog een vrijbrief om op hilarische wijze los te gaan met verwijzingen naar vroeger.

De ontwikkelaar realiseert dat het met A Thief's End afscheid aan het nemen is van zijn belangrijkste franchise. Het afscheid mag even duren. De eerste drie uur van Uncharted 4 zijn een film op zich waard - en een setup voor wat er gaat gebeuren in de twaalf uur die volgen. De game is met zijn veertien à vijftien uur speeltijd veel langer dan zijn drie voorgangers. Toch verveelt A Thief's End geen moment, omdat het ook later zijn rust blijft pakken, spelers wat ruimte geeft en de actie voortdurend varieert.

Gameplaybelofte

A Thief's End vervult een gameplaybelofte die de serie ooit deed met zijn eerste deel, maar waar twee vervolgen, een zijstap (The Last of Us) en een consolegeneratieswitch voor nodig waren om te realiseren. Uncharted beloofde altijd generalisme boven specialisatie. Nooit was het bijvoorbeeld echt een shooter; daarvoor was de besturing te log, de actie te traag. A Thief's End is nog minder shooter dan zijn voorgangers, maar heeft de shooter-mechanics in ieder geval beter op orde. Afwisselend mikken en dekking zoeken gaat vloeiender dan ooit en hoewel het wapenarsenaal werkelijk geen enkele verrassing biedt, voelt elk schietijzer voldoende uniek om te blijven zoeken naar de juiste fit voor je speelstijl.

Op de plekken waar je een groot aantal vijanden om moet leggen is schieten overigens geen noodzaak. Uncharted is ook geen typische stealth-game, maar het combineert elementen van Assassin's Creed (in hoge begroeiing ben je onzichtbaar, gebruikmaken van hoogteverschillen) en de laatste Metal Gear (vijanden taggen, kleinere vijandelijke kampen uitkammen waarbij je zelf je aanpak bedenkt) om een stille aanpak mogelijk te maken. De optie is een verleidelijke, omdat stille aanvallen effectiever zijn. Iemand ongezien de nek omdraaien versus twintig kogels lossen en direct je positie verraden - tel uit je winst.

©PXimport

Dat klinkt als een makkelijke keuze, en dat is het vaak ook, maar het feit dat Uncharted 4 stealth als rendabel alternatief presenteert is winst. Je hebt überhaupt de keuze, iets wat voorheen niet altijd gezegd kon worden over combat in de Uncharted-games. Voor wie vreest dat A Thief's End daarmee te makkelijk wordt is er altijd nog de Crushing-moeilijkheidsgraad, die je ontgrendelt nadat je de game op welke moeilijkheidsgraad dan ook uitspeelt. De optie om vijanden te taggen vervalt, waarmee stealth plots even moeilijk wordt als overleven tussen alle kogelregens.

Die chaotische momenten zijn toonbeeld van de gameplay-dynamiek van Uncharted 4. Op het hoogste niveau spring en slinger je van hoog naar laag door de verticaal ontworpen levels (geen grap: bijna elke shootout speelt zich af op belachelijke hoogtes met prachtige vista's) om vijand na vijand koud te maken. Je moet ook wel. Dekking sneuvelt, soldaten slingeren granaten naar je hoofd en je wordt continu geflankt als je even te lang blijft zitten. Levels zijn groter dan ooit en geven zo de ruimte om gehoor te geven aan die noodzaak. Het aantal verschillende soorten vijanden waarop je je moordlusten kunt botvieren blijft helaas bij een karig aanbod van kanonnenvoer, een paar heavies en één eindbaas - variatie moet vooral komen van het uitstekende leveldesign.

©PXimport

Een echte platformer is Uncharted 4 ook niet. Toch klim en klauter je beduidend meer in A Thief's End dan in zijn voorlopers. Omdat de game zo vaak de hoogte zoekt, ben je even regelmatig muren en afbrokkelende rotsen aan het bestijgen. Uncharted 4 introduceert daarbij twee nieuwe elementen: een touw en, later in de game, een pikhouweel. De eerste bevestig je met L1 aan daarvoor aangegeven punten, bijvoorbeeld om van A naar B te slingeren of te abseilen. De tweede ram je in daarvoor geschikte stukken muur tijdens het klimmen.

Beide zijn volledig op hun plek in het Uncharted-universum, maar op geen moment word je gedwongen om de toevoegingen onder enige tijdsdruk of met gevaar voor eigen leven in te zetten. Op een hectische klautertocht in een kerk na, dienen de platformgedeeltes vooral als onderbreking op de actie en, door slim cameragebruik, als etalage voor de prachtige levels die Naughty Dog uit de PlayStation 4 weet te persen. Doodvallen omdat je in alle haast een sprong mist is er nauwelijks bij.

©PXimport

Light melange

Als game is Uncharted 4: A Thief's End een light-melange van bekende elementen, zoals Assassin's Creed en praktische elke Ubisoft-game dat ook zijn. Er zijn puzzels die wat vederlicht denkwerk vereisen, er zijn momenten in de Jeep waarvoor een rijbewijs overbodig is, er is exploratie in een paar semi-open levels; alleen met de set pieces gaat Naughty Dog zoals gebruikelijk voor het maximaal haalbare. Met succes, overigens. A Thief's End weet de hoogste hoogtepunten (de bungelende trein, de instortende flat, het uit elkaar vallende vliegtuig) uit Uncharted 2 en 3 net niet te evenaren, maar zet zijn pieken kracht bij door de vele rustmomenten ertussenin.

Door de light-benadering ligt een gebrek aan diepgang op de loer - een risico dat Uncharted graag neemt, maar waar het mee wegkomt simpelweg omdat zijn kracht ligt in de som der delen. Er zijn betere shooters, betere stealth-games, betere platformers en betere puzzelgames op de markt, maar geen game weet die verschillende elementen met zo veel bravoure tot één coherente ervaring te smeden als Uncharted.

©PXimport

Verhaal, personages en setting spelen daarbij uiteraard een belangrijke rol. A Thief's End vuurt niet à la Uncharted 3 willekeurige indrukwekkende gameplay-brokken op je af (want ¯\_(ツ)_/¯), maar benadert het briljante tweede deel qua beantwoording van de waarom-vraag: oh, dus daarom ben ik in dit prachtige Italiaanse landhuis/op een pirateneiland/een vulkaan aan het beklimmen. Uncharted 4 neemt je mee op avontuur over de hele wereld, maar verliest zijn focus geen moment.

Sterke focus is gebaat bij een mooi object. Het mag geen verrassing heten dat Uncharted 4 er goed uitziet. De game is één ononderbroken netvliezen smeltende optocht van oogstrelende beelden en uitzichten waar die andere Drake jaloers op zou zijn. Technisch gezien haalt A Thief's End het niet bij The Order: 1886 - daarvoor is de schaal te groot en de actie te snel - maar de game voegt zich moeiteloos bij de top 5 mooiste consolegames ooit gemaakt. Dertig beelden per seconde is daarbij de norm, die tijdens onze eerste run (inclusief day-one patch) op één klein explosief moment na werd gehaald.

Geen verrassing

De presentatie, de acteerprestaties van Nolan North, Troy Baker en de rest, het menselijke verhaal, de geslaagde humor, de toegankelijke mix van uitdagende gameplay-elementen, het doseren van spektakel, het temporiseren, de hoge pieken en vooral de vaardigheid om alles samen te brengen tot één kwalitatief ongeëvenaard pakket; het is inmiddels niet meer een prestatie maar de modus operandi van ontwikkelaar Naughty Dog. In die zin, en eigenlijk in elke zin, is Uncharted 4 geen verrassing meer. De game is hooguit verrassend veilig, voor wie na The Last of Us wat meer risico verwachtte.

©PXimport

Wie voorheen Uncharted niet kon waarderen, zal met dit vierde deel dan ook niet plots overtuigd raken. Wie volledige vrijheid verwacht, een combatsysteem zo diep als de Bajkal of breinbrekende puzzels, moet zijn heil zoeken bij Fallout, Dark Souls of de Denksport. Uncharted-fans daarentegen krijgen exact wat ze verwachten: na Among Thieves de beste game in de serie en een afsluiter die zijn roots geen moment vergeet. Wie is Nathan Drake? Antwoord: een verzameling pixels en polygonen die zijn bedenker in tien jaar tijd zag uitgroeien tot een van de beste gamestudio's op aarde. De potten die Uncharted 2 en The Last of Us braken blijven ditmaal ongebroken, maar Naughty Dog zet eens te meer zo'n hoog niveau neer dat we weinig anders kunnen dan applaudisseren. The End.

Conclusie

A Thief's End is een passend einde voor de Uncharted-reeks. Het combineert alles wat de vorige games zo populair maakte tot een lang, robuust, gevarieerd en persoonlijk avontuur.

Uncharted 4: A Thief's End verschijnt op 10 mei exclusief voor PlayStation 4. Op het moment van schrijven is het niet mogelijk om de online multiplayer goed te testen. De redactie van Gamer.nl ziet Uncharted 4: A Thief's End primair als singleplayerervaring en beoordeelt de game dan ook als zodanig. In een los artikel komen we uitgebreid terug op de multiplayer; mocht deze zo'n ingrijpend ander beeld van de game geven, dan past Gamer.nl het cijfer eventueel aan.

MagSafe is een handige technologie om je iPhone op te laden en om allerlei accessoires aan je toestel te bevestigen. In dit artikel bespreken we welke MagSafe-accessoires voor je iPhone het nuttigst zijn.

Lees ook: Batterij leeg? Met deze tips houdt jouw smartphone het de hele dag vol!

Wat is MagSafe?

MagSafe is een technologie van Apple waarmee je compatibele accessoires magnetisch bevestigt aan je iPhone. De magneetring houdt de accessoires goed op zijn plek en maakt het mogelijk om accessoires snel te wisselen of simpelweg te verwijderen. 

MagSafe is aanwezig in alle iPhones sinds de iPhone 12, met uitzondering van de iPhone 16e en de iPhone SE-modellen. Op telefoons zonder MagSafe kan een magnetische sticker of een hoesje met magneet alsnog voor MagSafe-functionaliteit zorgen. Het voordeel van sneller draadloos opladen ontbreekt dan.

Beste MagSafe-accessoires voor iPhones

Sinds het bestaan van de technologie zijn er allerlei MagSafe-compatibele accessoires uitgebracht door Apple en andere fabrikanten. Bekendere andere aanbieders van producten die MagSafe ondersteunen zijn Belkin, OtterBox, Nomad, Mophie, Zens en Moment. Hieronder zie je welke MagSafe-accessoires voor iPhones wat ons betreft de moeite waard zijn.

MagSafe-oplader

Een MagSafe-oplader is een ronde schijf met een usb-c-kabel om je iPhone op te laden. Dankzij de magnetische ring in je iPhone blijft de oplader stevig op zijn plek, waardoor het opladen soepel en betrouwbaar verloopt. MagSafe is meestal sneller dan andere draadloze opladers, maar met een kabel gaat het nog altijd vlotter. MagSafe-opladers zijn ook compatibel met andere Apple-apparaten, zoals de AirPods Pro 2 en AirPods (3e generatie) met MagSafe-oplaadcase. 

MagSafe-oplaadstation

Als je je iPhone en andere Apple-producten tegelijk wilt opladen zonder rommelige kabels op je bureau of nachtkastje, is een oplaadstation een uitkomst. Er zijn 2-in-1-opladers en 3-in-1-opladers die ruimte bieden voor je iPhone, AirPods en/of Apple Watch, en zelfs 4-in-1-opladers met bijvoorbeeld een extra kabel om je iPad op te laden. MagSafe-oplaadstations zijn er ook te vinden met een standaard, zodat je je iPhone ook in de StandBy-modus kunt gebruiken, waarbij bepaalde informatie zoals de tijd of het accupercentage op het scherm wordt getoond. 

iPhone-hoesje met MagSafe-ring

Met een MagSafe-hoesje bescherm je je iPhone terwijl je gebruik kunt blijven maken van MagSafe. Door de magneetring in het hoesje lijn je het toestel goed uit met andere MagSafe-accessoires en blijven de accessoires steviger vastzitten dan bij hoesjes zonder magneetring. Heb je geen MagSafe-hoesje, dan zijn er ook losse magneetringen of -stickers verkrijgbaar die je op een hoesje kunt plakken.

©Irina Meshcheryakova | Masarik - stock.adobe.com

Lees ook: Zo vind je het ideale hoesje voor je smartphone

MagSafe-kaarthouder

Wie het liefst niet met allerlei losse spullen de deur uit wil, kan met een MagSafe-kaarthouder de belangrijkste passen meenemen door de kaarthouder magnetisch te bevestigen aan de achterkant van een iPhone. Zo heb je bijvoorbeeld je pinpas, creditcard en OV-chipkaart altijd bij de hand. De kaarthouder is ook weer eenvoudig van het toestel te halen, zodat je je iPhone draadloos kunt opladen of er een ander accessoire op kunt vastmaken.

Lees ook: Deze 20 nuttige accessoires maken meer van je smartphone

Autohouder met MagSafe

MagSafe-autohouders kun je bevestigen aan het dashboard, een luchtrooster of de voorruit van je auto. Door de ingebouwde magneet hang je je iPhone eenvoudig op aan de houder, zodat je kunt navigeren of handsfree kunt bellen. Sommige MagSafe-houders voor in je auto kunnen je iPhone ook draadloos opladen, maar bij andere autohouders is een losse kabel nodig. 

MagSafe-powerbank

Met een MagSafe-powerbank heb je altijd wat extra oplaadcapaciteit op zak. Je maakt de powerbank magnetisch vast aan de achterkant van je iPhone en kunt het toestel tijdens het opladen blijven gebruiken. MagSafe-powerbanks bieden vaak 5.000 of 10.000 mAh aan oplaadcapaciteit, waardoor je je iPhone één tot twee keer volledig kunt opladen. Sommige van deze powerbanks kunnen ook andere smartphones opladen via een kabel.  

©yalcinsonat - stock.adobe.com

Externe opslag met MagSafe

Relatief nieuw in het aanbod van MagSafe-accessoires is de externe solid state drive (ssd). De draagbare opslag is eenvoudig aan de achterkant van je iPhone te bevestigen, waardoor je altijd en overal genoeg opslag bij de hand hebt om video's op te nemen met je iPhone. De bestandsoverdracht is overigens niet draadloos: die verloopt via een usb-kabel. Er zijn MagSafe-ssd's te vinden met 1 TB, 2 TB of 4 TB aan opslagcapaciteit. Onder meer fabrikanten SanDisk en Lexar bieden portable ssd's aan met MagSafe. 

Bonustip: MagSafe-ringstandaard

Er zijn ook diverse telefoonhouders beschikbaar in de vorm van een MagSafe-ring. De ringstandaard bevestig je magnetisch aan de achterkant van je iPhone en kun je vervolgens uitklappen, zodat je je iPhone bijvoorbeeld in een prettige kijkhoek kunt plaatsen tijdens het kijken van je favoriete films of series. 

Hoewel het steeds lastiger wordt om AI-gegeneerde content te herkennen, zijn er nog altijd signalen waaraan je door kunstmatige intelligentie gemaakte teksten, afbeeldingen en video's kunt herkennen. In dit artikel lees je hoe je echt van AI kunt onderscheiden.

Lees ook: Dit zijn de populairste AI-tools voor het creëren van video's

Teksten

De makkelijkste manier om erachter te komen dat een tekst door een mens is geschreven (of op zijn minst is aangepast), is door te kijken naar de spelling. Hoewel AI-chatbots op inhoudelijk vlak vaak de mist in gaan, zul je ze zelden spel- of grammaticafouten zien maken. Online posts barsten vaak van de taalfouten*, dus een volledig correct geschreven post is al verdacht.

*tenzij er natuurlijk nog een goede eindredacteur van vlees en bloed naar heeft gekeken.

Hoewel er weinig taalfouten worden gemaakt, wil dat niet zeggen dat AI-teksten altijd mooi geschreven zijn. Zonder specifieke instructies hebben bots er namelijk een handje van om nogal wollig te zijn. Ze gebruiken vaak veel tekst om iets uit te leggen en herhalen dezelfde punten in andere bewoordingen.

Ook volgen ze uit zichzelf vaak een vast stramien. Eerst herhalen ze de vraag, dan geven ze een opsomming (bijna altijd met deelonderwerpen of bulletpoints) en tot slot komt er een conclusie (ingeleid door kortom of iets in dezelfde trant). De meeste AI-modellen zijn ook getraind om zo onpartijdig en neutraal mogelijk te zijn. Zelfs als ze gevraagd worden om een bepaald standpunt te verdedigen, is de beantwoording doorgaans voorzichtig en afstandelijk (sommige mensen vinden dat...).

Kortom (😉), als je ziet dat een online gebruiker een lange, opsommende reactie geeft zonder taalfouten, moeten de alarmbellen afgaan. Je kunt een chatbot echter instructies geven als 'hou het antwoord kort', of 'gebruik geen opsomming', waarmee je zulke signalen eenvoudig kunt verdoezelen. Bovendien is het ook zo moeilijk niet om expres een taalfoutje toe te voegen aan een AI-tekst, dus deze vorm van generatieve AI is momenteel waarschijnlijkst het moeilijks om betrouwbaar te herkennen.

Chatbots hebben de neiging om opsommingen te gebruiken.

Afbeeldingen

AI-afbeeldingen zagen er een paar jaar geleden nog heel nep uit, maar inmiddels moet je goed je best doen om ze te onderscheiden van echte afbeeldingen. Vooral AI-afbeeldingen van mensen blijven echter vooralsnog relatief eenvoudig te herkennen. De meeste AI-modellen hebben namelijk moeite met het weergeven van gezichtsuitdrukkingen, waardoor mensen vaak of emotieloos uit hun ogen kijken, of juist overdreven expressief zijn. Let ook altijd op de handen, want het gebeurt geregeld dat iemand er een zesde vinger bij krijgt. 👇

Verder zien teksten op afbeeldingen er vaak vervormd uit of ontbreken er zelfs complete letters, wat leidt tot onleesbare wartaal. Ook andere details ogen, als je inzoomt, vaak wat vervormd. Daarnaast voegt AI aan realistische beelden meestal een overdreven gloed en onnatuurlijke belichting toe, waardoor ze er wat té perfect uitzien.

Bedenk je bij het zien van een afbeelding tot slot of het logisch is wat je ziet. In het onderstaand plaatje zie je een leeuw en een lammetje gebroederlijk naast elkaar liggen. In het echte leven zou het lammetje allang lamsbout zijn. Wat doet de koning van de jungle trouwens in een herfstbos in plaats van op de savanne? En sinds wanneer lijkt een leeuw (gemiddelde gewicht rond de 150 kilo) maar een heel klein beetje groter dan een babyschaapje (dat een paar maanden na zijn geboorte misschien 25 kilo weegt)? Wie wat beter kijkt, ziet dus dat deze foto niet echt is, maar door AI gemaakt is.

©Activision

Video's

Naast dat de herkenningspunten die we bij de afbeeldingen genoemd hebben ook gelden voor video's, zorgt bewegend beeld ervoor dat AI nog vaker (en duidelijker) de mist in gaat. AI-gegenereerde animaties zijn namelijk vaak nog niet heel realistisch. Zo bewegen objecten en mensen meestal onnatuurlijk en 'zweverig', vaak in slow-motion.

AI-video's hebben er ook moeite mee om consequent te blijven. Hoe langer een video duurt, hoe meer deze uit elkaar valt. Zo zie je nog vaak dat een gezicht gaandeweg vervormt, of dat mensen en objecten op de achtergrond ineens verdwijnen. Daarom zul je in AI-video's ook zelden een shot zien die langer dan 10 seconden duurt. In deze video worden veel eigenaardigheden van AI-video's op grappige wijze uitgebeeld.

Dat AI logica niet begrijpt, uit zich tot slot ook duidelijk in video's. AI-gegenereerde eetvideo's zijn daar notoire voorbeelden van, aangezien mensen (of, zoals in dit voorbeeld, pandaberen) hun bestek vaak niet wegleggen voordat ze een slok drinken nemen. En dat er na het drinken nog net zoveel sap in het glas zit als voor het drinken verraadt ook dat een video AI is, zoals je hieronder kunt zien.