Dell blijkt een gevaarlijk en agressief root-certificaat op nieuwe laptops te plaatsen, 'eDellRoot'. Maar wat is daar nou eigenlijk zo gevaarlijk aan? En hoe verwijder je het van je laptop? We zetten de belangrijkste vragen voor je onder elkaar.

Wat is er precies gebeurd?

Computerfabrikant Dell blijkt root-certificaten op zijn laptop te plaatsen, die het kinderlijk eenvoudig maken om te spoofen.

De certificaten werden ontdekt door een Twitter-gebruiker, en werden later op Reddit geplaatst.

Deze certificaten bleken controversieel, omdat alle certificaten dezelfde sleutel hadden om ze te authenticeren. Dat betekent dat ze makkelijk te kopiëren zijn, of dat ze voor de gek kunnen worden gehouden door aanvallers via foute code in een nep-certificaat zetten. Dat levert een groot gevaar op voor gebruikers. De situatie doet bovendien denken aan het contoversiële < a href="http://www.pcmweb.nl/nieuws/hoe-zit-het-nou-met-lenovo-5-vragen-over-de-superfish-malware.html" target="_blank">Superfish-schandaal van Lenovo.

De certificaten werken alleen op Windows-computers. Dell verscheept ook laptops met Ubuntu, en hoewel er aanvankelijk nog werd gedacht dat de certificaten ook op Linux van toepassing waren, bleek dat later niet waar te zijn.
 

Wat deden die certificaten precies?

Aanvankelijk was niet duidelijk waar de certificaten precies deden, maar Dell legde dat later wel uit: De certificaten werden gebruikt voor klantenservice en ondersteuning. Wanneer een gebruiker een probleem had en contact op nam met de klantenservice, was het via het certificaat mogelijk voor Dell om direct het modelnummer van de laptop te identificeren.

Volgens Dell werd er verder geen persoonlijke informatie verzameld door het certificaat, en bevatte dat geen adware of malware. Ontwikkelaars die het certificaat zelf hebben geïnstalleerd ontdekten ook geen vreemde zaken aan het certificaat.
 

Wat is er precies zo erg aan?

Wat is dan het gevaar? Het probleem zit 'em in de ondertekening van het certificaat. Om dat te authenticeren, moet er een sleutel worden toegepast op dat certificaat. Het probleem bij 'eDellRoot' was dat er één sleutel werd gebruikt voor álle certificaten op álle Dell-computers. Bovendien werd die sleutel met het certificaat meegeleverd.

Dat betekent dat een kwaadwillende via een man-in-the-middle-aanval makkelijk een vals certificaat kan injecteren door het eDellRoot-certificaat precies te kopiëren én te ondertekenen. Zo'n vals certificaat kan dan worden gebruikt om gegevens te stelen, of malware te plaatsen op machines.

In de praktijk is dat een stukje lastiger, want daarvoor moet een aanvaller wel eerst een MitM-aanval kunnen uitvoeren. Dat kan wanneer de gebruiker bijvoorbeeld op een openbaar netwerk zit.

De kans dat dat in het echt gebeurd is, is klein - al doe je er nog steeds goed aan het certificaat te verwijderen. Zeker nu het nieuws naar buiten is gebracht.
 

Om welke laptops gaat het?

Het is niet helemaal duidelijk om welke modellen het precies gaat - Dell heeft zelf geen lijst vrijgegeven. Wel hebben gebruikers het certificaat in ieder geval teruggevonden op de XPS 13 en de XPS 15, en op de Inspiron 5000. Er wordt echter ook gesproken over de OptiPlex- en Precision-modellen. Je doet er dus goed aan zelf nog even goed te kijken naar je certificaten.
 

Hoe verwijder ik het van mijn computer?

Dell heeft inmiddels in een reactie ook een oplossing geplaatst voor het probleem. We hebben daar zelf ook een workshop van gemaakt, dus als je onlangs een Dell-laptop hebt gekocht lees je dit artikel: 'Zo verwijder je het Dell-root-certificaat 'eDellRoot'.
 

Wat zegt Dell zelf?

Al vrij snel nadat het nieuws naar buiten kwam, kwam Dell met een reactie. Daarin zei het dat spijt heeft van de fout, en dat het bedrijf eraan werkt om die te herstellen. Ook gaf Dell gelijk een oplossing.
 

Is dit vergelijkbaar met Superfish?

De situatie doet direct denken aan Superfish, het notoire beveiligingscertificaat dat Lenovo op meerdere laptops meestuurde. Dat is echter niet helemaal eerlijk. Er zijn weliswaar overeenkomsten, maar ook veel verschillen.

Het belangrijkste daarvan is dat de certificaten van Dell niet werden gebruikt voor malafide doeleinden, waar Superfish dat wel was. Superfish was duidelijk bedoeld om reclame te serveren aan gebruikers, maar eDellRoot doet niet zoveel. Het wordt alleen gebruikt om het modelnummer van de computer makkelijk toegankelijk te maken. Bovendien overschreef Superfish bestaande ssl-certificaten in de browser - ook dat is een stuk ernstiger dan eDellRoot.

De vergelijking is echter wel snel gemaakt, want het gaat in beide gevallen om certificaten die op root-niveau werken en die ook allebei terugkomen wanneer je het certificaat verwijdert.

Je hebt net een klein fortuin uitgegeven aan een gloednieuwe 4K- of zelfs 8K-televisie. Je installeert hem, start je favoriete filmklassieker en zakt onderuit op de bank. Maar in plaats van een bioscoopervaring bekruipt je het gevoel dat je naar een goedkope soapserie of een homevideo zit te kijken. De acteurs bewegen vreemd soepel, de actiescènes lijken versneld en de magie is ver te zoeken. Geen zorgen, je televisie is niet stuk. Hij doet eigenlijk iets te goed zijn best.

Dit fenomeen is zo wijdverspreid dat er een officiële term voor is: het 'soap opera effect'. In technische kringen wordt dit ook wel bewegingsinterpolatie of 'motion smoothing' genoemd. Hoewel fabrikanten deze functie met de beste bedoelingen in hun televisies bouwen, is het voor filmfanaten vaak een doorn in het oog. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen... als je tenminste weet waar je moet zoeken.

Nooit meer te veel betalen? Check Kieskeurig.nl/prijsdalers!

Wat is het 'soap opera effect' precies?

Om te begrijpen wat er misgaat, moeten we kijken naar hoe films worden gemaakt. De meeste bioscoopfilms en veel dramaseries worden opgenomen met 24 beelden per seconde. Die snelheid geeft films hun karakteristieke, dromerige uitstraling. Een beetje bewegingsonscherpte hoort daarbij; dat is wat onze hersenen associëren met 'cinema'. Moderne televisies verversen hun beeld echter veel vaker: meestal 60 of zelfs 120 keer per seconde.

Om dat verschil te overbruggen, verzint je slimme televisie er zelf beelden bij. De software kijkt naar beeld A en beeld B, en berekent vervolgens hoe een tussenliggend beeld eruit zou moeten zien. Dit voegt de tv toe aan de stroom. Het resultaat is een supervloeiend beeld waarin elke hapering is gladgestreken.

Voor een voetbalwedstrijd of een live-uitzending is dat geweldig, omdat je de bal en spelers scherper kunt volgen. Maar bij een film zorgt die kunstmatige soepelheid ervoor dat het lijkt alsof je naar een achter de schermen-video zit te kijken, of dus naar een soapserie zoals Goede Tijden, Slechte Tijden, die traditioneel met een hogere beeldsnelheid werd opgenomen. De filmische illusie wordt hierdoor verbroken.

©ER | ID.nl

De winkelmodus is ook een boosdoener

Naast beweging is er nog een reden waarom het beeld er thuis soms onnatuurlijk uitziet: de beeldinstellingen staan nog op standje zonnebank. Veel televisies staan standaard in een modus die 'Levendig' of 'Dynamisch' heet. Deze stand is ontworpen om in een felverlichte winkel de aandacht te trekken met knallende, bijna neon-achtige kleuren en een extreem hoge helderheid. Bovendien is de kleurtemperatuur vaak nogal koel en blauw, omdat dat witter en frisser oogt onder tl-licht. In je sfeervol verlichte woonkamer zorgt dat echter voor een onrustig beeld waarbij huidtinten er onnatuurlijk uitzien en details in felle vlakken verloren gaan.

Hoe krijg je de magie terug?

Het goede nieuws is dat je deze 'verbeteringen' gewoon kunt uitzetten. De snelste manier om van het soap opera effect en de neonkleuren af te komen, is door in het menu van je televisie de beeldmodus te wijzigen. Zoek naar een instelling die Film, Movie, Cinema of Bioscoop heet. In deze modus worden de meeste kunstmatige bewerkingen, zoals bewegingsinterpolatie en overdreven kleurversterking, direct uitgeschakeld of geminimaliseerd. Het beeld wordt misschien iets donkerder en warmer van kleur, maar dat is veel dichter bij wat de regisseur voor ogen had.

Sinds kort hebben veel moderne televisies ook de zogeheten Filmmaker-modus. Dat is de heilige graal voor puristen. Als je deze modus activeert, zet de tv met één druk op de knop alle onnodige nabewerkingen uit en respecteert hij de originele beeldsnelheid, kleuren en beeldverhouding van de film.

Wil je de beeldmodus niet volledig veranderen, maar alleen dat vreemde, soepele effect kwijt? Dan moet je in de geavanceerde instellingen duiken. Elke fabrikant geeft het beestje een andere naam. Bij Samsung zoek je naar Auto Motion Plus of Picture Clarity, bij LG-televisies ga je naar TruMotion, bij Sony naar Motionflow en bij Philips naar Perfect Natural Motion. Door deze functies uit te schakelen of op de laagste stand te zetten, verdwijnt het goedkope video-effect en krijgt je film zijn bioscoopwaardige uitstraling weer terug.

Een apparaat op afstand bedienen hoeft geen geld te kosten en is verrassend eenvoudig. Of je nu bestanden wilt openen, technische problemen wilt oplossen of meerdere toestellen wilt beheren: met Chrome Remote Desktop kan het allemaal, gratis en zonder gedoe.

De helper begint

Een groot voordeel van Chrome Remote Desktop is de brede compatibiliteit: het werkt met Windows, macOS, Linux en ChromeOS. Bovendien is het veilig – verbindingen worden versleuteld – en je hebt alleen een Chrome-browser nodig. We beginnen aan de kant van degene die op afstand toegang wilt tot een andere computer, degene die ondersteuning biedt vanaf computer A. Op computer A opent de gebruiker Chrome en surft naar https://remotedesktop.google.com. Daar verschijnen twee opties: Dit scherm delen en Verbinding maken met een andere computer. Omdat computer A support wil geven aan een extern apparaat, kiest de gebruiker voor de tweede optie. In dat scherm verschijnt een veld om een toegangscode in te geven, de code volgt zo meteen.

Acties voor de hulpvrager

Op computer B, de computer die toegang zal verlenen, moet de gebruiker ook in Chrome surfen naar dezelfde website. Daar kiest hij voor de optie Dit scherm delen. Voordat dat mogelijk is, moet Chrome Remote Desktop eerst worden gedownload en geïnstalleerd. De gebruiker klikt daarvoor op de ronde blauwe knop met het witte downloadpijltje. Hiermee wordt een Chrome-extensie geïnstalleerd. Na de installatie verschijnt in het vak Dit scherm delen een blauwe knop met de tekst Code genereren. Wanneer de gebruiker daarop klikt, wordt een toegangscode van 12 cijfers aangemaakt. Die code geeft hij of zij door aan gebruiker A.

Scherm delen

Op computer A geeft de gebruiker de code op in Chrome Remote Desktop. Vervolgens wacht hij tot gebruiker B bevestigt dat A toegang mag krijgen tot zijn scherm. Zodra dat is gebeurd, verschijnt het volledige bureaublad van computer B in een nieuw Chrome-venster op computer A. Door dit venster schermvullend weer te geven, kan A probleemloos handelingen uitvoeren op de pc van B. Voor de veiligheid beschikken beide gebruikers over een knop om de sessie op elk moment te beëindigen. Uiteraard is een stabiele internetverbinding noodzakelijk. Daarnaast krijgen beide partijen de melding dat ze klembordsynchronisatie kunnen inschakelen. Hiermee wordt het mogelijk om eenvoudig tekst of bestanden te kopiëren en te plakken tussen beide apparaten.