Harde schijf en NAS vormen al jaren een onlosmakelijk duo. Toch staat deze gouden combinatie van opslagruimte en slimme gebruiksopties onder druk, want na de notebook en desktop-pc rukt ook in de NAS de ssd op. Laten we eens kijken wat de voor- en nadelen zijn van een NAS vol ssd's in plaats van harde schijven.

Een NAS wordt bijna altijd leeg gekocht en daarna gevuld met een of meer harde schijven voor de opslag. Omdat in een NAS al snel meerdere schijven zitten die zwaar belast worden én er bij het gebruik van RAID een deel van de opslagcapaciteit verloren gaat, is het kiezen van de juiste schijven geen eenvoudige opgave.

De keuze wordt doorgaans vooral bepaald door de opslagcapaciteit (liefst zo groot mogelijk) en de prijs (liefst zo laag mogelijk) en in veel mindere mate door het merk en of het speciale NAS-schijven zijn. En hoewel er juist bij opslagcapaciteit en prijs nog aanzienlijke verschillen zijn tussen de harde schijf en de solid state drive (ssd), komt deze laatste ook hier steeds nadrukkelijker in beeld als vervanger van de harde schijf.

De ssd dankt zijn succes aan het gebruik van geheugenchips voor de opslag van gegevens. De traditionele harde schijf gebruikt hiervoor enkele razendsnel ronddraaiende schijven met een magnetische toplaag, waarboven een lees- en schrijfkop snel heen en weer beweegt. De bewegende delen maken dat de harde schijf veel warmte en lawaai produceert en daarbij vooral ook minder energiezuinig en kwetsbaar is.

Allemaal zaken die niet in het voordeel spreken van de harde schijf, zeker niet wanneer deze langdurig en betrouwbaar onder zware belasting moet presteren zoals in een NAS.

Favoriete keuze

Toch is de harde schijf bij het vullen van de NAS nog steeds de favoriete keuze van velen. Het grootste argument daarbij is ongetwijfeld de opslagcapaciteit. De nieuwste harde schijven bieden 18 TB opslagruimte en het is een kwestie van maanden tot de eerste schijven met 20 TB opslagcapaciteit verkrijgbaar zijn. Dit zijn capaciteiten die nog geen enkele ssd ook maar benadert. Bij de ssd is 1 TB of 2 TB nog steeds de bovengrens. En ook al zijn er wel modellen met 4 en zelfs 8 TB, gangbaar zijn die zeker nog niet, mede door de prijs ervan.

Een tweede voordeel van de harde schijf is namelijk juist die prijs, al zijn de prijzen van harde schijven al enkele jaren stabiel. Ook de topmodellen zijn goed betaalbaar én bieden jaar op jaar meer opslagcapaciteit. Voor de NAS-koper die voor harde schijven kiest, betekent dit dat hij ofwel steeds minder schijven nodig heeft om de gewenste opslagcapaciteit te bouwen of voor hetzelfde geld steeds meer opslagcapaciteit krijgt.

©PXimport

Een ander belangrijk voordeel van de harde schijf is de betrouwbaarheid. Ondanks de warmteproductie en de bewegende delen is de betrouwbaarheid van de harde schijf ongekend groot. Het in cloudopslag en back-up gespecialiseerde Blackblaze publiceert jaarlijks de uitvalpercentages van de inmiddels meer dan 165.000 harde schijven die het bedrijf gebruikt voor zijn dienstverlening. En ondanks de continue en hoge belasting die deze schijven ondergaan, valt jaarlijks minder dan een procent ervan uit.

In 2020 presteerde de 6 TB Seagate ST6000DX000 zelfs het beste met een Annualized Failure Rate (AFR) van slechts 0,23 procent. En dan is dat ook nog een desktopmodel harde schijf. NAS-kopers die nog meer zekerheid en een langere levensduur willen, kunnen ook nog kiezen voor speciale NAS-schijven zoals de WD RED, de Seagate IronWolf en de Toshiba N300-series.

Voordelen van ssd ook voor NAS?

Een ssd is kleiner dan een harde schijf, sneller, stiller, verbruikt minder stroom, heeft geen bewegende delen, produceert minder warmte en is niet gevoelig voor trillingen en magnetische velden.

Omdat ssd’s geen bewegende delen hebben, bieden ze snelheden die ver boven die van een typische harde schijf liggen. Ook is fragmentatie geen probleem, bestanden kunnen overal worden geschreven met weinig invloed op de lees- of schrijftijd, wat resulteert in leestijden die veel sneller zijn dan van welke harde schijf dan ook.

Niet al deze voordelen zijn even belangrijk voor gebruik in een NAS, maar aantrekkelijk zijn ze zeker wel. Pogingen van bijvoorbeeld Synology en vooral QNAP om de NAS een plek in de huiskamer te geven, sneuvelden bijvoorbeeld altijd op de grootte van het apparaat en vooral het lawaai van de ventilator, nodig om de warmte van de harde schijf af te voeren. 

Een NAS met ssd’s maakt het misschien wel mogelijk. De overtuiging bij de NAS-fabrikanten dat een plek dichter bij tv en media-installatie het gebruik ten goede zou komen, was en is er vermoedelijk nog steeds.

©PXimport

Dat de ssd dus ook voordelen heeft boven de harde schijf is duidelijk, maar bij gebruik in een NAS zijn deze niet allemaal even belangrijk. Een directe vergelijking van beider sterke en zwakke punten leidt dan ook niet direct tot een duidelijke uitkomst.

Zo is een harde schijf door het gebruik van de ronddraaiende platen met een bewegende lees- en schrijfkop wel veel kwetsbaarder dan een ssd die helemaal geen bewegende delen heeft, maar eenmaal ingebouwd is de NAS-behuizing een doorgaans zeer stabiele en veilige omgeving, ook voor een harde schijf. De kans dat deze er door fysieke schokken defect raakt is zeer gering, terwijl het door de fabrikanten genoemde risico van resonantie van meerdere schijven in een behuizing vooral optreedt bij echt grote volumes van heel veel schijven.

En ook op het punt van betrouwbaarheid is het voordeel van de ssd minder groot, doordat in een NAS doorgaans meerdere schijven in een RAID-configuratie worden geplaatst. Samen vormen ze dan één opslagvolume, waarbij – indien voor RAID 1 of hoger is gekozen – de opgeslagen gegevens beschermd worden tegen verlies door een hardwaredefect. Gaat er toch een schijf stuk, dan zijn er nog geen gegevens verloren.

RAID met harde schijf en ssd

Bij RAID worden meerdere opslagmedia gecombineerd tot één logische opslageenheid. Het doel kan zijn de snelheid te verhogen, maar bij gebruik in een NAS is het verhogen van de capaciteit en betrouwbaarheid vaker de reden.

Meestal worden in een RAID-configuratie harde schijven gebruikt, maar het is ook heel goed mogelijk dit met ssd’s te doen. Alleen wreekt zich dan nog meer de relatief hoge prijs van de ssd en de veel geringere opslagcapaciteit in vergelijking met harde schijven.

Bij RAID wordt namelijk een deel van de opslagcapaciteit van de schijven of ssd’s gebruikt om extra snelheid of betrouwbaarheid te kunnen bieden. Bij RAID 1, de techniek voor RAID met twee schijven, is dat zelfs de helft van de opslagcapaciteit, bij RAID 5, dat gangbaar is bij vier schijven, een kwart.

Met de grootste harde schijven van dit moment levert dat een veilige opslag van respectievelijk 18 en 54 TB op, beide ruim voldoende voor de meeste toepassingen. Doe je hetzelfde met de grootste ssd’s, dan zal zeker de 8 TB bij RAID 1 al snel onvoldoende zijn. De 24 TB die overblijft bij RAID 5 met vier ssd’s voldoet dan beter, maar wel tegen een veel hogere prijs.

Hanteer je voor harde schijven en ssd’s een budgetlimiet van 500 euro, dan kun je met twee WD Ultrastars van elk 10 TB een capaciteit van 10 TB creëren, terwijl twee WD RED SA500-ssd’s van elk 2 TB slechts 2 TB opslagcapaciteit opleveren. Bij RAID 5 zijn vier WD RED NAS-harddisks van elk 4 TB goed voor 12 TB opslag, terwijl vier Samsung 860 EVO-ssd’s van elk 1 TB dan slechts 3 TB opleveren.

©PXimport

Netwerkpunt als bottleneck

Een pluspunt van de ssd is de snelheid waarmee de gegevens kunnen worden weggeschreven en gelezen. Een harde schijf haalt doorgaans tussen de 50 en 150 MB/s, een SATA-ssd haalt moeiteloos 500 MB/s. Maar bij gebruik in een NAS leveren ssd’s zelden een andere gebruikerservaring op. Dit komt door de snelheid van het netwerk.

De meeste netwerken zijn gigabit-netwerken en datzelfde geldt ook voor de netwerkpoorten op de meeste NAS-apparaten. Zelfs een NAS met alleen harde schijven weet de netwerkpoort vaak bijna volledig te benutten. Om de hogere snelheid van ssd’s in een NAS te kunnen gebruiken, is ofwel een NAS nodig met meerdere gigabit-netwerkpoorten die dan samengevoegd kunnen worden tot één snellere verbinding, of een NAS met een 2,5- of 10Gbit/s-netwerkpoort die aan een switch met dezelfde kwaliteit is gekoppeld.

Zeker dit laatste, een echt sneller netwerk dan gigabit, komt hooguit in zakelijke omgevingen voor. NAS-apparaten met minimaal één 2,5- of 10Gbit/s-netwerkpoort zijn nog schaars, maar het aanbod neemt wel toe. QNAP en Asustor voorzien hun NAS-modellen voor de serieuzere consument en gebruik in kleine kantooromgevingen al bijna standaard van een 2,5Gbit/s-netwerkpoort en dwingen Synology hen hierin te volgen. Veel luxere pc-moederborden zijn tegenwoordig van een 2,5Gbit/s-netwerkaansluiting voorzien.

©PXimport

Kansen voor de ssd

Wie het voorgaande leest, denkt al snel dat het nog wel even duurt voor de ssd een echte kans maakt als vervanger van de harde schijf in de NAS. Toch zijn er wel degelijk kansen voor de ssd, al is het dan voorlopig nog niet als een-op-een vervanger van de harde schijf.

De laatste blijft in de meeste NAS-configuraties aanwezig om echt grote opslagvolumes te maken, maar de ssd krijgt er een belangrijke rol naast. Bijvoorbeeld door in één NAS meerdere storagepools te maken, een voor de harde schijven en een voor de ssd’s, en elk te gebruiken voor de soort opslag en functionaliteit die past bij de onderliggende opslagtechniek.

De snelheid van de ssd’s is nu weliswaar nog niet zo bruikbaar in het netwerk, maar voor alle verwerkingen in de NAS is deze superieur aan die van de harde schijven. Gebruik van deze snelheid en de interne verwerking van de data zijn merkbaar bij gebruik van virtuele machines op de NAS of grote dataverwerkingen zoals databases op de NAS. Voorwaarde is wel dat de NAS zelf over voldoende geheugen en een goede processor beschikt. Voldoen die niet, dan is direct al een nieuwe zwakste schakel gevonden.

Het combineren van harde schijven en ssd’s in een NAS is bovendien makkelijker wanneer de NAS ruimte biedt voor meerdere schijven of ssd’s. Tot dusver waren twee schijven de ondergrens en had je met vier schijven een grote NAS. Maar om naast elkaar twee RAID5-storagepools te kunnen maken, zijn zes schijfposities in de NAS nodig. Dat zijn er vermoedelijk twee en mogelijk zelfs vier meer dan in de meeste NAS-apparaten die consumenten de laatste jaren gekocht hebben.

©PXimport

Ssd als cache

Je kunt ssd’s in de NAS niet alleen inzetten als direct opslagmedium, maar ook als ssd-cache. Hierbij wordt de snelheid van een of enkele ssd’s gebruikt om de lees- en schrijfprestaties van een volume op de NAS te verbeteren. De cache kan bestaan uit een of meerdere reguliere SATA-ssd’s, maar ook M.2-ssd’s behoren tot de mogelijkheid. Dit is allemaal afhankelijk van het model NAS.

Niet elke NAS ondersteunt ssd-caching en niet elke NAS die ssd-caching ondersteunt, biedt ook de mogelijkheid om M.2-ssd’s te gebruiken. De laatste verdienen wel de voorkeur voor deze functionaliteit, omdat een M.2-ssd een tot wel vijf keer hogere lees- en schrijfsnelheid haalt dan een SATA-ssd.

 Ondersteunt de NAS niet direct het plaatsen van M.2-ssd’s, dan bieden enkele modellen de mogelijkheid om deze ondersteuning met een uitbreidingskaart toe te voegen. Soms is op die kaart ook een 2,5Gbit/s-poort of nog snellere netwerkinterface geplaatst, wat het een nog waardevollere upgrade maakt.

Maar er zijn ook nadelen. Juist bij ssd-caching wreekt zich het nadeel van de beperkte herschrijfbaarheid van de NAND-geheugenchips. Bij intensief gebruik kunnen de ssd’s al na een of twee jaar versleten zijn en aan vervanging toe zijn. 

Ook vergt het al snel een flinke investering van meerdere ssd’s en soms een uitbreidingskaart, en dat alleen om bestaande opslag te versnellen. Omgekeerd kan het ook een verantwoorde investering zijn, juist om de levensduur van eerder gekochte schijven en NAS-hardware te verlengen.

©PXimport

Gedeelde toekomst

In notebooks en desktop-pc’s is de harde schijf bijna volledig verdreven door de ssd, maar in NAS’en is dat nog niet het geval. Daarvoor kleven er ook nog te veel nadelen aan de ssd. In vergelijking met de harde schijf is vooral de opslagcapaciteit nog te gering en de prijs te hoog. Zeker bij een apparaat als een NAS, waar opslagcapaciteit zo belangrijk is, zal de harde schijf daarom nog wel even de eerste keuze blijven.

Tot de tijd dat een of enkele ssd’s voldoende opslagcapaciteit bieden voor de gemiddelde gebruiker, kan de ssd prima een rol vervullen naast de harde schijf. De meeste kansen liggen dan wel bij meer specialistische scenario’s als virtualisatie en grote datavolumes. Wie nu nog alleen harde schijven in zijn NAS heeft, hoeft zich dus nog niet ongerust te maken.

LG blijft verbetert de oled-techniek nog veel verder en dat werpt dit jaar eindelijk zijn vruchten af. De LG OLED EVO 65G56LS is uitgerust met een nieuw type oled-paneel dat aanzienlijk meer piekhelderheid en kleurbereik levert. Daarnaast heeft LG webOS 25 uitgerust met een aantal AI-functies die het gebruiksgemak moeten verbeteren.

De nieuwe G-serie van LG is verkrijgbaar in twee versies. Een met een centrale voet in doos zoals ons testmodel, te herkennen aan de letters ‘LS’ achteraan en een model met een meegeleverde wandbeugel, die modellen hebben de letters ‘LW’ achteraan. De G-reeks mikt nog steeds in eerste instantie op wandmontage. Het toestel zelf is 24mm diep, dat lijkt misschien veel, maar die dikte heeft het wel over het hele oppervlak. Er is geen behuizing voor elektronica die verder uitsteekt. De rand is afgewerkt met een zilverkleurige strip, en dat geeft deze tv van opzij bekeken echt een premium look. De wandbeugel is verstelbaar, je kunt het toestel beperkt links en rechts draaien. De voet kun je monteren in twee posities, hoog en laag, in de hoge positie is er ruim plaats voor een soundbar. Het moet gezegd ook op een tv-meubel ziet hij er prima uit, wandmontage is zeker geen verplichting. 

Aansluitingen

De selectie aansluitingen die LG gebruikt is al enige tijd onveranderd gebleven, maar is dan ook erg goed. Met vier hdmi-poorten die allemaal de maximale hdmi 2.1-bandbreedte (48Gbps) leveren, zitten gamers in ieder geval gebeiteld. Verdere gamingfuncties zijn ALLM, 4K120 en VRR (AMD FreeSync en NVIDIA G-Sync). PC-gamers kunnen zelfs tot 4K165 gaan, dat is een duidelijke upgrade ten opzichte van vorig jaar. Input-lag is altijd een sterk punt geweest bij LG, dat is dit jaar niet anders, in 4K60 meten we 10,5ms, in 2K120 zelfs maar 5,5ms. Op poort 2 kan je ARC/eARC gebruiken, gamers die een soundbar willen aansluiten, houden nog steeds drie volwaardige HDMI-poorten over. 

Wil je de opstelling zo netjes mogelijk houden, altijd mooi bij een premium tv, dan kun je de bijgeleverde IR-blaster gebruiken om brontoestellen te besturen met de LG-afstandsbediening, ook als die apparaten bijvoorbeeld in een kast staan. De G5 ondersteunt het WiSA-protocol (Wireless Speaker and Audio Association), maar is beperkt tot 2.1-configuraties. Daarmee is jammer genoeg geen draadloze surroundopstelling mogelijk. Alle kabels kun je via twee clips en twee verzonken kanalen wegleiden naar de voet. 

Nieuw oled-paneel, nieuw record

Nieuwe ontwikkeling op vlak van oled-technologie zijn niet uitzonderlijk. Twee jaar geleden introduceerde LG bijvoorbeeld oled-panelen met een laag microlenzen die voor een mooie verbetering in helderheid zorgden. Die microlenzen zijn op de G5 echter niet meer aanwezig. In ruil gebruikt dit model een gloednieuw paneel dat een andere opbouw van de oled-materialen gebruikt. Onder de naam OLED evo Met Brightness Booster Ultimate belooft de G5 hogere piekhelderheid en een breder kleurbereik. En dat blijken geen loze beloftes. Op het 10%-venster haalt de G5 2409 nits, en op een volledig wit beeld zelfs 356 nits. 

Dat alles gemeten in de uitstekend gekalibreerde HDR Filmmaker mode. Ter verduidelijking, dat is een 50 procent verbetering tegenover de G4 van vorig jaar, en voldoende om de kop van het oled-peloton aan te voeren. Vooral de verbetering op het volledig wit veld is impressionant. Daardoor moet de G5 nu de helderheid veel minder laten dalen als het beeld veel wit bevat, iets wat op vorige generaties nog merkbaar was. Ook het kleurbereik is weer groter geworden, en met 99,9% P3 is de G5 perfect uitgerust voor prachtige HDR-beelden. Het paneel had een uitstekende uniformiteit en weert zeer goed reflecties. De kijkhoek is prima.

De Filmmaker Mode is er voor wie minimale beeldverwerking wil, en de mooiste beelden getrouw aan de intentie. In SDR laat dat prachtige resultaten zien, maar de echte pracht van de G5 komt tevoorschijn bij HDR-beelden. Ook hier is de kalibratie nagenoeg perfect met enorm veel witdetail, intense kleuren, en dankzij de hoge piekhelderheid tintelende lichtaccenten. Kleuren worden goed bewaard als ze zeer helder zijn, dat dankt de tv aan het nieuwe paneel. Enkel in de donkerste beelden laat de G5 wat steken vallen. Er is veel schaduwdetail, maar in sommige beelden merken we veel ruis die het beeld ruw maakt en detail verbergt. In een ander geval was er wat blokvorming en bandvorming zichtbaar. We hopen dat LG nog wat aan de software kan sleutelen. 

Prima beeldverwerking

De Alpha11 beeldprocessor is aan zijn tweede generatie toe, maar nieuwe features lijken er niet te zijn. De upscaling en ruisonderdrukking zijn erg goed. In deinterlacing van 1080i-beeld merkten we op een testpatroon opnieuw een foutje waardoor kamvorming zichtbaar was, al bleek dat bij de meeste content niet tot problemen te leiden. Kleurstroken in zachte gradiënten elimineer je met de Vloeiende Gradatie-instelling, maar activeer die enkel als je het echt nodig acht, en dan alleen in de laagste stand. In een van onze testclips veegde die instelling ook wolken uit de lucht. Ook de dynamische tonemapping waar we gebruikelijk erg tevreden over zijn, laat je op dit model beter uit inactief.

Die maakte het beeld te helder, waardoor het aan contrast en impact verliest. Bovendien levert de G5 ook zonder dynamische tonemapping knap beeld. Goede punten waren er voor de bewegingsscherpte. Het oled-paneel laat nauwelijks of geen dubbele rand optekenen rond bewegende voorwerpen. Wie in 24Hz-filmmateriaal te veel last heeft van judder bij snelle camerabewegingen, activeert best TruMotion, bijvoorbeeld in ‘Cinematografische Beweging’ als je minimale invloed wenst. Maar ook hogere instellingen leverden goede resultaten, en de G5 toonde erg weinig beeldfouten zelfs met TruMotion in de Vloeiend-stand. 

Geen DTS-ondersteuning meer

Het is jammer, maar de G5 ondersteunt alleen nog maar Dolby Atmos, geen DTS meer. Vooral voor mensen met een uitgebreide bibliotheek Blu-ray schijven is dat een tegenvaller. Streaming gebruikt overwegend Dolby Atmos, dus daar weegt dat gebrek minder. De 60 Watt 4.2 kanaalsoplossing leek ons onveranderd. De klank is goed gebalanceerd, met een warm karakter en duidelijke baslijn. Zelfs surround is goed hoorbaar. Voor veel mensen zal dit volstaan, maar voor echte bioscoop audio zal een soundbar toch vereist zijn. Nieuw dit jaar is de Personal Sound Wizard. Die laat je een aantal keer in groepen van vier fragmenten horen met verschillende geluidsinstellingen, jij duidt aan wat je het best vindt klinken. Na de test bepaalt de processor op basis van je keuzes je geprefereerde klankinstellingen. Iets gelijkaardig bestond vorig jaar al voor beeld, maar we vinden dat je daar beter voor Filmmaker Mode of Cinema beeldmode kiest. Bij audio mogen persoonlijke voorkeuren wat meer doorwegen. 

WebOS 25, AI als persoonlijk hulpje

Kunstmatige intelligentie moet de nieuwe troef zijn van webOS 25, maar al deze nieuwe functies bleken niet te werken in het Nederlands. Voice ID, waarbij de tv je herkent op basis van je stem is nog niet beschikbaar in Nederlands. Maar ook andere functies, zoals de AI Chatbot die je moet helpen bij eenvoudige vragen zoals het aanpassen van beeldkwaliteit of aanbevelingen geven voor content, leek zelden te weten wat hij met onze vragen moest doen. LG kondigde ook generatieve kunst aan die je kan gebruiken in de screensaver, maar ook dit was nog niet beschikbaar. Nu missen we die AI-functies wel niet, de G5 is zo ook gebruiksvriendelijk, maar we hopen toch dat dit via software updates verbeterd wordt. 

In dit overzichtsartikel vind je alle informatie over webOS. WebOS 25 is van uitzicht niet echt veranderd op wat details na. Zo kan je live tv en HDMI-ingangen nu als tegels toevoegen in de rij met apps op het Home-scherm. Apps en Quick Cards die je niet gebruikt, kan je verbergen. Het app-aanbod is erg ruim en de G5 ondersteunt Airplay2 en Google Cast. LG toont helaas reclame op het Home-scherm en in de screensaver, lees in dit artikel hoe je reclame verwijdert.

De ‘Magic Remote’ heeft een nieuw ontwerp gekregen. Een rechthoekige vorm met afgeronde hoeken, en vooral minder toetsen. Weg zijn de cijfer- en kleurtoetsen, de volume- en kanaaltoetsen zijn nu kanteltoetsen. De mute-toets is verdwenen, muten doe je door de volume knop lang naar beneden te duwen. De ingangen-toets is vervangen door een Home Hub-toets, maar wanneer je die lang indrukt, toont de tv de ingangen. De aanwijsfunctie is gebleven, je kan de cursor op het scherm besturen door de afstandsbediening te bewegen. De afstandsbediening oogt moderner, en het gebruiksgemak is prima, maar we zouden hem niet beter noemen dan de oude versie. 

Conclusie

LG toont met de G5 dat er nog flink wat vooruitgang geboekt kan worden in oled-technologie. Perfect is deze tv echter nog niet, vooral in heel donkere beelden moet LG de software nog aanpassen om ruis en zichtbare gradaties te vermijden.  De OLED65G56LS haalt uit het nieuwe oled-paneel echter wel een indrukwekkende piekhelderheid, en erg ruim kleurvolume. We durven bijna zover gaan om te zeggen dat hij de klassieke zwakke punten van oled elimineert. Samen met de uitstekende kalibratie geniet je zo in Filmmaker Mode van bijna referentie beeldkwaliteit.

De ingebouwde luidsprekers leveren een aangename klank, wel jammer dat LG DTS-ondersteuning geschrapt heeft. De nieuwe AI-features in webOS 25 moeten duidelijk nog verder rijpen, voorlopig leveren ze geen meerwaarde, maar webOS blijft wel erg gebruiksvriendelijk. De nieuwe afstandsbediening sluit aan bij de moderne trend met minder toetsen. Gamers tot slot vinden op de G5 alles wat ze maar kunnen wensen. Dit is een topmodel, met een bijhorend prijskaartje, maar hij is het zeker waard.

Het is misschien niet het eerste waar je aan denkt, maar ook Android heeft – net als Windows – een klembord. Daarmee kun je gemakkelijk tekst kopiëren van de ene app naar de andere. Maar hoe open je dat klembord eigenlijk? En waar vind je wat erop staat? Je leest het in dit artikel!

Tekst of afbeeldingen kopiëren en plakken: het is een van de basisfuncties van elk besturingssysteem. Ook Android ondersteunt dit natuurlijk. Je kunt iets kopiëren in de ene app en het vervolgens plakken in een andere. Maar het Android-klembord kan meer dan alleen dat. Alles wat je kopieert, wordt daar namelijk tijdelijk opgeslagen. Handig als je per ongeluk iets hebt weggehaald, iets wilt terugvinden of gewoon even wilt kijken wat je allemaal hebt gekopieerd.

Let wel: hoe je precies bij het klembord komt, hangt af van je toestel en de Android-versie die je gebruikt. Zo hebben merken als Samsung en LG hun eigen klembordfunctie ingebouwd. Andere toestellen vereisen meestal een specifieke toetsenbord-app om het klembord te kunnen openen. In dit artikel leggen we je uit hoe je dat doet met zo’n toetsenbord-app.

Klembord binnen toetsenbord-apps

Om toegang te krijgen tot het klembord, heb je een toetsenbord-app nodig die die functie ondersteunt. Populaire keuzes zijn Gboard van Google en SwiftKey van Microsoft. Beide bieden vergelijkbare klembordfuncties, dus je kunt zelf kiezen welke je het prettigst vindt. Download en installeer de app, en stel deze daarna in als je standaard toetsenbord.

©PXimport

Met een ander toetsenbord in Android heb je meer mogelijkheden.

Dat instellen doe je via het instellingenmenu van je Android-telefoon. Gebruik het zoekveld bovenin het scherm en typ 'toetsenbord'. Je krijgt dan een lijst met resultaten. Kies de optie waarmee je het standaard toetsenbord kunt wijzigen en tik daarop.

Kies vervolgens de toetsenbord-app die je net hebt geïnstalleerd, zoals Gboard of SwiftKey. Let op: de vormgeving van de instellingen kan per toestel verschillen. Gebruik je liever een andere toetsenbord-app met klembordfunctie? Geen probleem – zolang je maar de juiste app selecteert bij het instellen.

Tekst kopiëren en plakken

Het klembord werkt meestal alleen met tekst. Wil je iets kopiëren naar een andere app? Selecteer dan een stuk tekst en kopieer het. Open bijvoorbeeld WhatsApp, ga naar een chat en houd het tekstveld even ingedrukt om de tekst direct te plakken. Soms zie je ook een klembordsymbooltje verschijnen, net boven het toetsenbord en onder het tekstveld. Tik daarop om het volledige klembord te openen.

Zie je dat symbooltje niet meteen? Dan krijg je waarschijnlijk eerst de suggestie om alleen de laatst gekopieerde tekst te plakken. Tik in dat geval op het witte rondje met het pijltje naar rechts – zo krijg je alle opties te zien.

Onder het kopje Recent zie je een lijstje met wat je als laatste hebt gekopieerd. Tik op een item om het direct in het tekstveld te plakken. Let wel: deze lijst wordt na een tijdje automatisch geleegd. Gebruik je vaak dezelfde tekst? Dan kun je die vastpinnen, zodat hij bewaard blijft. Zowel Gboard als SwiftKey ondersteunen deze functie: houd het item ingedrukt en kies voor Vastpinnen.

Klembord sinds Android 13

Sinds Android 13 is het klembord flink verbeterd. De basis is nog steeds hetzelfde: je kopieert tekst of een afbeelding in de ene app en plakt die in een andere. Maar de manier waarop je het klembord gebruikt, is een stuk handiger en overzichtelijker geworden. Dat maakt het werken met meerdere fragmenten tegelijk een stuk efficiënter.

Een van de grootste vernieuwingen is dat je nu meerdere items kunt bewaren – zowel tekst als afbeeldingen. Alles wat je kopieert, verschijnt in een nieuw klembordpaneel. Je opent dat paneel via het meldingscentrum of door een tekstveld lang ingedrukt te houden. Daar kun je door je gekopieerde items bladeren, kiezen wat je wilt plakken, en dingen die je niet meer nodig hebt, direct verwijderen. Je kunt zelfs een tekstfragment nog aanpassen voordat je het plakt.

Het klembordpaneel dat in Android 13 zijn intrede heeft gemaakt.

Met de komst van Android 13 werden er ook meteen een aantal nieuwe privacyfuncties voor het klembord geïntroduceerd. In eerdere versies konden apps op de achtergrond soms ongemerkt meelezen wat je had gekopieerd – met alle risico’s van dien. Nu heb je als gebruiker veel meer controle. Zo is er een nieuwe toestemmingsvraag voor klembordtoegang én krijg je een melding als een app probeert mee te kijken. Een stuk veiliger dus.