Maar liefst elf jaar ontwikkeling zit in SunAge, een pure, oldskool Real Time Strategie game van Vertex4. Elf jaar... dat belooft wat!

Overigens moet je vandaag de dag ook wel van zeer goede huize komen, want met namen als Command and Conquer, World In Conflict en Supreme Commander is het behoorlijk lastig de fanatieke gamer nog te verbazen op gebied van originaliteit, grafische pracht en gameplay.

Een originele oldskool RTS ontwikkelen is eigenlijk onmogelijk: het is namelijk een contradictio in terminus. Gelukkig heeft Vertex4 niet aan de basis van de RTS geknoeid. Deze is dan ook gelijk aan die van andere RTS games: vergaar genoeg grondstoffen zodat je een basis kunt bouwen die weer eenheden produceert. Met dit leger kun je de tegenstander met de grond gelijk maken... het doel van het spel kan niet helderder, toch?

Cartoon

Om het spel een eigen flair mee te geven, heeft Vertex4 SunAge een verhaallijn meegegeven. Helaas is dit verhaal ook erg oldskool: de aarde loopt op zijn einde en de laatste bewoners van onze geliefde planeet, de Federals (de mensen) en de Raak-Zun (de door straling gemuteerde mensheid), zijn in een oorlog verwikkeld. Als klap op de vuurpijl komt nog een buitenaards ras, de Sentinels, zich bemoeien met deze heftige oorlog. Dit klinkt als een dun verhaaltje en dat is het ook. Verwacht overigens ook geen strakke video's tussen de diverse campagneonderdelen; Vertex4 heeft ervoor gekozen het verhaal op een cartooneske manier te presenteren. Daardoor hebben de karakters overdreven vervormde, lachwekkende, duistere stemmen meegekregen. Je moet er van houden. Voor degenen die de stripverhalen liever overslaan: het herhaaldelijk indrukken van de escapetoets helpt niet.

Lekker plat

Het is SunAge dus niet echt gelukt zich positief te onderscheiden van de concurrentie. Overigens vinden wij het wel een moedige zet om in deze tijd van 3D-landschappen en superstrakke videobeelden voor een 2D-omgeving te kiezen. En het moet gezegd: het speelveld ziet er helemaal niet slecht uit en het stoorde ons absoluut niet dat we het slagveld niet naar hartenlust konden draaien en kantelen. Wel kan het soms lastig zijn dat je niet kunt in- of uitzoomen, aangezien er soms erg veel gebeurt op het speelveld en overzicht op zulke momenten cruciaal is voor een goed verloop van de veldslag.

Als een zonnetje

Het grote voordeel van een 2D-omgeving merkt de bezitter van een bescheiden computer overigens direct: SunAge draait als een zonnetje op vrijwel elke pc of laptop. En dat zie je niet vaak meer. Als we naar de minimale systeemeisen van SunAge kijken zien we dat een 1,2 GHz Pentium III met 512 MB RAM en een 128 MB videokaart al voldoende is. Met een dusdanig verouderd systeem hoef je bij Command and Conquer 3 en Supreme Commander niet aan te komen!

Vreemde gameplay

Maar ondanks het feit dat het spel ongelooflijk soepel loopt en het oldskool 2D-speelveld overzichtelijk genoeg is om alles in de gaten te houden, heeft het spel enkele grote tekortkomingen. Allereerst is SunAge is wel héél erg pittig. Tel daarbij op een zeer beperkte tutorial, een onverbiddelijke AI en slechts 1 moeilijkheidsgraad, en je hebt een onspeelbaar spel voor de doorsnee RTS-fan. Ook is de bediening van SunAge niet echt gebruiksvriendelijk. En zoals we al snel merken: vooral dat laatste draagt niet bij aan het verzachten van het leed.
Laten we beginnen met de bediening. Je selecteert een unit, net als bij andere RTS games, door er op te klikken. Maar waar je bij de concurrentie meerdere eenheden selecteert door een kader te trekken, is het bij SunAge niet mogelijk om meerdere units van een ander type te selecteren. Dat is, zacht uitgedrukt, niet erg handig als je meerdere eenheden naar 1 punt wil sturen om ze vervolgens daar te groeperen en de aanval te beginnen. Aangezien de legers bij SunAge aardige proporties kunnen aannemen, zorgt het verplaatsen van meerdere units al snel voor RSI.
Ook is het zo dat het verplaatsen van eenheden over een grotere afstand bijzonder veel inspanning vergt. Een unit de opdracht geven om over lange afstand van A naar B te reizen, resulteert in of verdwaalde eenheden of weigering van dienst. De remedie: verplaats ze enkele meters per keer... wederom niet erg handig en bovendien onnodig complex. Overigens is het mogelijk een route uit te stippelen door alt ingedrukt te houden en te klikken op de kaart, maar ook dat werkt in praktijk niet handig. Zeker niet, omdat je bij SunAge met de welbekende fog of war te maken hebt.
Wat overigens wel handig is, is 'Command queuing' (shift ingedrukt houden). Daarmee kun je eenheden diverse opdrachten in een keer geven: slim gevonden!

Eat lead

Een ander punt waar je al snel tegenaan loopt is dat de eenheden niet bepaald snugger zijn. SunAge werkt namelijk als volgt: indien manschappen of tanks de opdracht krijgen een vijand aan te vallen die zich net buiten hun schietbereik bevindt, dan blijven ze levenloos staan wachten totdat je ze een paar passen naar voren beweegt. Dit kan aardig frustrerend zijn als de tegenstander ze wel aan gruzelementen schiet. Bij overige RTS games is een opdracht tot aanvallen voldoende om duidelijk te maken dat ze even drie passen naar voren moeten zetten, zodat de kogels de oppositie wel de nodige schade toebrengen. Jammer! De tegenstander lijkt hier absoluut geen last van te hebben en veegt daardoor al je manschappen zonder pardon in een paar minuten van de kaart. Dat leidt al snel tot een behoorlijke onbalans in het spel, waardoor bij de beginnende speler al snel de moed in de schoenen zinkt. Veel saven is de remedie voor het continu moeten overspelen van missies.

Interessant element

Laten we dit stuk besluiten met een positief element. Het bouwen van een basis is in SunAge wezenlijk anders aangepakt. Elk gebouw heeft stroom nodig om te kunnen functioneren. Dat is een interessant element, want ook stroom dient vervoerd te worden. Daarvoor kun je Power Transmitters bouwen waaraan je weer gebouwen kunt koppelen. Uiteraard zal de tegenstander er alles aan doen deze Transmitters met de grond gelijk te maken, zodat de basis zonder stroom komt te staan. Aan de andere kant: ook de tegenstander heeft deze Transmitters nodig en vaak is de eerste verdedigingslinie, die veelal bestaat uit vervelende turrets, gekoppeld aan Transmitters. Een interessant strategisch punt dus!PluspuntenMinpuntenConclusie

Na elf jaar ontwikkeling hadden we meer verwacht van SunAge. Deze oldskool RTS ziet er voor een 2D-spel goed uit, maar de speelbaarheid is simpelweg onder de maat. Bovendien is de leercurve zo ontzettend steil en de moeilijkheidsgraad dusdanig hoog dat het spel alleen weggelegd is voor de die-hard RTS'er. Het spel bevat enkele interessante elementen, maar de knulligheid (lees: slechte AI) van de eenheden overschaduwt dit volledig.UitgeverLighthouse IntercactiveOntwikkelaarVertex 4Demo downloadneeBesturingssysteem (min. benodigd)Windows MEProcessor snelheid (min. benodigd)1.2 GHzHoeveelheid RAM (min. benodigd)512Grafische kaart (minimaal benodigd)128 MB videokaartBenodigde hardeschijfruimte (GB)1Online gamingjaGamepad ondersteuningneeOns TestsysteemWindows XP / Vista, AMD Athlon64 X2 4200 2,4 GHz, 2 GB ram, Geforce 6600GT 128 MB, Creative Audigy 2ZS.

Een paar bestanden hernoemen is zo gebeurd. Maar zodra je tientallen of honderden namen moet aanpassen, schiet handmatig werk tekort. Dan komt externe software goed van pas. PowerRename, onderdeel van de PowerToys-collectie, biedt uitkomst. Met deze slimme tool kun je grote aantallen bestanden in één keer hernoemen. Dat gaat snel, efficiënt en precies zoals jij het wilt.

PowerRename activeren

PowerRename is een stuk krachtiger dan de standaard hernoemfunctie van Windows. De tool maakt deel uit van PowerToys, een opensource-project van Microsoft. Wil je de Microsoft Store-versie installeren? Open dan het Startmenu, zoek naar Microsoft Store en start de app. Typ PowerToys in het zoekveld bovenaan. Klik op Installeren zodra je het programma hebt gevonden. Na installatie verschijnt PowerToys in het systeemvak van Windows. Open het, kies in de linkerkolom PowerRename en je ziet meteen een korte animatie van hoe de tool werkt. Klik op Instellingenopenen en controleer of PowerRename is ingeschakeld. Let op: bij ons werkte PowerRename pas na een herstart van het systeem.

Contextueel menu in Verkenner

Open de map met de bestanden die je wilt hernoemen. Selecteer ze allemaal met Ctrl+A en klik met de rechtermuisknop op de selectie. In het contextmenu van Windows Verkenner kies je onderaan de opdracht Naam wijzigen met PowerRename.

Zoeken en vervangen

Daarna opent het venster van PowerRename. In het veld Zoeken geef je in welk deel van de bestandsnaam je wilt vervangen. In het veld eronder typ je de nieuwe tekst. In ons voorbeeld vervangen we het woord Image door Kreta2015. Nog vóór de wijziging wordt uitgevoerd, toont PowerRename een overzicht: links de oorspronkelijke bestandsnamen, rechts de nieuwe. Zo zie je meteen wat er verandert. Daaronder kies je of de aanpassing moet gelden voor de volledige naam inclusief extensie, alleen de bestandsnaam, of alleen de extensie.

Met de knoppen onder Tekstopmaak pas je eenvoudig het hoofdlettergebruik aan, van alles in kleine letters, naar alles in hoofdletters, alleen een hoofdletter aan het begin, of elke beginletter van een woord in hoofdletters. Het laatste pictogram schakelt de nummering in. Activeer je dat, dan voegt PowerRename automatisch nummers tussen haakjes toe aan de bestandsnamen.

Het gebrek aan een rijk contrast is een van de grootste ergernissen bij lcd- en ledtelevisies. Fabrikanten hebben daarom een slimme techniek bedacht die het contrast aanzienlijk verbetert: local dimming. In dit artikel leggen we uit hoe deze techniek van jouw grijze nachtlucht weer een inktzwarte sterrenhemel maakt.

Het contrast van je televisie is misschien wel de belangrijkste eigenschap voor mooi beeld. We willen dat wit verblindend wit is en zwart echt inktzwart. Bij oledtelevisies is dat makkelijk, want daar geeft elke pixel zelf licht. Maar de meeste televisies in de Nederlandse huiskamers zijn nog steeds lcd- of ledschermen (inclusief QLED). Die werken met een lamp achter het scherm, de zogeheten backlight. Local dimming is de techniek die probeert de nadelen van die achtergrondverlichting op te lossen.

Om te begrijpen waarom local dimming nodig is, moet je eerst weten hoe een standaard led-tv werkt. Simpel gezegd is het een groot paneel met pixels die zelf geen licht geven, maar alleen van kleur veranderen. Achter die pixels brandt een grote lichtbak. Als het beeld zwart moet zijn, sluiten de pixels zich om het licht tegen te houden. Helaas lukt dat nooit voor de volle honderd procent; er lekt altijd wat licht langs de randjes. Hierdoor zien donkere scènes er vaak wat flets en grijzig uit. De achtergrondverlichting staat immers vol aan, ook als het beeld donker moet zijn.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

De lampen dimmen waar het donker is

Local dimming pakt dit probleem bij de bron aan. In plaats van één grote lichtbak die altijd aan staat, verdeelt deze techniek de achtergrondverlichting in honderden (en bij duurdere tv's soms duizenden) kleine zones. De televisie analyseert de beelden die je kijkt continu. Ziet de processor dat er linksboven in beeld een donkere schaduw is, terwijl rechtsonder een felle explosie te zien is? Dan worden de lampjes in de zone linksboven gedimd of zelfs helemaal uitgeschakeld, terwijl de lampjes rechtsonder juist fel gaan branden.

Het resultaat is direct zichtbaar. Zwart wordt weer echt zwart, simpelweg omdat er geen licht meer achter dat deel van het scherm brandt. Tegelijkertijd blijven de lichte delen van het scherm helder. Dat zorgt voor een veel groter contrast en geeft het beeld meer diepte. Vooral bij het kijken van HDR-films en -series is dat van belang. Zonder local dimming kan een led-tv eigenlijk geen goed HDR-beeld weergeven, omdat het verschil tussen licht en donker dan te klein blijft.

©ER | ID.nl

Niet alle local dimming is hetzelfde

Het klinkt als een wonderoplossing, maar de uitvoering verschilt enorm per televisie. Het grote toverwoord hierbij is het aantal zones. Hoe meer zones de tv onafhankelijk van elkaar kan aansturen, hoe preciezer het licht kan worden geregeld. Goedkopere televisies gebruiken vaak edge lit local dimming. Hierbij zitten de lampjes alleen in de rand van de tv. Dat werkt redelijk, maar is niet heel nauwkeurig. Je ziet dan soms dat een hele verticale strook van het beeld lichter wordt, terwijl er eigenlijk maar één klein object moest worden verlicht.

De betere variant heet full array local dimming. Hierbij zitten de lampjes over de hele achterkant van het scherm verspreid. De allernieuwste en beste vorm hiervan is miniLED. Daarbij zijn de lampjes zo klein geworden dat er duizenden in een scherm passen, wat de precisie van oled begint te benaderen. Als er te weinig zones zijn, kun je last krijgen van zogenaamde 'blooming'. Dat zie je bijvoorbeeld bij witte ondertiteling op een zwarte achtergrond: er ontstaat dan een soort wazige lichtwolk rondom de letters, omdat de zone groter is dan de tekst zelf.

Ga voor de full monty!

Local dimming is dus geen loze marketingkreet, maar een dankbare techniek voor iedereen die graag films of series kijkt op een led- of QLED-televisie. Het maakt het verschil tussen een flets, grijs plaatje en een beeld dat van het scherm spat met diepe zwartwaarden. Ben je in de markt voor een nieuwe tv? Vraag dan niet alleen óf er local dimming op zit, maar vooral of het gaat om full array dimming. Je ogen zullen je dankbaar zijn tijdens de volgende filmavond!