Verreweg de meeste kopers van een computer kiezen voor een notebook. Bureau-pc's zijn al jaren een nichemarkt. Toch brengen steeds meer fabrikanten weer een computer zonder scherm op de markt, namelijk een mini-pc. De reden: die zijn tegenwoordig heel erg klein en dat biedt nieuwe mogelijkheden.

Sinds notebookprocessors snel genoeg zijn voor de meeste gangbare taken, kiezen de meeste mensen liever voor een compacte laptop dan voor een ouderwetse 'toren'-pc. Een laptop neemt weinig ruimte in, is eenvoudig uit het zicht te zetten en je kunt er ook gewoon op de bank mee werken: gemak dient de mens. Die voordelen heeft de mini-pc ook bijna allemaal. Lees ook: De 10 beste laptops die je in 2015 kunt kopen

We zien de laatste tijd weer een toenemend aantal 'desktop'-pc's op de markt verschijnen, althans: computers zonder ingebouwd beeldscherm en zonder accu. Deze maken gebruik van notebooktechniek en kunnen daardoor zeer klein worden uitgevoerd. Met afmetingen van zo'n 12 x 12 cm, nemen ze niet meer ruimte in dan een stapeltje cd's. Het betekent wel dat de uitbreidingsmogelijkheden (een traditioneel voordeel van desktops) zeer beperkt zijn. Een ander kenmerk is dat ze relatief prijzig zijn voor wat je ermee kunt doen. Desalniettemin zijn er heel wat toepassingen te bedenken voor deze kleine kastjes. Reden genoeg om er eens een flink aantal op de testbank te plaatsen en onze bevindingen te delen.

Pc erbij

Laten we, voordat we ingaan op de ins en outs van deze producten, eerst stilstaan bij die toepassingen voor deze kastjes. Uiteraard geldt, net als voor alle computers, dat de mogelijkheden grotendeels bepaald worden door de rekenkracht. Desalniettemin zijn alle mini-pc's geschikt voor basistaken zoals internettoepassingen, eenvoudige officetaken, fotobewerking, het bekijken van video etc. Dat maakt ze bijvoorbeeld interessant voor wie een computer zoekt die weinig ruimte in beslag neemt, maar wel van een fatsoenlijk beeldscherm gebruik wil maken. Laptopschermen staan niet bekend om hun kwaliteit en zijn sowieso beperkt qua formaat. All-in-one-pc's zijn ook compact, maar doorgaans behoorlijk prijzig. Bovendien hebben ze hetzelfde nadeel als laptops: als één onderdeel stukgaat, moet het hele apparaat voor reparatie opgestuurd worden. Een mini-pc en een los beeldscherm laten zich goed combineren, maar zijn niet onlosmakelijk met elkaar verbonden.

Ook als 'pc erbij' zijn de mini-pc's een interessante keuze, bijvoorbeeld voor de kinderen, maar ook voor bij de tv. Wie een wat oudere televisie heeft, mist wellicht 'smart-tv'-functies. Een pc voegt veel daarvan toe, waaronder internettoegang, afspelen van mediabestanden, YouTube en andere streamingdiensten. Met een draadloos toetsenbordje met touchpad is bedienen vanaf de bank prima mogelijk. Sowieso zijn mini-pc's prima mediaspelers die elke denkbare codec kunnen afspelen en via de HDMI-aansluiting ook audiosporen in de hoogste kwaliteit kunnen doorgeven. Verder zijn er de nodige hobbytoepassingen te verzinnen waarbij een mini-pc een rol kan spelen, van gebruik bij modelspoorbanen tot domotica en auto-pc's. Voor meer zakelijke doeleinden kan een mini-pc bijvoorbeeld een nuttige rol vervullen in informatiekiosks en bij de aansturing van grote displays.

Laptopbasis

De geteste mini-pc's zijn voor het merendeel gebaseerd op een door Intel bedacht formaat. Dat ging aanvankelijk als NUC door het leven, wat staat voor Next Unit of Computing, maar tegenwoordig wordt het meestal USFF genoemd. Dat staat voor Ultra Small Form Factor. Kenmerkend zijn twee dingen: de moederbordjes meten slechts 10 x 10 cm en de processor zit erop vastgesoldeerd. Later upgraden is dus niet mogelijk. Die processor is in de meeste gevallen - en bij alle testmodellen - afkomstig van Intel en gebaseerd op ultrabooktechnologie. De mobiele U- en Y-processors kenmerken zich door een zeer laag stroomverbruik, maar niet door de hoogste prestaties. Een Core i7 in U-uitvoering presteert in de praktijk als een Core i3 voor de desktop, maar kost een stuk meer. Dat is wel iets om in het achterhoofd te houden. Veel fabrikanten maken gebruik van Intels formaat, maar andere hebben zich er alleen door laten inspireren. In deze test zien we zowel wat kleinere, als iets grotere - maar nog altijd zeer compacte - modellen. Alle hebben naast de vaste processor met elkaar gemeen dat er hooguit ruimte is voor twee geheugenmodules in het SO-DIMM-formaat en er geen mogelijkheid is om uitbreidingskaarten te plaatsen. De enige uitzondering zijn kaartjes in het mini-PCI-Express formaat en het M.2-formaat voor draadloze adapters, mSATA- en PCI-Express-SSD's.

©PXimport

In een mini-pc is doorgaans slechts ruimte voor twee geheugenmodules en een SSD

Uitbreiden en aansluiten

Daarnaast bieden sommige exemplaren ruimte aan een 2,5inch-opslagmedium in de vorm van een harde schijf of SSD. De overige verschillen betreffen het uiterlijk en de beschikbare externe aansluitingen. Daar zit wel nog enige variatie in, al is dat op het thema '4x usb, HDMI en 1 of 2 audio-aansluitingen'. Geheugenkaartlezers komen sporadisch voor. Dat zou best vaker mogen, want zeker bij de televisie is een functie als weergaveapparaat van vakantiefoto's niet ondenkbaar. Helemaal zeldzaam zijn infrarood-ontvangers, en ook daar valt voor een positie in de huiskamer zeker wat voor te zeggen.

Keuzes

Enerzijds lijken de mini-pc's dus flink op elkaar, anderzijds is er wel degelijk wat te kiezen. Waarop je moet letten, hangt erg af van het gebruiksdoel. Indien het een volwaardige pc moet zijn, is voldoende rekenkracht, geheugen en opslagruimte wenselijk. Een Core i3 is dan wel het minimum, maar een Core i5 met Turbo is aan te raden. Zoals gezegd zijn de gebruikte laptopprocessors duidelijk minder krachtig dan bureaumodellen. Voor videobewerking is een Core i7 aan te raden, maar eerlijk gezegd loop je dan wel tegen de grenzen aan van wat nog prettig werken is met processors in deze klasse. Een 'echte' Core i7 met vier rekenkernen en Hyper-Threading is veel krachtiger.

Gaat het puur om een pc'tje erbij, dan zijn zelfs de modellen met een processor uit de Atom-serie (Celeron N- en Z-processors) vlot genoeg. De videokaart is in alle gevallen in de processor ingebouwd. De mogelijkheden zijn eigenlijk voor alle modellen gelijk, of je nu kiest voor een Core i7 of een Celeron N3000. Dat betekent dat weergave van videomateriaal eigenlijk altijd dik in orde is, maar dat geen van de geteste modellen echt geschikt is voor games. 4 GB werkgeheugen is voor basistaken afdoende, maar 8 GB is aan te raden. Hoewel Intel stelt dat dat ook de limiet is, blijkt in de praktijk ook 16 GB haalbaar. Daar zijn wel relatief dure 8GB-modules voor nodig. Een SSD is zonder meer de beste keuze als primaire opslag, of je nu een mini-pc, gewone pc of laptop koopt. Gelukkig zien we dat er ook heel wat keren een SSD wordt meegeleverd, zij het hooguit met een omvang van 120 GB. Het handigste zijn kastjes met een mSATA- of M.2-SSD en ruimte voor een 2,5inch-schijf, voor de ideale combinatie tussen snelheid én opslagruimte.

Barebone of kant-en-klaar

De belangrijkste keuze is misschien nog wel: ga je voor een kant-en-klaar-systeem of voor een zogenaamde barebone? Deze laatste categorie vereist nog de aanschaf en installatie van geheugen, opslag en een besturingssysteem. Beide opties hebben voor- en nadelen. Bij een compleet systeem rust garantie op het geheel: is er wat mis, dan mag de fabrikant (via de verkoper) het oplossen. Bij een barebone moet je meer zelf doen om vast te stellen wat de oorzaak is. Ook is een compleet systeem doorgaans iets goedkoper: een groot merk kan onderdelen tegen een gunstiger prijs inkopen. Zeker Windows is voor een fabrikant duidelijk goedkoper dan wanneer je het besturingssysteem los moet aanschaffen. Aan de andere kant kun je bij een barebone zelf kiezen voor optimale onderdelen. Sommige fabrikanten, zoals MSI en Zotac, leveren hun mini-pc's zowel in barebone als systeemuitvoeringen.

De test

Weet je inmiddels waar je op moet letten als je een mini-pc koopt? Lees dan nu onze test en vind het apparaat dat het beste bij jouw past.

Een maatje groter ...

Naast de modellen die min of meer Intels USFF-formaat aanhouden, hebben we ook twee exemplaren meegenomen van de fabrikant die aan de wieg stond van compacte pc's: Shuttle. Shuttle leverde ook een echte mini aan, maar de grotere XH97V en SH97R6 zijn zeker interessante opties. Deze barebones kun je namelijk uitrusten met een volwaardige Intel-desktopprocessor naar keuze, waarmee de prestaties potentieel een stuk hoger liggen dan van de rest van het testveld. Bovendien kun je gebruikmaken van wat goedkopere standaard-geheugenmodules en is er meer ruimte voor opslagapparaten. In de SH97R6 past zelfs een volwaardige, krachtige grafische kaart. Deze kastjes hebben ook beduidend meer aansluitmogelijkheden dan de hele kleintjes. Zeker de 3 liter grote XH97V is toch nog zeer compact te noemen, waarmee het een goed compromis is tussen afmetingen en prestaties.

©PXimport

In Shuttles SH97R6 past een krachtige desktopprocessor en een volwaardige grafische kaart.

... en een maatje kleiner

Drie van de geteste mini-pc's zijn écht ieniemienie: dit zijn namelijk zogeheten 'stick-pc's', waarbij feitelijk een hele computer is verwerkt in een uit de kluiten gewassen stick met een HDMI-aansluiting. Deze prik je rechtstreeks in een monitor of televisie. Voor bedienen is een bluetooth-toetsenbord de beste oplossing, al kun je middels een hub (er is maar één usb-aansluiting) ook bedrade randapparatuur aansluiten. Alle drie de modellen in deze test zijn gebaseerd op hetzelfde platform van Intel. Qua concept zijn dit heel leuke apparaatjes, maar de uitvoering en prestaties laten nog het een en ander te wensen over. Zo zijn ze érg beperkt qua geheugen en opslagruimte en de draadloze implementatie is ronduit matig.

©PXimport

De allerkleinste pc's zoals deze Intel Compute Stick zijn ongeveer net zo groot als een usb-stick.

Lange documenten in Word voorzie je natuurlijk van paginanummers. Maar wat als je project begint met een voorblad en een inhoudsopgave? Dan wil je de paginanummering misschien pas later laten starten, bijvoorbeeld bij het eerste hoofdstuk. Gelukkig kun je zelf bepalen vanaf welke pagina de nummering begint en hoe die wordt weergegeven.

Stap 1: Sectie-einde

Stel dat je de paginanummering pas op pagina vier wilt laten beginnen. Plaats dan de cursor aan het einde van de tekst op de derde pagina. Ga naar het tabblad Indeling, klik op Eindemarkeringen en kies onder Sectie-einden de optie Volgende pagina. Zo voeg je een sectie-einde toe tussen pagina drie en vier.

Stap 2: Ontkoppel de sectie

Klik in de kop- of voettekst van pagina vier. Je ziet nu het label Koptekst (Sectie 2) of Voettekst (Sectie 2) verschijnen. Zodra je dit doet, opent automatisch het tabblad Koptekst en voettekst. Klik op Aan vorige koppelen in de groep Navigatie om de kop- en voettekst van deze sectie los te koppelen van de vorige. Zo voorkom je dat de paginanummers ook op de eerste drie pagina’s verschijnen.

Stap 3: Nummering plaatsen

Plaats de cursor opnieuw in de kop- of voettekst van pagina vier waar je de nummering wilt starten. Ga naar Paginanummer, kies waar je het nummer wilt tonen (bovenaan of onderaan) en kies een stijl. Je ziet nu waarschijnlijk dat pagina vier het cijfer 4 krijgt. Dat wil je aanpassen. Klik opnieuw op Paginanummer en kies Opmaak paginanummers. Selecteer hier Beginnen bij en vul het gewenste startnummer in – in dit voorbeeld: 1. Klik op OK. Nu begint de nummering pas op pagina vier, met het cijfer 1.

De eerste drie pagina’s hebben nu geen nummering. Als je die drie pagina’s door middel van Romeinse cijfers wilt nummeren, dan ga je terug naar de allereerste pagina en weer klik je op Paginanummer. Je beslist of de nummering boven- of onderaan de pagina moet komen. In het pop-up venster Opmaakpaginanummers selecteer je bovenaan de Romeinse stijl en in het vak Beginnen bij selecteer je 1.

Vroeg of laat moet je bepaalde informatie digitaal delen. Denk aan contracten, medische gegevens of vertrouwelijke rapporten. Dat is vaak ook precies het moment waarop het mis kan gaan. Eén foutieve klik en je bestand belandt in verkeerde handen. Gelukkig zijn er slimme en relatief eenvoudige manieren om het risico te beperken, zonder paranoïde toestanden.

Lees ook: 20 tips om je online privacy te waarborgen

Om te voorkomen dat vertrouwelijke informatie terechtkomt bij onbevoegden, gebruik je bij voorkeur een combinatie van beveiligingsmaatregelen. Versleutel je bestanden vóór verzending, gebruik wachtwoorden of toegangsrechten en kies voor veilige overdrachtsdiensten in plaats van standaardmail. Beperk daarnaast de toegang tot enkel de juiste personen of groepen. Zo houd je je data echt privé, ook na verzending. 

Metadata verwijderen

Welke versie van Windows je ook gebruikt: als je gevoelige bestanden deelt, is het verstandig om eerst de metadata te wissen. Wanneer je een bestand aanmaakt, slaat het systeem automatisch extra gegevens op, zoals de naam van de auteur, de datum van de laatste wijziging, de computernaam en meer. Deze metadata kunnen onbedoeld gevoelige informatie prijsgeven.

Gelukkig kun je deze metadata in Windows Verkenner eenvoudig verwijderen. Navigeer naar het bestand dat je wilt delen. Klik er met de rechtermuisknop op en kies Eigenschappen. Of gebruik de toetscombinatie Alt+Enter. Ga naar het tabblad Details. Klik onderaan op Eigenschappen en persoonlijke gegevens verwijderen. Hier kun je ook de optie Maak een kopie waarbij alle mogelijke eigenschappen zijn verwijderd selecteren. Bevestig met OK. Hierdoor ontvang je een kopie van het bestand zonder de metadata.

➡️7-Zip

Installeren

Ben je van plan om een bestand via internet te versturen? Dan is versleuteling een slimme zet. Door een bestand te versleutelen, voorkom je dat onbevoegden toegang krijgen tot de inhoud, zelfs als ze dat per ongeluk in handen krijgen. Hoewel Windows 11 zelf versleutelingsopties biedt, zijn die alleen bedoeld voor lokale opslag en dus niet geschikt voor bestanden die je wilt delen. Gebruik daarom een externe tool zoals 7-Zip, een gratis, opensource-programma dat uitstekend werkt voor veilige compressie én encryptie.

7-Zip installeer je via de Opdrachtprompt: Open het Startmenu en zoek naar Opdrachtprompt. Klik met de rechtermuisknop op het resultaat en kies Als administrator uitvoeren. Typ de volgende opdracht en druk op Enter: winget install --id 7zip.7zip.

De tool wordt automatisch gedownload en geïnstalleerd. Zodra 7-Zip klaarstaat, kun je je bestand inpakken in een met een wachtwoord beveiligd archief (7z of zip) met sterke AES-256-encryptie. Op die manier kun je het bestand veilig versturen, bijvoorbeeld via e-mail of een cloudservice, mits je het wachtwoord apart en veilig deelt.

Versleutelen

Om 7-Zip te starten, zoek je via Startmenu naar 7-Zip File Manager. Open de app en navigeer naar het bestand dat je wilt beveiligen. Selecteer dat en klik op de groene knop Toevoegen. Onderaan, in het gedeelte Versleuteling, vul je een wachtwoord in om het bestand te beveiligen. Typ het wachtwoord twee keer ter bevestiging.

Je kunt ervoor kiezen om het wachtwoord zichtbaar te maken, zodat je zeker weet dat je geen typfouten maakt. Daarnaast kun je ook de bestandsnaam versleutelen. Dat zorgt ervoor dat zelfs de naam van het bestand niet meer herkenbaar is, wat de inhoud extra goed afschermt voor nieuwsgierige ogen. Het resultaat is een versleuteld archiefbestand - een soort digitale container - dat alleen geopend kan worden met het ingestelde wachtwoord.

Standaard blijft het originele, niet-versleutelde bestand behouden. Wil je dat automatisch laten verwijderen? Vink dan in het venster Toevoegen aan archief de optie Bestanden na inpakken verwijderen aan. Zo blijft enkel de beveiligde versie over.

Versleutelen en splitsen

Wil je nog een extra beveiligingslaag toevoegen? Dan kun je het bestand niet alleen versleutelen met 7-Zip, maar ook opsplitsen in meerdere delen. Vervolgens kun je elk deel apart versturen, eventueel zelfs op verschillende momenten of via verschillende kanalen.

Open opnieuw 7-Zip en voeg het bestand toe dat je op deze manier wilt beveiligen. Stel een encryptiewachtwoord in en bevestig dat. In het veld Opsplitsen in volumes, bytes kies je de gewenste bestandsgrootte per deel. Dit is vooral handig voor grote bestanden. Stel dat het originele bestand 40 MB groot is. Als je 10 MB opgeeft, maakt 7-Zip er automatisch vier gelabelde delen van.

Voor maximale veiligheid kun je elk deel via een andere dienst of e-mailaccount verzenden. De ontvanger selecteert alle delen in 7-Zip (houd hiervoor de Ctrl-toets ingedrukt tijdens het aanklikken) en kiest daarna Uitpakken. Zodra het juiste wachtwoord wordt ingevoerd, worden de delen automatisch samengevoegd en ontsleuteld.

➡️OneDrive

Machtigingen

Met OneDrive stel je eenvoudig machtigingenin waarmee je bepaalt wie er toegang krijgt tot het bestand dat je eerder met 7-Zip hebt versleuteld. Het delen kun je op elk moment weer stopzetten. Open OneDrive via verkenner en navigeer naar de map waarin de versleutelde container staat. Klik met de rechtermuisknop op het bestand en kies voor Delen.

In het pop-upvenster voer je het e-mailadres in van de persoon met wie je het bestand wilt delen. Je kunt ook meerdere e-mailadressen of een mailgroep invoeren. Klik vervolgens op het potloodicoon om aan te geven of de ontvanger het bestand mag Bewerken of Alleen mag bekijken. Ben je klaar? Klik dan op Verzenden. De ontvanger krijgt een e-mail met een link om het bestand te downloaden.

➡️Outlook

E-mailversleuteling

Heb je een Microsoft 365-abonnement? Dan kun je gebruikmaken van de ingebouwde versleutelfunctie in Outlook om je e-mails en bijlagen extra te beveiligen.

Open de Outlook-app en klik op Nieuwe e-mail om een nieuw bericht op te stellen.Ga eventueel naar het tabblad Invoegen en kies Bestand bijvoegen.Selecteer via Op deze computer zoeken het gewenste bestand en klik op Openen.

Daarnaga je naar het tabblad Opties bovenaan het Lint.Klik op de knop Versleutelen. Je kunt hier ook kiezen uit verschillende beveiligingsniveaus.Maak je bericht af zoals gewoonlijk en klik op Verzenden.De e-mail wordt nu automatisch versleuteld verstuurd. De inhoud is onderweg beschermd en kan alleen worden geopend door de bedoelde ontvanger.

Beveiligingsopties

Onder de knop Versleuteling zie je drie opties als je een Microsoft 365 Family- of Personal-abonnement gebruikt. De eerste optie is Niet doorsturen. Hierdoor blijft je bericht versleuteld binnen Microsoft 365 en kan de ontvanger het niet kopiëren of naar anderen doorsturen. Kies je Versleutelen, dan kunnen ontvangers met een Outlook.com- of Microsoft 365-account de bijlagen downloaden vanuit Outlook.com of de mobiele Outlook-app.

Wie een andere e-mailclient gebruikt, zoals Gmail, Thunderbird of Apple Mail, ontvangt een bericht dat er een Microsoft Office 365-versleutelde e-mail op hem wacht. Als de ontvanger op de link Bericht lezen klikt, dan schakelt hij naar het Microsoft 365 Portal voor berichtversleuteling en daar moet hij zich aanmelden met een eenmalige wachtwoordcode. Die code ontvangt hij in zijn e-mailclient en daarmee kan hij dan het bericht op de portal openen.

De derde optie is Geen machtiging ingesteld en daarmee verwijder je eerdere machtigingen. De versleutelfunctie in Outlook is ideaal voor wie snel en zonder technische omwegen gevoelige informatie wil delen binnen een professionele context. Je hoeft geen extra tools te installeren.

➡️Gmail

Vertrouwelijke modus

De extra beveiliging in Gmail heet Vertrouwelijke modus. Hiermee versleutel je je berichten, zodat alleen de bedoelde ontvanger ze kan lezen, zelfs als iemand anders toegang krijgt tot diens mailbox. Klik op Opstellen om een nieuw bericht te maken. Vul het e-mailadres van de ontvanger in, kies een onderwerp en typ je bericht. Voor je op Verzenden klikt, activeer je de extra beveiliging. Onderaan het berichtvenster zie je een aantal grijze knoppen. Helemaal rechts staat een pictogram van een slot met een wijzerplaat. Klik daarop om de Vertrouwelijke modus in te schakelen.

Gebruik je de mobiele app? Tik dan op de drie puntjes rechtsboven en kies daar het slotje. Ontvangers kunnen deze mail vervolgens niet doorsturen, kopiëren, afdrukken of downloaden. Er verschijnt ook een pop-upvenster waarin je de vervaltijd van het bericht instelt. Je kunt kiezen uit: 1 dag, 1 week, 1 maand, 3 maanden of 5 jaar. Na afloop van de gekozen periode verdwijnt het bericht automatisch uit de postbus.

Sms-beveiliging

In hetzelfde pop-upvenster kun je een extra beveiligingslaag toevoegen via de optie Toegangscode vereisen. Vink hier de optie Sms-toegangscode aan. De ontvanger kan het bericht dan pas lezen nadat hij of zij een code invoert die via sms op de mobiele telefoon wordt bezorgd. Hiermee voeg je een tweede beveiligingsfactor toe, wat het voor een indringer vrijwel onmogelijk maakt om toegang te krijgen. Die moet immers niet alleen de mailbox, maar ook de sms-berichten van de ontvanger onderscheppen. Dat is een bijzonder lastige combinatie.

Klik op Opslaan en vervolgens op Verzenden. Op dit moment kun je eventueel nog de vervaltijd van het bericht aanpassen. Dan verschijnt er nu een tweede pop-upvenster waarin je het telefoonnummer van de ontvanger moet invoeren. Klik opnieuw op Verzenden. De ontvanger krijgt vervolgens een e-mail met daarin een knop om het vertrouwelijke bericht in de browser te openen. Is sms-verificatie ingeschakeld? Dan ziet de ontvanger ter bevestiging de laatste twee cijfers van zijn of haar gsm-nummer. Na een klik op Send passcode wordt de toegangscode per sms verstuurd.

Lees ook: 20 (écht) onmisbare tips voor Gmail

Documenten ondertekenen op je iPhone? Zo maak je een handtekening aan

➡️Proton Mail

Zwitserse veiligheid

De grote mailproviders maken er geen geheim van dat ze het e-mailverkeer scannen. Volgens eigen zeggen doen ze dat om hun dienstverlening te verbeteren. Daarbij richten ze zich vooral op de metadata van berichten: wie met wie communiceert, wanneer en hoe vaak. Ben je op je privacy gesteld, dan geeft dit idee een onbehaaglijk gevoel, zeker wanneer het om vertrouwelijke informatie gaat.

In dat geval kun je overstappen naar een ultraveilige aanbieder zoals Proton Mail (https://proton.me), een dienst die privacy centraal stelt. De servers staan in Zwitserland, waardoor de dienst onderworpen is aan een van de strengste privacywetgevingen ter wereld. Proton Mail werkt standaard met end-to-end-encryptie. Bij gewone e-mails is de verbinding tussen jou en de server meestal wel versleuteld met TLS (Transport Layer Security), maar de e-mail zelf wordt op de server in leesbare vorm opgeslagen.

End-to-end-encryptie (E2EE) bij e-mail betekent dat alleen de afzender en de beoogde ontvanger de inhoud van het bericht kunnen lezen. Zelfs de e-maildienst zelf kan niet zien wat er in de e-mail staat, omdat de versleuteling pas wordt verwijderd op het toestel van de ontvanger.

De gratis versie, Proton Free, biedt dezelfde sterke beveiliging als de betaalde formules, maar met enkele beperkingen. Je beschikt over één e-mailadres en 1 GB e-mailopslag. Daar staat tegenover dat je volledig reclamevrij werkt, niet gevolgd wordt en je berichten niet worden geanalyseerd of gelogd. Wie meer nodig heeft, kan upgraden naar een betaald abonnement, zoals Mail Plus (3,99 euro per maand bij jaarlijkse betaling).