Wist je dat als je een luidspreker achter een ventilator zet, dat het geluid een stuk verder komt? Nee? Dat komt omdat het totale onzin is. Helaas is de wereld van audio doorspekt dit soort onzinnige theorieën én daarop gebaseerde producten. We gaan in dit artikel in op de meest hardnekkige audio-mythes.
Hier behandelen we theorieën/producten die volgens de geruchten (vaak verspreid door de fabrikanten zelf) moeten leiden tot een superieure audio-ervaring, maar die in werkelijkheid weinig tot niets toevoegen. We hopen dat je daarmee in de toekomst heel wat frustratie, maar vooral ook geld kunt besparen.
Gouden kabels
Laten we maar direct beginnen met de hardnekkigste onzin van allemaal: gouden kabels leiden tot veel beter geluid dan ‘gewone’ kabels, omdat ze beter geleiden. Technisch gezien is dit geen onzin, net zoals het ook geen onzin is dat je kunt sterven als je teveel appelpitjes eet, je moet er dan alleen wel 157 naar binnen werken. Het is inderdaad zo dat het signaal dat over de kabel gaat, na verloop van tijd (of eigenlijk na verloop van afstand) aan kracht verliest door interferentie op de kabel. En die interferentie is bij goud een stukje minder is dan bij kabels van een ander materiaal.
Het gaat hier echter om zulke kleine hoeveelheden, dat je het verschil onmogelijk zult kunnen horen. Natuurlijk is er een verschil tussen goede kabels en slechte kabels, maar eenieder die je vertelt dat goud de factor is die het verschil maakt, kletst uit z’n nek. Dat kabels goed afgeschermd zijn tegen interferentie van buitenaf is de belangrijkste factor, maar dat is een probleem dat tegenwoordig nagenoeg niet meer aan de orde is.
Kleine luidsprekers
We geven direct toe dat de luidsprekers van Bose fenomenaal geluid fabriceren. De fabrikant maakt zulke goede luidsprekers, dat het bedrijf de indruk heeft weten te wekken dat de omvang van een luidspreker irrelevant is als het gaat om het produceren van goed en krachtig geluid. Dat is een mooie theorie, maar hoe goed fabrikanten ook zijn, natuurwetten kunnen ook zij niet veranderen. Hoe krijgt een fabrikant als Bose dat dan voor elkaar?
Het antwoord is eigenlijk vrij eenvoudig: de fabrikant bouwt verdraaid goede luidsprekers die veel beter klinken dan grotere modellen van veel andere concurrenten. Zou de fabrikant dezelfde technologie echter gebruiken om zelf ook grotere luidsprekers te maken, dan zouden deze toch echt nog vele malen beter klinken dan hun kleinere broertjes.
Voor de goede orde: dit betekent natuurlijk niet dat je nu direct een luidspreker moet bestellen die boven je bank uittorent, want op een gegeven moment houdt het voordeel dat je behaalt met grootte wel een beetje op, binnen de beperking van de ruimte waarin je de luidsprekers zet.
Ponoplayers
Zanger Neil Young verscheen in 2012 in de Late Show with David Letterman met een muziekspeler die de luisterervaring op mobiele apparaten revolutionair zou veranderen. De muziekspeler zou zorgen voor superieure geluidskwaliteit, omdat het apparaat lossless audio ondersteunde. Hij wist er in 2014 maar liefst 6,2 miljoen dollar via Kickstarter voor binnen te halen.
Audiofielen waren razend enthousiast, en zelfs na het verschijnen van de muziekdrager waren zij ervan overtuigd dat de 400 dollar kostende speler ook daadwerkelijk zorgde voor een superieure geluidskwaliteit. Maar het duurde niet lang voordat experts deze audiofielen spreekwoordelijk onderuit haalden: tests met proefpersonen wezen uit dat men het verschil niet kon horen tussen muziek die werd afgespeeld op de Ponoplayer en muziek die werd afgespeeld op een ‘inferieure’ iPhone. Sterker nog: het geluid op de iPhone werd vaak als beter beoordeeld.
High-res-geheugenkaartjes
Dit gerucht, of beter gezegd: dit misleidende product zagen we voor het eerst in 2015 op de markt verschijnen, toen fabrikant Sony claimde sd-kaartjes te produceren die zouden moeten leiden tot betere geluidskwaliteit voor bestanden die vanaf deze kaartjes werden afgespeeld. Het was niet eens zomaar een kreet in een persbericht, er viel letterlijk ‘For Premium Sound’ te lezen op de kaartjes zelf.
Volgens Sony zouden de kaartjes, waarvoor je aanzienlijk meer betaalde dan voor ‘gewone’ sd-kaartjes, zorgen voor betere geluidskwaliteit door een ‘reductie van elektronische ruis bij het aflezen van het digitale bestand’. Hoe het bedrijf dit ooit heeft durven af te drukken op de kaartjes is ons een raadsel, want het is klinkklare onzin. Een apparaat dat bestanden afleest van een geheugenkaartje, laadt het bestand eerst in z’n eigen geheugen voordat het wordt afgespeeld.
In theorie zou de snelheid van een geheugenkaartje van invloed kunnen zijn op de snelheid waarmee een bestand in het geheugen wordt gelezen, maar dat is eigenlijk vooral relevant voor videobestanden (van vele gigabytes). In het geval van muziek zul je hier weinig van merken. Op de geluidskwaliteit heeft het in ieder geval totaal geen invloed.
Compressie is funest voor geluidskwaliteit
Geluidscompressie heeft jaren geleden gezorgd voor een revolutie in (en bijna de ondergang van) de muziekindustrie. Door audiobestanden te comprimeren, hebben ze nog maar een fractie van de bestandsgrootte. Hierdoor kunnen ze eenvoudig worden gedeeld of – tegenwoordig – gestreamd.
Er zijn echter nog altijd mensen die beweren dat compressie funest is voor de kwaliteit van het geluid. Dit is simpelweg niet waar zolang we het hebben over lossless compressie. Deze vorm van compressie zorgt er, zoals de naam al doet vermoeden, voor dat er géén gegevens verloren gaan. Sterker nog: wanneer je een gecomprimeerd geluidsbestand weer zou decomprimeren, heb je exact hetzelfde bestand als voordat het gecomprimeerd werd.
Het werkt in feite precies zoals het maken van een zip-bestand op je computer. Je gooit geen data weg, je verpakt het alleen wat slimmer zodat het weinig ruimte in beslag neemt. De bewering dat lossless compressie van enige invloed is op de kwaliteit van je geluidsbestanden, kan dan ook pertinent naar het rijk der fabelen worden verwezen.
Een populaire lossless compressie is overigens flac, hetgeen staat voor Free Lossless Audio Codec. Lees hier meer verschillende audio-codecs.
Tekst: Martin Gijzemijter