Met de introductie van een nieuwe ‘CEDA-scanner’ probeert Fitbit z’n nieuwste en compleetste smartwatch aan te prijzen. Maar kunnen we deze Fitbit Sense 2 niet beter een gezondheidshorloge noemen?

Twee jaar terug introduceerde Fibit de Sense. Een smartwatch die meer toegespitst was op gezondheidsmeting dan de andere Fitbit Versa-smartwatchserie. De Fitbit Sense kent alle hartslag-, slaap en activiteitsmetingen die je van het merk gewend bent- en introduceerde de mogelijkheid om bijvoorbeeld een hartfilmpje te maken, bloedzuurstofwaarde te meten en stressniveau te bepalen. Bovendien zorgde een thermometer voor de meting van huidtemperatuur. Een functie die vooralsnog nutteloos bleek, tenzij je wilt weten of je met het raam open of met je arm buiten de deken geslapen hebt.

Desondanks liet deze gezondheidswatch een positieve indruk achter. Deze basis is hetzelfde gebleven bij de Fitbit Sense 2. En nee, helaas biedt de huidtemperatuurmeting nog geen zinnige waardes op.

De meestgebruikte functie van iedere Fitbit: stappen tellen!

Veel veranderd

Intussen is er veel veranderd bij Fitbit. Het bedrijf werd overgenomen door Google, wat verwachtingen schept. Hoe gaan de twee merken aan elkaar gekoppeld worden? Het is teleurstellend om te horen dat er te weinig van deze verweving merkbaar is. Het blijft bij de belofte dat er een Google Maps- en Google Wallet-app aan zit te komen. Voor de hand zou liggen dat Fitbit zou kiezen voor Google Wear, het smartwatch-besturingssysteem van Google. Zo heb je de geavanceerde activiteits- en gezondheidsmeting van Fitbit, maar dan op een platform voor een smartwatch met apps en andere toepassingen. Andersom gebeurt dit immers wel: de zojuist geïntroduceerde Google Pixel Watch draait op Wear OS, maar biedt ook Fitbit-integratie voor de lichaams- en activiteitsmetingen.

Integendeel zelfs. Fitbit claimt het besturingssysteem voor smartwatches van de grond af opnieuw op heeft gebouwd. In praktijk merk je daardoor dat de Fitbit Sense 2 soepel werkt, maar hier en daar nog een bug vertoont. De keuze blijkt echter lastig te begrijpen en navraag levert meer vragen dan antwoorden op. Waarom investeren in een nieuw Fitbit-besturingssysteem terwijl er al een beter, uitgebreider platform op de plank ligt?

Qua slimme functies, zoals weersvoorspelling, is de Fitbit Sense 2 nog beperkt. Google is de grote afwezige.

Nieuw OS

Bovendien komt het nieuwe besturingssysteem met concessies. Bijvoorbeeld de muziekbediening en Google Assistent-functie zijn gesneuveld. De beperkte integratie met andere apps en diensten is nu volledig verdwenen. Al je data zit bij Fitbit. Als je graag je data koppelt met een andere dienst als Strava, Komoot, Runkeeper of andere gezondheids- en sport-app, dan is Fitbit ongeschikt. Dat is vervelend, maar het wordt erger. Fitbit zet steeds meer in op Fitbit Premium, dat een heilloze koers vaart door je gegevens en -analyse achter een betaald abonnement te plaatsen. Jouw data mag je dus alleen gebruiken als Fitbit maandelijks betaalt en is alleen te gebruiken in de Fitbit-app.

De Fitbit-app is een van de toegankelijkste smartwatch-apps die je kunt krijgen.

Wat is er nieuw aan de Fitbit Sense 2?

De Fitbit Sense 2 lijkt erg op zijn voorganger. Het ontwerp met het vierkante scherm doet wat denken aan de Apple Watch en ook het bandje zien we terug op vele andere Fitbit-producten. Dit bandje kun je overigens gewoon vervangen. Wel zo prettig, omdat deze huidirritatie kan opleveren.

Het amoledschermpje heeft een indrukwekkende beeldkwaliteit, niet alleen ogen kleuren goed. Ook de helderheid is hoog, zodat je in zonlicht het schermpje afleest. Er is een always-on functie waardoor je altijd de klok op het display ziet. Deze is echter funest voor de accuduur, waardoor je dagelijks moet opladen. Zonder de always-on functionaliteit gaat de accu zo’n vier dagen mee, alhoewel dat erg afhankelijk is van je gebruik. Een hardlooprondje met GPS eist bijvoorbeeld ook veel van de accu.

Fijn is dat de Fitbit Sense 2 nu in staat is om automatisch activiteiten te herkennen wanneer je deze bent gestart. Bijvoorbeeld tijdens een wandeling of fietstocht krijg je een melding met de vraag of je een activiteit uitvoert. Op de achtergrond is de Fitbit al begonnen met de uitgebreide meting. Wil je je route echter vastleggen via de GPS, dan moet je nog wel even de activiteit handmatig starten vanaf je polsschermpje.

Automatisch activiteiten herkennen: een prettige nieuwe functie.

De grootste vernieuwing heet de cEDA-scanner, een soort stressmonitor. Merkt deze scanner waarde-wisselingen op, dan krijg je een melding op je horloge met de vraag hoe je je voelt. Op basis daarvan krijg je tips. Bijvoorbeeld om een stukje te gaan lopen of wat ademhalingsoefeningen te doen als je te gespannen bent.

De prettigste vernieuwing is echter de fysieke knop aan de zijkant van het horloge. Hierdoor laat de Fitbit Sense 2 zich makkelijker bedienen dan zijn voorganger.

De cEDA-scanner aan de achterzijde van de Fitbit Sense 2.

Fitbit Sense 2 in praktijk

In praktijk is de Fitbit Sense 2 erg toegankelijk, de app en de horlogemenu’s maken het apparaat geschikt voor iedereen die een vinger aan de pols wilt houden. De metingen zijn ook waardevol, of het nu slaap-, activiteits- en harstlagmetingen gaat. Ook kan de Sense 2 onregelmatige hartslagpatronen herkennen, iets waar ik overigens in praktijk niks van heb ervaren.

Andere reviewers merken op dat de GPS niet erg nauwkeurig is, hier merkte ik zelf echter helemaal niks van. Integendeel. Mijn hardlooproute werd erg nauwkeurig vastgelegd.

Alternatieven voor de Fitbit Sense 2

De Fitbit Sense 2 voelt als een soort tussenfase voor de samensmelting van Fitbit en Google: verwachtingen zijn hoog en verbeteringen gering. De metingen en apps van Fitbit zijn de moeite waard, maar deze ervaring wordt getemperd door de abonnementsdienst. Bovendien is het horloge (naast deze geavanceerde metingen) tamelijk beperkt in functionaliteit. Deze ervaring maken andere smartwatches interessanter.

De Apple Watch bijvoorbeeld is functioneel een stuk veelzijdiger. Hoewel de metingen iets minder nauwkeurig zijn en er ook een abonnementsdienst is, worden alle data toegankelijk weergegeven en biedt het abonnement extra instructievideo’s en coaching. Geen data en analyses worden achter een betaalmuur weggestopt.

Garmin heeft op zijn beurt nauwkeurigere metingen, hoewel de horloges van dit merk meer op sportprestaties gericht zijn. Ook is de app iets minder toegankelijk. Wel zijn alle gegevens zonder abonnement nauwkeurig door te spitten en te analyseren.

Tenslotte is het interessantste alternatief van Google zelf. De Pixel Watch, die nog niet officieel verkrijgbaar is in Nederland is een Android Wear-smartwatch met Fitbit-metingen ingebouwd. Het beste van beide werelden en eigenlijk het horloge dat de Fitbit Sense 2 had moeten zijn.

Conclusie: Fitbit Sense 2 kopen?

De Fitbit Sense 2 verschilt maar weinig ten opzichte van zijn voorganger, terwijl de overname door Google juist verwachtingen opvoert. Hierdoor voelt het een plichtmatige update van de Fitbit Sense 1, die eigenlijk een nagenoeg gelijkwaardige ervaring biedt. De metingen en app zijn nauwkeurig en toegankelijk, maar de ervaring wordt getemperd door Fitbit Premium. Het gebrek aan slimme functies zorgt ervoor dat andere alternatieven gewoonweg interessanter zijn.

Koop de Fitbit Sense 2 bij Bol.com

LG blijft verbetert de oled-techniek nog veel verder en dat werpt dit jaar eindelijk zijn vruchten af. De LG OLED EVO 65G56LS is uitgerust met een nieuw type oled-paneel dat aanzienlijk meer piekhelderheid en kleurbereik levert. Daarnaast heeft LG webOS 25 uitgerust met een aantal AI-functies die het gebruiksgemak moeten verbeteren.

De nieuwe G-serie van LG is verkrijgbaar in twee versies. Een met een centrale voet in doos zoals ons testmodel, te herkennen aan de letters ‘LS’ achteraan en een model met een meegeleverde wandbeugel, die modellen hebben de letters ‘LW’ achteraan. De G-reeks mikt nog steeds in eerste instantie op wandmontage. Het toestel zelf is 24mm diep, dat lijkt misschien veel, maar die dikte heeft het wel over het hele oppervlak. Er is geen behuizing voor elektronica die verder uitsteekt. De rand is afgewerkt met een zilverkleurige strip, en dat geeft deze tv van opzij bekeken echt een premium look. De wandbeugel is verstelbaar, je kunt het toestel beperkt links en rechts draaien. De voet kun je monteren in twee posities, hoog en laag, in de hoge positie is er ruim plaats voor een soundbar. Het moet gezegd ook op een tv-meubel ziet hij er prima uit, wandmontage is zeker geen verplichting. 

Aansluitingen

De selectie aansluitingen die LG gebruikt is al enige tijd onveranderd gebleven, maar is dan ook erg goed. Met vier hdmi-poorten die allemaal de maximale hdmi 2.1-bandbreedte (48Gbps) leveren, zitten gamers in ieder geval gebeiteld. Verdere gamingfuncties zijn ALLM, 4K120 en VRR (AMD FreeSync en NVIDIA G-Sync). PC-gamers kunnen zelfs tot 4K165 gaan, dat is een duidelijke upgrade ten opzichte van vorig jaar. Input-lag is altijd een sterk punt geweest bij LG, dat is dit jaar niet anders, in 4K60 meten we 10,5ms, in 2K120 zelfs maar 5,5ms. Op poort 2 kan je ARC/eARC gebruiken, gamers die een soundbar willen aansluiten, houden nog steeds drie volwaardige HDMI-poorten over. 

Wil je de opstelling zo netjes mogelijk houden, altijd mooi bij een premium tv, dan kun je de bijgeleverde IR-blaster gebruiken om brontoestellen te besturen met de LG-afstandsbediening, ook als die apparaten bijvoorbeeld in een kast staan. De G5 ondersteunt het WiSA-protocol (Wireless Speaker and Audio Association), maar is beperkt tot 2.1-configuraties. Daarmee is jammer genoeg geen draadloze surroundopstelling mogelijk. Alle kabels kun je via twee clips en twee verzonken kanalen wegleiden naar de voet. 

Nieuw oled-paneel, nieuw record

Nieuwe ontwikkeling op vlak van oled-technologie zijn niet uitzonderlijk. Twee jaar geleden introduceerde LG bijvoorbeeld oled-panelen met een laag microlenzen die voor een mooie verbetering in helderheid zorgden. Die microlenzen zijn op de G5 echter niet meer aanwezig. In ruil gebruikt dit model een gloednieuw paneel dat een andere opbouw van de oled-materialen gebruikt. Onder de naam OLED evo Met Brightness Booster Ultimate belooft de G5 hogere piekhelderheid en een breder kleurbereik. En dat blijken geen loze beloftes. Op het 10%-venster haalt de G5 2409 nits, en op een volledig wit beeld zelfs 356 nits. 

Dat alles gemeten in de uitstekend gekalibreerde HDR Filmmaker mode. Ter verduidelijking, dat is een 50 procent verbetering tegenover de G4 van vorig jaar, en voldoende om de kop van het oled-peloton aan te voeren. Vooral de verbetering op het volledig wit veld is impressionant. Daardoor moet de G5 nu de helderheid veel minder laten dalen als het beeld veel wit bevat, iets wat op vorige generaties nog merkbaar was. Ook het kleurbereik is weer groter geworden, en met 99,9% P3 is de G5 perfect uitgerust voor prachtige HDR-beelden. Het paneel had een uitstekende uniformiteit en weert zeer goed reflecties. De kijkhoek is prima.

De Filmmaker Mode is er voor wie minimale beeldverwerking wil, en de mooiste beelden getrouw aan de intentie. In SDR laat dat prachtige resultaten zien, maar de echte pracht van de G5 komt tevoorschijn bij HDR-beelden. Ook hier is de kalibratie nagenoeg perfect met enorm veel witdetail, intense kleuren, en dankzij de hoge piekhelderheid tintelende lichtaccenten. Kleuren worden goed bewaard als ze zeer helder zijn, dat dankt de tv aan het nieuwe paneel. Enkel in de donkerste beelden laat de G5 wat steken vallen. Er is veel schaduwdetail, maar in sommige beelden merken we veel ruis die het beeld ruw maakt en detail verbergt. In een ander geval was er wat blokvorming en bandvorming zichtbaar. We hopen dat LG nog wat aan de software kan sleutelen. 

Prima beeldverwerking

De Alpha11 beeldprocessor is aan zijn tweede generatie toe, maar nieuwe features lijken er niet te zijn. De upscaling en ruisonderdrukking zijn erg goed. In deinterlacing van 1080i-beeld merkten we op een testpatroon opnieuw een foutje waardoor kamvorming zichtbaar was, al bleek dat bij de meeste content niet tot problemen te leiden. Kleurstroken in zachte gradiënten elimineer je met de Vloeiende Gradatie-instelling, maar activeer die enkel als je het echt nodig acht, en dan alleen in de laagste stand. In een van onze testclips veegde die instelling ook wolken uit de lucht. Ook de dynamische tonemapping waar we gebruikelijk erg tevreden over zijn, laat je op dit model beter uit inactief.

Die maakte het beeld te helder, waardoor het aan contrast en impact verliest. Bovendien levert de G5 ook zonder dynamische tonemapping knap beeld. Goede punten waren er voor de bewegingsscherpte. Het oled-paneel laat nauwelijks of geen dubbele rand optekenen rond bewegende voorwerpen. Wie in 24Hz-filmmateriaal te veel last heeft van judder bij snelle camerabewegingen, activeert best TruMotion, bijvoorbeeld in ‘Cinematografische Beweging’ als je minimale invloed wenst. Maar ook hogere instellingen leverden goede resultaten, en de G5 toonde erg weinig beeldfouten zelfs met TruMotion in de Vloeiend-stand. 

Geen DTS-ondersteuning meer

Het is jammer, maar de G5 ondersteunt alleen nog maar Dolby Atmos, geen DTS meer. Vooral voor mensen met een uitgebreide bibliotheek Blu-ray schijven is dat een tegenvaller. Streaming gebruikt overwegend Dolby Atmos, dus daar weegt dat gebrek minder. De 60 Watt 4.2 kanaalsoplossing leek ons onveranderd. De klank is goed gebalanceerd, met een warm karakter en duidelijke baslijn. Zelfs surround is goed hoorbaar. Voor veel mensen zal dit volstaan, maar voor echte bioscoop audio zal een soundbar toch vereist zijn. Nieuw dit jaar is de Personal Sound Wizard. Die laat je een aantal keer in groepen van vier fragmenten horen met verschillende geluidsinstellingen, jij duidt aan wat je het best vindt klinken. Na de test bepaalt de processor op basis van je keuzes je geprefereerde klankinstellingen. Iets gelijkaardig bestond vorig jaar al voor beeld, maar we vinden dat je daar beter voor Filmmaker Mode of Cinema beeldmode kiest. Bij audio mogen persoonlijke voorkeuren wat meer doorwegen. 

WebOS 25, AI als persoonlijk hulpje

Kunstmatige intelligentie moet de nieuwe troef zijn van webOS 25, maar al deze nieuwe functies bleken niet te werken in het Nederlands. Voice ID, waarbij de tv je herkent op basis van je stem is nog niet beschikbaar in Nederlands. Maar ook andere functies, zoals de AI Chatbot die je moet helpen bij eenvoudige vragen zoals het aanpassen van beeldkwaliteit of aanbevelingen geven voor content, leek zelden te weten wat hij met onze vragen moest doen. LG kondigde ook generatieve kunst aan die je kan gebruiken in de screensaver, maar ook dit was nog niet beschikbaar. Nu missen we die AI-functies wel niet, de G5 is zo ook gebruiksvriendelijk, maar we hopen toch dat dit via software updates verbeterd wordt. 

In dit overzichtsartikel vind je alle informatie over webOS. WebOS 25 is van uitzicht niet echt veranderd op wat details na. Zo kan je live tv en HDMI-ingangen nu als tegels toevoegen in de rij met apps op het Home-scherm. Apps en Quick Cards die je niet gebruikt, kan je verbergen. Het app-aanbod is erg ruim en de G5 ondersteunt Airplay2 en Google Cast. LG toont helaas reclame op het Home-scherm en in de screensaver, lees in dit artikel hoe je reclame verwijdert.

De ‘Magic Remote’ heeft een nieuw ontwerp gekregen. Een rechthoekige vorm met afgeronde hoeken, en vooral minder toetsen. Weg zijn de cijfer- en kleurtoetsen, de volume- en kanaaltoetsen zijn nu kanteltoetsen. De mute-toets is verdwenen, muten doe je door de volume knop lang naar beneden te duwen. De ingangen-toets is vervangen door een Home Hub-toets, maar wanneer je die lang indrukt, toont de tv de ingangen. De aanwijsfunctie is gebleven, je kan de cursor op het scherm besturen door de afstandsbediening te bewegen. De afstandsbediening oogt moderner, en het gebruiksgemak is prima, maar we zouden hem niet beter noemen dan de oude versie. 

Conclusie

LG toont met de G5 dat er nog flink wat vooruitgang geboekt kan worden in oled-technologie. Perfect is deze tv echter nog niet, vooral in heel donkere beelden moet LG de software nog aanpassen om ruis en zichtbare gradaties te vermijden.  De OLED65G56LS haalt uit het nieuwe oled-paneel echter wel een indrukwekkende piekhelderheid, en erg ruim kleurvolume. We durven bijna zover gaan om te zeggen dat hij de klassieke zwakke punten van oled elimineert. Samen met de uitstekende kalibratie geniet je zo in Filmmaker Mode van bijna referentie beeldkwaliteit.

De ingebouwde luidsprekers leveren een aangename klank, wel jammer dat LG DTS-ondersteuning geschrapt heeft. De nieuwe AI-features in webOS 25 moeten duidelijk nog verder rijpen, voorlopig leveren ze geen meerwaarde, maar webOS blijft wel erg gebruiksvriendelijk. De nieuwe afstandsbediening sluit aan bij de moderne trend met minder toetsen. Gamers tot slot vinden op de G5 alles wat ze maar kunnen wensen. Dit is een topmodel, met een bijhorend prijskaartje, maar hij is het zeker waard.

Het is misschien niet het eerste waar je aan denkt, maar ook Android heeft – net als Windows – een klembord. Daarmee kun je gemakkelijk tekst kopiëren van de ene app naar de andere. Maar hoe open je dat klembord eigenlijk? En waar vind je wat erop staat? Je leest het in dit artikel!

Tekst of afbeeldingen kopiëren en plakken: het is een van de basisfuncties van elk besturingssysteem. Ook Android ondersteunt dit natuurlijk. Je kunt iets kopiëren in de ene app en het vervolgens plakken in een andere. Maar het Android-klembord kan meer dan alleen dat. Alles wat je kopieert, wordt daar namelijk tijdelijk opgeslagen. Handig als je per ongeluk iets hebt weggehaald, iets wilt terugvinden of gewoon even wilt kijken wat je allemaal hebt gekopieerd.

Let wel: hoe je precies bij het klembord komt, hangt af van je toestel en de Android-versie die je gebruikt. Zo hebben merken als Samsung en LG hun eigen klembordfunctie ingebouwd. Andere toestellen vereisen meestal een specifieke toetsenbord-app om het klembord te kunnen openen. In dit artikel leggen we je uit hoe je dat doet met zo’n toetsenbord-app.

Klembord binnen toetsenbord-apps

Om toegang te krijgen tot het klembord, heb je een toetsenbord-app nodig die die functie ondersteunt. Populaire keuzes zijn Gboard van Google en SwiftKey van Microsoft. Beide bieden vergelijkbare klembordfuncties, dus je kunt zelf kiezen welke je het prettigst vindt. Download en installeer de app, en stel deze daarna in als je standaard toetsenbord.

©PXimport

Met een ander toetsenbord in Android heb je meer mogelijkheden.

Dat instellen doe je via het instellingenmenu van je Android-telefoon. Gebruik het zoekveld bovenin het scherm en typ 'toetsenbord'. Je krijgt dan een lijst met resultaten. Kies de optie waarmee je het standaard toetsenbord kunt wijzigen en tik daarop.

Kies vervolgens de toetsenbord-app die je net hebt geïnstalleerd, zoals Gboard of SwiftKey. Let op: de vormgeving van de instellingen kan per toestel verschillen. Gebruik je liever een andere toetsenbord-app met klembordfunctie? Geen probleem – zolang je maar de juiste app selecteert bij het instellen.

Tekst kopiëren en plakken

Het klembord werkt meestal alleen met tekst. Wil je iets kopiëren naar een andere app? Selecteer dan een stuk tekst en kopieer het. Open bijvoorbeeld WhatsApp, ga naar een chat en houd het tekstveld even ingedrukt om de tekst direct te plakken. Soms zie je ook een klembordsymbooltje verschijnen, net boven het toetsenbord en onder het tekstveld. Tik daarop om het volledige klembord te openen.

Zie je dat symbooltje niet meteen? Dan krijg je waarschijnlijk eerst de suggestie om alleen de laatst gekopieerde tekst te plakken. Tik in dat geval op het witte rondje met het pijltje naar rechts – zo krijg je alle opties te zien.

Onder het kopje Recent zie je een lijstje met wat je als laatste hebt gekopieerd. Tik op een item om het direct in het tekstveld te plakken. Let wel: deze lijst wordt na een tijdje automatisch geleegd. Gebruik je vaak dezelfde tekst? Dan kun je die vastpinnen, zodat hij bewaard blijft. Zowel Gboard als SwiftKey ondersteunen deze functie: houd het item ingedrukt en kies voor Vastpinnen.

Klembord sinds Android 13

Sinds Android 13 is het klembord flink verbeterd. De basis is nog steeds hetzelfde: je kopieert tekst of een afbeelding in de ene app en plakt die in een andere. Maar de manier waarop je het klembord gebruikt, is een stuk handiger en overzichtelijker geworden. Dat maakt het werken met meerdere fragmenten tegelijk een stuk efficiënter.

Een van de grootste vernieuwingen is dat je nu meerdere items kunt bewaren – zowel tekst als afbeeldingen. Alles wat je kopieert, verschijnt in een nieuw klembordpaneel. Je opent dat paneel via het meldingscentrum of door een tekstveld lang ingedrukt te houden. Daar kun je door je gekopieerde items bladeren, kiezen wat je wilt plakken, en dingen die je niet meer nodig hebt, direct verwijderen. Je kunt zelfs een tekstfragment nog aanpassen voordat je het plakt.

Het klembordpaneel dat in Android 13 zijn intrede heeft gemaakt.

Met de komst van Android 13 werden er ook meteen een aantal nieuwe privacyfuncties voor het klembord geïntroduceerd. In eerdere versies konden apps op de achtergrond soms ongemerkt meelezen wat je had gekopieerd – met alle risico’s van dien. Nu heb je als gebruiker veel meer controle. Zo is er een nieuwe toestemmingsvraag voor klembordtoegang én krijg je een melding als een app probeert mee te kijken. Een stuk veiliger dus.